போருக்குப் பின்னரான ஈழத்தமிழர் வாழ்வு -சமூகத்தின் ஆழ்ந்த காயங்களும் மீண்டெழும் சக்தியும்

போருக்குப் பின்னரான ஈழத்தமிழர் வாழ்வு என்பது, ஒரு தேசத்தின் நீடித்த போர் ஏற்படுத்திய ஆழமான காயங்களையும், அதிலிருந்து மீண்டுவர ஒரு சமூகம் மேற்கொள்ளும் அசாதாரணமான முயற்சிகளையும் ஒருசேரப் பிரதிபலிக்கிறது. 2009 ஆம் ஆண்டில் ஆயுதப் போராட்டம் முடிவடைந்த பின்னர், வடகிழக்கு மாகாணங்களில் வாழும் தமிழ்ச் சமூகங்கள் பல்வேறு சமூக, பொருளாதார, உளவியல் சவால்களை எதிர்கொண்டு வருகின்றன. இவை குறித்த ஆழமான புரிதலுக்கு, நம்பத்தகுந்த தரவுகள் மற்றும் அறிக்கைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு இங்கே முன்வைக்கிறேன்.

1. காணாமல்போனோர் மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட குடும்பங்களின் வலியும் நீதிக்கான தேடலும்:

போருக்குப் பின்னரான மிக முக்கியமான மற்றும் ஆழமான சமூகக் காயங்களில் ஒன்று, காணாமல்போனோர் பிரச்சினை ஆகும். இலட்சக்கணக்கான மக்கள், குறிப்பாகத் தமிழர்கள், இலங்கை அரச படைகளாலும், துணை இராணுவக் குழுக்களாலும், விடுதலைப் புலிகளாலும் காணாமல்போகச் செய்யப்பட்டதாகப் பல அறிக்கைகள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. 1980களின் பிற்பகுதியிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 60,000 முதல் 100,000 வரையிலான காணாமல்போனோர் வழக்குகள் நிலுவையில் இருப்பதாக Amnesty International 2017 இல் அறிக்கை வெளியிட்டுள்ளது. 2009 ஆம் ஆண்டின் இறுதிப் போரின்போது, சரணடைந்த விடுதலைப் புலிகள், மருத்துவமனைகளில் இருந்த தமிழ் மக்கள், இடம்பெயர்ந்தோர் முகாம்களில் இருந்த தமிழர்கள் ஆகியோர் குறிப்பாக இலக்கு வைக்கப்பட்டனர்.

காணாமல்போனவர்களின் தாய்மார்களும் மனைவியருமே இப்போராட்டத்தின் முகங்களாக நிற்கின்றனர். இவர்களின் வாழ்வாதாரம் பாதிக்கப்படுவதோடு, பிள்ளைகளைத் தனியாக வளர்க்கும் சவால்களையும் எதிர்கொள்கின்றனர். நீதிக்கான அவர்களின் அயராத போராட்டம் தொடர்கிறது. 2016 இல், காணாமல்போன 65,000 இற்கும் அதிகமானோரின் உறவினர்களுக்கு 'இன்மைச் சான்றிதழ்' (certificate of absence) வழங்க அரசாங்கம் ஒப்புக்கொண்டது. இது சொத்துக்களை தற்காலிகமாக நிர்வகிக்கவும், தற்காலிகப் பாதுகாவலராகச் செயல்படவும் உதவுகிறது. இருப்பினும், இது நீதிக்கான உண்மையான தீர்வாக அமையவில்லை என்பது பரவலான குற்றச்சாட்டு.

