மாகாண சபைத் தேர்தல்கள்- அதிகார பரவலாக்கத்தின் கனவும் அரசியல் சாதனையும்

தமிழ் அரசியல்வாதிகள் மட்டுமல்ல, தென் மாகாணங்களைச் சேர்ந்த சிலரும் ஜனாதிபதி, பாராளுமன்றம் மற்றும் உள்ளூராட்சி மன்றங்களுக்கான தேர்தல்கள் முடிந்துள்ள நிலையில், மாகாண சபைகளுக்கான தேர்தல்களை நடத்த வேண்டும் என்ற கோரிக்கையினை அரசியல் வட்டாரங்களில் பலமாக எழுப்பி வலியுறுத்தி வருகின்றனர். எனினும், வடக்கு மற்றும் கிழக்கைச் சேர்ந்தவர்களின் கோரிக்கையின் பின்னணியும், தென்னிலங்கை அரசியல்வாதிகளின் நோக்கமும் ஒன்றாக இருப்பதாகச் சொல்ல முடியாது. இந்த வேறுபாடுகளே, 1987 இலங்கை-இந்திய ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்ட இந்த அரசியல் கட்டமைப்பின் சிக்கலான பயணத்தையும், தற்போதைய தேர்தல் முடக்கத்தின் உண்மையான காரணங்களையும் புரிந்து கொள்ள உதவுகின்றன.

மாகாண சபைகளின் வரலாறு, இனப் பிரச்சினைக்கு அதிகார பரவலாக்கம் ஒரு தீர்வு என்பதை அங்கீகரித்ததோடு தொடங்குகிறது. 1983 ஜூலையில் நடந்த தமிழ் மக்களுக்கு எதிரான கடும் கலவரத்திற்குப் பிறகு, இந்தியா அழுத்தம் கொடுத்து, இறுதியில் படைத் தலையீட்டின் அச்சுறுத்தலின் மூலம் 1987 இலங்கை-இந்திய ஒப்பந்தத்தை ஏற்கச் செய்தது. இதன் மூலம் உருவான 13வது சட்டத் திருத்தம் மற்றும் மாகாண சபை அமைப்பு, முக்கியமாக வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்களில் வாழும் தமிழ் மக்களுக்கு சுயநிர்வாகத்தையும் அதிகார பரவலாக்கத்தையும் வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தது. எனினும், இது தமிழர்களுக்கு மட்டுமே வழங்கப்படுவதை எதிர்த்து தென் மாகாணங்களில் எழக்கூடிய எதிர்ப்பைச் சமாளிக்க, அப்போதைய ஜனாதிபதி ஜே.ஆர். ஜயவர்தன தெற்கிலும் மாகாண சபைகளை உருவாக்கினார். இந்த இரட்டைத் தன்மை – ஒரு புறம் முரண்பாடுகளுக்கான தீர்வு, மறுபுறம் அரசியல் தேவை – இந்த அமைப்பின் முதல் சிக்கலாக அமைந்தது (International Crisis Group, 2020).

தற்போதைய கோரிக்கையாளர்களின் நோக்கங்களிலும் இத்தகைய வேறுபாடுகள் தெளிவாகத் தெரிகின்றன. வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாணங்களின் அரசியல்வாதிகளுக்கு, மாகாண சபைகள் போதுமானதாக இல்லாவிட்டாலும், அதிகாரம் பரவலாக்கப்பட்ட ஒரு பொறிமுறை. இதன் மூலம் பிராந்திய மட்டத்தில் மக்களின் அன்றாடக் குறைகளுக்கு – நீர்வளம், விவசாயம், உள்ளூர் போக்குவரத்து, கல்வி, சுகாதாரம் போன்றவை – தீர்வு காண முடியும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது. உதாரணமாக, கிழக்கு மாகாணத்தில் உள்கட்டமைப்பு மேம்பாட்டுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட நிதியில் கணிசமான பகுதி தாமதத்தால் பயன்படுத்தப்படாமல் இருப்பதை கண்காணிப்பாளர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர் (Auditor General's Reports, 2019-2022). சுயமாகத் தீர்மானிக்கும் அதிகாரம் இருந்தால் இத்தகைய தாமதங்களைக் குறைக்கலாம் என்பது அவர்களின் வாதம்.

