இலங்கையின் மிக இலகுவான பொருளாதார படிநிலை!

மனித நாகரிகம் இப்படித்தான் தோன்னிறது. இருபதாயிரம் அல்லது முப்பதாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மரங்களில் உள்ள ஒரு குறிப்பிட்ட குரங்கு சமூகம் தரையில் இறங்கி தாவர புரதங்களுக்கு பதிலாக விலங்கு புரதங்களை உறிஞ்சி மனிதனாக பரிணாம வளர்ச்சியடைந்ததாக சார்லஸ் டார்வின் கூறுகிறார். டார்வினின் இந்தக் கருத்தை மறுப்பவர்கள் பலர் இருந்தாலும், இந்தக் கருத்து இன்று மனித முன்னேற்றத்தின் நிலையான பார்வையாக மாறிவிட்டது. குரங்கு மரத்தில் இருந்து இறங்கி மனிதனாக மாறிய பிறகுதான் நாகரீகப் பயணம் தொடங்குகிறது.

உலகின் முதல் நாகரீக சமூகமாக சுமேரிய சமூகம் அறியப்படுகிறது. ஆறாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலான பழமையான சுமேரிய நாகரிகம் தெற்கு மெசபடோமியாவில் அமைந்திருந்தது. மக்கள் நாகரீகமாக மாறியதும், அவர்கள் செய்த முதல் விஷயம், தங்கள் உணவைத் தாங்களே உற்பத்தி செய்து உண்பதுதான். அடுத்து சக்கரத்தையும் நெருப்பையும் கண்டுபிடித்தார்கள். அப்படியிருந்தும், அந்த மக்கள் ஏற்கனவே சிரமத்தில் இருந்தனர். 

முதலில் அவர்கள் விலங்குகளின் தோலை உரோமங்களை மூடுவதற்குப் பயன்படுத்தினர், பின்னர் அவர்கள் நெசவு மற்றும் தையல் ஆடைகளாக வளர்ந்தனர். இந்த நேரத்தில், நாணய அலகு உருவாக்கப்படவில்லை. 

எனவே, அவர்களுக்குத் தேவையானதை அவர்களே உற்பத்தி செய்து கொண்டாரே தவிர, வேறு இடங்களில் இருந்து கொள்முதல் செய்யவில்லை. ஒருவேளை அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் கடன் வாங்கியிருக்கலாம். அடுத்து, இவர்கள் பண்டமாற்று முறையைப் பின்பற்றினர். மற்றொரு மில்லேனியத்திற்குப் பிறகு, பணம் பிறக்கும். பணம் தோன்றியவுடன், மக்கள் வர்த்தகம் செய்யத் தொடங்கினர். அன்றிலிருந்து இந்த கட்டுரையைப் படிக்கும் வரை நாகரீகத்தின் முன்னேற்றக் கதை உங்களுக்குத் தெரியும். அங்கிருந்து கதை இப்படிப் போகிறது;

இலங்கை இன்று மிகவும் மோசமான நிலையை எதிர்கொண்டுள்ளது. பல்வேறு வெளிநாட்டு ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் இந்நாட்டை ஆக்கிரமித்து கறுவாத்தோட்டம் செய்யும் போது, தேயிலைத் தோட்டம் செய்யும் போது, வீதிகள் அமைக்கும் போது, கட்டிடங்கள் கட்டும் போது எமது தலைவிதியும் நிர்மாணிக்கப்படுவதுதான் இந்த சோகமான நிலைக்குக் காரணம். 

1948 வரை இந்நாட்டின் கிராமப்புற மக்கள் தங்களுக்குத் தேவையானதைத் தாங்களே உற்பத்தி செய்து வந்தனர். அந்த உற்பத்திக் கலாச்சாரத்தின் ஒரு அம்சம்தான் சாதிப் படிநிலை. உற்பத்திப் பொருளாதாரத்தில் பங்களிக்கும் உற்பத்தியாளர் அவர் உற்பத்தி செய்த பொருளின்படி ஒரு குறிப்பிட்ட சாதியில் பதிவு செய்யப்பட்டார். 