2. நிலப் பிரச்சினைகளும் இனப்பரம்பல் மாற்றங்களும்:

இலங்கையில் நிலம் என்பது இன மோதலின் முக்கியக் காரணங்களில் ஒன்றாக இருந்துள்ளது. போருக்குப் பின்னரும், வடகிழக்குப் பிரதேசங்களில் நிலப் பிரச்சினைகள் ஒரு தொடர்ச்சியான சவாலாகவே உள்ளன. பாதுகாப்புப் படைகளின் நில ஆக்கிரமிப்புகள், உயர்பாதுகாப்பு வலையங்கள், அரச ஆதரவுடன் நடைபெறும் காணி அபகரிப்புகள், மற்றும் பௌத்த மதகுருமார்களின் தலையீடுடன் கூடிய புனிதப் பிரதேசங்கள் என்ற பெயரிலான நில ஆக்கிரமிப்புகள் ஆகியவை தமிழ்ச் சமூகங்களிடையே பெரும் அச்சத்தையும் பிரிவினையையும் ஏற்படுத்தியுள்ளன (ReliefWeb, ஆகஸ்ட் 2024).

குடிசன இடப்பெயர்வு, நிலத்திற்கான வரையறுக்கப்பட்ட அணுகல், அரசியல் ஸ்திரமின்மை மற்றும் சுருங்கிவரும் பொருளாதார வாய்ப்புகள் ஆகியவை விவசாய நிலப் பயன்பாட்டில் பெரும் வீழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளன. திரும்பிய மக்கள் தமது சொத்துக்களை இரண்டாம் நிலை ஆக்கிரமிப்பாளர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்படுவதைக் காண்கின்றனர். இது தமிழ் மக்களின் வாழ்வாதாரத்தையும், அவர்களின் வரலாற்று ரீதியான இருப்பையும் அச்சுறுத்துகிறது.

3. முன்னாள் போராளிகளின் சமூக-பொருளாதார மீளிணைவும் சவால்களும்:

போர் முடிவடைந்த பின்னர், முன்னாள் விடுதலைப் புலிகள் போராளிகளை சமூகத்துடன் மீளிணைப்பது ஒரு முக்கியச் சவாலாக இருந்தது. இலங்கை அரசாங்கம் 2009 முதல் 2011 வரை விரிவான புனர்வாழ்வுத் திட்டங்களை மேற்கொண்டது. இதில் தொழில் தொடங்குவதற்கும், பின்னர் கடன் அடிப்படையிலான மீளிணைப்புத் திட்டங்களும் அடங்கும்.

இருப்பினும், பலர் காயங்கள், போதிய திறன்கள் இல்லாமை, சந்தைகளுக்கும் கடன்களுக்கும் போதிய அணுகல் இல்லாமை போன்ற காரணங்களால் பொருளாதார ரீதியாக முன்னேற முடியவில்லை (ResearchGate, 2014). வங்கிகள் மற்றும் பிற நிறுவனங்கள் உத்தரவாதங்களைக் கோருவதால் முன்னாள் போராளிகள் கடன் பெறுவதிலும் சிரமங்களை எதிர்கொண்டனர். பொருளாதார நல்வாழ்வுக்கும் நீண்டகால அமைதிக்குமான தொடர்பு வலுவாக இருப்பதை ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. பாலின ரீதியான பாகுபாடுகளும், பெண்கள் சமூகத்தில் எதிர்கொள்ளும் சவால்களும் முன்னாள் பெண் போராளிகளின் மீளிணைப்பைப் பெரிதும் பாதித்தன.

4. பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்களின் வாழ்வாதாரச் சவால்கள்:

போர் காரணமாக வடகிழக்கு மாகாணங்களில் பெண் தலைமைத்துவக் குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாக அதிகரித்துள்ளது. கணவனை இழந்த, கணவர் காணாமல்போன அல்லது உடல்ரீதியாக பாதிக்கப்பட்ட பல பெண்கள் குடும்பத்தின் முழுப் பொறுப்பையும் சுமக்க வேண்டியுள்ளது. இவர்களுக்கு சமூக, கலாச்சார, உடல்நல, தளபாடங்கள் மற்றும் பொருளாதார ரீதியான பல சவால்கள் உள்ளன (University of Bath research portal).

