வெட்டியதலை

"கவி! கவிட மோட்டார் சைக்கிள் சத்தம் கேக்குது!" வாசலில நிண்டு தேநீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த நீது, தன் அம்மாவான மகேஸ்வரிக்குச் சொன்னாள். அவள் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியுமில்லை. காலை வேளையின் குளிர்ந்த காற்றில், அவளின் மெல்லிய புடவை அலைந்தது. ஆனந்தர்மதுரங்குளம் நொச்சிகுளத்தின் அமைதி, எங்கோ தூரத்திலிருக்கும் யாழ்ப்பாணத்தின் பரபரப்பை மறக்கடித்திருந்தது.

"அவன் இன்னைக்கும் என்ன கதையோட வாரானோ தெரியல... உந்தக் காணிய விக்கப் போறேண்டானா, கடன் வாங்குறேண்டானா... அடச்சே!" மகேஸ்வரி முணுமுணுத்தவாறே கிணற்றுப் பக்கமாகச் சென்றாள். அவளின் வார்த்தைகளில் நிறைந்திருந்தது ஒரு தாயின் ஆற்றாமை. கடந்த ஐந்து வருடங்களாகவே, சுகிர்தரனுக்கும் நீதுவுக்கும் இடையில் ஓயாத சண்டை. யாழ்ப்பாணத்தில் படித்து, ஆசிரியையாகி, வவுனியாவுக்கு வந்து ஒரு அரச பாடசாலையில் ஆரம்பப் பிரிவுக்குக் கற்பிக்கும் நீதுவின் வாழ்க்கை, இந்தத் திருமணத்தால் ஒரு கேள்விக்குறியாகியிருந்தது.

அமாவாசை கூக்குரல்

அன்று ஒரு அமாவாசை இரவு. கருப்பு நிற போர்வை போர்த்தியது போலிருந்தது வானம். மாலை ஆறு மணி அடித்த நொடியில், பேய் மழை கூச்சல் போட ஆரம்பித்தது. ஜன்னல் கண்ணாடிகள் நடுநடுங்கின, மரக்கிளைகள் பிசாசின் கரங்கள் போல் காற்றில் ஆக்ரோஷமாக அசைந்தன.

 மின்னல் வெட்டிய ஒவ்வொரு கணமும், அறைக்குள் திகிலூட்டும் வெளிச்சம் பரவி, மீண்டும் இருள் கவ்வியது. இடியின் ஓலம், செத்தவனின் அழுகை போல் என் காதுகளைத் துளைத்தது. இரண்டு மணி நேரம் அந்த நரக மழை விடாமல் கொட்டியது. எட்டு மணியளவில் ஒரு மௌனமான அமைதி நிலவியது, ஆனால் அந்த அமைதிக்குள்ளும் ஒருவித அபாயகரமான நிசப்தம் குடிகொண்டிருந்தது.

உயர்ந்த வாழ்க்கை

கல்லூரியின் நூற்றாண்டு விழா, சுவரெங்கிலும் சிரிக்கும் முகங்களையும், வண்ணமயமான தோரணங்களையும் தாங்கி நின்றது. மாலை வெளிச்சம் பச்சைப் புல்வெளியில் பரவ, பழைய வகுப்பறை கட்டிடத்தின் தாழ்வாரத்தில், ஒரு சிறிய பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தான் வினோத். அவனது கண்களில் ஒருவித அமைதி, ஒருவிதத் திருப்தி படர்ந்திருந்தது. கசங்கிய நீல நிற ஜீன்ஸும், சாதாரணமாக ஒரு டி-ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தான். அவனைப் பொறுத்தவரை, ஆடைகள் என்பது உடலை மறைக்க மட்டுமே. ஆனால் அவன் கண்களில் இருந்த பளபளப்பு, அவனது மனதின் ஆழத்தில் புதைந்திருந்த ஓர் அழகிய ஓவியத்தைப் பிரதிபலித்தது.

