அன்று கண்ட காட்சி: ஒரு கல்யாண விருந்தும் வீண் விரயத்தின் வலியும்

அன்றைக்கு ஒரு கல்யாண வீட்டுக்குச் சென்றிருந்தேன். அங்கே கண்ட காட்சிகள் என் மனதில் ஆழமானதொரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்திவிட்டன. இன்றும் அதை நினைக்கும்போது ஒருவித பாரம் நெஞ்சில் வந்து அமர்கிறது. உங்களுடன் அதைப் பகிர்ந்துகொள்ள விரும்புகிறேன்.

அந்தக் கல்யாண வீடு, ஒரு திருவிழாக் கோலம்போல களைகட்டியிருந்தது. விதவிதமான வண்ணங்களில் அலங்காரங்கள், சிரிப்பும் கும்மாளமுமாக மக்கள் கூட்டம், எல்லாமே ஒரு நேர்மறை அதிர்வை அள்ளித் தெளித்தன. உள்ளே நுழைந்ததும், கண்கவர் உணவு மேசைகள் என்னை வரவேற்றன. நான் கண்ட வரையில், அத்தனை உணவுகளும் மிகச் சுவையாக இருந்தன. ஆவி பறக்கும் பிரியாணி, பொன்னிறத்தில் பொரித்த கோழி இறைச்சி, காரசாரமான கறி வகைகள், எண்ணற்ற இனிப்புப் பண்டங்கள் – இப்படிப் பட்டியல் நீண்டு கொண்டே சென்றது.

நீர் போத்தல்களில் தேவையான அளவுக்கு வழங்கப்பட்டது, குளிர்பானங்கள் வகை வகையாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தன. "கல்யாண வீட்டில் உணவுக்குத் தட்டுப்பாடு ஏற்படவில்லை" என்றே சொல்ல வேண்டும். சுவையான அந்தச் சாப்பாட்டை நான் உண்டு மகிழ்ந்தேன். அந்த உணவின் பெறுமதி என்னை பொறுத்தமட்டில் அதிகமாக இருக்கும் என்றே எண்ணுகின்றேன். ஏனென்றால், அது துறைதேர்ந்து சிறந்த சமையல்காரர்களால் சமைக்கப்பட்ட உணவு. இந்த உணவை வழங்கியதற்காக அந்தக் கல்யாண வீட்டுக்காரரை எவ்வளவு பாராட்டினாலும் போதாது என்று எனக்குத் தோன்றியது.

இவ்வாறான நிலையில் தான், அங்கே கல்யாண வீட்டுக்கு வந்த பலர் அந்த உணவை ரசித்து ருசித்து உண்டு கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கக் கூடியதாக இருந்தது. ஆனால், என் மனதில் ஒரு மூலையில் ஒரு சிறு உறுத்தல் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. எனக்குத் தேவையானதை மட்டும் எடுத்து நிதானமாக உண்டு முடித்தேன். அதன் பிறகு, உண்ட பீங்கானை கொண்டு வைப்பதற்காகக் கழிவுகளைக் கொட்டுகின்ற இடத்திற்குச் சென்றேன்.

அங்கே நான் கண்ட காட்சி, என்னை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியது. நான் கூறிய அத்தனை பெறுமதியான, சுவையான, நல்ல உணவுகள் எல்லாம் – குறிப்பாகக் கோழி இறைச்சி, முட்டைகள் – எல்லாம் கொட்டப்பட்டுக் கிடந்ததைப் பார்த்தேன். அங்கே அதற்காக நான்குக்கு மேற்பட்ட பெரிய பாத்திரங்கள் வைக்கப்பட்டிருந்தன. அவை நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தன. கோழி இறைச்சியின் துண்டுகள், முழு முட்டைகள், பிரியாணிச் சோறு, இனிப்புப் பண்டங்கள்... எல்லாமே குப்பையோடு குப்பையாகக் கிடந்தன.

"உலகத்தில் இன்று எத்தனை பேர் உணவு இல்லாமல் வாடுகின்றார்கள்?" என்ற கேள்வி என் மனதைச் சுட்டது. இந்த நிலையில், இவ்வாறான செயற்பாட்டைப் பார்க்கின்ற பொழுது மிக வருத்தமாக இருந்தது. அனைவரையும் நான் சொல்லவில்லை. ஆனால், அதிகமானவர்கள் இந்த வேலையினைச் செய்கின்றார்கள் என்பதை அங்கே கண்டேன்.

