தனியார் மேலதிக வகுப்புகள் (Private Tuition): கல்வித் துறையின் ஆழமான பொருளாதாரக் கட்டமைப்பு

இலங்கையின் சமூகப் பொருளாதாரக் கட்டமைப்பில் ஊடுருவியுள்ள, ஆனால் முறையாக அங்கீகரிக்கப்படாத ஓர் அரூபமான மாபெரும் துறை எதுவென்றால் அது தனியார் மேலதிக வகுப்புகள் (Private Tuition) ஆகும். இது வெறுமனே பாடத்திட்டத்தை நிறைவு செய்யும் ஒரு துணைச் செயல்பாடு அல்ல; மாறாக, இது ஒரு மாபெரும் பொருளாதார சக்தியாக வளர்ந்துள்ளது. இந்த கட்டுரையானது, இந்தத் துறை நாட்டின் நிதி நிலைமை, சமூகச் சமத்துவம் மற்றும் கல்வித் தரத்தில் ஏற்படுத்தியுள்ள ஆழமான பாதிப்புகளை அலசி ஆராய்வதுடன், இந்தச் சவாலை எதிர்கொள்வதற்கான நடைமுறைச் சாத்தியமான தீர்வுகளையும் முன்வைக்கின்றது.

முக்கிய சுருக்கம்:

• துணைக்கல்வித் துறை ஆண்டுதோறும் ரூபா 65 பில்லியனில் இருந்து 210 பில்லியன் வரையில் பெறுமதியுள்ள பாரிய முறைசாரா பொருளாதாரத் துறையாக வளர்ந்துள்ளது.
• இந்தத் துறை நாட்டின் மொத்த தேசிய உற்பத்தியில் (GDP) சுமார் 1.5% முதல் 2.5% வரை நேரடியாகப் பங்களிக்கிறது, இது அரசாங்கத்தின் மொத்தக் கல்விக்கான வரவுசெலவுத் திட்டத்தில் கிட்டத்தட்ட 30% இற்குச் சமமானதாகும்.
• மத்தியதரக் குடும்பங்கள் ஆண்டுதோறும் ரூபா 121 முதல் 122 பில்லியன் வரை இந்தத் தனிப்பட்ட பயிற்சிக்காகச் செலவிடுகின்றன, இது குடும்பங்களின் நிதிச் சுமையை (Household Financial Burden) அதிகரிக்கிறது.
• தனியார் கல்வித்துறையின் இந்த வளர்ச்சி, முறையான பாடசாலைக் கல்வி முறையின் (Formal School Education System) தரத்தில் உள்ள தோல்விகளைப் பிரதிபலிக்கிறது.

தனியார் மேலதிக வகுப்புத் துறையானது இலங்கையின் மிகப்பெரிய முறைசாரா துறைகளில் ஒன்றாக இன்று உயர்ந்துள்ளது. இதுவே எமது கல்வி முறை இன்று எதிர்கொள்ளும் பிரதான பிரச்சினையாகும். பல்வேறு மதிப்பீடுகளின்படி, இந்தத் துறையின் ஆண்டுப் பெறுமதி ரூபா 65 பில்லியனில் இருந்து 210 பில்லியன் வரை இருக்கலாம் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது. குடும்பங்களின் ஆண்டுச் செலவினம் மாத்திரம் ரூபா 121 முதல் 122 பில்லியன் வரை இருக்கின்றது. இந்தத் தொகை, ஒருபுறம் அரசாங்கம் கல்விக்காக ஒதுக்கும் மொத்த வரவுசெலவுத் திட்டத்தின் மூன்றில் ஒரு பங்குக்குச் (30%) சமமானதாகும் என்றால், மறுபுறம், இந்த முறைசாரா கல்விச் சந்தை, நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) சுமார் 1.5% முதல் 2.5% வரை நேரடியாகப் பங்களிக்கிறது. இந்தப் புள்ளிவிவரங்கள் வெறுமனே வர்த்தக நடவடிக்கைகளைக் குறிப்பதோடு நின்றுவிடாமல், அடிப்படை பொதுக் கல்வி முறைமையின் மீது மக்கள் வைத்திருக்கும் நம்பிக்கையின்மையை ஆழமாகப் பதிவு செய்கின்றன. ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் (UN) வளர்ச்சிக் குறியீடுகளுடன் ஒப்பிடும்போது, ஒரு நாடு தனது கல்வித் துறைக்காக அதிகப் பொதுச் செலவினங்களை ஒதுக்க வேண்டிய வேளையில், தனிப்பட்ட குடும்பங்களின் நிதி சுமையை அதிகரிக்கும் இந்த முறைசாராச் சந்தையின் வளர்ச்சி, எமது சமூகத்தின் நிதி மற்றும் கல்விச் சமத்துவமின்மையின் (Educational Inequality) விரிசலை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.