பாரம்பரிய சமூகக் கட்டுப்பாடுகள், பரம்பரைச் சொத்து அல்லது கடன் சார்ந்த விடயங்களில் ஆண்களை மையப்படுத்திய விதிமுறைகள், மற்றும் பொதுத் துறையில் குறைந்த அரசியல் பங்களிப்பு ஆகியவை இவர்களின் முன்னேற்றத்திற்குத் தடையாக உள்ளன. வேலைவாய்ப்பின்மையும், குறைந்த கூலியும் இவர்களின் வாழ்வாதாரத்தைப் பெரிதும் பாதிக்கின்றன. வடக்கில் பெண்களின் தொழிலாளர் பங்களிப்பு விகிதம் 16% ஆகவும், கிழக்கில் 18% ஆகவும் உள்ளது. இது நாட்டின் சராசரியை விடவும் மிகக் குறைவு (FAO, Conflict and women's status in the North and East of Sri Lanka 1).

5. உளவியல் ரீதியான காயங்களும் மனநலப் பிரச்சினைகளும்:

நீண்டகாலப் போர் ஈழத்தமிழர்களிடையே ஆழமான உளவியல் காயங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது. மனச்சோர்வு, பதட்டம், மன உளைச்சல், அதிர்ச்சிகரமான அனுபவங்களுக்குப் பிந்தைய மன அழுத்தக் கோளாறுகள் (PTSD) போன்ற மனநலப் பிரச்சினைகள் போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களிடையே கணிசமாக அதிகமாக உள்ளன (NCBI, மே 2024).

சமூகத் தூரம், மனநலப் பிரச்சினைகள் குறித்த விழிப்புணர்வு இல்லாமை, களங்கம், மொழித் தடைகள், மற்றும் மனநலச் சேவைகளுக்கான அணுகல் இல்லாமை ஆகியவை சிகிச்சையைப் பெறுவதற்கான தடைகளாக உள்ளன. உயிர் இழப்புகள், குடும்ப உறுப்பினர்களின் காணாமல்போதல், இடம்பெயர்வு, மற்றும் வறுமை ஆகியவை மனநலப் பிரச்சினைகளை மேலும் மோசமாக்குகின்றன.

6. இளைஞர் வேலைவாய்ப்பின்மையும் பொருளாதார மீட்சி சவால்களும்:

வடகிழக்கு மாகாணங்களில் இளைஞர் வேலைவாய்ப்பின்மை ஒரு பெரும் சமூகப் பிரச்சினையாகும். கல்வித் தகுதிகள் இருந்தபோதிலும், குறிப்பாகப் பட்டதாரிகளிடையே வேலையின்மை அதிகமாக உள்ளது (ResearchGate, ஆகஸ்ட் 2025). இது நம்பிக்கையின்மை, சமூக அமைதியின்மை, மற்றும் சமூகப் பிரச்சனைகளை அதிகரிக்க வழிவகுக்கிறது.

போரினால் பாதிக்கப்பட்ட உள்கட்டமைப்புகள், குறைந்த முதலீடுகள், சந்தை அணுகல் இல்லாமை, மற்றும் அரசின் பாகுபாடு ஆகியவை இப்பகுதிகளின் பொருளாதார மீட்சியைப் பாதிக்கின்றன. கண்ணிவெடிகள், உயர்பாதுகாப்பு வலயங்கள், மற்றும் பொருளாதார வாய்ப்புகள் இல்லாமை ஆகியவை வாழ்வாதாரத்தைப் பாதிக்கின்றன (UK Parliament, டிசம்பர் 2023).

7. கலாச்சாரப் பண்பாட்டு அழிவும் அடையாள நெருக்கடியும்:

போரும், போருக்குப் பின்னரான அரசக் கொள்கைகளும் தமிழர்களின் கலாச்சார அடையாளத்திற்கு அச்சுறுத்தலாக அமைந்துள்ளன. மாவீரர் துயிலும் இல்லங்கள் இடிக்கப்பட்டமை, நினைவுச் சின்னங்கள் அழிக்கப்பட்டமை, மற்றும் போர் நினைவேந்தல் நிகழ்வுகளுக்கு விதிக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் ஆகியவை தமிழர்களின் நினைவுகளையும், கலாச்சார அடையாளத்தையும் அழிக்கும் முயற்சிகளாகப் பார்க்கப்படுகின்றன (Sri Lanka Campaign, மே 2024).

