அந்த ஒரு நொடி…

படங்கள் சில சமயம் ஒரு கதையைச் சொல்லும். சில சமயம் ஒரு வாழ்க்கையையே கண்முன் நிறுத்தும். இந்த ஒரு படமும் எனக்கு அப்படித் தான். இது ஒரு சாதாரண படம் இல்லை; ஒரு பெரிய கதை, ஒரு பெரிய கனவு.

ஒரு தடவை நான் வடமுனைக்கு போயிட்டு இருந்தேன். வழியில் ஒரு சின்ன கிராமம், அதுதான் பொண்டுகள்சேனை. அந்தப் பெயர் கூட எவ்வளவு அழகு பார்த்தீர்களா? அங்க ஒரு குடிசை, சுற்றிப் பார்த்தா நிறைய மரங்கள், அந்த மரங்கள் எல்லாம் வெயில் படாம ஒரு பெரிய நிழலையே கொடுத்திட்டு இருந்துச்சு.

அந்த மர நிழலில், சில பிள்ளைகள் விளையாடிட்டு இருந்தாங்க. ஆட்டுக்குட்டி ஒண்ணு அவங்க மத்தியில நிக்குது, அதைச் சுற்றி அந்தப் பிள்ளைகள் சிரிச்சு, கொஞ்சி விளையாடிக்கிட்டு இருந்தாங்க. அவங்க முகத்தில் இருந்த சந்தோஷம், கண்ணில் இருந்த வெளிச்சம்… அதைப் பார்த்து அப்படியே நான் உறைஞ்சு போயிட்டேன். அவங்கள அறியாமலேயே, அந்த ஒரு நொடியை என் கேமராவில் பதிவு பண்ணிக்கொண்டேன். அந்தப் படம்தான் இது.

சின்ன பிள்ளைகள், ஆட்டுக்குட்டி, அப்புறம் சுற்றிலும் ஒரு அமைதியான சூழ்நிலை. அந்தப் பிள்ளைகளின் சிரிப்புக்கு உண்மையான காரணம் அந்த ஆட்டுக்குட்டி மட்டும் இல்ல. அதைவிட பெரிய விஷயம், அந்தச் சூழல். எந்தக் கட்டுப்பாடும் இல்லாம, சுதந்திரமா, சந்தோஷமா விளையாட முடிஞ்சது. அந்த கிராமம் அவங்களுக்கு அந்த சுதந்திரத்தை கொடுத்திருக்கு. அதை அனுபவிச்சு அவங்க சிரிச்சது என் மனசை ரொம்பவே தொட்டுச்சு.

ஆனா, அது வெறும் ஒரு நிமிஷ சந்தோஷம் தான். அதே நிமிஷம் என் மனசுல ஒரு வலி வந்துச்சு. இந்தச் சுதந்திரம்… இது எவ்வளவு நாள் நீடிக்கும்? இந்தக் குழந்தைகளின் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும்?

என் மனதில் அந்தப் பயணத்தில் பார்த்த இன்னொரு காட்சி ஓடுச்சு. ஒரு பள்ளிக்கூடம், அங்கே நிறைய பிள்ளைகள் இடைநிறுத்தம் செய்ததால் காலியா இருந்த இருக்கைகள். சில பிள்ளைகள் குடும்ப கஷ்டம் தாங்க முடியாம, சின்ன வயசுலேயே வெளிநாட்டுக்கு வேலைக்கு போறாங்க. சிலர், பாதுகாப்பு இல்லாத வீட்டு வேலைகளுக்கு அடிமைகளாக போறாங்க. இதெல்லாம் எதுக்கு? கல்வி இல்லாததுனால, வறுமை சூழ்ந்ததுனால. சின்ன வயசுலேயே கல்யாணம், அப்புறம் வாழ்க்கையின் கஷ்டங்கள்.

அந்தப் பிள்ளைகளின் எதிர்காலம் இப்படித்தான் இருக்குமா? அந்தச் சிரிப்பு, அது ஒரு துயரமான கதையின் ஆரம்பமா?

இல்லை. அப்படி இருக்கக் கூடாது. நான் மனசுக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டேன்.

அந்தப் பயணத்துல நான் சில பேர்கிட்ட பேசினேன். அவங்க வாழ்க்கையைச் சொன்னாங்க. கஷ்டங்கள், வறுமை, எதிர்காலத்தைப் பற்றிய பயம்… இதெல்லாம் அவங்க முகத்தில் தெரிஞ்சது. அதுல ஒரு பெரியவங்க சொன்னாங்க, "தம்பி, எங்க வாழ்க்கையே இப்படித்தான். இதையெல்லாம் எங்களால மாத்த முடியாது. இந்தச் சூழலை நாங்க பழகிக்கிட்டோம்."

