இலங்கையின் இளைஞர்களும் 'நீல நிற' வேலைகளும் ஒரு சமூகப் பொருளாதார ஆய்வு

• 
  இலங்கையின் இளைஞர்கள் மத்தியிலான 'நீல நிற' வேலைகள் மீதான தயக்கம் ஒரு பெரிய சமூக-பொருளாதார சவாலாகும், இது உற்பத்தித்திறன் மற்றும் பொருளாதார வளர்ச்சிக்குத் தடையாக உள்ளது.
• வேலையின்மை, வருமான ஏற்றத்தாழ்வு மற்றும் போதைப்பொருள் பாவனை போன்ற சமூகப் பிரச்சனைகளுக்கு இந்த மனநிலை நேரடியாகக் காரணமாக அமைகிறது.
• கல்வி முறை சீர்திருத்தம், தொழிற்கல்விக்கு முக்கியத்துவம், சமூக மதிப்பீடுகளில் மாற்றம் மற்றும் அரசாங்கக் கொள்கைகள் மூலம் இந்த மனநிலையை மாற்றியமைக்கலாம்.
• மேம்பட்ட நாடுகள் உடல் உழைப்பிற்கு மதிப்பளிக்கும் அதே வேளையில், இலங்கை இளைஞர்கள் தங்களின் மனநிலையை மாற்றிக்கொண்டு நாட்டின் உற்பத்தித்திறனை அதிகரிக்க பங்களிக்க வேண்டும்.
• இந்த மாற்றங்கள் நிலையான பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு வழிவகுப்பதுடன், இளைஞர்களின் தனிப்பட்ட மற்றும் சமூக வாழ்க்கையை மேம்படுத்தும்.

இலங்கையின் வளர்ச்சிப் பாதையில், 'நீல நிற' வேலைகள் எனப்படும் உடலுழைப்பு சார்ந்த தொழில்கள் மீது நமது இளைஞர்கள் கொண்டுள்ள மனநிலை ஒரு பெரும் சமூகப் பொருளாதார சவாலாக எழுந்துள்ளது. மற்ற வளர்ந்த நாடுகளில், வேலை செய்யும் தொழிலைப் பொருட்படுத்தாமல், தனிநபர்கள் தங்கள் பங்களிப்பை மதித்து, அதற்காகப் பெருமைப்படும் ஒரு கலாச்சாரம் நிலவுகிறது. ஆனால், இலங்கையில், குறிப்பாக படித்த இளைஞர்கள் மத்தியில், அலுவலக வேலைகள் அல்லது 'வெள்ளை நிற' வேலைகள் மீதான அதீத நாட்டம் காணப்படுகிறது. இந்த மனநிலை, நாட்டின் ஒட்டுமொத்த உற்பத்தித்திறனைப் பாதிக்கின்ற ஒரு முக்கிய காரணியாக மாறியுள்ளது. இலங்கையின் மனிதவளத்தின் பெரும்பான்மையைக் கொண்டுள்ள இளைஞர்கள், சவாலான ஆனால் அத்தியாவசியமான கட்டுமானத் துறை, விவசாயம், உற்பத்தி மற்றும் தொழிற்பிரிவு சேவைகளில் ஈடுபடத் தயங்குவது, நாட்டின் வளர்ச்சி இலக்குகளை அடைவதில் பெரும் தடையாக உள்ளது. ஒருபுறம் வேலையின்மை அதிகரித்துக் கொண்டே இருக்க, மறுபுறம் பல திறன் சார்ந்த வேலைகளுக்குப் போதிய ஆட்கள் கிடைப்பதில்லை என்ற முரண்பாடு இலங்கையின் இன்றைய யதார்த்தமாக உள்ளது.