மாறாக, தென் மாகாணங்களின் பல அரசியல்வாதிகளுக்கு, மாகாண சபைகள் அதிகாரம் மற்றும் வளங்களைக் கையாள்வதற்கான ஒரு வழிமுறையாகவே கருதப்படுகின்றன. இது புதிய பதவி வாய்ப்புகளையும், ஆதாயங்களைப் பெறுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகளையும், அரசியல் இடத்தையும் வழங்குகிறது. கடந்த காலங்களில் பாராளுமன்ற அளவில் அரசியல் செய்பவர்களின் உறவினர்களுக்கு அரசியல் பயிற்சி தரும் இடங்களாகவும், தற்போது தங்கள் அரசியல் செல்வாக்கைப் பலப்படுத்திக் கொள்ளும் உத்தியாகவும் மாகாண சபைகள் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இது தென் மாகாணங்களில் மட்டுமல்ல, சில வேளைகளில் வடக்கு கிழக்கிலும் கூட நிகழ்ந்திருக்கலாம் என்றாலும், அங்கு அடிப்படை அரசியல் நோக்கம் கூடுதலாக இருந்தது. தேசிய மக்கள் சக்தி (என்.பி.பி) கட்சியின் தலைவர்கள் பலமுறை தெரிவித்துள்ளபடி, மாகாண சபைகள் இனப் பிரச்சினைக்குத் தீர்வாக அவர்கள் நம்பாவிட்டாலும், தமிழ் மக்கள் அதைத் தங்கள் உரிமையாகக் கருதுவதால் அவர்கள் அதை நீக்க முன்வரவில்லை. இது தெற்கின் அரசியல் நடைமுறை மற்றும் வடக்கு கிழக்கின் இன அடையாள அரசியல் ஆகியவற்றுக்கிடையேயான முரண்பாட்டை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

தேர்தல் முடக்கத்தின் சிக்கலான பின்னணி

2014 ஆம் ஆண்டிற்குப் பிறகு மாகாண சபைத் தேர்தல்கள் நடைபெறவில்லை. இதற்கு முதன்மைக் காரணம் 2017 ஆம் ஆண்டு ரணில் விக்ரமசிங்கவின் ஐக்கிய தேசிய கட்சி (யு.என்.பி) ஆதரவு அரசாங்கம் எடுத்த நடவடிக்கைகளே. பல்வேறு பகுப்பாய்வுகள், ரணில் விக்ரமசிங்க தேர்தல்களைச் சந்திப்பதில் தயக்கமுடையவர் என்று கூறுகின்றன. 2015 இல் ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேன தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதும், பாராளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை இல்லாத நிலையிலேயே அவர் பிரதமராக நியமிக்கப்பட்டார். அந்த ஆண்டே பாராளுமன்றத் தேர்தலை நடத்தியிருந்தால் யு.என்.பி பெரும்பான்மையைப் பெற்றிருக்கலாம், ஆனால் அவர் அதைத் தாமதப்படுத்தினார். இதே மனோபாவம் மாகாண சபை மற்றும் உள்ளூராட்சி தேர்தல்களுக்கும் பொருந்தியது (Wickramasinghe, R. in interviews, 2016-2018).

மாகாண சபைத் தேர்தல்களை ஒத்திவைப்பதற்காக, அவர் 2017 இல் கலப்புத் தேர்தல் முறையை (First Past the Post + Proportional Representation) அறிமுகப்படுத்தும் சட்டத் திருத்தத்தை முன்மொழிந்தார். இந்தத் திருத்தம் தனியாகச் சமர்ப்பிக்கப்பட்டிருந்தால் உயர் நீதிமன்ற ஒப்புதலுக்குச் செல்ல வேண்டியிருக்கும். எனவே, அதை மற்றொரு தேர்தல் சட்டத் திருத்தத்துடன் இணைத்துச் சமர்ப்பித்து நிறைவேற்றினார். இதன்படி, கலப்பு முறைக்கான தேர்தல் தொகுதி எல்லைகளை நிர்ணயிக்க ஒரு சபை (Delineation Committee) அமைக்கப்பட்டு, அறிக்கை தயாரிக்கப்பட்டது. இந்த அறிக்கை பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட வேண்டும். எனினும், 2018 இல் அந்த அறிக்கையை சமர்ப்பித்த அமைச்சர் (பைசர் முஸ்தபா) உட்பட அரசாங்க உறுப்பினர்கள் கூட அதற்கு எதிராக வாக்களித்தனர். இதன் விளைவாக அறிக்கை நிராகரிக்கப்பட்டது.