மெல்லிய துரோகம்

மட்டக்களப்பின் மண்வாசனை, மாலை நேரத்துக் காற்றோடு கலந்து, நகரத்தின் சலசலப்பிலிருந்து சற்று விலகியிருந்த அந்தச் சிறிய தேநீர்க் கடைக்குள் நுழைந்தது. கடலுக்கு அப்பால், செங்கதிரோன் மெல்லக் கடலில் மூழ்க, வானம் செம்மஞ்சள் நிறத்தில் சாயம் பூசப்பட்டிருந்தது. தேநீர்க் கடையின் உள்ளே, கமலனும் நளினியும் ஒரு மூலையில் அமர்ந்திருந்தனர். கமலன், நாற்பது வயது மதிக்கத்தக்கவன். அவனது கண்களில் ஒருவிதக் கூர்மை. நளினி, அவனது வயதுடையவள். அவளது முகத்தில் ஒருவித அமைதி, ஆனால் கண்களில் ஒருவிதக் கவலை.

மண்ணின் மடியில்

காலைப் பொழுது மெல்ல விடிந்து கொண்டிருந்தது. கிராமத்தின் எல்லையில், பசுமையான வயல்களுக்கு நடுவே, ஒரு பெரிய ஆலமரத்தின் கீழ் இரண்டு பெண்கள் அமர்ந்திருந்தனர். சாரதாவும், மீனாவும். சாரதாவின் கைகளில் ஒரு சிறிய கூடை, அதில் பறித்து வைத்திருந்த மல்லிகைப் பூக்கள் காற்றில் மெல்லிய நறுமணத்தைப் பரப்பின. மீனா, தன் கைகளில் ஒரு புத்தகத்தைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தாள், ஆனால் அவள் கண்கள் வயல்களைத் தாண்டி, தொலைவில் தெரிந்த மலைத்தொடர்களை நோக்கியிருந்தன.

மண்ணில் ஒரு நவீன விதை

மட்டக்களப்பின் செம்மண் வயல்வெளிகளில், மாலைச் சூரியனின் செங்கதிர்கள் பொன்னிறமாகப் படர்ந்திருந்தன. அறுவடை முடிந்த வயலில், காய்ந்த வைக்கோல் போர் ஒன்று, மலையெனக் குவிந்து, கிராமத்தின் அமைதிக்குச் சாட்சியாக நின்றது. சற்றுத் தொலைவில், வயல் வரப்பில் அமர்ந்திருந்தான் கண்ணன். அவனது முகம், வறண்ட வயல்வெளிகளைப் போலவே, சோர்வும் கவலையும் படிந்திருந்தது. நாற்பது வயதைக் கடந்தும், அவன் உழைப்புக்கு ஏற்ற பலன் கிடைத்ததில்லை. கசங்கிய வேட்டியும், வியர்வை படிந்த சட்டையும் அவனது தினசரிப் போராட்டத்தின் சான்றுகள். அவன் கையில் இருந்த பழைய வானொலியில் இருந்து, ஒரு சோகமான கிராமியப் பாடல் மெல்ல ஒலித்தது.

வானமே எல்லை

மட்டக்களப்பின் ஆரையம்பதி கடற்கரையோரக் காற்று, மாலை நேரத்துச் சூரியனின் மெல்லிய மஞ்சள் நிறக் கதிர்களைத் தாங்கி, இதமாக வீசியது. அலைகள் மெல்ல மெல்ல கரையைத் தழுவிச் சென்றன. கடற்கரையோரம் இருந்த பழைய மீன்பிடிப் படகுகள், ஓய்வெடுக்கும் பெரிய மீன்களைப் போலக் கிடந்தன. அந்தப் படகுகளுக்கு அருகேயிருந்த ஒரு சிறிய மரப் பெஞ்சில், சுமதி அமர்ந்திருந்தாள். அவளது முகம், அலுவலகக் களைப்புடன், ஒருவித அமைதியையும் கொண்டிருந்தது. அவளது பட்டுப் போன்ற சேலையும், கைகளில் மின்னிய தங்க வளையல்களும், அவள் ஒரு அரசாங்க உத்தியோகத்தர் என்பதற்கான அடையாளங்கள். அவளது அம்மா அப்பாவும் ஓய்வுபெற்ற அரசாங்க உத்தியோகத்தர்கள் என்பதால், அந்தக் கிராமத்தில் அவர்கள் குடும்பம் ஒரு கௌரவமான, சாதாரணமாக வாழும் குடும்பமாகப் பார்க்கப்பட்டது.

