தனியார் துறை ஊதிய உயர்வு- தாமதமான நீதியும், உழைப்பின் கெளரவமும்

நாட்டின் பொருளாதார நெருக்கடியின் விளைவாக, அத்தியாவசியப் பொருட்களின் விலைகள் கடுமையாக உயர்ந்துள்ள ஒரு காலச்சூழலில், பொதுத்துறை ஊழியர்களின் சம்பள உயர்வுக்கு இணையாக தனியார் துறை ஊழியர்களின் மாதாந்திர குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை ரூ. 30,000 ஆக உயர்த்துவதற்கு அமைச்சரவை சமீபத்தில் ஒப்புதல் அளித்திருப்பது, உழைக்கும் வர்க்கத்திற்கு ஓரளவு நிம்மதி அளிக்கும் ஒரு நடவடிக்கையாகும். முன்னர் சுமார் ரூ. 17,500 ஆக இருந்த இந்த ஊதியம், இடைக்கால உயர்வுக்குப் பின்னர், வரும் ஆண்டு ஜனவரி 1 ஆம் தேதி முதல் சட்டப்பூர்வமாக ரூ. 30,000 ஆக நிலைநிறுத்தப்படவுள்ளது.

2015 ஆம் ஆண்டின் 11 ஆம் எண் தேசிய ஊழியர் ஊதிய திருத்தச் சட்டம், 2025 ஆம் ஆண்டின் 09 ஆம் எண் ஊழியர் பட்ஜெட் நிவாரண கொடுப்பனவு திருத்தச் சட்டம், மற்றும் 2015 ஆம் ஆண்டின் 10 ஆம் எண் ஊழியர் பட்ஜெட் நிவாரண கொடுப்பனவு திருத்தச் சட்டம் ஆகியவை பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டதன் மூலம் இதற்குச் சட்ட வடிவம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் (UN) கூற்றுப்படி, ஒரு நாளைக்கு மூன்று டொடாலருக்கும் (US$3) குறைவாக சம்பாதிப்பவர்கள் அதிவறுமையாளர்கள் என்ற நிலையில், நமது தனியார் துறை ஊழியர்கள் பலர் இத்தகைய இழிவான வருமான நிலையில் இருந்து மீண்டு வருவதற்கு இந்தச் சட்டத் தலையீடு ஒரு முக்கியமான சமூக உரிமையை மீளப் பெற்றுக்கொடுப்பதாக அமைகிறது. இவ்வளவு காலமாக தனியார் துறையின் சம்பளம் மற்றும் அவர்களின் பிரச்சினைகளுக்கு அரசியல் அதிகார அமைப்புகள் குறைந்த கவனம் செலுத்தி வந்ததற்குக் காரணம், முதலாளிகள் சங்கத்துடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்த வேண்டிய முகாமைத்துவ சவால்கள் இருந்தன. இருப்பினும், ஊழியர்களின் வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகளுக்கு நியாயமான தீர்வு காணப்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை இந்த அரசாங்கம் தற்போது அங்கீகரித்துள்ளது.

இந்த ஊதிய உயர்வு சமூகத்திலும் பொருளாதாரத்திலும் ஆழமான தாக்கங்களை ஏற்படுத்தும் திறன் கொண்டது. தனியார் துறை ஊழியர்களும் பொதுத்துறை ஊழியர்களைப் போலவே தங்கள் குடும்பங்களைப் பராமரிக்க வேண்டும், திறந்த சந்தையில் இருந்து உணவு, உடை மற்றும் ஏனைய அத்தியாவசியப் பொருட்களை வாங்க வேண்டும். குறைந்தபட்ச அடிப்படை ஊதியத்தால், அவர்களின் குழந்தைகளின் கல்வித் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்தல், சமூக நிகழ்வுகளான இறப்பு மற்றும் இறுதிச் சடங்குகள் போன்றவற்றுக்குப் பங்களித்தல், மற்றும் மத நடவடிக்கைகளில் பங்கேற்றல் போன்ற எந்தவொரு சமூகக் கடமைகளையும் அவர்களால் நிறைவேற்ற முடிவதில்லை. ஒரு ஊழியர் தனது உழைப்புக்கு நியாயமான ஊதியத்தைப் பெறாதபோது, அது அவரது சுயமரியாதையைக் கேள்விக்குறியாக்குகிறது. மேலும், இது உழைப்பைச் சுரண்டுவதாகும். மார்க்சிய விளக்கத்தின்படி, தொழிலாளியின் உழைப்புக்குக் கொடுக்கப்படாத விலையே முதலாளித்துவத்தின் லாபமாக மாறுகிறது. எனவே, இந்தச் சம்பள உயர்வு தனிநபர் மட்டத்தில் நுகர்வு சக்தியை (Purchasing power) அதிகரிப்பதன் மூலம் பொருளாதாரத்திற்கு நேர்மறையான உந்துதலைக் கொடுப்பதுடன், ஒவ்வொரு உழைக்கும் குடிமகனும் தன் உழைப்புக்குக் கெளரவமான விலையைப் பெற வேண்டும் என்ற சமூக உரிமையை நிலைநிறுத்துகிறது. சமீபத்தில் தோட்டத் தொழிலாளர்களின் தினசரி ஊதியம் ரூ. 1,750 ஆக உயர்த்தப்பட்டதும், உழைப்பிற்கு மரியாதை அளிக்கும் இந்த சமூக அங்கீகாரத்தின் ஒரு பகுதியே ஆகும்.