இந்த நாட்டில் பல சாதிகள் உள்ளன. இந்த நாட்டில் நிறைய பொருட்கள் மற்றும் சேவைகள் இருந்ததாக தெரிகிறது. பிற்காலத்தில், சாதி என்பது வௌ;வேறு நபர்களை உயர்த்தவும் மற்றவர்களை தாழ்த்தவும் பயன்படுத்தப்பட்டது. அரச இரத்தம் தனக்குள் இருப்பதாக எண்ணி கைகால்களை மூடிக்கொண்டு வினோதமான பார்வையை எடுத்தார் அந்த பிரபு. இவருக்குச் சொந்தமான சேரி கிராமங்களில் பணிபுரிந்த விவசாயிகளும் இன்னொரு உருவம் எடுத்தனர்.

இருப்பினும், இவை அனைத்தையும் மீறி, இந்த நாட்டின் கிராமப்புறங்களில் நிலையான உற்பத்தித் தொழில் இருந்தது. இதற்கிடையில், நகரத்தில் இருந்தவர் காலனித்துவத்துடன் பழகி, அரசாங்க மானியத்தில் வாழப் பழகிவிட்டார். இறுதியாக, இலங்கை அபிவிருத்தியடைந்த நேரத்தில், முழு நாடும் ஒரு நகரமாக மாறிவிட்டது. 

அதாவது, நாட்டில்; உள்ள நகரமயமானது சி.டி.பி பேருந்துகளிலும் கார்களிலும் தொலைதூர கிராமங்களுக்குச் சென்றது. அனைவரும் கற்றவர்களாக வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டதால், ஒரு வயலைப் பயிரிடக்கூட யாரும் இல்லை. இதனால் தான் வெளிநாடுகளில் இருந்து அரிசியை இறக்குமதி செய்ய வேண்டியுள்ளது. 

நாங்களும் நெசவு செய்து உடுத்து வந்தோம். இதன் காரணமாக முதலில் இங்கிலாந்தில் இருந்து இறக்குமதி செய்யப்பட்ட துணிகளை அணிந்து பின்னர் சீன பாப்ளின் துணியை அணிய வேண்டியிருந்தது. 1970 ஆம் ஆண்டில், ஜம்பிங் மீன் பிராண்டுடன் கூடிய சீன பாப்ளின் ஒரு யாரின் விலை ரூ.2.12 ஆக இருந்தது. அந்த விலையில் இந்த நாட்டில் துணி நெய்வது சாத்தியமில்லை. எனவே, சீன பாப்ளின் மற்றும் நைலான் மற்றும் டெரிலின் போன்ற செயற்கைத் துணிகள் ஆதிக்கம் செலுத்தி, உள்ளூர் ஜவுளித் தொழிலை அனாதையாக ஆக்கியது. 1977க்குப் பிறகு பொலியஸ்டர் பருத்திக்கு அந்த இடம் கிடைத்தது. அப்போது, பொலியஸ்டர் ஃபைபர் அல்லது nபொலியஸ்டர் நூலைப் பயன்படுத்தி நூல் தயாரிக்கும் தொழில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு சுமார் 40 ஆண்டுகள் ஆகிறது. எங்களிடம் பாலியஸ்டர் நூல் இல்லை. எனவே, துணி பிறநாட்டிலிருந்தே இறக்குமதி செய்யப்பட்டது.

