அந்த மதிய வேளை- களுவாஞ்சிக்குடியில் நான் முதிய குழந்தைகளுடன்!

நம்பினால் நம்புங்கள்... இந்தச் சம்பவத்தை நான் இப்பொழுது உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ளும்போதே என் மனதில் ஒரு இனம் புரியாத நெகிழ்வும், பாரமும் கலந்த உணர்வு ஓடுகிறது. இது ஒரு சாதாரணக் கதை அல்ல; இது என் வாழ்க்கையின் போக்கையே மாற்றியமைத்த ஒரு வாழ்க்கைப் பாடம்.

இன்று முதியோர் தினம் இலங்கையில் கொண்டாடப்படுகின்றது. இந்தத் தருணத்தில், களுவாஞ்சிக்குடியில் நான் சந்தித்த அந்த அன்பான பெரியவர்கள் உட்பட, அனைத்து அன்புக்குரிய முதியோர்களுக்கும் எனது நல்வாழ்த்துக்கள்.

அன்று அது ஒரு ஒரு மதிய நேரம். என் அப்பாவின் ஆண்டு அமுதும் இனிதே நிறைவுற்ற நேரம். வீடு முழுவதும் ஒருவிதமான அமைதி தவழ்ந்திருந்தது. என் அப்பாவின் ஆத்மா அன்று முழுதும் எங்களுடன் இருந்து எங்களை ஆசீர்வதித்துக்கொண்டு இருப்பதாக ஒரு பலமான நம்பிக்கை என் மனதுக்குள்ளே ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அந்த அமைதியில்தான், நீண்ட நாட்களாக நான் திட்டமிட்டிருந்த அந்தக் காரியத்தைச் செய்ய எனக்குத் துணிவு வந்தது.

என் மனதில் எப்பொழுதுமே ஒரு எண்ணம் இருந்துகொண்டே இருக்கும்: வாழ்க்கையின் இறுதிக்கட்டத்தில், பிள்ளைகள் அல்லது துணையின் அரவணைப்பைப் பெரிதும் எதிர்பார்க்கும் அந்தப் பெரியவர்களைச் சென்று வாஞ்சையோடு பார்த்துப் பேச வேண்டும் என்று. அவர்கள் யாருமில்லாதவர்களாக இருக்கவில்லை, ஆனால் தாங்கள் விரும்பிய அன்பு கிடைக்காதவர்களாக இருக்கிறார்கள்.

உடனே, என்னுடைய நண்பர்கள் சிலரை அழைத்துக் கொண்டு, களுவாஞ்சிக்குடியில் முதியோர் இல்லம் அமைந்திருக்கும் இடத்தை நோக்கிப் புறப்பட்டோம். இந்த இல்லம்தான், தங்கள் சொந்தக் குடில்களில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்டு, எறியப்பட்ட முதியோர்களாக வாழ்ந்துவரும் சில அன்பான உள்ளங்களை அரவணைக்கிறது.

நாங்கள் அந்த இல்லத்தின் வாசலில் நின்றபோது, எங்களை நோக்கி அவர்கள் வந்த விதம் இருக்கிறதே... அதை விவரிக்க வார்த்தைகளே இல்லை. ஒருவிதமான ஆசை, ஒருவிதமான எதிர்பார்ப்பு, மற்றும் ஒரு பெருமூச்சு! எங்கள் வருகை அவர்களிடையே ஒரு மகிழ்ச்சி அலையை உருவாக்கியிருந்தது. படத்தில் நீங்கள் பார்க்கிறீர்களே, நாற்காலியில் அமர்ந்திருக்கும் அந்தப் பெரியவர்களின் கண்கள், அந்தக் கண்கள் எவ்வளவு பாசத்தை எங்கள் மீது பொழிந்தன! நாங்கள்தான் அவர்களுக்குப் புதியவர்கள், ஆனால் அவர்கள் எங்களை ஒரு கணம்கூட அந்நியர்களாக நினைக்கவில்லை.