தொலைந்த வானவில்

2025 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 18 ஆம் திகதி. முள்ளிவாய்க்கால் கடற்கரையில் துக்கம் கவிழ்ந்திருந்தது. அலைகள் கரை வந்து மோதும் ஒவ்வொரு நொடியும், பதினாறு வருடங்களுக்கு முன் நடந்த அந்த பேரவலத்தின் ஓலங்களை நினைவூட்டுவது போலிருந்தது. காய்ந்த சருகுகளாய் சிதறிப்போன உறவுகளின் நினைவுகளோடு, ஆயிரக்கணக்கான தாய்மார்கள் கடற்கரையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஒவ்வொரு முகத்திலும் ஒரு சோகக் கதை, உறைந்த கண்ணீரின் சுவடுகள்.

அவர்களில் அமர்ந்திருந்தாள் தங்கம்மா. 2009 ஆம் ஆண்டு இறுதி யுத்தத்தின்போது அவளது ஐந்து வயது மகன் கவின் அவளைப் பிரிந்தான். குண்டு மழை பொழிந்த அந்த நரகத்தில், கவின் பயத்தில் அவளை இறுக்கமாகப் பிடித்திருந்தான். ஆனால், ஒரு வெடிச்சத்தம்... பின்னர் எல்லாம் ஒரு கனவு போல அவளுக்குத் தோன்றியது. தூசியும் புகையும் அடங்கியபோது, கவின் அவளது கைகளில் இல்லை. அன்று முதல் ஒவ்வொரு நாளும், அவளது இதயம் கவின் எங்கே இருப்பான் என்ற ஏக்கத்தால் வெந்தது. ஒவ்வொரு வருடமும் இந்த நினைவேந்தலுக்கு அவள் வருவாள். யாராவது ஒரு மூலையில் அவனது சிறு முகம் தென்படாதா என்ற நப்பாசையோடு.

இரும்புத் திரை!

 பல்கலைக்கழக வளாகம், சூரிய அஸ்தமனத்தில் குளித்திருந்தது. அங்கே இருந்த உயரமான கட்டடங்கள், மாலை வெயிலில் செங்கல் நிறமாக ஜொலித்தன. தூரத்தில், கொக்குகள் வரிசையாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால், வளாகத்தின் உள்ளே, ஒருவிதமான அமைதியற்ற இறுக்கம் நிலவியது. குறிப்பாக, புதிய மாணவர்கள் தங்கியிருந்த விடுதிப் பகுதிகளில், ஏதோ ஒரு கனம் படிந்திருந்தது. அந்த அமைதி, புயலுக்கு முன்னதான அமைப்பைப் போல, ஒரு எதிர்பாராத நிகழ்வைச் சுமந்து நிற்பதைப் போல உணர்வைக் கொடுத்தது.

அறையின் உள்ளே, மங்கிய வெளிச்சத்தில், தினேஷ் தன்னுடைய லக்கேஜை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு கிராமப்புறப் பள்ளியிலிருந்து வந்தவன். அவனுடைய கைகளில் ஒருவிதமான நடுக்கம் இருந்தது. அவனுடைய நண்பன், அதே கிராமத்திலிருந்து வந்த விமல், அவனுடைய நிலத்தைப் பார்த்துப் பெருமூச்சு விட்டான். "என்னடா தினேஷ்? இன்னும் எல்லாம் அவிழ்த்து வைக்கலையா? இன்னைக்குத்தானே 'இன்ட்ரோ' முடியப்போகுது!" விமலின் குரலில் ஒருவிதமான பயம் கலந்த கிண்டல் இருந்தது.

கொதிக்கும் நீரில் தவளை

காலைப் பொழுது மெதுவாக விடிந்து கொண்டிருந்தது. கிராமத்தின் எல்லையில், பசுமையான வயல்களை ஒட்டிய ஒரு பழைய மரத்தடியில், காவ்யாவும் நந்தினியும் அமர்ந்திருந்தனர். காவ்யாவின் கைகளில் ஒரு சிறிய மண்குடம், அதில் ஆற்று நீர் மெல்ல அசைந்தது. நந்தினி, ஒரு மூங்கில் குச்சியால் மண்ணில் கோலங்கள் வரைந்து கொண்டிருந்தாள். தொலைவில், கதிரவன் மெல்ல எழுந்து, வயல்களை தங்க நிறத்தில் நனைத்தது. பறவைகளின் குரல்கள் காற்றில் கலந்து, ஒரு இனிய இசையை உருவாக்கின.