இலங்கையின் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கு இந்த மனநிலை ஏற்படுத்தும் தாக்கங்கள் பல பரிமாணங்களைக் கொண்டுள்ளன. முதலாவதாக, தொழிற்துறை சார்ந்த துறைகளில் திறன்மிக்க தொழிலாளர் பற்றாக்குறை நிலவுவதால், பல கட்டுமான மற்றும் உற்பத்தித் திட்டங்கள் தாமதமாகின்றன அல்லது வெளிநாட்டுத் தொழிலாளர்களை நம்பியிருக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. இது நாட்டுக்குள் இருக்கும் அந்நியச் செலாவணியை வெளியே கொண்டு செல்வதுடன், உள்ளூர் இளைஞர்களுக்கான வேலைவாய்ப்புகளையும் பறிக்கிறது. இரண்டாவதாக, 'கவுரவம்' என்று கருதப்படும் வேலைகளைத் தேடி இளைஞர்கள் காத்திருப்பதால், அவர்களின் இளம் பருவத்தில் பல உற்பத்திமிக்க ஆண்டுகள் வீணடிக்கப்படுகின்றன. இது தனிநபர்களின் பொருளாதாரச் சுமையைப் பெருக்குவதுடன், குடும்பங்களின் நிதி நிலையையும் பாதிக்கிறது. மூன்றாவதாக, இந்த வேலையின்மை இளைஞர்கள் மத்தியில் விரக்தியையும், மனச்சோர்வையும் உருவாக்குகிறது. சமூகத்தில் வேலையின்மையால் ஏற்படும் விரக்தி, போதைப்பொருள் பாவனை மற்றும் வாள்வெட்டுக் குழுக்கள் போன்ற குற்றச் செயல்களின் அதிகரிப்புக்கு வழிவகுப்பதாக அண்மைய செய்திகள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன. "கம்பஸ் நியூஸ்" (Campus News) போன்ற உள்நாட்டு அறிக்கைகள், பட்டதாரிகள் மத்தியிலும் வேலையின்மை ஒரு முக்கிய பிரச்சினையாக இருப்பதையும், இது அவர்களின் மனநிலையை எவ்வாறு பாதிக்கிறது என்பதையும் அவ்வப்போது எடுத்துரைக்கின்றன. மேலும், இந்த மனநிலை நாட்டின் ஒட்டுமொத்த சமூகப் பொருளாதாரக் கட்டமைப்புக்கும் பாதிப்பை ஏற்படுத்துகிறது.

இந்த பிரச்சினைக்கு மக்களின் எதிர்வினைகள் பல்வேறுபட்டதாக உள்ளன. பொதுவாக, பெற்றோர்கள் தங்கள் பிள்ளைகள் அலுவலக வேலைகளில் ஈடுபட வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு கொண்டுள்ளனர். இது சமூக அந்தஸ்துடனும், பாதுகாப்பான எதிர்காலத்துடனும் தொடர்புபடுத்தப்படுகிறது. கிராமப்புறங்களில் உள்ள பெற்றோர்கள் கூட, தங்கள் பிள்ளைகள் நகரங்களுக்குச் சென்று 'வெள்ளை நிற' வேலைகளில் ஈடுபடுவதையே விரும்புகின்றனர். சில சமயங்களில், இளைஞர்கள் வேலையின்மையில் வாடினாலும், அவர்களுக்குப் பொருந்தாத உடலுழைப்பு சார்ந்த வேலைகளை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயங்குகின்றனர். இந்த மனநிலை சமூக ஊடகங்களிலும் பிரதிபலிக்கிறது, அங்கு இளைஞர்கள் வேலைவாய்ப்பு இன்மையை விமர்சிக்கும் அதே வேளையில், கிடைக்கக்கூடிய வேலைகள் குறித்த எதிர்மறையான கருத்துகளையும் பகிர்கின்றனர். ஆர்ப்பாட்டங்கள் மற்றும் சமூக ஊடகப் பிரச்சாரங்கள் மூலம் வேலையின்மைக்கு எதிராக இளைஞர்கள் குரல் கொடுக்கிறார்கள், ஆனால் இந்த வேலைவாய்ப்புகள் எவ்வாறு உருவாக்கப்பட வேண்டும் அல்லது அவர்கள் எந்த வகையான வேலைகளைச் செய்யத் தயாராக இருக்கிறார்கள் என்பது குறித்த ஆழமான விவாதம் குறைவாகவே உள்ளது. இது ஒரு சிக்கலான சமூகப் பிரச்சினையாக, தனிநபர்களின் அபிலாஷைகளுக்கும் சமூக யதார்த்தங்களுக்கும் இடையிலான மோதலைப் பிரதிபலிக்கிறது.