அவர்கள் மிகுந்த ஆசையோடு எங்களோடு பேசினார்கள். தங்கள் இளமைக் காலத்து நினைவுகளைப் பகிர்ந்தார்கள். சிலர் உற்சாகத்தின் மிகுதியால், எழுந்து நின்று பாடல் பாடி காட்டினார்கள். அந்தப் பாடல்களில் இருந்த மெல்லிசைக்கும், வரிகளுக்கும் இடையே ஒரு தனிமையின் துயரம் மெல்லியதாய் இழையோடியிருந்தாலும், அவர்கள் வெளிப்படுத்திய சந்தோஷம் அதை மறைத்தது. நான் அந்த முதியோர்களுடன் நின்றிருந்தேன், அவர்கள் எங்களுக்கு அன்பாகப் பதிலுக்குக் கொடுத்த ஆசீர்வாதங்களும், பாசமும்தான் விலை மதிக்க முடியாதவை.

நாங்களும் சும்மா இருக்கவில்லை. எங்களால் முடியுமான அளவுக்கு நகைச்சுவைக் கதைகள் சொல்லியும், தெரிந்த பாடல்களைப் பாடியும் அவர்களை மகிழ்வித்தோம். அன்றைக்கு அந்த இல்லம், வெறும் செங்கல் சுவர்களுக்குள் அடைக்கப்பட்ட ஒரு இடம் இல்லை. அது இரண்டு உள்ளங்களுக்கும் இடையிலான ஒரு அன்புப் பாலமாக இருந்தது. ஒரு தலைமுறையின் அனுபவங்களும், இன்னொரு தலைமுறையின் உற்சாகமும் கலந்த ஒரு அற்புதமான சங்கமம் அது.

அவர்கள் எங்களைப் பார்த்த அந்தப் பார்வை... என் மனதின் ஆழத்தில் பதிந்த ஒரு நினைவாக அது நிலைத்துவிட்டது. அவர்களுடைய கண்கள் அகலத் திறந்தது; அன்பைப் பொழிந்தது. தங்களது குழந்தைகள் அவர்களைக் காண வந்திருப்பது போன்று நெகிழ்வடைந்திருந்தார்கள். அவர்களின் தளர்ந்த கைகளைப் பிடித்துப் பேசியபோது, அந்தத் தொடுதலில் ஒரு குழந்தைத் தனமான வாஞ்சை இருந்தது. "தம்பி... நீங்க மறுபடியும் வருவீங்களா?" என்று ஒரு பெரியவர் கேட்டபோது, என் தொண்டைக்குள் ஒரு உருண்டை அடைத்தது.

முதுமை ஒரு வேலியா?

இந்தச் சம்பவம்தான் என்னைத் தீவிரமாகச் சிந்திக்க வைத்தது. எங்கள் பாரம்பரியத்தில், பிள்ளைகள் பெற்றோரைப் பேணுவது என்பது ஒரு கடமையாக அல்ல, ஒரு பாக்கியமாகக் கருதப்பட்டது. நம் பெற்றோர் நம் வீட்டின் மூத்த உறுப்பினர்கள், குலதெய்வங்கள் என்று போற்றப்பட்டார்கள். அதன் பிறகு எங்கே தவறு நடந்தது?

இப்படித்தான் எங்களில் பலர் எறியப்பட்ட முதியோர்களாக இன்னும் வாழ்கின்றார்கள். இந்தப் பெரியவர்கள் செய்த தவறு என்னவெனில், தங்கள் பிள்ளைகளுக்காகத் தங்கள் வாழ்நாளையே தியாகம் செய்தது மட்டும்தான். ஆனால், இவர்களை ஒதுக்கிவிட்டு, உலகில் தாங்கள் மட்டுமே நிலையாக வாழப் போகிறோம் என்று நினைக்கும் அந்தப் பிள்ளைகள் மறந்து விடுகிறார்கள்: "எறிந்தவர்களும் ஒரு நாள் முதியவர்கள் ஆவோம் என்பதை மறந்து விடுகின்றார்களே, அதுதான் பரிதாபம்!" இதைவிடக் கசப்பான உண்மை வேறு எதுவும் இல்லை.