இதனால்தான் இலங்கையின் செலவு எப்போதும் தேசிய வருமானத்தை விட அதிகமாகவே உள்ளது. இதை 1800களின் நடுப்பகுதியில் ஆங்கிலேயர்கள் இதனை உணர்ந்தனர். ஆனால் இந்தியாவின் கீழ் இலங்கையும் அதே கணக்கின் கீழ் கட்டுப்படுத்தப்பட்டதால், பிரித்தானியர்கள் நம் நாட்டிற்கான செலவை உணரவில்லை. ஆனால் ஆங்கிலேயர்கள் இலங்கையை விட்டு வெளியேறிய உடனேயே இங்கு உள்ள அரசானது ஒரு நலன்புரி அரசாக மாற வேண்டியிருந்தது. வருமானத்தை விட செலவுகள் அதிகமாக இருந்தால் மீதியை யாரிடமாவது கேட்க வேண்டும். இந்த நாடு சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு ஒவ்வொரு ஆண்டும் இதைச் செய்கிறது.

இலங்கை ஒரு நலன்புரி நாடு என்பதை பொது மக்கள் புரிந்து கொள்ளவில்லை. 1977க்கு முன் இந்த நாட்டில் அரிசி முத்திரைகள் இருந்தன. அந்த அரிசி முத்திரைகளில்; இருந்து, இலவச அரிசி மற்றும் மானிய விலையில் உலர் உணவுகள் மற்றும் உலர் பழங்கள் வழங்கப்பட்டது. இங்கே சலுகை விiயில் அவை வழங்கப்பட்டன். 10 ரூபாய்க்கு விற்க வேண்டிய ஒரு பொருளை 5 ரூபாய்க்கு விற்கும்போது, மீதி ஐந்தை அரசு தன் பாக்கெட்டில் இருந்து எடுக்க வேண்டும். 

அரசு மருத்துவமனைகளில் முழு மானியம் வழங்கப்படுகிறது. இந்த நாட்டில் போக்குவரத்துக்கும் மானியம் வழங்கப்படுகிறது. அரசின் பஸ் கட்டணம் மற்றும் ரயில் கட்டணங்கள் மூலம் கிடைக்கும் வருவாயை விட அந்த போக்குவரத்து நடவடிக்கைகளுக்கான செலவு அதிகம் என்பதால் அரசு தனது சொந்த பாக்கெட்டில் இருந்து பாக்கியை செலுத்த வேண்டியுள்ளது. இந்த பற்றாக்குறையை அரசாங்கம் வீட்டில் இருந்து கொண்டு வராது. அரசாங்கத்திடம் இருக்கும் பணத்தில் இருந்து செலுத்த வேண்டும். வரி செலுத்தும் மக்களின் பணத்தில் இருந்து அரசுக்கு பணம் வருகிறது. ஆனால், இந்நாட்டில் வரி செலுத்த வேண்டியவர்கள் கூச்ச சுபாவமும், வெட்கமும் கொண்டவர்களாகவும், அடிக்கடி ஒளிந்து கொள்ள முயல்பவர்களாகவும் உள்ளனர். இதன் விளைவாக குறிப்பிட்ட வரி வருவாய் அரசுக்கு வரவில்லை. பின்னர் ஆண்டு இறுதியில், பட்ஜெட்டை சமப்படுத்த அரசாங்கம் யாரிடமாவது கடன் வாங்க வேண்டும்.

இலங்கையை உற்பத்தி செய்யும் நாடாக மாற்ற வேண்டும் என நான் அடிக்கடி கூறிவருகின்றேன்;. நமக்குத் தேவையானதை நாமே உற்பத்தி செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்தோம் நாம்;. ஆனால் இந்த நாட்டில் பெரும்பாலான மக்கள் மானியத்திற்குப் பழக்கப்பட்டுள்ளதால்  அதைச் செய்வது கடினம். உற்பத்தி தொழில் தொடங்குவோம் என்று அரசு கூறும்போதெல்லாம், இந்தப் பயிர்ச்செய்கைக்கு அரசு வழங்கும் உதவி அல்லது மானியம் எந்தளவு பெரியது என்று மக்கள் நினைக்கிறார்கள். அது அதிக பணம் இல்லையென்றால், மக்கள் தங்கள் மண்வெட்டிகளை தரையில் வைத்து, றெளசர் மற்றும் சட்டை அணிவார்கள் இது தான் நாம் கண்ட பொருளாதார முறை மாற்றம்.