இந்த சவாலுக்கு அரசியல் தலைவர்கள் மற்றும் அரசாங்கத்தின் எதிர்வினைகளும் குறிப்பிடத்தக்கவை. பல அரசியல் தலைவர்கள், இளைஞர்களின் வேலையின்மை குறித்து கவலை தெரிவித்துள்ளனர், மேலும் அதற்கான தீர்வுகளையும் முன்மொழிந்துள்ளனர். "இளைஞர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பை உருவாக்குவதே எமது அரசாங்கத்தின் முன்னுரிமை" என்று பல அரசியல்வாதிகள் தேர்தல் மேடைகளிலும், பொது நிகழ்வுகளிலும் அறிவிக்கின்றனர். அரசாங்கத்தின் கொள்கைகளில், தொழிற்பயிற்சி நிலையங்களை மேம்படுத்துவது, சுயதொழில் திட்டங்களுக்கு நிதி உதவி வழங்குவது மற்றும் வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்புகளை ஊக்குவிப்பது போன்ற அம்சங்கள் அடங்கும். உதாரணமாக, இலங்கை வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்புப் பணியகம் (SLBFE) மூலம் வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்புகளை ஒழுங்குபடுத்தும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. எனினும், இந்த முயற்சிகள் அனைத்தும், 'நீல நிற' வேலைகள் மீதான மனநிலையை மாற்றுவதில் எதிர்பார்த்த வெற்றியை அடையவில்லை. சில தலைவர்கள், இளைஞர்கள் தங்கள் மனநிலையை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என்றும், கிடைக்கக்கூடிய வேலைவாய்ப்புகளை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்றும் நேரடியாகவே அறிவுறுத்தியுள்ளனர். ஆனால், இந்த அறிவுரைகள் பெரும்பாலும் தனிப்பட்ட பொறுப்பாகப் பார்க்கப்படுகின்றன, அன்றி ஒரு பரந்த சமூக மாற்றத்திற்கான இயக்கமாக உருவெடுக்கவில்லை.

என் பார்வையில், இந்த 'நீல நிற' வேலைகள் மீதான மனநிலை மாற்றம் என்பது வெறும் தனிப்பட்ட இளைஞர்களின் பிரச்சினை அல்ல; இது ஒரு ஆழமான சமூக மற்றும் கட்டமைப்புரீதியான சிக்கலாகும். நமது கல்வி முறை, சமூக மதிப்பீடுகள், மற்றும் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் அனைத்தும் இந்த மனநிலையைப் பறைசாற்றுகின்றன. நாம் ஒரு முழுமையான அணுகுமுறையை பின்பற்ற வேண்டும். வெறும் வேலைவாய்ப்புகளை உருவாக்குவதுடன் நிற்காமல், உடலுழைப்பு சார்ந்த தொழில்களின் மதிப்பையும், அவசியத்தையும் சமூகத்தில் உயர்த்துவது அவசியம். நமது கல்வி முறை இன்னும் ஒரு குறிப்பிட்ட வகையான 'வெள்ளை நிற' வேலைகளுக்கு மட்டுமே மாணவர்களைத் தயார்படுத்துகிறது. இது உடனடியாக மாற்றப்பட வேண்டும். பாடசாலைக் கல்வியின் ஆரம்பப் படிகளிலேயே தொழிற்கல்விக்கு முக்கியத்துவம் அளித்து, பல்வேறு தொழில்களின் மதிப்பை குழந்தைகளுக்கு உணர்த்த வேண்டும். சமூகத்தில் 'நீல நிற' வேலைகள் மீதான எதிர்மறையான பார்வையை மாற்ற ஊடகங்கள், சமூகத் தலைவர்கள், மற்றும் பெற்றோர் ஒருமித்துச் செயல்பட வேண்டும்.

