செம்மணியின் அழியாச் சாட்சியாய்: ஒரு பொம்மையின் மௌனப் புலம்பல்

 வணக்கம்! அன்பின் உறவுகளே!

நான் இன்று உங்கள் முன் நிற்பது, மனித வரலாற்றின் இருண்ட அத்தியாயங்களில் ஒன்றின் அழியாத வடுக்களையும், அதன் ஆறாத காயங்களையும் உங்கள் மனசாட்சியில் பதிய வைப்பதற்காகவே. இவற்றையெல்லாம் பார்த்துவிட்டு எப்படி கடந்துசெல்வது எனத் தெரியவில்லை. மனித வாழ்வின் துயரமான பக்கங்களில், வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத வலிகளும், காலத்தால் அழியாத சோகங்களும் புதைந்து கிடக்கின்றன. அப்படியானதோர் துயரப் பக்கம்தான் இலங்கையின் யாழ்ப்பாணத்தில் அமைந்துள்ள செம்மணி என்ற நிலப்பரப்பு.

அங்கே கண்டெடுக்கப்பட்ட, ஒரு குழந்தையின் பொம்மை – வெறும் விளையாட்டுக் கருவியல்ல அது. அது கண் விழித்த சாட்சியாக நின்று, செம்மணியின் ஆழங்களில் புதைந்துள்ள ஒரு சோகக் கதையை உலகுக்கு உரக்கச் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தப் பொம்மை உருக்குலைந்த நிலையில், மண்ணின் நிறம் பூசி, ஒருபுறம் நீலமும் மறுபுறம் செம்மண்ணின் தடயங்களுமாய் கிடக்கிறது. ஆனால், அதன்கண்களைப் பாருங்கள்... அவை இன்றும் திறந்திருக்கின்றன.

ஒரு குழந்தையின் கைகளில் தவழ்ந்து, அதன் சிரிப்புக்கும் துள்ளலுக்கும் சாட்சியாய் இருந்திருக்க வேண்டிய அந்தப் பொம்மை, இன்று ஒரு பெரும் துயரத்தின் குறியீடாக மாறி நிற்கிறது. செம்மணி மனிதப் புதைகுழியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான எலும்புக் கூடுகளுக்கு மத்தியில் ஒரு மழலையின் அடையாளம் என்னவாக இருக்க முடியும்? இந்தக் கேள்விக்கு அந்தக் குட்டிப் பொம்மை தரும் விடை நம் மனசாட்சியை உலுக்கும் வல்லமை கொண்டது.

செம்மணி, இலங்கையின் நீண்டகால உள்நாட்டுப் போரின் கோரமான வடுக்களில் ஒன்று. 1990களில் நடந்த இறுதிக்கட்டப் போரின்போது, யாழ்ப்பாணம் ஒரு போர்முனையாய் மாறியிருந்தது. அமைதியையும் சமாதானத்தையும் மட்டுமே எதிர்பார்த்திருந்த மக்கள் மரணத்தின் நிழலில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தனர். அப்பாவி மக்கள் காணாமல் போவதும், அவர்களின் சடலங்கள் அடையாளம் தெரியாமல் புதைக்கப்படுவதும் அன்றாட நிகழ்வுகளாக மாறின. அந்தச் சூழலில்தான் செம்மணி என்ற நிலப்பரப்பு மனிதப் புதைகுழியாக வெளிச்சத்துக்கு வந்தது.

ஒரு பொம்மை ஏன் அங்கே இருக்க வேண்டும்? அதன் உரிமையாளர் யார்? இந்தப் பொம்மைக்கு உயிர் கொடுத்த குழந்தை எங்கே? இத்தகைய கேள்விகள் செம்மணியின் சோகக் கதையை மேலும் கனமாக்குகின்றன. போரில் காணாமல் போன அல்லது கொல்லப்பட்ட ஆயிரக்கணக்கான அப்பாவித் தமிழர்களின் பிரதிநிதியாகவே அந்தப் பொம்மை நிற்கிறது. அதன் திறந்த கண்கள் கடைசியாக என்ன கண்டனவோ, என்ன துயரத்தைக் கண்டனவோ என்பதை நாம் அறியோம்.

ஒரு குழந்தை தன்னுடைய பொம்மையைப் பிரிய மனமில்லாமல் இறுதிப் பரியந்தம் அதை இறுக்கிப் பிடித்திருக்கலாம். அல்லது அந்தக் குழந்தையின் பெற்றோர் தங்கள் அன்பு மகளின் கடைசி நினைவுச் சின்னமாய் அதை வைத்திருந்திருக்கலாம், புதைத்திருக்கலாம். எதுவாக இருந்தாலும், அந்தக் குட்டிப் பொம்மைக்குள் அடங்கியிருக்கும் துயரம் வார்த்தைகளுக்கு அப்பாற்பட்டது. செம்மணியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட மனித எலும்புக் கூடுகள் காணாமல் போனவர்களின் உறவினர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், அதேவேளையில் ஆழ்ந்த வேதனையையும் கொடுத்தன. தங்கள் அன்புக்குரியவர்கள் அங்கே புதைக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற சாத்தியக்கூறு அவர்களுக்கு ஒரு வித மூடுண்ட நிம்மதியையும், மறுபுறம் உண்மைகளை அறிந்துகொள்ளும் பேராவலையும் தூண்டியது.

