அறிவை மூலதனமாக மாற்றுவதே வீழ்ந்து கிடக்கும் எமது நாட்டிற்கு ஒரே வழி.

இன்று எமது தேசிய கல்வி மற்றும் சமூகத்தில் ஆசிரியர்களின் பங்கு பற்றி பல விவாதங்கள் உள்ளன. அவர்கள் பழகும் போது முதலில் உணரும் விடயம் என்னவென்றால், சமூகத்தில் கற்றல் மற்றும் கற்பித்தல் பற்றிய உன்னிப்பான அவதானிப்பு உள்ளது. படித்த சமுதாயம் மற்றும் படிக்காத சமூகம் இரண்டும் கல்வியில் ஆர்வமாக உள்ளது. அதுபோல பணக்கார சமூகம் மற்றும் ஏழை சமூகம் கல்வியில் சமமாக ஈடுபடுகின்றனர். கல்வி தொடர்பாக அரசு எடுக்கும் முடிவுகளை ஒட்டுமொத்த சமூகமும் உற்று நோக்குகிறது. எந்தக் கண்ணோட்டத்தில் இருந்து பார்த்தாலும், இது ஒரு சாதகமான நிலை. கல்வியில் பலவிதத்தில் சாதகமான சூழ்நிலையை தெரிவிக்கும் ஆசிய நாடாகவும் நமது நாடு அறியப்படுகிறது.

இந்தப்பின்னணியில் அரச சேவைக்கான புதிய ஆட்சேர்ப்பு இல்லாத காலம் என அடுத்த வருடம் அறிவிக்கப்பட்டுள்ள போதும் எண்ணாயிரம் புதிய ஆசிரியர் நியமனங்களை வழங்க கல்வி அமைச்சு தீர்மானித்துள்ளது. கல்வியை மீட்டெடுக்கும் நோக்கத்துடன். வரும் ஆண்டில் கணிசமான எண்ணிக்கையிலான ஆசிரியர்கள் ஓய்வு பெறுவார்கள் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது. அரசுப் பணியில் 60 வயது வரை வேலைசெயயக்கூடிய வரம்புடன், விரும்பினால் 56 வயதுடன் ஓய்வுபெறலாம் என்கின்ற காரணங்களால் ஆசிரியர் பணியிடங்கள் கணிசமான அளவில் வெற்றிடமாக உள்ளன. மறுபுறம், இன்று விஞ்ஞான பீடங்களில் உள்ள மாணவர்களின் குழு புதிய நியமனங்களைத் தேடுகிறது. எண்ணாயிரம் ஆசிரியர் நியமனங்கள் இவை அனைத்திற்கும் நல்ல விடையாகக் கருதலாம் என நான் நினைக்கின்றேன்.

பொருளாதார நெருக்கடிகளை பொருட்படுத்தாது கல்விக்கு முன்னுரிமை வழங்க அரசாங்கம் தீர்மானித்துள்ளதாக கல்விக்குப் பொறுப்பான அமைச்சர் அடிக்கடி கூறுகின்றார். இதன்படி, தேவைப்பட்டால் போட்டிப் பரீட்சைகள் நடாத்தி தெரிவு செய்யப்பட்டவர்களுக்கு தேசிய கல்வி நிறுவகத்தில் பயிற்சியளிக்கப்பட்டு ஆசிரியர்களாக இணைத்துக் கொள்ளப்படும் எனவும் கல்வி அமைச்சர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். நாட்டின் கல்வியில் இது மிக முக்கியமான படி என்று சொல்ல வேண்டும். ஆசிரியர் வெற்றிடங்கள் இருந்தால், கல்வியின் இலக்குகளை அடைய முடியாது. அதேபோல், ஆசிரியர்கள் திருப்திகரமான சேவையில் ஈடுபடவில்லை என்றாலும், கல்வியின் இலக்குகளை அடைய முடியாது.