இந்த அறிவிப்பு குறித்து உழைக்கும் மக்கள் மத்தியில் கலவையான உணர்வுகள் நிலவுகின்றன. ஒருபுறம், இந்தச் சட்ட ரீதியான தலையீடு, நீண்ட காலமாக முதலாளிகளின் விருப்பப்படி குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை நிர்ணயிக்கும் நடைமுறையால் மிக மோசமாகச் சுரண்டப்பட்ட உழைக்கும் மக்களுக்கு ஒரு பெரிய ஆறுதலையும், பாதுகாப்பையும் வழங்கியுள்ளது. இது ஒரு "நீதி" என்று பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது. மறுபுறம், ரூ. 30,000 என்பது தற்போதைய பணவீக்கம் (Inflation) மற்றும் அத்தியாவசியப் பொருட்களின் விலையுடன் ஒப்பிடும்போது போதுமானதல்ல என்ற மனநிலையும் நிலவுகிறது. இருப்பினும், தற்போது பல்வேறு பணியிடங்களில் ஊதிய அடிப்படையிலான போராட்டங்கள் காணப்படுகின்றன. இது, ஊழியர்களின் வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகள் எந்த அளவிற்கு கடுமையாகிவிட்டன என்பதைக் குறிக்கிறது. இந்தப் போராட்டங்களுக்கு ரூ. 30,000 முழுமையாக நியாயம் செய்யாவிட்டாலும், இது மிகவும் நேர்மறையான நடவடிக்கையாக அங்கீகரிக்கப்படுகிறது, முக்கியமாக நிலையான சம்பளம் என்ற யோசனைக்குச் சட்ட வடிவம் கிடைத்திருப்பதால்.

வரலாற்று ரீதியாகப் பொதுத்துறை ஊழியர்களுக்கு அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்த அரசியல் தலைமை, இந்த முறை தனியார் துறை ஊழியர்களின் குறைகளுக்கும் செவிமடுத்துள்ளது. நாட்டின் ஆட்சியாளர்கள், 2022 இல் ஏற்பட்ட பொருளாதார நெருக்கடிக்குப் பின்னர், ஒரு முக்கியமான பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டுள்ளனர். அதாவது, பொது மற்றும் தனியார் துறைகள் இரண்டும் நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்குச் செய்யும் பங்களிப்பு மகத்தானது என்பதை அங்கீகரித்துள்ளனர். தனியார் துறை ஊழியர்களின் வாழ்க்கைப் பிரச்சினைகள் எந்த அளவிற்கு கடுமையானவை என்பதை அரசாங்கம் ஏற்றுக்கொண்டதன் காரணமாகவே, இந்தச் சம்பள உயர்வு பாராளுமன்றத்தின் சட்டமாக நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளது. இது முதலாளி மற்றும் ஊழியர் இருவருக்கும் நியாயம் செய்ய வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டிலிருந்து வந்த தலையீடாகும். அரசாங்கத் தரப்பில், உழைப்பைச் சுரண்டுவதைத் தடுக்கவும், தனியார் துறை ஊழியர்களின் தொழில்முறை நிலையை (professional status) மேம்படுத்தவும் மேற்கொள்ளப்பட்ட இந்த முறையான தலையீடு பாராட்டப்பட வேண்டும்.

எனது பார்வையில், இந்தச் சட்டம் ஒரு வரவேற்கத்தக்க திருப்புமுனையாக இருந்தாலும், இது அரசாங்கம் தனது முகாமைத்துவக் குறைபாடுகளைச் சரிசெய்யத் தவறிய ஒரு நடவடிக்கையாகவே உள்ளது. இந்த உயர்வு என்பது உழைக்கும் மக்களின் சமூக உரிமை. மேலும், நாட்டின் வருமான வளர்ச்சி (ஏற்றுமதி, சுற்றுலா, வெளிநாட்டுத் தொழிலாளர் பணம் அனுப்புதல்) போன்ற நேர்மறையான அறிகுறிகள் காணப்படும் தற்போதைய சூழலில், இத்தகைய ஊதிய உயர்வு பொருளாதாரத்திற்குப் பாரிய அழுத்தத்தைக் கொடுக்காது. மாறாக, இது உள்நாட்டு நுகர்வை மேம்படுத்தும். எவ்வாறாயினும், இந்த உயர்வு என்பது ஒரு குறுகிய கால நிவாரணமாக மட்டுமே இருக்கக்கூடாது, மாறாக உழைக்கும் வர்க்கத்தின் பொருளாதார நிலைத்தன்மையை உறுதி செய்யும் ஒரு நீண்ட காலக் கொள்கையின் அடித்தளமாக அமைய வேண்டும். இந்த நிலையான சம்பள யோசனை ஒரு முக்கிய அம்சமாக இருக்கும் அதே வேளையில், ஊழியர்களுடன் தொடர்புடைய பிற தொழில்முறை உரிமைகளான ETF மற்றும் EPF நிதிகள் முறையாக வரவு வைக்கப்படுவதிலும் அரசாங்கம் முழு கவனம் செலுத்த வேண்டும். இது ஒரு இருதரப்பு உறவாகும்; தான் பணிபுரியும் நிறுவனத்திற்குப் போதுமான சேவையை வழங்குவது ஊழியரின் பொறுப்பாகும் என்பதால், முதலாளித்துவச் சுரண்டலைத் தடுக்க இந்தச் சட்டம் அமுலாக்கப்படுவது மிகவும் இன்றியமையாததாகும்.