இந்தத் தனியார் பயிற்சிக் கலாச்சாரத்தின் தாக்கம் வெறுமனே பணச் செலவினங்களுடன் முடிந்துவிடுவதில்லை. இது ஒரு பரந்த பொருளாதாரப் பெருக்கி விளைவை (Economic Multiplier Effect) சமூகத்தில் ஏற்படுத்தியுள்ளது. கற்பித்தல் வேலைகளை உருவாக்குவதுடன், மாணவர்கள் வகுப்புகளுக்குப் பயணிப்பதற்கான போக்குவரத்துத் துறை, குறிப்பேடுகள் மற்றும் புத்தகங்கள் போன்ற எழுத்துச் சாதனப் பொருட்கள், உணவகங்கள் மற்றும் சிற்றுண்டிச் சாலைகள் மூலம் உணவு வழங்குதல், கணினிகள் மற்றும் இணைய வசதிக்கான தொழில்நுட்பத் தேவைகள் மற்றும் வகுப்பு நிலையங்களுக்கான இட வாடகை மூலம் ரியல் எஸ்டேட் (Real Estate) துறையில் கூட இது பாரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகின்றது. இந்தத் துறையை நம்பிச் சம்பாதிக்கும் ஆயிரக்கணக்கான ஆசிரியர்கள் மற்றும் துணைச் சேவை வழங்குநர்கள் உருவாகியிருக்கின்றனர். எனினும், இதன் மறுபக்கம் கவலை அளிக்கிறது: இந்தத் துறையால் உருவாக்கப்படும் வருமானம் பெரும்பாலும் ஒழுங்குபடுத்தப்படாததால், வரித் திணைக்களத்திற்குச் (Tax Department) செல்ல வேண்டிய கணிசமான வருமானம் முறைசாரா பொருளாதாரத்திற்குள் (Informal Economy) தங்கிவிடுகின்றது. உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் (WHO) அறிக்கைகள் உடல்நலத் தரவுகளைப் போலவே, கல்விச் சந்தை நிலவரத்தை ஆய்வு செய்யும் உலக வங்கி (World Bank) போன்ற நிறுவனங்களின் அறிக்கைகள், இதுபோன்ற துணைக் கல்விச் சந்தை வளர்ச்சியானது, முறையான கல்வி கட்டமைப்பில் உள்ள நிதி மற்றும் வளங்களின் பற்றாக்குறையை மறைக்கப் பயன்படும் ஒரு தற்காலிக தீர்வாகவே பார்க்கின்றன.

பொதுமக்களைப் பொறுத்தவரை, இந்தக் கல்விச் சந்தையின் அதிகரிப்பு என்பது அழுத்தமான நிர்ப்பந்தத்தின் விளைவாகவே (The Result of Pressure) பார்க்கப்படுகிறது. பொதுப்பரீட்சைகளில் (Public Examinations) வெற்றி பெறுவதே வாழ்க்கைக்கான திறவுகோல் என்ற பொதுவான சமூகப் புரிதல் நிலவும் நிலையில், தங்கள் பிள்ளைகள் கல்விப் போட்டியில் பின்தங்கிவிடக் கூடாது என்பதற்காகப் பெற்றோர்கள் பெரும் மனத்துடனும் நிதிச் சுமையுடனும் இந்த மேலதிக வகுப்புகளுக்குச் செலவிடுகின்றனர். அத்துடன், இந்தப் பயிற்சிக் கலாச்சாரம் மீதான மக்கள் மத்தியில் இரண்டு வகையான எதிர்வினைகள் உள்ளன: ஒருபுறம், பாடசாலைகளில் போதுமான தரமான கற்பித்தல் இல்லை என்ற அதிருப்தியும், தனியார் ஆசிரியர்களைச் சார்ந்திருக்கும் கட்டாயமும். மறுபுறம், தங்கள் பிள்ளைகளின் எதிர்காலத்திற்காகச் செய்யப்படும் ஒரு தவிர்க்க முடியாத முதலீடாக (Unavoidable Investment) இந்தக் கட்டணத்தை ஏற்றுக் கொள்வது. சமூக ஊடகங்களில் ஆசிரியர்களின் ஆடம்பர வாழ்க்கை முறை விமர்சிக்கப்பட்டாலும், அண்மைய செய்திகள், மாணவர்கள் அதிக கட்டணம் செலுத்தி வகுப்புக்களுக்குச் செல்வதைக் காணலாம். ஏனெனில், பரீட்சைகளில் சித்தியடைவது தொடர்பான சந்தைப்படுத்தல் வெற்றிக் கதைகள், குடும்பங்களிடையே இந்தச் செலவு நியாயமானது என்ற கருத்தை நிலைநிறுத்திவிட்டன.