ஆனால், அந்த எலும்புக் கூடுகளுக்கும் இந்தப் பொம்மைக்கும் நடுவில் மர்மம் ஒரு பெரும் திரையாகப் படர்ந்திருக்கிறது. இந்தப் பொம்மை போர் நடத்திய தரப்புகளின் அத்துமீறல்களுக்கும், மனித உரிமை மீறல்களுக்கும் ஒரு பேசாத சாட்சி. அதன் விழித்த கண்கள் இன்றும் நீதிக்காகக் காத்திருக்கும் மக்களின் ஏக்கத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றன.

ஆபிரகாம் லிங்கன் ஒருமுறை கூறினார், “போரில் மிகக் கொடூரமான விஷயம், அப்பாவி மக்கள் படும் துயரமே.” அவரது வார்த்தைகள் செம்மணியின் யதார்த்தத்தைப் பிரதிபலிக்கின்றன. ஒரு போரில் குழந்தைகள் எந்தப் பாவமும் அறியாதவர்கள். அவர்களுக்கு எந்தவிதப் பகையும் இல்லை. ஆனால், போரின் கோரப்பிடி அவர்களைத் துயரத்தில் ஆழ்த்தி, அவர்களின் இளம் பருவத்தைச் சூறையாடுகிறது. செம்மணியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட இந்தப் பொம்மை போரின் கொடூரமான விளைவுகளை நினைவூட்டும் ஒரு கறுப்பு அத்தியாயத்தின் அடையாளமாக மாறியுள்ளது.

இலங்கையின் போர் முடிவுக்கு வந்திருந்தாலும், செம்மணி போன்ற இடங்களின் ஆறாத காயங்கள் இன்றும் தமிழ்ச் சமூகத்தின் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துள்ளன. நீதி மறுக்கப்பட்டு, உண்மைகள் புதைக்கப்பட்டிருக்கும்வரை இந்தப் பொம்மை போன்ற அடையாளங்கள் நிம்மதியற்ற ஆவிகளைப் போலவே நம்மைத் தொடரும். காணாமல் போனவர்களின் உறவினர்கள் இன்றும் நீதிக்காகக் காத்திருக்கின்றனர். தங்கள் அன்புக்குரியவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்ற உண்மை வெளிவரும் நாள் எப்போது என்ற கேள்வி அவர்களின் கண்களில் நீர்த்துளிகளாய் படிகிறது.

செம்மணிப் பொம்மை வெறும் ஒரு பொம்மை அல்ல. அது மனிதத்தின் அழிவையும், போரின் கோர முகத்தையும், அப்பாவி உயிர்களின் பலியையும் சித்திரிக்கும் ஒரு குறியீடு. அதன் விழித்த கண்கள் இன்றும் உலகை நோக்கி, “எங்களை ஏன் கைவிட்டீர்கள்?” என்று கேட்பது போல் உள்ளன. இது சர்வதேச சமூகத்திற்கு ஒரு நினைவூட்டல். போர்கள் எப்போதுமே அழிவையும் வேதனையையும் மட்டுமே கொண்டு வரும். போர்களின் விளைவுகள் தலைமுறைகளைக் கடந்து நிற்கும்.

“வெற்றியில் மகிழ்ச்சியடையாதீர்கள், தோல்வியில் வருத்தப்படாதீர்கள். ஒவ்வொரு துயரமும் ஒரு பாடத்தை வழங்குகிறது” என்றார் இந்தியாவின் தந்தை மகாத்மா காந்தி. செம்மணியில் புதைக்கப்பட்ட உண்மைகள் வெளிவர வேண்டும். நீதிக்கான போராட்டம் தொடர வேண்டும். இந்தப் பேசாத பொம்மையின் குரல் உலகெங்கிலும் உள்ள ஒவ்வொரு மனிதனின் மனசாட்சியிலும் ஒலிக்க வேண்டும்.

ஒரு பொம்மை சொல்லும் இந்தச் சோகக் கதை, இனி எந்தக் குழந்தையின் சிரிப்பையும், அதன் பொம்மையின் கனவையும் போரில் இழக்காத ஒரு எதிர்காலத்தை நோக்கி நம்மை இட்டுச் செல்ல வேண்டும். செம்மணியின் ஆழங்களில் இருந்து வெளிப்படும் இந்தப் பேசாத குரல், அன்றும் இன்றும் கண் விழித்துப் போரின் கொடூரத்தைப் பதிவு செய்து கொண்டே இருக்கிறது.

மனிதகுலத்தின் கூட்டு மனசாட்சியைத் தட்டி எழுப்பி, போரற்ற உலகை உருவாக்கும் உத்வேகத்தைத் தர வேண்டும். “செம்மணியின் ஆழங்களில் இருந்து கேட்கும் இந்தப் பேசாத பொம்மையின் குரல் நம் அனைவருக்கும் ஒரு பாடம். கடந்த காலத்தின் வலிகளில் இருந்து கற்று, எதிர்காலத்தை அமைதியாய் கட்டமைப்போம்! 

நன்றி!