காட்சி 1:
இடம்: ஒரு சிறிய கிராமம். காலம்: காலை.
ஆனந்தன்: கலைவாணி, இன்னும் எவ்வளவு நேரம் அந்த சேலைகளை மடிக்கிறது? கடைக்குப் போய் உதவலாம் இல்லையா மா?
கலைவாணி: போறேன் அப்பா.
(சிறிது தயக்கத்துடன்) இந்த சேலைகளை பார்த்தா, அப்பா? நானே டிசைன் பண்ணி, நெய்து முடித்துவிடுவேன்.
ஆனந்தன்: (சேலைகளைப் பார்த்து) அழகா இருக்கு கண்ணே. ஆனால், யார் வாங்கப் போறாங்க? இந்தக் கிராமத்துல இவையெல்லாம் யாருக்கும் புரியாது.
கலைவாணி: (கண் கலங்கி) ஏன் அப்பா? நம்ம பாரம்பரியத்துல வந்த கைத்திறமையை யாராவது மதிக்க மாட்டார்களா?
ஆனந்தன்: (பேரன்பாக கலைவாணியின் தோளை தொட்டு) காலம் மாறிப் போயிடுச்சு கண்ணே. இப்போ பஷன் கடை திறக்கணும், ரெடிமேட் சேலைகள் விக்கணும். அதுதான் வாடிக்கையாளர்களைச் சென்றடையும்.
கலைவாணி: (மனதில் ஒரு உறுதி ஏற்படுகிறது) என்ன ஆனாலும் நான் என் கனவை விட மாட்டேன் அப்பா. என் சேலைகள் உலகில் அபிவிருத்தி கண்ட நாடுகளுக்கும் போகும். ஆதன் பின் உலகம் முழுவதும் என் கைத்திறமையைப் பார்ப்பீர்கள்;.
ஆனந்தன்: (சோகமாக) அம்மா, நான் உன் கனவைத் தடுக்க விரும்பலை. ஆனால், நிஜத்திடம் மோத வேண்டி வரும்.
காட்சி 2:
இடம்: கலைவாணி தன் நண்பர்களுடன் இணைந்து நடத்தும் சிறு கைத்தொழில் கண்காட்சி.
காலம்: இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து.
கலைவாணி தன் டிசைன் செய்த சேலைகளைத் தன்னம்பிக்கையுடன் ப்ரமோட் செய்கிறாள். அவளுடன் அவள் நண்பர்கள் சிவக்குமார், லட்சுமி ஆகியோர் ஆதரவாக இருக்கிறார்கள். அவர்களின் ஸ்டோல் சுற்றிலும் கூட்டம். விதத்தமான புதுமை சேலைகள் வாடிக்கையாளர்களைக் கவர்ந்திழுக்கின்றன.
வாடிக்கையாளர் 1: இந்த சேலைகள் அழகாக இருக்கின்றன. யார் வடிவமைத்தது?
கலைவாணி: (புன்னகையுடன்) நான்தான் மேடம்!
வாடிக்கையாளர் 2: நீங்களா? எவ்வளவு திறமை! இவற்றையெல்லாம் எங்கே விற்பனை செய்கிறீர்கள்?
கலைவாணி: இப்போதைக்கு இந்த கண்காட்சியில்தான். ஆனால், விரைவில் ஒன்லைன் ஸ்டோரைக் திறக்கப்போகிறோம்.
வாடிக்கையாளர் 3: உங்கள் சேலைகள் லண்டனிலும் கிடைக்குமா?
கலைவாணி: (கண்கள் மின்ன) ஏன் கிடைக்காமல்? சீக்கிரம் லண்டனிலும் நியூயார்க்கிலும் எங்கள் ஷோரூம்கள் திறக்கப்போகின்றோம்!