இந்த மனநிலையை மாற்றியமைத்து, உற்பத்தித்திறனை அதிகரிப்பதற்கு பல நடைமுறைத் தீர்வுகள் உள்ளன. முதலாவதாக, கல்வி முறையில் பெரும் சீர்திருத்தங்கள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். பாடசாலைகளில் தொழிற்கல்வி மற்றும் தொழில் வழிகாட்டல் திட்டங்களை வலுப்படுத்துவதுடன், பல்வேறு தொழில்கள் குறித்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டும். திறன் அபிவிருத்தி மற்றும் தொழிற்பயிற்சி நிறுவனங்கள் சந்தைத் தேவைகளுக்கு ஏற்றவாறு பயிற்சிகளை வழங்க வேண்டும். உதாரணமாக, கட்டுமானத் துறை, விருந்தோம்பல், விவசாயம் மற்றும் உற்பத்தி போன்ற துறைகளுக்குத் தேவையான சிறப்புப் பயிற்சிகள் வழங்கப்படும். இரண்டாவதாக, சமூகத்தில் 'நீல நிற' வேலைகளின் மதிப்பு அதிகரிக்கப்பட வேண்டும். ஊடகங்கள், பொதுப் பிரச்சாரங்கள் மற்றும் வெற்றிகரமான 'நீல நிற' தொழில்முனைவோரின் கதைகளை வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டு வருவதன் மூலம் இந்த மாற்றத்தை ஏற்படுத்தலாம். மூன்றாவதாக, அரசாங்கம், 'நீல நிற' வேலைகளில் ஈடுபடும் இளைஞர்களுக்குக் கவர்ச்சிகரமான ஊதியங்கள், சமூகப் பாதுகாப்புத் திட்டங்கள் (எ.கா., ஓய்வூதியம், சுகாதார காப்பீடு) மற்றும் பணிச் சூழல் மேம்பாடு ஆகியவற்றை உறுதிப்படுத்த வேண்டும். மேலும், வெளிநாட்டு வேலைவாய்ப்புகளை இலக்காகக் கொண்ட இளைஞர்களுக்கு உயர்தர திறன் பயிற்சிகளை வழங்குவதன் மூலம், அவர்கள் அதிக வருமானம் ஈட்டக்கூடிய வேலைகளைப் பெற ஊக்குவிக்கலாம் (உதாரணமாக, ஜப்பான், கொரியா போன்ற நாடுகளில் செவிலியர்கள் அல்லது தொழில்நுட்பத் தொழிலாளர்களுக்கான வாய்ப்புகள்).

இறுதியாக, இலங்கையின் இளைஞர்கள் மத்தியில் நிலவும் 'நீல நிற' வேலைகள் மீதான தயக்கம் ஒரு சிக்கலான சமூக-பொருளாதாரப் பிரச்சினையாகும். இது நாட்டின் ஒட்டுமொத்த உற்பத்தித்திறனையும், சமூக நலனையும் பாதிக்கிறது. இந்த மனநிலையை மாற்றியமைப்பது ஒரு இரவில் நடக்கும் மந்திரமல்ல; அதற்கு சமூகத்தின் அனைத்து மட்டங்களிலிருந்தும் ஒரு கூட்டு முயற்சி தேவை. கல்வி முறை சீர்திருத்தம், சமூக மதிப்பீடுகளில் மாற்றம், அரசாங்கக் கொள்கைகள் மற்றும் தனிநபர்களின் சிந்தனை மாற்றம் ஆகியவை ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும். இந்த சவாலை ஒரு வாய்ப்பாக மாற்றிக்கொண்டு, நமது இளைஞர்கள் தங்கள் திறமைகளை முழுமையாகப் பயன்படுத்தவும், நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு ஆக்கபூர்வமாகப் பங்களிக்கவும் நாம் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து செயல்பட வேண்டும். நமது இளைஞர்கள் தங்கள் உழைப்பைப் பற்றிப் பெருமை கொள்ளும் ஒரு சமூகத்தை உருவாக்க வேண்டும், ஏனெனில் ஒவ்வொரு தொழிலாளியின் உழைப்பும் ஒரு தேசத்தின் எதிர்காலத்திற்கு அத்தியாவசியமானது.