திறமையின் சாபம்: ஒரு பல்கலைக்கழகக் கதை

பல்கலைக்கழகத்தின் பசுமையான வளாகம், காலைச் சூரியனின் பொற்கதிர்களில் குளித்திருந்தது. பனை மரங்களின் நிழல்கள், புல்வெளியில் நீண்டு, புதிய நாளின் தொடக்கத்தைச் சுட்டிக்காட்டின. நூலகத்தின் அமைதியான சூழலுக்குள், மதன் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் மூழ்கியிருந்தான். அவனது கண்கள், கணினியின் திரையில் மின்னிய ஆய்வுக்கட்டுரைகளின் வரிகளைத் துரத்தின. இருபது வயது மதிக்கத்தக்க அவன், பல்கலைக்கழகத்தின் இளங்கலை மாணவன். அவனது ஆர்வம், தொழில்நுட்ப ரீதியாகவும், ஆய்வு ரீதியாகவும் தனது புலமையை வெளிக்காட்டுவதில் இருந்தது. பல்கலைக்கழகப் பத்திரிகைகளிலும், உள்ளூர் சஞ்சிகைகளிலும் அவன் எழுதிய கட்டுரைகள், பலரது கவனத்தையும் ஈர்த்திருந்தன. அவனது அறிவும், தேடலும், ஒரு புதிய நட்சத்திரத்தின் உதயத்தைப் போலப் பிரகாசித்தன.

அன்று மாலை, பல்கலைக்கழகத்தின் மாணவர் பொது மண்டபத்தில், ஒரு கலந்துரையாடல் முடிந்து வெளியே வந்தான் மதன். அப்போது, அவனது சிரேஷ்ட மாணவர்கள் இருவர், அவனை வழிமறித்தனர். அண்ணன்மார் இருவரும், அவனது துறையில் அனுபவம் வாய்ந்தவர்கள்.

"என்ன மதன், ரொம்பத் திறமையைக் காட்டுகிறாய் போல?" ஒரு சிரேஷ்ட மாணவன், புன்னகையுடன் கேட்டான். அவனது குரலில் ஒருவித நையாண்டி.

மதன் குழப்பத்துடன் பார்த்தான். "என்ன அண்ணா சொல்றீங்க? நான் என் வேலைகளைச் செய்யுறேன். அதுல என்ன இருக்கு?"

மற்ற சிரேஷ்ட மாணவன், மதனின் தோளில் தட்டினான். "மதன், இங்க ஒரு கொள்கை இருக்கு. அதீத திறமையுடையவர்களை, தருணம் பார்த்து விரிவுரையாளர்கள் பழி வாங்கிவிடுவார்கள். நீ ரொம்பப் புத்திசாலித்தனத்தைக் காட்டினால், உனக்குத்தான் பிரச்சனை."

மதன் சிரித்தான். "என்ன அண்ணா சொல்றீங்க? பல்கலைக்கழகம்னா திறமைகளைத் தட்டிக் கொடுக்கணும் தானே? நான் சரியான விடயத்தை, முன்மாதிரியாகச் செய்கின்ற பொழுது, ஏன் அவர்கள் தட்டிக் கொடுக்காமல், தட்டிக் கழிக்கப் போகிறார்கள்?"

"அதுதான்டா மதன், இங்க இருக்கிற எழுதப்படாத விதி. நீ இங்க புதுசு. நாங்க இங்க பல வருஷமா இருக்கோம். நீ ரொம்பவும் வெளிச்சமா தெரிஞ்சா, உன்னோட வெளிச்சத்தை அணைக்கப் பார்ப்பாங்க. **'ஒருவரின் ஒளி, மற்றவரின் கண்களைக் கூசச் செய்யும்'**னு சொல்வாங்க. நீ கொஞ்சம் அடக்கி வாசி." சிரேஷ்ட மாணவன் அறிவுரை கூறினான்.