இந்தச் சிக்கலான கல்விச் சந்தைப்படுத்தல் குறித்து அரசாங்கங்களும் அரசியல் தலைவர்களும் காட்டும் எதிர்வினைகள் பெரும்பாலும் போதுமான கவனத்தைக் குவிக்கத் தவறியவையாகவே (Failed to Focus Sufficiently) உள்ளன. இந்த முறைசாராத் துறைக்கு வரியை விதிப்பது குறித்துப் பேச்சுக்கள் எழுகின்ற போதிலும், இது ஒரு வாக்குப் பங்கிழக்கும் நடவடிக்கையாக அமையலாம் என்ற அரசியல் அச்சத்தின் காரணமாக எந்தவொரு உறுதியான, நீண்டகாலக் கொள்கையும் (Long-term Policy) நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. ஐக்கிய நாடுகள் சபை (UN) மற்றும் சர்வதேச நாணய நிதியம் (IMF) போன்ற சர்வதேச அமைப்புகள் கல்வியின் சமத்துவத்தை மேம்படுத்துவது குறித்து வலியுறுத்தினாலும், அரசியல் தலைவர்கள் தங்கள் உரைகளில் அரசாங்கப் பாடசாலைகளின் முக்கியத்துவத்தைக் குறிப்பிட்டாலும், நடைமுறையில், முறையான பொதுக் கல்வித் துறையின் தரத்தை மேம்படுத்தத் தேவையான பாரிய முதலீட்டைச் செய்ய அவர்கள் தயங்குகின்றனர். இதன் விளைவாக, தனியார் கல்விச் சந்தை மேலும் செழித்து வளர அரசியல் சூழல் மறைமுகமாக வழி வகுக்கின்றது. ஒரு சில அறிக்கைகள் மட்டுமே இந்தத் துறையின் நிதிப் பரிமாற்றங்கள் குறித்து அக்கறை காட்டுகின்றனவே தவிர, அதன் சமூகச் சமத்துவமின்மை மற்றும் உளவியல் தாக்கம் குறித்து ஆழமாக ஆராய்வதில்லை.

எமது கருத்தின்படி, இந்தத் துணைக்கல்வித் துறையை உடனடியாக ஒழிப்பது சாத்தியமில்லை, அவசியமும் இல்லை. ஆனால், அதன் கட்டுப்பாடற்ற வளர்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்துவதும், பொதுக் கல்வியின் மீதான மக்களின் நம்பிக்கையை மீளக் கட்டியெழுப்புவதும் (Rebuilding Public Trust) காலத்தின் கட்டாயமாகும். இந்தப் பாரிய நிதிப் பாய்ச்சல், முறையான கல்வி முறைமையில் உள்ள ஆழமான கட்டமைப்புக் குறைபாடுகளின் அறிகுறியாகும். ஆசிரியர்கள் பாடசாலைகளில் கற்பிக்க வேண்டிய பாடத்தை, தனியார்த் துறையில் பணம் பெற்று நடத்துவது என்பது, கல்விச் சேவை வணிகமயமாகிவிட்டது என்பதையே காட்டுகிறது. எனவே, தற்போதைய நடவடிக்கைகள் வெறும் வரி விதிப்பு குறித்து விவாதிப்பதுடன் நின்றுவிடாமல், அரசாங்கப் பாடசாலைகளில் தரமான கற்பித்தலை (Quality Teaching in Government Schools) உறுதி செய்வதே இந்தச் சங்கிலித் தொடர் பிரச்சினையை உடைப்பதற்கான ஒரே வழியாகும். கல்வியை ஒரு சமூக உரிமைக்குரியதாகப் பார்க்காமல், ஒரு சந்தைப் பொருளாகப் பார்ப்பதற்கான சமூக மாற்றத்தைக் கட்டுப்படுத்த நாம் தவறிவிட்டோம்.

