ஏன் இலங்கைக் கல்வியில் சீர்திருத்தங்களை இவ்வாறு செய்ய முடியாது?

• பிள்ளைகளின் பாடசாலை பிரவேச வயதை நான்கு வயதாக குறைக்கவேண்டும்

• 10ஆம் தரத்தில் ஜீ.இ.சி. பொதுத்தேர்வு நடத்த வேண்டும்.

• ஆங்கில வழிப் பாடசாலைகளின் எண்ணிக்கையை 1000 ஆக அதிகரிப்பதற்கான கல்விக் கொள்கையை நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும். 

• தேசிய பாடசாலைகள், மாகாண சபை பாடசாலைகள் என வகைப்படுத்துவதை நிறுத்திவிட்டு இந்த நாட்டில் படிப்படியாக ஒரே வகையான பாடசாலைகளை நிறுவ வேண்டும்.

சில பாடசாலைகளில் ஆய்வகங்கள் இல்லை. நூலகங்கள் கிடையாது, விளையாட்டு மைதானங்கள் இல்லை. அதுபோக நீச்சல் குளங்கள் இல்லை. அழகியல் நடவடிக்கைகளுக்கு ஏற்ற வகுப்பறைகள் கிடையாது. அறிமுகப்படுத்தப்படும் நட்பு வகுப்பறைகள் இல்லை. இன்னும் பல சுத்தமாக குடிநீர் கிடையாது, சுகாதாரமான கழிவறைகள் கிடையாது. என்னய்யா கத விடுறீங்க! 

சரி இப்போ ஏதேதோ பேசிறம் விலையேற்றம், போதை பாவனை, ஊழல் ஆனா இப்போது இந்த நாட்டில் மிகக் குறைவாகக் பேசப்படுவது கல்வி பற்றிய கதைதான். அந்தக் கதைகளைக் கேட்க ஏதாவது பாடசாலை ஒரு நூற்றாண்டு பழமையானதாக இருக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் ஒரு பாடசாலைக்கு புதிய கட்டிடம் கட்டி திறந்து வைக்க கல்வி அமைச்சரை வரவழைக்க வேண்டும். இதுபோன்ற சந்தர்ப்பங்களில், கல்வி சீர்திருத்தங்கள் பற்றிய சமீபத்திய பேச்சுக்கள் கேட்கப்படுகின்றன. முன்னாள் கல்வியமைச்சராக இருந்த கன்னங்கராவின் சீர்திருத்த முயற்சிக்குப் பிறகு, இந்த நாட்டில் சரியான சீர்திருத்தத்தை நாம் காணவில்லை. ஆனால் கட்டுக் கட்டா கதைகள் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

இப்போ ஏதேதோ பேசிறம் விலையேற்றம், போதை பாவனை, ஊழல் ஆனா இப்போது இந்த நாட்டில் மிகக் குறைவாகக் பேசப்படுவது கல்வி பற்றிய கதைதான். அந்தக் கதைகளைக் கேட்க ஏதாவது பாடசாலை ஒரு நூற்றாண்டு பழமையானதாக இருக்க வேண்டும். இல்லை என்றால் ஒரு பாடசாலைக்கு புதிய கட்டிடம் கட்டி திறந்து வைக்க கல்வி அமைச்சரை வரவழைக்க வேண்டும். இதுபோன்ற சந்தர்ப்பங்களில், கல்வி சீர்திருத்தங்கள் பற்றிய சமீபத்திய பேச்சுக்கள் கேட்கப்படுகின்றன. முன்னாள் கல்வியமைச்சராக இருந்த கன்னங்கராவின் சீர்திருத்த முயற்சிக்குப் பிறகு, இந்த நாட்டில் சரியான சீர்திருத்தத்தை நாம் காணவில்லை. ஆனால் கட்டுக் கட்டா கதைகள் வந்து கொண்டே இருக்கின்றன.

பாடசாலை மாணவர்களுக்கு இலவச ஆடைகள் வழங்குவது, இலவச பாடப்புத்தகங்கள் வழங்குவது, தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பாடசாலைகளுக்கு உணவு வழங்குவது ஆகியவை உண்மையில் கல்வி சீர்திருத்தங்கள் அல்ல. அந்த வேலையைச் செய்ய ஒரு கல்வி அமைச்சர் இருக்க வேண்டுமா தேவையே கிடையாது. கன்னங்கரா அவர்களுக்குப் பின்னர் எந்தக் காலத்திலும் இந்த நாட்டுக்கு ஏற்ற, இந்த நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற கல்வி சீர்திருத்தம் நடந்தேறியதில்லை.