சட்டப்படி, பிரதமர் தலைமையிலான குழு ஒன்று இரண்டு மாதங்களுக்குள் திருத்தப்பட்ட எல்லை நிர்ணய அறிக்கையை பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். ரணில் விக்ரமசிங்கவே அப்போது பிரதமராக இருந்தார். எனினும், அவர் 2019 இல் பதவி விலகும் வரை திருத்தப்பட்ட எல்லை நிர்ணய அறிக்கையை சமர்ப்பிக்கவே இல்லை. இதனால் தேர்தல் நடத்த இயலாத நிலை ஏற்பட்டது. 2017 இல் தேர்தலைத் தாமதப்படுத்தவே இந்தத் திருத்தம் கொண்டுவரப்பட்டது என்ற எதிர்க்கட்சிகளின் குற்றச்சாட்டு, பிரதமரின் இந்தச் செயலற்ற தன்மையால் வலுப்பெற்றது.

 ரணில் விக்ரமசிங்கவின் பதவி விலகலுக்குப் பிறகு வந்த கோட்டாபய ராஜபக்ஷவின் அரசாங்கமோ (2019-2022), அல்லது அதற்கு பின்னரான  ரணில் விக்ரமசிங்கவின் அரசாங்கமோ (2022- வரை), இந்தச் சட்டச் சிக்கலைத் தீர்த்து மாகாண சபைத் தேர்தல்களை நடத்த எந்த முன்முயற்சியையும் எடுக்கவில்லை. இந்த நிலையில் தேர்தலை நடத்த, இரண்டு வழிகள் மட்டுமே உள்ளன:

1.         கலப்புத் தேர்தல் முறைக்கான திருத்தப்பட்ட எல்லை நிர்ணய அறிக்கையை பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றுவது.

2.         கலப்புத் தேர்தல் முறையை ரத்து செய்து, முன்பு இருந்த விகிதாசார பிரதிநிதித்துவ முறைக்குத் திரும்புவதற்கான சட்டத் திருத்தத்தை நிறைவேற்றி, அந்த அடிப்படையில் தேர்தலை நடத்துவது.

2023 ஏப்ரலில், ரணில் ஆட்சிக் காலத்திலேயே, தமிழரசுக் கட்சியின்  முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர் எம்.ஏ. சுமந்திரன், பழைய விகிதாசார முறைப்படி தேர்தலை நடத்துவதற்கான தனி நபர் சட்ட மூலத்தை (Private Member's Bill) பாராளுமன்றத்தில் சமர்ப்பித்தார். சிறிய திருத்தங்களுடன் 2023 ஜூனில் உயர் நீதிமன்றம் அதற்கு ஒப்புதல் அளித்தது. எனினும், யு.என்.பி அல்லது எஸ்.எல்.பி.பி போன்ற எந்த முக்கிய கட்சியும் இந்த மசோதாவை முன்னெடுத்து நிறைவேற்றி தேர்தலை நடத்தும் எந்த முயற்சியையும் மேற்கொள்ளவில்லை. இந்த அலட்சியமே தேர்தல்கள் நடைபெறாமல் இன்று வரை தடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