இது ஒரு சமூகத்தின் கூட்டு நினைவகத்தையும், கலாச்சாரப் பாரம்பரியத்தையும் இழக்கும் நிலையை ஏற்படுத்துகிறது. மொழி, கலை, மற்றும் மரபுகள் மீதான புறக்கணிப்பும், ஆக்கிரமிப்பும் ஒரு சமூகத்தின் அடையாள நெருக்கடிக்கு வழிவகுக்கும்.

மீண்டெழும் சக்தி (Resilient Strength of the Community):

மேலே குறிப்பிட்ட ஆழமான காயங்கள் இருந்தபோதிலும், ஈழத்தமிழ்ச் சமூகம் வியக்கத்தக்க மீண்டெழும் சக்தியைக் காட்டுகிறது.

• சமூகப் பிணைப்புகள்: குடும்பப் பிணைப்புகள், சமூக ஒற்றுமை, மற்றும் புலம்பெயர் உறவுகளின் ஆதரவு ஆகியவை கடினமான காலங்களில் மக்களுக்குப் பெரும் துணையாக நிற்கின்றன.

• விடாமுயற்சி: வாழ்வாதாரத்தை மீளக் கட்டியெழுப்புவதிலும், கல்வியைத் தொடர்வதிலும், சமூக நீதிக்காகப் போராடுவதிலும் மக்கள் பெரும் விடாமுயற்சியைக் காட்டுகின்றனர்.

• கல்வியின் முக்கியத்துவம்: கல்விக்கு அவர்கள் கொடுக்கும் முக்கியத்துவம், எதிர்காலத் தலைமுறையினரைத் தயார்படுத்துவதற்கான ஒரு கருவியாக உள்ளது.

• குரலற்றவர்களின் குரல்: காணாமல்போனோர் உறவுகளின் தொடர்ச்சியான போராட்டங்கள், அநீதிக்கு எதிராகப் போராடுவதற்கான ஒரு முன்மாதிரியாக அமைகின்றன.

• புலம்பெயர் சமூகத்தின் பங்கு: புலம்பெயர் தமிழ்ச் சமூகங்கள் தங்கள் சொந்த மண்ணில் உள்ளவர்களின் வாழ்வாதாரத்திற்கும், மீள்கட்டுமானத்திற்கும் கணிசமான ஆதரவை வழங்கி வருகின்றன.

முடிவுரை:

போருக்குப் பின்னரான ஈழத்தமிழர் வாழ்வு என்பது, ஒருபுறம் போரின் ஆழமான காயங்களையும், மறக்க முடியாத வலிகளையும் தாங்கி நிற்கிறது. மறுபுறம், அந்த வலிகளுக்கு மத்தியிலும் மீண்டெழும் சக்தியையும், எதிர்காலத்திற்கான நம்பிக்கையையும் கொண்டுள்ளது. நீதிக்கான தேடல், நிலப் பாதுகாப்பிற்கான கோரிக்கைகள், வாழ்வாதார மேம்பாடு, உளவியல் ஆதரவு மற்றும் கலாச்சார அடையாளத்தைப் பாதுகாத்தல் ஆகியவை இந்தக் கலந்துரையாடலின் மையக் கருக்களாகும்.

இந்தக் காயங்கள் குணமடையவும், மீண்டெழும் சக்தி முழுமையாக வெளிப்படவும், நியாயமான மற்றும் நிலையான அரசியல் தீர்வு, மனித உரிமைகளின் பாதுகாப்பு, பொறுப்புக்கூறல், மற்றும் அனைவரையும் உள்ளடக்கிய அபிவிருத்தி ஆகியவை அத்தியாவசியமானவை. தமிழ்ச் சமூகத்தின் வலிமையையும், அமைதியான மற்றும் கௌரவமான வாழ்வுக்கான அவர்களின் உறுதிப்பாட்டையும் அங்கீகரித்து, அதற்கான வழிகளைத் திறந்துவிடுவதே எதிர்காலத்திற்கான ஒரே வழி.