இந்த ஊதிய உயர்வின் வெற்றியை உறுதிப்படுத்த, அரசாங்கம் வெறுமனே சட்டத்தை இயற்றுவதோடு நிறுத்திக்கொள்ளாமல், பல நடைமுறைச் சாத்தியமான தீர்வுகளை உடனடியாக அமுல்படுத்த வேண்டும்.

முதலாவதாக, சம்பள உயர்வு பாராளுமன்றத்தின் சட்டமாக நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளதால், அதை வழங்குவது தவிர்க்க முடியாதது என்பதை முதலாளிகள் உணர்ந்தாலும், அதைத் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கும் பொறிமுறை அவசியமாகும். இதற்காக, தொழில் திணைக்களத்தின் (Labour Department) கீழ் சம்பள உயர்வு மற்றும் ETF/EPF வரவு வைப்பு ஆகியவற்றைத் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கவும், சட்டவிரோதமாகச் சுரண்டுபவர்களுக்கு எதிராகத் தகுந்த தண்டனைகளை வழங்கவும் ஒரு விசேட முகாமைத்துவப் பிரிவை (Special Management Unit) நிறுவ வேண்டும்.

இரண்டாவதாக, சம்பளப் பிரச்சினைகள் தொடர்பான முதலாளி-ஊழியர் சர்ச்சைகளை விரைவாகவும், அதிகாரத்துவத் தடைகள் இன்றியும் தீர்க்க, புதிய தொழில் தகராறு முகாமைத்துவ நிலையங்களை (Dispute Management Centres) அமைக்க வேண்டும். மூ

ன்றாவதாக, நிறுவனம் சிறப்பாகச் செயல்பட ஊழியரின் உழைப்பு எவ்வாறு பங்களிக்கிறது என்பதை அங்கீகரிக்கும் வகையில், சம்பள உயர்வை நிறுவனத்தின் உற்பத்தித்திறன் (productivity) மற்றும் லாபத்துடன் இணைக்கக்கூடிய வெளிப்படையான போனஸ் அல்லது இலாபப் பகிர்வுத் திட்டத்தை (Profit-sharing scheme) அரசாங்கம் ஊக்குவிக்க வேண்டும். இது உழைப்புச் சுரண்டல் என்ற எண்ணத்தை மாற்றி, கூட்டுப் பங்களிப்பு என்ற மனநிலையை உருவாக்கும்.

முடிவுரையாக, நாட்டின் பணியாளர்களுக்குப் பொது மற்றும் தனியார் துறைகள் இரண்டும் ஆற்றிவரும் பங்களிப்பு மகத்தானது. இந்தச் சட்டத் திருத்தம், அந்த உழைப்புக்குச் சரியான மதிப்பீட்டை வழங்குவதற்கான அரசாங்கத்தின் முயற்சியாகும். இது ஒரு நேர்மறையான ஆரம்பம் என்றாலும், இதுவே இறுதித் தீர்வாக இருக்காது. செயல்படுத்தலின் போது ஏற்படும் குறைபாடுகளை அதிகாரிகள் சரிசெய்து, தனியார் துறை ஊழியர்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தை உயர்த்துவதற்கும், அதேவேளை நாட்டின் தொழில்துறை ஸ்திரத்தன்மையைப் பேணுவதற்கும் தொடர்ச்சியான நேர்மறையான தலையீட்டை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்று நாம் எதிர்பார்க்கிறோம். உழைக்கும் மக்களின் சமூக உரிமையை அங்கீகரிப்பதன் மூலமும், கெளரவமான ஊதியத்தை உறுதி செய்வதன் மூலமுமே இலங்கை ஒரு நீடித்த பொருளாதார மீட்பை அடைய முடியும். இந்த ஊதிய உயர்வு வெறும் சில்லறைப் பணமாக இருக்காமல், ஒவ்வொரு தனியார் துறை ஊழியரின் கண்ணியத்தையும் கெளரவத்தையும் உறுதி செய்யும் ஒரு கட்டாயச் சட்டமாக நிலைத்திருக்க வேண்டும்.