இந்தச் சவாலை எதிர்கொள்ள நடைமுறைச் சாத்தியமான, மற்றும் முழுமையான தீர்வுகளை நாம் அமுல்படுத்த வேண்டும்.

முதலாவதாக, தனியார் பயிற்சி நிலையங்களை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கும், அவர்களின் வருமானத்தைப் பதிவு செய்வதற்கும், இந்தத் துறைக்கு முறையான வரி முகாமைத்துவத்தை (Systematic Tax Management) அறிமுகப்படுத்துவதற்கும் ஓர் ஆணைக்குழுவை (Commission) அமைக்க வேண்டும்.

இரண்டாவதாக, பொதுக் கல்வி முறைமையை வலுப்படுத்த, பாடசாலை ஆசிரியர்களுக்குப் போதுமான சம்பளம், நவீன வளங்கள் மற்றும் தொடர்ச்சியான தொழில்முறைப் பயிற்சி (Continuous Professional Training) ஆகியவற்றில் அரசாங்கம் பாரியளவில் முதலீடு செய்ய வேண்டும். இதன் மூலம், பாடசாலைக் கல்வி, தனியார் பயிற்சிகளை விஞ்சும் தரத்தை (Quality to Exceed Private Tuition) உறுதி செய்ய முடியும்.

இறுதியாக, பெற்றோர்களிடையே பரீட்சை வெற்றியை மட்டுமே மையமாகக் கொண்ட மனநிலையை மாற்றுவதற்கு, வாழ்நாள் முழுவதும் கற்கக்கூடிய திறன்கள் மற்றும் உள்ளார்ந்த ஆர்வத்தை வளர்க்கும் கல்விச் சீர்திருத்தங்கள் (Educational Reforms) தேவைப்படுகின்றன. இந்தச் சீர்திருத்தங்கள் தனிப்பட்ட குடும்பங்களின் நிதிச் சுமையைக் குறைப்பதுடன் (Reducing the Financial Burden of Individual Families), நாட்டின் மனித மூலதனத்தை சமமான முறையில் அபிவிருத்தி செய்யவும் வழிவகுக்கும்.

தனியார் பயிற்சிக் கலாச்சாரம் ஒரு இரட்டை வாளைப் (Double-edged Sword) போன்றது. இது ஒருபுறம் ஆயிரக்கணக்கான வேலைகளை உருவாக்கி நாட்டின் பொருளாதாரத்திற்குச் சில பங்களிப்புகளைச் செய்தாலும், மறுபுறம், அது சமூக சமத்துவமின்மையையும், நிதி அழுத்தத்தையும் ஆழப்படுத்துகிறது. கல்வியின் தரம் பணக்காரர்களின் கைகளுக்குள் சுருக்கப்படுவதை நாம் அனுமதிக்க முடியாது. கல்வி, சுதந்திரமான மற்றும் திறந்த வாயிலாக இருக்க வேண்டும். பொதுப் பாடசாலைக் கல்வியின் தரத்தை மீட்டெடுப்பதன் மூலமும், இந்த மாபெரும் முறைசாரா கல்விச் சந்தையை முறையாக முகாமைத்துவம் (Management) செய்வதன் மூலமும் மட்டுமே, கல்வியின் நோக்கம் மீண்டும் பரீட்சை வெற்றியைத் தாண்டி, ஒரு தேசத்தைக் கட்டியெழுப்பும் (Nation-Building) உன்னத இலக்கை நோக்கித் திரும்ப முடியும். அரசாங்கம் உடனடியாகச் செயற்பட்டு, கல்வியை மீண்டும் இலவசமாகவும், சமத்துவமாகவும், தரமாகவும் உறுதி செய்வதே எதிர்காலச் சந்ததியினருக்கான எமது தார்மீகக் கடமையாகும்.