சிவக்குமார்: (வாடிக்கையாளர்களிடம்) கலைவாணி இந்தக் கலைத்தொழிலை மீட்டெடுக்க வேண்டும் என்று கனவு கண்டாள். அவளுடைய கனவு இன்று நனவாகியிருக்கிறது. அவளுடைய திறமை மற்றும் கடின உழைப்பால், இந்தக் கலைத்தொழில் உலகம் முழுவதும் பரவப்போகிறது.
வாடிக்கையாளர்கள்: (கை தட்டிக் கொண்டாடுகிறார்கள்)
கலைவாணி: (மகிழ்ச்சியுடன்) நன்றி! உங்கள் ஆதரவுக்கு நான் நன்றியுள்ளவளாக இருப்பேன்;.
காட்சி 3:
இடம்: கலைவாணி மற்றும் அவள் நண்பர்களின் லண்டன் ஷோரூம்.
காலம்: ஐந்து ஆண்டுகள் கழித்து.
கலைவாணியின் ஷோரூம் மிகவும் பிரபலமாக உள்ளது. உலகம் முழுவதும் இருந்து வாடிக்கையாளர்கள் வந்து அவளுடைய சேலைகளை வாங்குகிறார்கள். கலைவாணி ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோராக மாறியிருக்கிறாள்.
கலைவாணி: (தன் நண்பர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறாள்) நான் நினைத்ததை விட இது எளிதல்ல. நிறைய சவால்களை சந்தித்தேன். ஆனால், என் கனவை நோக்கி கடினமாக உழைத்தேன். இன்று என் கனவு நனவாகியிருக்கிறது.
சிவக்குமார்: (கலைவாணியைக் கட்டிப்பிடித்து) நீ ஒரு ஆற்றலுள்ள அற்புதமான பெண். உன் வெற்றியை எண்ணி நாங்கள் அனைவரும் பெருமை கொள்கிறோம்.
லட்சுமி: (கலைவாணியின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு) உனக்கு எல்லாமே கிடைக்கும் கலைவாணி. உன் திறமை உன்னைத் தூக்கிச் செல்லும்.
கலைவாணி: (புன்னகையுடன்) நன்றி! உங்கள் ஆதரவுக்கு நான் என்றும் கடமைப்பட்டிருப்பேன்.
காட்சி 4:
இடம்: கலைவாணி தன் சொந்த ஊரில் நடக்கும் விழாவில் பேசுகிறாள். அவளுக்கு முன்னால் கிராம மக்கள், அவள் குடும்பத்தினர், நண்பர்கள் அனைவரும் ஆவலுடன் அமர்ந்துள்ளனர்.
கலைவாணி, தன் வாழ்க்கைப் பயணத்தை ஒரு கதையாக விவரிக்கிறாள். அவளுடைய கனவுகள், தோல்விகள், வெற்றிகள் அனைத்தையும் மனம் திறந்து பகிர்ந்து கொள்கிறாள். அவள் பேசும்போது, அவள் கண்களில் ஒரு தீப்பொறி கனன்று கொண்டிருக்கிறது.
கலைவாணி: (உறுதியான குரலில்) நான் எல்லாம் சாதிச்சுட்டதாகச் சொல்ல மாட்டேன். இது வெறும் ஆரம்பம்தான். இன்னும் நிறைய கடல்கள் கடக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால், இன்று இந்த மேடையில் நின்று, என் லட்சியத்தை அடையும் வழியில், நீங்கள் எனக்குக் கொடுத்த ஆதரவையும், விலைமதிப்பற்ற வார்த்தைகளையும் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் தந்தையின் ஐயப்பாடுகள், அவரது சந்தேகங்கள் எல்லாம் இன்று அவரின் கண்களில் தெரியும் காட்சிகளால் மறைந்து போயிருக்கின்றன. அம்மாவின் கண்ணீரில் சந்தோஷம் மின்னுகிறது. இதுதான் எனக்கு கிடைத்த உண்மையான வெற்றி.
(சிறிது இடைவெளி. பார்வையாளர்கள் கைதட்டல் கொடுக்கிறார்கள்.)
