வாழ்க்கைச் சுமையாலே வாடினோம்- சுடும்
வேட்டுச் சுமையாலே ஓடினோம்
துன்பச் சுமையாலே இடிந்தோம்- தூக்க
தோழ்கள் இல்லாமலே மடிந்தோம்
நம்மி நம்பி பின்னால் நடந்தோம்- பின்னர்
நட்டாற்றில் வேறின்றிக் கிடந்தோம்
வெம்பி வெம்பி நெஞ்சு வேகுது- சுமை
வந்து நிரம்பி வழியின்றி போகுது..
0 comments:
Post a Comment