கல்வி அமைச்சர் சுசில் பிரேமஜயந்த மவுண்ட் பெண்கள் உயர்தரப் பாடசாலையின் நூற்றாண்டு விழாவில் கலந்துகொண்டு புத்தம் புதிய புனரமைப்பு குறித்து உரையாற்றினார். அதாவது பாடசாலைகளை தேசிய பாடசாலைகள், மாகாண சபை பாடசாலைகள் என வகைப்படுத்துவதை நிறுத்திவிட்டு இந்த நாட்டில் படிப்படியாக ஒரே வகையான பாடசாலைகளை நிறுவ வேண்டும். முன்மொழிவு மிகவும் வரவேற்கத்தக்கதுதான். ஆனால் பிரச்சனை என்னவென்றால், இவை பத்தோடு பதினைந்தான பரிந்துரைகள் மட்டுமே, மேலும் அதைப் பற்றி மீண்டும் பேச வாய்ப்பில்லாமல் குப்பைத் தொட்டியில் தள்ளப்பட்டு மறைந்துவிடும். இந்த நாட்டில் பல கல்வி சீர்திருத்தங்களின் தலைவிதி இப்படித்தான் இருந்துள்ளது.

கலாநிதி பந்துல குணவர்தன கல்வி அமைச்சராக பதவி வகித்த போது பிள்ளைகளின் பாடசாலை பிரவேச வயதை நான்கு வயதாக குறைக்கும் பிரேரணையை எவ்வாறு கொண்டுவந்தார் என்பது எமக்கு நினைவிருக்கிறது. ஆனால் அது ஒரு முன்மொழிவாக மட்டுமே இருந்தது அதன் பின்னரான அரசாங்கங்கள் மற்றும் அமைச்சர்களின் பதவி மாற்றத்துடன், காலப்போக்கில், அந்தக் கதைகளும் சமூக உரையாடலில் இருந்து விலகிச் சென்றன. 

தற்போதைய கல்வி அமைச்சர் சுசில் பிரேமஜயந்த இதற்கு முன்னர் 10ஆம் தரத்தில் ஜீ.இ.சி. பொதுத்தேர்வு நடத்த வேண்டும் என கோரிக்கை விடுக்கப்பட்டது. இதுபற்றி அமைச்சர் பெருமிதத்துடன் பேசியதைக் கேட்டதும், இந்த ஆண்டு துவக்கத்தில் இப்பணி செயல்படுத்தப்படும் என நினைத்தோம். ஆனால் இப்போது அந்தக் கதையும் அவருக்கு நினைவில் இல்லை. ஆஹா! இந்த நாட்டில் கல்வி சீர்திருத்தங்களின் அளவு இவ்வளவுதானா?

அரசியலமைப்பின் 13 ஆவது திருத்தத்திற்கு அமைய மாகாண சபைகளை நிறுவியதன் அடிப்படையில் பாடசாலைகளை தேசிய பாடசாலைகள் மற்றும் மாகாண சபைகள் என வகைப்படுத்துவது கொண்டுவரப்பட்டது. இப்போது அந்த மாகாண சபைகளும் தேர்தல் இல்லாமல் செயலிழந்து விட்டதாகத் தெரிகிறது. 

மாகாண ஆளுநர் பதவியைச் சுற்றி பல அதிகாரங்கள் குவிக்கப்பட்டுள்ளது, இது பெரும்பாலும் அரசியல் குழப்பத்தை ஏற்படுத்த அனுமதித்துள்ளது. வெள்ளை யானைகள் என்று நம்மில் சிலர் கூறும் இந்த 'மாகாண சபைகளின்' குழிக்குள் மாகாண சபைப் பாடசாலைகளும் வீழ்ந்துள்ளன. தேர்தல்கள் முறையாக நடத்தப்பட்டு, அதிகாரம் சரியாகப் பரவலாக்கப்பட்டு, ஆட்சியை முறையாகச் செயல்படுத்தினால், இந்த மாற்றங்களில் தவறில்லை. 