கோவிட் தொற்றுநோயால், உலகக் கல்வி இரண்டு ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் சென்றது மற்றும் பில்லியன் கணக்கான மாணவர்கள் ஏமாற்றமடைந்துள்ளனர் என்பது அனைவரும் அறிந்த உண்மை. சில மேற்கத்தய செல்வந்த நாடுகள் கூட இன்னும் கல்வியை மீட்டெடுக்க போராடுகின்றன. இலங்கை ஒரு ஏழை நாடாகக் கருதப்பட்டாலும், கொவிட் தொற்றுநோயால் கல்வி வீழ்ச்சியடைய அனுமதிக்கப்படவில்லை. பாடத்திட்டத்தை முடித்து தேர்வுகளை நடத்தி கல்வியை மீட்டெடுக்க அரசு நடவடிக்கை எடுத்துள்ளது. ஆசிரியர்களின் சம்பளம் தொடர்பான கடுமையான பிரச்சினையையும் அரசாங்கம் தீர்க்க முடிந்தது. அது கோவிட் தொற்றுநோயின் உச்சக் கட்டத்தில் இருந்த காலம்.

நமது தேசியக் கல்வியின் வரலாற்றைக் கூர்ந்து கவனித்தால், அது பலகாலம் சலுகை பெற்ற வகுப்பினரின் சொத்தாக இருந்துள்ளது என்பதை விளங்கிக் கொள்ளலாம். நிலப்பிரபுத்துவ காலத்தில், உயர்தர வகுப்பினருக்கு மட்டுமே கல்வி ஒதுக்கப்பட்டது. காலனித்துவ காலத்தில், இது பிராந்தியப் பாகுபாடு குறித்து முடிவு செய்யப்பட்டது. சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு நமது கல்வியின் புதிய பாதை அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இலவசக் கல்விக் கொள்கைகள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டதன் மூலம், கல்வி சாமானியர்களின் பாரம்பரியச் சொத்தாக மாறியது. இலவசக் கல்வியுடன் நாட்டில் சமூகப் புரட்சி ஏற்பட்டது என்பது ஒப்புக்கொள்ள வேண்டிய விடயம். அதேபோன்று வரலாற்றை மறுபரிசீலனை செய்யும் போது, பெரும்பான்மையான மேல்தட்டு வர்க்கத்தினர் இலவசக் கல்விக் கொள்கைகளை எதிர்த்ததாகத் தெரிகிறது.

இன்று நாம் எதிர்கொள்ளும் முக்கியப் பிரச்சினை இலவசக் கல்வியைப் பேணுவதே. இலவசக் கல்விக்கு தேவையான ஏற்பாடுகளை வழங்குவது ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் எதிர்கொள்ளும் சவாலாகும். உலகளாவிய கல்விக்கு இணையாக, தேசிய கல்வித் திட்டத்தைச் செயல்படுத்துவதற்குத் தேவையான ஒதுக்கீடுகளின் அளவு ஆண்டுக்கு ஆண்டு அதிகரிக்கிறது. ஆனால் எந்த அரசும் கல்வி ஒதுக்கீட்டை குறைக்க நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை. அரசியல் விமர்சனங்கள் இருந்தபோதிலும், ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு அரசாங்கமும் கல்வியை மேம்படுத்துவதற்கு அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ உழைத்துள்ளன. இது நாட்டுக்கு கிடைத்த அதிர்ஷ;டமான நிலை என்பதை சுட்டிக்காட்ட வேண்டும்.

எனவே 'அறிவே மூலதனம்' என்று ஒரு பழமொழி உண்டு. இது மிகவும் பழைய பழமொழியாக உள்ளது, ஆனால் அதன் பொருள் இன்று சரியாக உள்ளது. அறிவினால் உலகை வெல்ல முடியும். கணினித் துறையின் மூலம் இந்தியா ஆண்டுக்கு ஈட்டும் அன்னியச் செலாவணியின் அளவு நாம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவுக்கு அதிகம். இலங்கை நீண்ட காலமாக கணினி கல்வியில் ஆர்வம் காட்டி வருகிறது. ஆனால் அதன் திருப்திகரமான முடிவுகள் எங்களுக்கு இன்னும் கிடைக்கவில்லை. இந்த நிலைமைகள் பற்றிய விரிவான கண்ணோட்டத்துக்கு நாம் செல்லவேண்டும். அதுசார்ந்து எமது கல்வியினை இன்னும் சீர்திருத்தவேண்டும். அறிவை மூலதனமாக மாற்றுவதே வீழ்ந்து கிடக்கும் எமது நாட்டிற்கு ஒரே வழி.