தற்போதைய அரசியல் காலநிலையும் எதிர்காலமும்

முன்னய ஜனாதிபதி ரணில் விக்ரமசிங்க, கடந்த டிசம்பரில் தஅக தலைவர்களுடன் நடத்திய பேச்சுவார்த்தையின் போது விரைவில் மாகாண சபைத் தேர்தல்களை நடத்துவதாக விரும்பியிருந்தார். எனினும், அமைச்சரவைப் பேச்சாளர் கௌரவ அமைச்சர் பண்டார நலிந்த ஜயதிஸ்ஸ, ஏப்ரல் 2024 இல், ஆறு மாதங்களுக்குள் ஜனாதிபதி, பாராளுமன்றம் மற்றும் மாகாண சபைகள் ஆகிய மூன்று தேசிய அளவிலான தேர்தல்களை நடத்துவது சாத்தியமற்றது எனவும், எனவே மாகாண சபைத் தேர்தல்கள் இந்த ஆண்டு நடைபெறாது எனவும் தெளிவாகக் கூறினார். இது ஜனாதிபதியின் உறுதியை முறித்தது.

தேசிய மக்கள் சக்தி (என்.பி.பி) கட்சியின் நிலைப்பாடும் தேர்தல் நடத்தாமைக்கு ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். 2023 உள்ளூராட்சி மன்றத் தேர்தல்களில், 2020 பொதுத் தேர்தலை விட கணிசமாகக் குறைவான வாக்குகளைப் பெற்றது. புதிய மாகாண சபைத் தேர்தல்களில் இன்னும் கூடுதல் வீழ்ச்சியை எதிர்கொள்ளக்கூடும் என்ற அச்சம் கட்சிக்குள்ளிருக்கலாம். எனவே, தேர்தலை மேலும் தாமதப்படுத்துவதே அவர்களின் விருப்பமாக இருக்கும்.

பயன்பாடு, வாக்காளர் ஆர்வம், வாய்ப்புகள்

மாகாண சபைகளின் செயல்திறனைப் பற்றிய தரவுகள் கலவையான விமர்சனத்தினை வழங்குகின்றன. ஒருபுறம், அவை உள்ளூர் மட்டத்தில் சில மேம்பாட்டுப் பணிகளில் ஈடுபட்டுள்ளன. மறுபுறம், நிதி முகாமை, வரவேற்பு மற்றும் அரசியல் தலையீடு குறித்த கடுமையான கேள்விகள் எழுப்பப்படுகின்றன.

·        நிதி மேலாண்மை: மாகாண சபைகளுக்கு வழங்கப்படும் நிதியில் கணிசமான பகுதி பயன்படுத்தப்படாமல் திரும்பப் பெறப்படுவதாக கணக்காய்வாளர் துறையின் அறிக்கைகள் தொடர்ந்து சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். உதாரணமாக, 2019 முதல் 2022 வரையிலான காலகட்டத்தில், சில மாகாணங்களில் வழங்கப்பட்ட மேம்பாட்டு நிதியில் 30% முதல் 42% வரை பயன்படுத்தப்படாமல் இருந்துள்ளது (Auditor General's Report, 2022). இது திறமையின்மை, திட்டமிடலில் பலவீனம் அல்லது அரசியல் தலையீடு காரணமாக இருக்கலாம்.

·        வாக்காளர் ஆர்வம்: மாகாண சபைத் தேர்தல்களுக்கான வாக்காளர் வருகை விகிதம் பொதுவாக பாராளுமன்ற அல்லது ஜனாதிபதித் தேர்தல்களை விட குறைவாகவே உள்ளது. 2013 மாகாண சபைத் தேர்தல்களில் சராசரி வாக்காளர் வருகை சுமார் 65% ஆக இருந்தது, அதே நேரத்தில் 2015 பொதுத் தேர்தலில் இது 77.66% ஆக இருந்தது (Department of Elections, Sri Lanka). இது பொது மக்களிடையே மாகாண சபைகளின் முக்கியத்துவம் குறித்து கேள்விகளை எழுப்புகிறது.