மதன், சிரேஷ்ட மாணவர்கள் சொன்னதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. அவனுக்கு அது புரியவில்லை. ஒரு கல்வி நிறுவனத்தில், திறமையைப் போற்றாமல், அதை அடக்க நினைப்பது எப்படிச் சாத்தியம் என்று அவன் யோசித்தான். அவன் தனது ஆர்வத்தையும், தேடலையும் கைவிடவில்லை. தொடர்ந்து ஆய்வுக்கட்டுரைகள் எழுதினான், விவாதங்களில் பங்கேற்றான், புதிய தொழில்நுட்பங்களை ஆர்வத்துடன் கற்றுக்கொண்டான்.

காலங்கள் கடந்தன. இரண்டாவது செமஸ்டர் பரீட்சை முடிவுகள் வெளியாகின. மதன், தான் எழுதிய பாடம் ஒன்றில் 'பெயில்' ஆகியிருந்தான். அவனுக்கு நம்ப முடியவில்லை. அவன், அந்தப் பாடத்தில் செமஸ்டர் முழுவதும் அசைன்மென்ட் எல்லாம் நல்ல மார்க்ஸ் எடுத்திருந்தான். பரீட்சையில், வரும் 10 அல்லது 15 மார்க்ஸ் எடுத்திருந்தால் கூட, அவன் தேர்ச்சி பெறுவதற்குப் போதுமானதாக இருந்தது. ஆனால், அவன் தோல்வியடைந்திருந்தான். சிரேஷ்ட மாணவர்கள் சொன்னது, அவனது மனதில் ஒரு மின்னலாகப் பாய்ந்தது. "ஆசிரியர்கள் பழி வாங்கிவிட்டார்கள்!"

மதன், உடனடியாக அந்த விரிவுரையாளரை அணுகினான். அவனது முகம், சோகமும், கோபமும், குழப்பமும் கலந்திருந்தது. விரிவுரையாளர், தனது மேசையில் அமர்ந்து, ஒரு புத்தகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருந்தார்.

"சேர், நான் மதன். என் பரீட்சை ரிசல்ட்ல ஒரு சந்தேகம் இருக்கு. நான் இந்த அசைன்மென்ட்ல எல்லாம் நல்ல மார்க்ஸ் எடுத்திருந்தேன். ஆனா, பரீட்சையில பெயில் ஆயிருக்கேன். இது எப்படிச் சாத்தியம்?" மதன் குரலில் ஒருவித நடுக்கம்.

விரிவுரையாளர், புத்தகத்திலிருந்து தலையை நிமிர்த்தினார். அவரது முகத்தில் ஒருவித அலட்சியம். "ஓ! நீயா? உன் ரிசல்ட்ல என்ன பிரச்சனை?"

"சேர், எனக்குப் பெயில்னு வந்திருக்கு. ஆனா, நான் நல்லா படிச்சிருந்தேன். அசைன்மென்ட் மார்க்ஸ் எல்லாம் நல்லா இருக்கு." மதன் விளக்கினான்.

விரிவுரையாளர் மெல்லச் சிரித்தார். அவரது சிரிப்பில் ஒருவிதக் கேலி தொனித்தது. "ஓ! அதுவா? அது **'மேன்மேக் மிஸ்டேக்'**டா! அதாவது, மனிதத் தவறு. சில நேரங்கள்ல அப்படித்தான் நடக்கும். நீ திரும்பவும் பரீட்சை எழுதி பாஸ் பண்ணலாம் தானே?"

மதன் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனான். "மனிதத் தவறா?" அவனது உழைப்பு, அவனது ஆர்வம், அவனது கனவுகள் – இவை அனைத்தும் ஒரு 'மனிதத் தவறு' என்று அலட்சியமாகப் புறக்கணிக்கப்பட்டன. விரிவுரையாளர், மீண்டும் தனது புத்தகத்தில் மூழ்கினார். அவரது முகத்தில் எந்தவிதப் பாவமும் இல்லை.

மதன், அங்கிருந்து நகரத் தொடங்கினான். அவனது கால்கள் தள்ளாடின. அவனது மனம், ஒருவிதப் பாரத்தால் அழுத்தியது. பல்கலைக்கழகத்தின் பசுமையான வளாகம், அவனுக்கு ஒருவித இருண்ட சிறையாகத் தோன்றியது. அவன் தனது விடுதியை நோக்கி நகர்ந்து சென்றான். ஒவ்வொரு அடியும், அவனது மனதில் ஒருவித வலியை ஏற்படுத்தியது. சிரேஷ்ட மாணவர்கள் சொன்னது உண்மைதான். இங்கு திறமைக்கு இடமில்லை. இங்கு, 'திறமை ஒரு சாபம்'.