என்னவென்றால், நம் இளமைக் காலத்துச் செயல்களின் விளைவைத்தான் நம் முதுமைக் காலத்தில் நாம் எதிர்கொள்வோம். நம்முடைய இந்தச் செயல்கள், நம்முடைய அடுத்த சந்ததிக்கு நாம் கற்றுக்கொடுக்கும் பாடம் என்பதை நாம் ஏன் உணர்வதில்லை? அந்த இல்லத்தைச் சுற்றியிருந்த தென்னை மரங்களின் சலசலப்பும், அங்கே எங்கோ கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு பழைய வானொலிப் பாடலின் ஓசையும், அந்தக் காட்சிகள் இன்றும் என் மனதை விட்டு நீங்கவில்லை. அந்தக் கலாச்சாரத்தின் வேர்களை நாம் அதிகம் தொலைத்துவிட்டோமா என்று நான் அஞ்சுகிறேன்.

மன அமைதியும், தேக ஆரோக்கியமும்

இன்று முதியோர் தினம் இலங்கையில் கொண்டாடப்படுகின்றது. இந்தத் தருணத்தில், களுவாஞ்சிக்குடியில் நான் சந்தித்த அந்த அன்பான பெரியவர்கள் உட்பட, அனைத்து அன்புக்குரிய முதியோர்களுக்கும் எனது நல்வாழ்த்துக்கள்.

உங்களைப் போன்ற அனுபவச் செல்வங்களின் ஆசீர்வாதம் இந்த மண்ணுக்குத் தேவை. நீங்கள் நிறைந்த மன அமைதியோடு, தேக ஆரோக்கியத்தோடும் வாழ வேண்டும் என்று நான் மனதார வாழ்த்துகிறேன். எனது பயணம் அன்றுடன் முடிந்துவிடவில்லை. இன்னும் நான் இருக்கும் வரையும் உங்களைத் தேடி வந்து மகிழ்ச்சி படுத்துவேன். உங்களால் மறக்கப்பட்டவர்கள் அல்ல நீங்கள்; நீங்கள் மதிக்கப்பட வேண்டிய பொக்கிஷங்கள்.

இந்த முதியோர்களைத் தனது சகோதரர்கள் போல் வைத்துப் பராமரிக்கும் அந்த இல்லத்தின் முகாமையாளர் மற்றும் உதவியாளர் ஏனைய அன்பு உள்ளங்கள் அனைவருக்கும் என் இதயம் கனிந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். அவர்கள் செய்வது ஒரு சாதாரணப் பணி அல்ல; அது தெய்வத்துக்குச் சமமான சேவை. அவர்கள் சார்பாக உங்களுக்கு ஒரு நன்றி சொல்வது என் கடமை.

பாசமே மிகப்பெரிய முதலீடு!

அந்த மதிய வேளையில், முதியோர் இல்லத்தின் புல்வெளியில் இருந்து நான் பெற்றுக்கொண்ட பாடம் இதுதான்: அன்புதான் இந்த உலகில் உள்ள மிகப்பெரிய முதலீடு. அதை நாம் எவ்வளவு அதிகமாகக் கொடுக்கிறோமோ, அதைவிட அதிகம் அது நமக்குப் பல மடங்கு திரும்பி வரும்.

"வளமான வாழ்வின் அடையாளம், வயதானவர்களின் புன்னகையில்தான் அடங்கி இருக்கிறது." ஒரு சமூகம் எவ்வளவு நாகரீகமானது என்பதைப் பார்க்க வேண்டுமெனில், அது அதன் பெரியவர்களை எப்படி நடத்துகிறது என்பதைப் பார்த்தாலே போதும். வாருங்கள், நாமும் அந்தப் புன்னகையின் காரணகர்த்தாவாக மாறுவோம். ஏனென்றால், அன்பு ஒன்றே இந்த உலகின் மிகப்பெரிய அதிசயம்!