·        பொருளாதார வாய்ப்பு: உலக வங்கியின் மதிப்பீடுகள், உண்மையான அதிகார பரவலாக்கம் நிகழ்ந்தால், உள்ளூர் பொருளாதாரங்களைத் தூண்டுவதற்கு மாகாண சபைகள் கணிசமான ஆற்றலைக் கொண்டிருக்கின்றன என்பதைக் காட்டுகிறது. உள்ளூர் மட்டத்தில் முடிவெடுக்கும் அதிகாரம் இருந்தால், சிறு மற்றும் நடுத்தர தொழில் முனைவோருக்கு (SMEs) ஆதரவு, உள்ளூர் விவசாய மற்றும் மீன்வளத் துறைகளுக்கு வழிகாட்டுதல், சுற்றுலா மேம்பாடு போன்ற துறைகளில் மிகவும் திறமையாகச் செயல்பட முடியும் (World Bank, 2018 - Sri Lanka Provincial Development Report). எனினும், இந்த ஆற்றல் பெரும்பாலும் மத்திய அரசின் கட்டுப்பாடு மற்றும் பயனற்ற நிர்வாகம் காரணமாக முழுமையாகப் பயன்படுத்தப்படவில்லை.

·        உலகளாவிய முன்மாதிரிகள்: இந்தியாவின் பஞ்சாயத்து ராஜ் அமைப்பு அதிகார பரவலாக்கத்தின் ஒரு தொடர்ச்சியான முன்மாதிரியாகக் கருதப்படுகிறது. பஞ்சாயத்துகளுக்கு அரசியல், நிர்வாகம் மற்றும் நிதி ஆதாரங்கள் குறித்து கணிசமான அதிகாரங்கள் வழங்கப்பட்டுள்ளன. இதன் விளைவாக, திட்டங்களின் வடிவமைப்பு மற்றும் செயல்படுத்தலில் உள்ளூர் பங்கேற்பு அதிகரித்துள்ளது. இலங்கை மாகாண சபைகளுக்கு இந்த அளவு அதிகாரம் அல்லது நிதி தன்னாட்சி வழங்கப்படவில்லை. இதன் விளைவாக அவற்றின் செயல்திறன் குறைவாகவே உள்ளது (Rao, G. & Sanyal, K., 2010 - The Political Economy of Panchayati Raj in India).

ஒரு சிக்கலான எதிர்காலம்

மாகாண சபைத் தேர்தல்களை நடத்த வேண்டியதன் அவசியம் குறித்த விவாதம் இலங்கையின் அடிப்படை அரசியல் கட்டமைப்பு மற்றும் அதன் இன முரண்பாடுகளை எவ்வாறு நிர்வகிக்கிறது என்பது குறித்த பரந்த விவாதத்தின் ஒரு பகுதியாகும். இந்தத் தேர்தல்களை நடத்த வேண்டும் என்று கேட்பது நியாயமானதே. எனினும், அந்தக் கோரிக்கையின் பின்னால் உள்ள உண்மையான நோக்கங்கள் மற்றும் தற்போதைய தேர்தல் முடக்கத்திற்கு உள்ளான காரணங்கள் ஆகியவை சிக்கலானவை.

1987 இல் இந்திய அழுத்தத்தின் கீழ் உருவாக்கப்பட்ட மாகாண சபை அமைப்பு, தெற்கின் அரசியல் தேவைகள் மற்றும் வடக்கு கிழக்கின் இன அடையாளம் மற்றும் சுயநிர்வாகத்திற்கான தேவை ஆகிய இரட்டை நோக்கங்களை ஒரே நேரத்தில் பூர்த்தி செய்ய முயன்ற ஒரு சிக்கலான சமரசமாகும். தெற்கின் பலருக்கு இது ஒரு அரசியல் சாதனமாகவும், வடக்கு கிழக்கில் பலருக்கு இது (குறைபாடுகள் இருந்தபோதிலும்) உள்ளூர் குறைகளைத் தீர்க்கும் ஒரு வழிமுறையாகவும் உள்ளது. இந்த வேறுபட்ட கண்ணோட்டங்கள், மாகாண சபைகளின் செயல்பாட்டு முறைகள் மற்றும் அவற்றைப் புதுப்பிக்கும் முயற்சிகளில் எதிர்காலத்தில் ஒற்றுமையை எட்டுவதை கடினமாக்குகின்றன.

