இலங்கையின் கல்வி நிதி ஒதுக்கீடு மற்றும் அதன் நீண்ட காலத் தாக்கங்கள்

 இலங்கையின் 2026 வரவுசெலவுத் திட்டத்தில் கல்விக்காக மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP) 2% ஒதுக்கீடு செய்யப்படும் என்ற அறிவிப்பு, அதாவது ரூபா 704 பில்லியன் நிதி ஒதுக்கீடு, நீண்டகாலமாக விவாதிக்கப்பட்டு வரும் உணர்வுப்பூர்வமான ஒரு பிரச்சினையை மீண்டும் கிளறியுள்ளது. மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது, இந்த எண்ணிக்கை சர்வதேச தரநிலையான 4% முதல் 6% வரை இருக்க வேண்டும் என்ற யுனெஸ்கோ (UNESCO) பரிந்துரையுடன் ஒப்பிடும்போது மிகவும் குறைவாகவே உள்ளது. ஒரு காலத்தில் வலுவான இலவசக் கல்வி முறையைக் கொண்டு, கல்வியறிவில் சிறந்த நாடாகத் திகழ்ந்த இலங்கைக்கு, இந்த 2% ஒதுக்கீடு என்பது ஒரு தேசியப் பின்வாங்கலாகவே தோன்றலாம். இருப்பினும், வளர்ச்சிப் பொருளாதாரம் (Development Economics) மற்றும் நாட்டின் தற்போதைய நிதி நெருக்கடி ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஆராயும்போது, உண்மை நிலைமை மிகவும் சிக்கலானது என்பது புலனாகிறது. கேள்வி வெறுமனே 2% போதுமா என்பது அல்ல, மாறாக நம்மால் அதிகமாகச் செலவிட முடியுமா? அதைவிட முக்கியமாக, நம்மிடம் உள்ள வளங்களைக் கொண்டு எவ்வாறு அதிகப் பயனைப் பெறுவது?

2024 ஆம் ஆண்டின் பொது நிதி முகாமைத்துவச் சட்டம், இலக்கம் 44, அரசாங்கத்தின் முதன்மைச் செலவினம் 2028 ஆம் ஆண்டு வரை பெயரளவு ஜிடிபியில் 13% ஐத் தாண்டக்கூடாது என்று வரம்பிட்டிருக்கிறது. இது கடன் நிலைத்தன்மை மற்றும் நிதி ஒழுக்கத்தை உறுதி செய்ய எடுக்கப்பட்ட ஒரு நடவடிக்கையாகும். இந்த நிதிக் கட்டுப்பாட்டிற்குள் நின்றுதான் நாம் செயல்பட வேண்டும். கல்வி வரவுசெலவுத் திட்டத்தை உடனடியாக 6% ஆக உயர்த்த வேண்டும் என்ற வாதம் தார்மீக ரீதியாகச் சரியாக இருந்தாலும், தற்போதைய சூழலில் அது நிதி ரீதியாகப் பொறுப்பற்றதாகும். கல்விக்கான ஒதுக்கீட்டை அதிகரிப்பது, சுகாதாரம் அல்லது சமூகப் பாதுகாப்பு போன்ற பிற முக்கியத் துறைகளுக்கான நிதியைக் குறைப்பதையே குறிக்கும். இலங்கையின் குறைந்த வரி வருவாய் (Low Tax Revenue) தான் இந்தப் பற்றாக்குறைக்கான மூல காரணமாகும் என்று மனித உரிமைகள் கண்காணிப்பகம் (Human Rights Watch) சரியாகச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளது. எனவே, அடுத்த சில ஆண்டுகளுக்கு இந்த 2% ஒதுக்கீடு என்பது ஒரு கொள்கைத் தெரிவு அல்ல, அது ஒரு தவிர்க்க முடியாத நிதி யதார்த்தமாகும்.

சர்வதேச தரவுகளுடன் ஒப்பிடும்போது இலங்கையின் நிலைமை கவலைக்கிடமாகவே உள்ளது. யுனெஸ்கோ பரிந்துரைக்கும் 4% - 6% மற்றும் உலக சராசரியான 4.48% ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடுகையில், இலங்கையின் 2% மிகக் குறைவாகும். இது இந்தியா (4.12%) மற்றும் வியட்நாம் (2.89%) போன்ற பிராந்திய நாடுகளை விடவும் குறைவாக உள்ளது. இந்தத் தொடர்ச்சியான குறைவான முதலீடு கல்வித் தரத்தையும், அணுகலையும் அரித்துவிட்டது. உயர்நிலைப் பள்ளிகளில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு பள்ளிகளில் அறிவியல் வசதிகள் இல்லாததும், காலாவதியான பரீட்சை முறைமையும் (Fossilised Examination System) நவீனப் பொருளாதாரத்திற்குத் தேவையான தரத்தை வழங்கத் தவறிவிட்டன.

இந்த நிதிக் கட்டுப்பாடுகளைக் கருத்தில் கொண்டு, கல்வி நிதியளிப்பு மற்றும் முகாமைத்துவத்தில் (Governance) ஒரு அடிப்படை மாற்றத்தை நாம் முன்னெடுக்க வேண்டும். வெறுமனே உள்ளீடுகளை (நிதியை) அதிகரிப்பதில் கவனம் செலுத்துவதை விட, குறைந்த உள்ளீட்டில் அதிக தாக்கத்தை (Low-input, High-impact) ஏற்படுத்தும் கொள்கை விருப்பங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்க வேண்டும்.