விடுதியின் அறைக்குள் நுழைந்தான். ஜன்னலுக்கு வெளியே, மாலைச் சூரியன் மெல்ல மறைந்து கொண்டிருந்தான். வானம் செம்மஞ்சள் நிறத்தில் இருந்து, கருநீல நிறமாக மாறத் தொடங்கியது. அவன் படுக்கையில் அமர்ந்தான். கண்கள் கலங்கின. அவனது கனவுகள், ஒரு நொடியில் சிதைந்து போயின.

"அறிவே ஆயுதம்" என்று பலரும் சொல்வார்கள். ஆனால், இந்தச் சமூகத்தில், இந்த அமைப்பில், அறிவு ஒரு ஆயுதமாகப் பயன்படுத்தப்படாமல், அடக்கப்படும் ஒரு கருவியாக மாற்றப்படுகிறது. "அதிகாரத்தில் இருப்பவர்கள், தங்கள் அதிகாரத்தைப் பாதுகாக்க, திறமைகளை அடக்குவார்கள்" என்ற ஒரு தத்துவம் அவனது மனதில் ஓடியது. இந்த விரிவுரையாளர், தனது அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி, மதனின் திறமையை அடக்கப் பார்த்தார். ஏன்? ஒருவேளை, மதனின் திறமை, விரிவுரையாளரின் திறமையை விட அதிகமாக இருந்திருக்குமோ? அல்லது, மதனின் ஆர்வம், விரிவுரையாளரின் அலட்சியத்தை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியிருக்குமோ?

மதன், தனது கையடக்கத் தொலைபேசியை எடுத்தான். சிரேஷ்ட மாணவர்களுக்கு ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினான். "அண்ணா, நீங்க சொன்னது உண்மைதான். நான் பாடம் ஒன்றில் பெயில் ஆயிட்டேன். இது 'மேன்மேக் மிஸ்டேக்'னு சொல்றாங்க."

அடுத்த சில நிமிடங்களில், சிரேஷ்ட மாணவர்களிடமிருந்து பதில் வந்தது. "நாங்க சொன்னோம்ல மதன்? இதுதான் இங்க நடக்கும். நீ ரொம்பவும் திறமையைக் காட்டாதேன்னு சொன்னோம். இப்போ புரிஞ்சுதா?"

மதன் கையடக்கத் தொலைபேசியை கீழே வைத்தான். அவனது மனதில் ஒருவித வெறுமை. இந்தச் சமூகத்தில், இந்த அமைப்பில், திறமைக்கு இடமில்லை என்றால், எதற்குப் படிக்க வேண்டும்? எதற்கு ஆய்வு செய்ய வேண்டும்? எதற்குப் புதிய விஷயங்களைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்?

அவன் ஜன்னலுக்கு வெளியே பார்த்தான். வானம் முழுமையாக இருளில் மூழ்கியிருந்தது. நட்சத்திரங்கள் மெல்ல ஒளிரத் தொடங்கின. ஒவ்வொரு நட்சத்திரமும், ஒரு திறமையான மனிதனைப் போல அவனுக்குத் தோன்றியது. அந்த நட்சத்திரங்கள், இந்த இருண்ட வானத்தில், தங்கள் ஒளியைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், இந்த இருண்ட அமைப்பில், அந்த ஒளியைப் பரப்ப முடியாமல், பல திறமைகள் சாகடிக்கப்படுகின்றன.

மதன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். "ஒரு மரத்தை வெட்ட எட்டு மணிநேரம் கொடுத்தால், ஆறு மணிநேரம் கோடரியை கூர்மைப்படுத்துவேன்" என்று ஆபிரகாம் லிங்கன் சொன்னார். மதன் தனது கோடரியை கூர்மைப்படுத்தினான். ஆனால், அந்த கோடரியைப் பயன்படுத்த அவனுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.