பலரும் தங்களுக்குத் தேவையானதைவிட அதிகம் எடுத்துவிட்டு, பாதி உண்ட உணவைப் பாத்திரங்களில் கொட்டிச் சென்றிருந்தனர். அதிலும் குறிப்பாக, பிள்ளைகளுக்கும் பெரியவர்கள் தங்களுக்குப் போட்டுக் கொள்வது போன்று அதே அளவு உணவினைப் போட்டு, அந்தப் பிள்ளைகள் உண்ண முடியாமல், உண்ட பாதி உணவுகள் மேசைகள் நிறைந்து காணப்பட்டதே, கவலையோடு பார்த்தேன். வயோதிபர்கள் அதேபோன்று சாதாரணமானவர்கள் கூட அளவுக்கு அதிகமாக எடுத்து, "இது கல்யாண வீட்டுச் சாப்பாடு தானே" என்ற மனப்பான்மையில் உண்டால் சரி, உண்ணாவிட்டால் சரி என்று கொட்டித் துலாவி அநியாயப்படுத்திச் செல்வதைப் பார்த்தபோது, மனம் மிகவும் கனத்தது.

நமது கலாச்சாரத்தில், உணவு என்பது ஒரு புனிதமான விஷயம். அது வெறும் பசியைப் போக்குவது மட்டுமல்ல, அன்பையும், உபசரிப்பையும் பிரதிபலிக்கும் ஒன்று. கிராமங்களில், நிலத்தில் வியர்வை சிந்தி உழைத்து விளைவிக்கும் ஒவ்வொரு தானியத்தின் மதிப்பும் தெரியும். ஒரு சோறு பருக்கை கூட கீழே சிந்தாமல் உண்ண வேண்டும் என்று நம் முன்னோர்கள் கற்றுக்கொடுத்தார்கள். அந்தக் கல்வி இன்று எங்கே போனது?

இந்தக் காட்சி எனக்கு ஒரு முக்கியமான பாடத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தது. "உங்களுக்கு இயலுமானவற்றை, தேவையான அளவுக்கு எடுத்து உண்ணுங்கள். பிழையில்லை. ஆனால், அளவுக்கு மீறி சாப்பிட வேண்டாம், வீணடிக்க வேண்டாம்." இது வெறும் உணவு வீணடிப்பல்ல; உழைப்பின் வீணடிப்பு, வளங்களின் வீணடிப்பு, ஒரு சமூகத்தின் மீதான பொறுப்பின் வீணடிப்பு.

ஒவ்வொரு முறையும் நாம் ஒரு உணவுத் தட்டை நிரப்பும் போதும், அதை முழுமையாக முடிக்கும் போதும், இந்த பூமியில் பசியுடன் வாடும் ஒரு முகத்தை நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும். நாம் வீணடிக்கும் ஒவ்வொரு கவளம் சோறும், எங்கோ ஒரு மூலையில் ஒரு உயிரின் பசியைத் தீர்க்கப் பயன்படலாம்.

இந்த அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வதன் மூலம், ஒரு சிறு மாற்றத்தையாவது ஏற்படுத்த முடியுமா என்று என் மனம் ஏங்குகிறது. நாம் அனைவரும் நமது பழக்கவழக்கங்களில் ஒரு சிறு மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்தால், அது ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும். கல்யாண வீடுகளில் மட்டுமல்ல, நமது அன்றாட வாழ்விலும், உணவை வீணடிக்காமல் வாழக் கற்றுக்கொள்வோம்.

"நாம் உண்ணும் உணவு, நமது உயிர்; அதை வீணடிப்பது, நம்மை நாமே அவமதிப்பதற்குச் சமம்."

இந்தக் கருத்தை, நீங்கள் அனைவரும் சிந்திப்பீர்கள் என்று நம்புகிறேன். உங்கள் அனுபவங்களையும் என்னுடன் பகிருங்கள். இந்த உலகம் இன்னும் அழகானது, நாம் அதை இன்னும் பொறுப்புடன் பராமரிக்க வேண்டும்.