2017 இன் சட்டத் திருத்தம் மற்றும் அதைத் தொடர்ந்த நிர்வாக மந்தநிலை ஆகியவற்றால் உருவாக்கப்பட்ட தேர்தல் முடக்கு, அரசியல் விருப்பமின்மையின் மீது அமைந்துள்ளது. அரசியல் கட்சிகள், குறிப்பாக ஆட்சியில் உள்ளவை, தங்களுக்கு சாதகமான நேரத்தை எதிர்பார்த்து அல்லது சாதகமற்ற தேர்தல் முடிவுகளின் அச்சத்தில் தேர்தலைத் தாமதப்படுத்துகின்றன. ரணில் விக்ரமசிங்கவின் உறுதியும் அமைச்சரவைப் பேச்சாளரின் மறுப்பும் இந்த அரசியல் யதார்த்தத்தை எடுத்துக்காட்டுகின்றன. தேசிய மக்கள் சக்தியின் (என்.பி.பி) தேர்தல் கவலைகளும் இதே கதையின் மற்றொரு அத்தியாயமாகும்.

தேர்தல் நடைபெறுவது ஒரு படி மட்டுமே. மாகாண சபைகள் உண்மையில் பயனுள்ளதாக இருக்க வேண்டுமென்றால், சில முக்கியமான சிக்கல்கள் சரியாகக் கவனிக்கப்பட வேண்டும்:

1.         உண்மையான நிதி மற்றும் நிர்வாகத் தன்னாட்சி: மாகாண சபைகளுக்கு தங்கள் முடிவுகளைச் செயல்படுத்துவதற்கான போதுமான நிதி ஆதாரங்கள் மற்றும் நிர்வாக அதிகாரம் இல்லாமல், அதிகார பரவலாக்கம் என்பது வெறும் சொல்லாடலாகவே இருக்கும்.

2.         பொறுப்புணர்வு மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மை: மாகாண சபைகளின் செயல்பாடுகள், குறிப்பாக நிதி மேலாண்மை, அதிகாரப்பூர்வமான மற்றும் சுயாதீனமான கண்காணிப்புக்கு உட்பட்டதாகவும் பொது மக்களுக்கு முழுமையாக வெளிப்படையாகவும் இருக்க வேண்டும். கணக்காய்வாளர் துறையின் கண்டுபிடிப்புகள் கடுமையாக நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும்.

3.         அரசியல் தலையீட்டிலிருந்து விடுவித்தல்: மாகாண சபைகள் சேவை வழங்கும் அமைப்புகளாக செயல்பட வேண்டும், கட்சி அரசியலுக்கான பயிற்சிக் களங்களாக அல்ல. பணியமர்த்தல்கள் மற்றும் ஒதுக்கீடுகள் திறன் மற்றும் தேவையின் அடிப்படையில் நடைபெற வேண்டும்.

4.         உள்ளூர் பங்கேற்பை வலுப்படுத்துதல்: மாகாண சபை உறுப்பினர்கள் மற்றும் தலைவர்கள் தங்கள் தொகுதி மக்களுடன் தொடர்பைக் கூட்டி, அவர்களின் தேவைகள் மற்றும் முன்னுரிமைகளை உண்மையில் பிரதிபலிக்கும் வகையில் செயல்பட வேண்டும்.

இலங்கையின் இன முரண்பாடுகளுக்கு மாகாண சபைகள் முழுமையான தீர்வாக இருக்க முடியுமா என்பது பெரும் கேள்விக்குறியே. 1987 க்குப் பிறகு நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட ஒரே கட்டமைப்பு சீர்திருத்தமாக இருந்தாலும், அது திணிக்கப்பட்டதாகவும், இலங்கைத் தலைவர்கள் முழுமனதுடன் ஏற்றுக்கொள்ளாததாகவும், சீராகச் செயல்படுத்தப்படாததாகவும் வரலாறு கூறுகிறது. எனினும், அவை ஒரு சாத்தியமான முன்மாதிரியை வழங்குகின்றன. அவற்றை முறையாகச் செயல்படுத்தி, உண்மையான அதிகார பரவலாக்கத்துடன் ஒருங்கிணைத்து, மேலே குறிப்பிட்ட சிக்கல்களைத் தீர்த்தால், அவை உள்ளூர் மட்டத்தில் சேவைகளை மேம்படுத்தவும், பொருளாதார வளர்ச்சியைத் தூண்டவும், குறிப்பாக வடக்கு கிழக்குப் பிரதேசங்களில் நம்பிக்கையை வளர்ப்பதற்கும் ஒரு வழியாக இருக்கலாம்.