கலைவாணி: (மீண்டும் குரலை உயர்த்தி) ஆனால், நண்பர்களே, நம் கதை இன்னும் முடிந்துவிடவில்லை. இந்தக் கிராமத்தில் புதைந்து கிடக்கும் எத்தனை திறமைகள், எத்தனை கலைநயம் வெளிச்சத்துக்கு வர காத்திருக்கின்றன! என்னைப் போலவே கனவு காணும் இளம் பெண்கள், நம் பாரம்பரியத்தில் வேர் ஊன்றிய கைத்தொழில்களை உலக அரங்குக்கு எடுத்துச் செல்ல காத்திருக்கின்றனர். அவர்களுக்கு இந்த மண் வாய்ப்புத் தர வேண்டும்.
(பார்வையாளர்கள் இன்னும் உற்சாகத்துடன் கைதட்டல் கொடுக்கிறார்கள்.)
கலைவாணி: (கைகளை உயர்த்தி) இந்த ஊரில், இந்த மண்ணில் பிறந்த ஒவ்வொருக்கும் ஒரு திறமை இருக்கிறது. அதை வெளிக்கொணர என்ன செய்ய வேண்டும் தெரியுமா? நம்பிக்கை. நம்ம மீது நாமும், நம்ம லட்சியங்கள் மீது நாமும் நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும். தோல்விகளை ஓடி வந்த தடகைகளாகக் கருதாமல், வெற்றிக்குப் படிக்கற்களாகப் பார்க்க வேண்டும். ஒவ்வொரு சவாலும் நம்மைப் பக்குவப்படுத்தும். ஒவ்வொரு தடையும் நம்மை உயர்த்திவிடும். நம் கண்ணியத்தைக் காப்பாற்றுவோம், கைத்திறமையை உலகுக்குக் காட்டுவோம், கனவுகளை நனவாக்குவோம்!
(பார்வையாளர்கள் எழுந்து நின்று கைதட்டுகிறார்கள். அரங்கம் அதிர்கிறது. கலைவாணி தன் புன்னகத்தில் எழும்பும் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சிக்கிறாள். இந்தக் கிராமம் மட்டுமல்ல, ஒட்டுமொத்த பாரம்பரியத்தின் பெருமிச்சம் அவள் கண்களில் மின்னுகிறது.)
காட்சி முடிவு
கலைவாணியின் இந்த உரையானது, வெறும் ஒரு தனிநபரின் வெற்றிக்கதை அல்ல. அது நம்பிக்கையின் கதை, கடின உழைப்பின் கதை, பாரம்பரியத்தைப் பேணும் கதை.
(கலைவாணி மற்றும் அவள் நண்பர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு, தங்கள் வெற்றிக்காக மகிழ்ச்சியடைகிறார்கள்.)
கதையின் முடிவு
இந்தக் கதை ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோராக மாற வேண்டிய அவசியமான திறன்கள் மற்றும் பண்புகளைப் பற்றி பேசுகிறது. அவை பின்வருமாறு:
கனவு காணும் திறன்: ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோர் தங்களுக்கான ஒரு இலக்கை நிர்ணயித்து, அதை அடைய கடினமாக உழைக்க வேண்டும்.
திறமை: ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோர் தங்கள் துறையில் சிறந்த திறன்களைக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.
கடின உழைப்பு: ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோர் தங்கள் இலக்கை அடைய கடினமாக உழைக்க வேண்டும்.
தொடர்பாடல் திறன்: ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோர் திறமையான பணியாளர்கள் மற்றும் நண்பர்களைத் தங்கள் அணியில் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டும்.
சந்தைப்படுத்தல் திறன்: ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோர் தங்கள் தயாரிப்புகள் அல்லது சேவைகளை சந்தையில் திறம்பட விளம்பரப்படுத்த வேண்டும்.
கலைவாணி இந்த அனைத்து திறன்களையும் கொண்டிருந்தாள். அதனால்தான் அவள் ஒரு வெற்றிகரமான தொழில் முனைவோராக மாற முடிந்தது.
0 comments:
Post a Comment