ஆனால் இந்நாட்டில் இந்தச் செயற்பாடுகள் அனைத்திலும் குறுகிய அரசியல் நலன்கள் நிறைவேற்றப்பட்டதன் காரணமாக இந்த நாட்டில் மாகாண சபைப் பாடசாலைகள் தொடர்பில் சில அதிகாரங்களை மத்திய அரசாங்கம் மீளப்பெற வேண்டிய நிலை தற்போது ஏற்பட்டுள்ளது. ஒரு நெருக்கடிக்கு கொண்டுவரப்படும் தீர்வு என்பது வெளியில் இருந்து மூலிகைகள் மூலம் குணப்படுத்தப்பட்ட பழைய புண் போன்றது, ஆனால் உள்ளே இருந்து சீழ்கட்டுவது தெரிவதில்லை. இந்த நிலையில், தேவையற்ற இந்த வகைப்பாடுகளை தூக்கி எறிந்துவிட்டு, பாடசாலை நிர்வாகத்தை வெறும் கதை சொல்வதை விட சரியான கொள்கையில் வழிநடத்துவதுதான் நல்லது.

தற்போது, இந்த நாட்டில் 10,126 அரச பாடசாலைகள் உள்ளன. அவற்றுள் 396 தேசிய பாடசாலைகள். பிரபலமான பாடசாலைகள் என்று முத்திரை குத்தக்கூடிய பல பாடசாலைகள்; உள்ளன. இவை தவிர 9,730 மாகாண சபை பாடசாலைகள் உள்ளன. 

இன்னும் பல பாடசாலைகள் வளர்ச்சியடையாமல் உள்ளன. இந்த பாடசாலைகளில் பெரும்பாலானவை இன்னும் மாற்றாந்தாய் மனப்பாங்கில் கொண்டு நடாத்தப்படுவதே வேதனை. சில பாடசாலைகளில் ஆய்வகங்கள் இல்லை. நூலகங்கள் கிடையாது, விளையாட்டு மைதானங்கள் இல்லை. அதுபோக நீச்சல் குளங்கள் இல்லை. அழகியல் நடவடிக்கைகளுக்கு ஏற்ற வகுப்பறைகள் கிடையாது. அறிமுகப்படுத்தப்படும் நட்பு வகுப்பறைகள் இல்லை. இன்னும் பல சுத்தமாக குடிநீர் கிடையாது, சுகாதாரமான கழிவறைகள் கிடையாது. எப்படி ஒரு மேம்பட்ட சமுகத்தினை நாம் சிருஷ்டிக்கமுடியும்.

இவை எல்லாம் நடக்கும் என நம்பி நம்பியே ஏதோ பாடசாலைகளை நடாத்துகின்றனர் இல்லையா.

அமைச்சர் சுசில் பிரேமஜயந்த ஒரு உயர்தரப் பாடசாலையின் நூற்றாண்டு நினைவேந்தலில் கலந்துகொண்டு பல்வேறு வகையான பாடசாலைகள் பற்றி கதைத்த போது, ஜனாதிபதி ரணில் விக்கிரமசிங்க, ஆங்கில வழிப் பாடசாலைகளின் எண்ணிக்கையை 1000 ஆக அதிகரிப்பதற்கான கல்விக் கொள்கையை நடைமுறைப்படுத்த நியமிக்கப்பட்ட அமைச்சர்கள் குழுவிற்கு ஆலோசனை வழங்கினார் எனச் சொன்னார்.

ஆதில்; புதிதாக 2,500 ஆசிரியர்களை நியமிக்க வேண்டும் இப்படி பல பரிந்துரைகள்; உள்ளன. ஆனால் இவை கதையளவில் மாத்திரமே செயலளவில் சீர்திருத்தங்கள் இழுத்தடிக்கப்படுகின்றன. எங்கோ ஏதோ தவறு நடக்கின்றது. தவறு எங்கு உள்ளது என்பதை கண்டறிந்து உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க ஏற்கனவே தாமதமாகிவிட்டது. அதை நாம் எல்லோரும் 

இந்த மக்களை கனவுகளில் தனித்து விடப்படுவதை விடுத்து, மக்களின் இதயங்களைத் தொடும், நாட்டிற்கான நீதி அமைப்பாக உணரும் கல்விப் புரட்சிக்கு வழி வகுக்க எல்லோரும் ஒன்றிணைய வேண்டும்.