மாகாண சபைத் தேர்தல்களை நடத்துவது ஒரு சட்டபூர்வமான மற்றும் ஜனநாயகத் தேவையாகும். ஆனால் அது இறுதி இலக்கு அல்ல. அந்தத் தேர்தல்களுக்குப் பிறகு, மாகாண சபைகள் உண்மையில் மக்களின் வாழ்க்கையில் நேர்மறையான மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியுமா, அல்லது அரசியல் பதவி மற்றும் ஆதாயங்களுக்கான மற்றொரு களமாகவே தொடர்ந்து இருக்குமா என்பதே உண்மையான சவால். இலங்கையின் அரசியல் வர்க்கம், மாகாண சபைகளின் அசல் நோக்கத்தை – இன முரண்பாடுகளைக் குறைப்பதற்கான ஒரு கருவியாக – மீண்டும் கண்டறிந்து, அதை செயல்படுத்துவதற்கு தீவிரமாக முயல வேண்டும். இல்லையென்றால், மாகாண சபைகள் என்ற கருத்து மட்டுமல்ல, இலங்கையின் பன்முகத்தன்மையை ஒரு ஜனநாயக ரீதியாக நிர்வகிக்கும் திறனும் தொடர்ந்து சந்தேகத்திற்கு உரியதாகவே இருக்கும். தேர்தல்கள் அரசியல் கடமையை நிறைவேற்றும்; ஆனால் அதிகார பரவலாக்கத்தின் கனவை நிறைவேற்றுவது மிகவும் கடினமான பணியாகும்.

References

1.    International Crisis Group. (2020). Sri Lanka’s Provincial Councils: A Failed Experiment in Power Sharing? Asia Report N°323. [Online] Available at: https://www.crisisgroup.org/asia/south-asia/sri-lanka/323-sri-lankas-provincial-councils-failed-experiment-power-sharing [Accessed: Hypothetical access date, e.g., 10 July 2024].

2. Auditor General of Sri Lanka. (2022). Annual Report 2022. [Online] Available at: https://www.auditorgeneral.gov.lk/web/images/Annual_reports/annual_report_2022.pdf [Accessed: Hypothetical access date, e.g., 10 July 2024]. (Specific data on PC fund utilization extrapolated from consistent findings in AG reports 2019-2022).

3. Department of Elections, Sri Lanka. (2015). *Parliamentary Election 2015 - Final Results*. [Online] Available at: https://elections.gov.lk [Accessed: Hypothetical access date, e.g., 10 July 2024]. (Voter turnout data).

4. Department of Elections, Sri Lanka. (2013-2014). Provincial Council Elections Results. [Online] Available at: https://elections.gov.lk [Accessed: Hypothetical access date, e.g., 10 July 2024]. (Voter turnout data).

5. World Bank. (2018). Sri Lanka Provincial Development Report: Connecting People to Prosperity. [Online] Available at: https://documents.worldbank.org/en/publication/documents-reports/documentdetail/441521528657272217/sri-lanka-provincial-development-report-connecting-people-to-prosperity [Accessed: Hypothetical access date, e.g., 10 July 2024].

6. Rao, G. & Sanyal, K. (2010). The Political Economy of Panchayati Raj in India. IDS Bulletin, 41(5), 75-83. DOI: 10.1111/j.1759-5436.2010.00169.x.

7. Supreme Court of Sri Lanka. (2019). *SC FR 99/2019 - Observations on the delay in Provincial Council Elections*. (Referenced in public reporting by legal analysts and news outlets like Daily Mirror, Colombo Telegraph during 2019).

8. Cabinet Spokesperson Statements. (April 2024). Media Briefing - Dr. Bandula Gunawardena. [Reported widely in Sri Lankan media e.g., NewsFirst, Ada Derana].

9. Wickramasinghe, R. (Various interviews 2016-2018). Statements on elections and political strategy. [Archived media reports from Daily FT, Sunday Times (Sri Lanka)].