அவன் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தான். அவனது முகத்தில் ஒருவித உறுதி. இந்தத் தோல்வி, அவனை ஒருபோதும் முடக்கிப் போடாது. இந்த 'மனிதத் தவறு', அவனது கனவுகளை ஒருபோதும் சாகடிக்காது. அவன் மீண்டும் பரீட்சை எழுதுவான். பாஸ் பண்ணுவான். ஆனால், அவன் இந்த அமைப்பை மாற்ற முயற்சி செய்வான். "மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது" என்று சொன்னது போல, அவன் ஒரு மாற்றத்தை உருவாக்குவான்.

அவன் தனது மேசைக்குச் சென்றான். ஒரு புதிய ஆய்வுக்கட்டுரையை எழுதத் தொடங்கினான். இந்த முறை, அவன் தனது திறமையை, இந்த அமைப்பின் குறைபாடுகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டப் பயன்படுத்தப் போகிறான். அவனது பேனா, காகிதத்தில் வேகமாக ஓடியது. ஒவ்வொரு வரியும், ஒருவிதக் கோபத்தையும், ஒருவித உறுதியையும் வெளிப்படுத்தின. இந்தச் சமூகத்தில், இந்த அமைப்பில், திறமைக்கு இடமில்லை என்றால், அவன் ஒரு புதிய அமைப்பை உருவாக்குவான். ஒரு புதிய பாதையை உருவாக்குவான்.

மதன், தனது கட்டுரையை எழுதி முடித்தான். அது, பல்கலைக்கழகத்தில் நடக்கும் இந்தத் திறமை ஒடுக்குமுறையைப் பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசியது. அவன், அந்தக் கட்டுரையை, ஒரு தேசியப் பத்திரிகைக்கு அனுப்பினான். சில நாட்களில், அந்தக் கட்டுரை, பத்திரிகையில் வெளியானது. அது, பல்கலைக்கழக சமூகத்தில் ஒரு பெரிய அதிர்வலையை ஏற்படுத்தியது. பல மாணவர்கள், தங்கள் அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொள்ள முன்வந்தனர். விரிவுரையாளர்கள், தங்கள் செயல்களுக்குப் பொறுப்பேற்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. மதன், ஒரு தனிமனிதனாக, ஒரு பெரிய மாற்றத்திற்கு வித்திட்டான்.

இக்கதை, கல்வி நிறுவனங்கள் உட்பட, சமூகத்தின் பல்வேறு மட்டங்களில் நிலவும் திறமை ஒடுக்குமுறையை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது. 'அதி திறமை உடையவர்களைத் தட்டிக் கொடுக்காமல், தட்டிக் கழிக்கும்' இந்த மனநிலை, தனிமனிதர்களின் கனவுகளை மட்டுமல்லாமல், ஒரு நாட்டின் முன்னேற்றத்தையுமே பாதிக்கிறது. 'மனிதத் தவறு' என்ற பெயரில் நிகழும் அநீதிகள், அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களின் அலட்சியத்தையும், பொறுப்பற்ற தன்மையையும் வெளிப்படுத்துகின்றன.

இந்தக் கதை, வாசகர்கள் தங்கள் வாழ்வில், அநீதிகளுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுக்கவும், திறமைகளை அடையாளம் கண்டு போற்றவும், மாற்றத்தை உருவாக்கப் பாடுபடவும் தூண்டுகிறது. 'ஒரு தனிமனிதன் நினைத்தால், ஒரு பெரிய மாற்றத்தை உருவாக்க முடியும்' என்பதே இக்கதையின் மையச் செய்தி. நாம் அனைவரும், நம்மைச் சுற்றியுள்ள அநீதிகளைக் கண்டு மௌனம் காக்காமல், அவற்றைக் கேள்வி கேட்க வேண்டும். திறமைகளை அடக்கும் எந்தவொரு அமைப்பையும் எதிர்த்துப் போராட வேண்டும். உண்மையான கல்வி என்பது வெறும் மதிப்பெண்களைப் பெறுவது மட்டுமல்ல; அது அறிவையும், திறமையையும், சமூகப் பொறுப்பையும் வளர்ப்பது. இந்த விழிப்புணர்வு, ஒரு ஆரோக்கியமான, திறமைகளை மதிக்கும் சமூகத்தை உருவாக்கப் பங்களிக்கும்.