அந்தப் வார்த்தைகள் என் மனசுல ஒரு பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்திச்சு. ஒரு சமூகம், தங்களுடைய வாழ்க்கையை இப்படியே ஏத்துக்கிட்டு வாழ ஆரம்பிச்சா… அங்க மாற்றத்துக்கு எப்படி இடம் கிடைக்கும்? ஒரு பிரச்சினைக்குத் தீர்வு தேட, முதலில் அந்தப் பிரச்சினையை ஒரு பெரிய பிரச்சினையா பாக்க வேண்டும். அப்போதான் அதுக்கு ஒரு தீர்வு தேட முயற்சி செய்வோம்.

ஆனா, பலரும் இந்தப் பிரச்சினையை ஒரு சாதாரண விஷயமா பாத்து புறக்கணிக்கிறாங்க. “இப்படித்தான் நடக்கும்”னு சொல்லிட்டு போய்க்கொண்டே இருக்கிறாங்க. நம்ம சமூகம், இந்த அழகான மனிதர்கள், இந்த அழகான குழந்தைகள்… இவங்களை இப்படி அலட்சியம் பண்றது சரியா?

இந்த உலகம் அழகான ஒன்று. இந்தப் பிள்ளைகளும் அழகானவர்கள். அவங்களுக்கு நல்ல வழி காட்டுதல், சரியான கல்வி, மகிழ்ச்சியான சூழல் இது எல்லாம் கிடைச்சா, அவங்க வாழ்க்கை வேற மாதிரி இருக்கும். இந்தச் சிரிப்பு, அவங்க வாழ்க்கை முழுவதும் நீடிக்கும்.

நான் அந்தப் படத்தைப் பார்த்து யோசித்துக் கொண்டே இருந்தேன். இந்த ஒரு படம், ஒரு சமூகத்தின் கதையச் சொல்லுது. அதுல சந்தோஷமும் இருக்கு, சோகமும் இருக்கு. அந்தச் சோகத்தை நம்மால மாத்த முடியும்.

ஒரு குழந்தை சிரிக்கும்போது, அதுல முழு சந்தோஷத்தையும் பார்க்க முடியும். அதை வெறும் ஒரு புகைப்படம் என்றோ, ஒரு சின்ன விஷயம் என்றோ நினைக்கக் கூடாது. அதுதான் உண்மையான சந்தோஷம். அந்தச் சந்தோஷம், இந்தச் சமூகத்தில் ஒரு நிரந்தரமான பகுதியாக இருக்கணும்.

எனக்கு ஒரு பெரிய ஆசை. இந்தக் குழந்தைகள், இப்ப சந்தோஷமா விளையாடுவது போல, இவங்க வாழ்க்கை முழுவதும் சந்தோஷமா இருக்கணும். இந்த சமூகத்துக்கு ஒரு நல்ல வழிகாட்டுதல், ஒரு நல்ல கல்வி, அதுக்கு ஏற்ற சூழல்… இதெல்லாம் கொடுத்தா, இந்தச் சமூகம் நிச்சயமாக மாறும். இந்தச் சிரிப்பு, ஒரு மாற்றத்தின் ஆரம்பமாக இருக்கலாம்.

இந்தக் கதையை நான் உங்ககூட ஏன் பகிர்ந்துகிட்டேன் தெரியுமா? ஏன்னா, நாம் எல்லோரும் நம்ம கிராமத்தை, நம்ம மக்களை, நம்ம எதிர்காலத்தைப் பத்தி யோசிக்கணும். புறக்கணிப்புக்கு பதிலாக, அன்பை, பொறுப்பைக் காட்டணும். இந்தச் சமூகத்தின் ஒவ்வொருத்தரும், மாற்றத்தை உருவாக்க முடியும். அதை இப்போ நாம செய்யலைனா, எப்ப செய்வோம்?

இந்தச் சமூகம், இந்தச் சிரிப்பு… இது என்னுடைய கனவு. உங்களுக்கும் இந்த மாதிரி கனவுகள் இருக்கா? இதை ஒரு சிறிய தொடக்கமாக நம்ம எல்லோரும் சேர்ந்து செய்வோம். அதுதான் இந்தப் படத்துக்கு ஒரு அர்த்தத்தைக் கொடுக்கும்.