முதலாவதாக, மூலோபாய நிதி மற்றும் வளப் பல்வகைப்படுத்தல் (Strategic Funding and Resource Diversification) அவசியம். உயர்கல்வியில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தொழில்முறைப் பாடத்திட்டங்கள் வருவாய் ஈட்டும் துறைகளாக மாற்றப்பட வேண்டும். இது இலவசக் கல்வியைக் கைவிடுவது அல்ல; மாறாக, தகவல் தொழில்நுட்பம், முகாமைத்துவம் போன்ற சந்தை சார்ந்த துறைகளில் கட்டணம் செலுத்தும் திறன் கொண்ட மாணவர்களிடமிருந்து வருவாயை ஈட்டி, அந்த நிதியை பாடசாலைக் கல்வியின் உள்கட்டமைப்பு மற்றும் தரத்தை மேம்படுத்தப் பயன்படுத்த வேண்டும். மேலும், கல்விக்கான ஒதுக்கீட்டில் பாதி மாகாண சபைகளின் செலவினத் தலைப்பில் மறைக்கப்பட்டிருப்பது (Hidden Allocations) வெளிப்படைத்தன்மையைப் பாதிக்கிறது. எனவே, ஒரு ஒருங்கிணைந்த மற்றும் வெளிப்படையான வரவுசெலவுத் திட்ட முன்வைப்பு அவசியம்.

இரண்டாவதாக, முகாமைத்துவச் சீர்திருத்தம் (Governance Reform) மிகவும் அவசியமானது. தற்போதைய மையப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பு செயல்திறனற்றது. பாடசாலை அடிப்படையிலான முகாமைத்துவத்திற்கு (School-Based Management - SBM) உண்மையான நிதிச் சுயாட்சி வழங்கப்பட வேண்டும். அதிபர்கள் மற்றும் பாடசாலை அபிவிருத்திச் சங்கங்கள் தங்கள் தேவைகளுக்கு ஏற்ப நிதியைச் செலவிட அதிகாரம் அளிக்கப்பட வேண்டும். அதேவேளை, இசுருபாய உட்பட மத்திய அதிகார அமைப்புகளை மறுசீரமைத்து, அதன் நிர்வாகச் செலவுகளைக் குறைத்து, அந்த நிதியை நேரடியாக வகுப்பறைகளுக்குத் திருப்ப வேண்டும். மத்திய அமைச்சின் பங்கு நுண் முகாமைத்துவத்திலிருந்து (Micro-management) கொள்கை உருவாக்கம் மற்றும் தரக் கட்டுப்பாட்டிற்கு மாற வேண்டும்.

மூன்றாவதாக, கற்பித்தல் மற்றும் கற்றல் முறைகளில் தரம் மற்றும் பொருத்தப்பாடு (Quality and Relevance) உறுதி செய்யப்பட வேண்டும். பரீட்சை முறையைச் சீர்திருத்துவது ஒரு முக்கியத் தேவையாகும். மனப்பாடம் செய்வதை விடுத்து, விமர்சனச் சிந்தனை மற்றும் சிக்கல் தீர்க்கும் திறன்களை வளர்க்கும் வகையில் பாடத்திட்டங்கள் மாற்றப்பட வேண்டும். ஆரம்பப் பிள்ளைப் பருவக் கல்வி (Early Childhood Education - ECE) துறையில் அரசு முதலீடு செய்வது நீண்ட கால வருமானத்தை அளிக்கும். 80% தனியார் துறையில் இருக்கும் இந்தத் துறையின் தரத்தை உறுதிப்படுத்தத் தேசியப் பாடத்திட்டம் மற்றும் ஆசிரியர்களுக்கான தேசியத் தொழிற்கல்வித் தகுதி (NVQ) கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும். பின்தங்கிய பகுதிகளில் உள்ள முன்பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கு மேலதிகக் கொடுப்பனவுகளை வழங்குவது சமத்துவத்தை உறுதி செய்யும்.

இறுதியாக, இந்த 2% ஒதுக்கீடு திறம்படச் செலவிடப்படுவதை உறுதி செய்ய, கல்வித் துறைக்குச் சரியான முக்கியச் செயலாற்றல் குறிகாட்டிகள் (Key Performance Indicators - KPIs) நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும். மாணவர் சேர்க்கையை மட்டும் அளவிடாமல், கற்றல் விளைவுகள், சமத்துவ இடைவெளிகள் மற்றும் தொழிலாளர் சந்தைக்கான பொருத்தப்பாடு ஆகியவற்றை அளவிட வேண்டும். கல்வி அமைச்சர் ஆண்டுதோறும் பாராளுமன்றத்திற்கு அறிக்கை சமர்ப்பிப்பதன் மூலம் வெளிப்படைத்தன்மையை உறுதிப்படுத்தலாம்.

முடிவாக, இலங்கையின் 2% கல்வி ஒதுக்கீடு போதுமானதல்ல என்பது உண்மையே. ஆனால், தற்போதைய நிதி யதார்த்தத்தில் அதுவே உச்சவரம்பு. அடைய முடியாத 6% க்காகக் கூக்குரலிடுவதை விட, இருக்கும் வளங்களைச் சீர்திருத்தங்கள் மற்றும் வினைத்திறனான முகாமைத்துவம் மூலம் அதிகபட்சப் பயனைப் பெறுவதே புத்திசாலித்தனமான வழியாகும். உயர்கல்வியில் வருவாய் ஈட்டுதல், அதிகாரப் பரவலாக்கம் மற்றும் பாடத்திட்டச் சீர்திருத்தங்கள் மூலம், இலங்கை தனது கல்வித் தரத்தை மீட்டெடுத்து, அடுத்த தலைமுறையை நாட்டின் மீட்சிக்கும் நீண்ட காலச் செழிப்பிற்கும் தயார்படுத்த முடியும். இதுவே இன்றைய காலத்தின் கட்டாயமாகும்.