காவ்யா மெதுவாக மண்குடத்தை தரையில் வைத்தாள். "நந்தினி, உனக்கு தெரியுமா? வாழ்க்கை சில சமயம் ஒரு கொதிக்கும் பாத்திரம் மாதிரி தான்," என்று கூறி, ஒரு நீண்ட மூச்சு விட்டாள்.

திறமையின் சாபம்: ஒரு பல்கலைக்கழகக் கதை

பல்கலைக்கழகத்தின் பசுமையான வளாகம், காலைச் சூரியனின் பொற்கதிர்களில் குளித்திருந்தது. பனை மரங்களின் நிழல்கள், புல்வெளியில் நீண்டு, புதிய நாளின் தொடக்கத்தைச் சுட்டிக்காட்டின. நூலகத்தின் அமைதியான சூழலுக்குள், மதன் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான். அவனது கண்கள், கணினியின் திரையில் மின்னிய ஆய்வுக்கட்டுரைகளின் வரிகளைத் துரத்தின. இருபது வயது மதிக்கத்தக்க அவன், பல்கலைக்கழகத்தின் இளங்கலை மாணவன். அவனது ஆர்வம், தொழில்நுட்ப ரீதியாகவும், ஆய்வு ரீதியாகவும் தனது புலமையை வெளிக்காட்டுவதில் இருந்தது. பல்கலைக்கழகப் பத்திரிகைகளிலும், உள்ளூர் சஞ்சிகைகளிலும் அவன் எழுதிய கட்டுரைகள், பலரது கவனத்தையும் ஈர்த்திருந்தன. அவனது அறிவும், தேடலும், ஒரு புதிய நட்சத்திரத்தின் உதயத்தைப் போலப் பிரகாசித்தன.

சிறு குயிலின் பெருங்கவலை

காலை இளங்கதிர்கள், கதிர்காமக் கந்தனின் சன்னிதானத்தில் கொடியேற்றப்பட்ட கொடிமரத்தைப் போல, ஆலமரத்தின் இலைகளூடே ஊடுருவி, சிறு குயில் குஞ்சு 'சின்னக்குயில்' மீது பட்டு, அதன் மென் இறகுகளில் பளபளத்தன. ஆனால், அந்தக் கதிர்களின் இதமான தொடுகையும், சுற்றிலும் ஒலித்த பறவைகளின் இனிய சங்கீதமும் சின்னக்குயிலின் மனதை ஆசுவாசப்படுத்தவில்லை. அதன் சிறிய இதயம் துரிதமாகத் துடித்தது. "அம்மா!" என்று மெல்லிய குரலில் அழைத்தது. குரலில் ஒருவித ஏக்கமும், அழுத்தமான கவலையும் இழையோடியது.

கலைந்த பல்கலைக்கழக கனவு!

இலங்கையின் கிழக்கில்; அமைந்துள்ள ஒரு சிறிய கிராமத்தில் பிறந்தான் கார்த்திக்.  சிறு வயதிலிருந்தே கல்வியில் ஆர்வம் அதிகம். பாடசாலைப் படிப்பை முடித்ததும், உயர்கல்வி கனவுடன் கொழும்பில் உள்ள ஒரு சிறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் சேர்ந்தான்.  பல்கலைக்கழக வாழ்க்கை அவனுக்கு புதிய அனுபவங்களை வழங்கியது.  புதிய நண்பர்கள், புதிய கருத்துக்கள், புதிய சிந்தனைகள் என அவன் உலகம் விரிந்தது.

பல்கலைக்கழகத்தில் கற்றுக்கொண்ட கல்வி அவனை ஒரு புதிய மனிதனாக மாற்றியது. ஆதன் மூலம் சமூக பிரச்சனைகள் குறித்து அவனுக்கு விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டது.  சமூக நீதிக்காக போராட வேண்டும் என்ற எண்ணம் அவன் மனதில் வளர்ந்தது.  பல்கலைக்கழகத்தில் கற்ற அறிவை சமூகத்திற்கு பங்களிக்க பயன்படுத்த வேண்டும் என்று உறுதிபூண்டான்.