நான் தேடிச் செல்லும் ஒரு சந்தை...

சில முகங்கள்... அது வெறும் முகம் மட்டும் இல்லை. அது ஒரு கதை. அது ஒரு வாழ்க்கை. அது ஒரு பெரிய உந்து சக்தி. எனக்கு அப்படிப்பட்ட ஒரு முகம், மட்டக்களப்பின் களுவாங்சிக்குடிச் சந்தையில் நான் அடிக்கடி பார்க்கும் அந்தப் பாட்டியின் முகம்.

களுவாங்சிக்குடிச் சந்தை என்றாலே எனக்கு முதலில் நினைவுக்கு வருவது அந்த பாட்டிதான். சின்ன கடை, அதுல ஒரு கூடை நிறைய காய்ந்த கருவாட்டு வகைகள் இருக்கும். நான் போனாலே அவர் முகத்தில் ஒரு பெரிய சிரிப்பு வரும். அந்தச் சிரிப்பில் அத்தனை உற்சாகம், அத்தனை எதிர்பார்ப்பு.

அன்றைக்கு நான் வழக்கம் போல அவரிடம் இறால் கருவாடு, கூனி கருவாடு வாங்கப் போனேன். அவர் அந்த கருவாடு வகைகளை எடை போட்டு, பேப்பர்ல சுத்தி, என்னிடம் கொடுத்தார். அவர் முகத்தை நான் உன்னிப்பாகப் பார்த்தேன். அந்த வயசிலும், அவர் அத்தனை சுறுசுறுப்பாக இருந்தார். அவருடைய கண்ணில் ஒரு பெரிய ஒளி இருந்தது. அது வருமானத்தின் மீது இருந்த எதிர்பார்ப்பு அல்ல. அது உழைப்பின் மீதும், தன் சுயத்தின் மீதும் இருந்த நம்பிக்கை. "நான் இன்னும் உழைக்கிறேன், என் உழைப்பால் என் குடும்பத்திற்கு என்னால் உதவ முடியும்" என்ற அந்த உணர்வு அவருக்கு அதிகம் பிடித்திருந்தது. அதை அவர் மதித்தார்.

அவரிடம் நான், "பாட்டி, இந்த வயசுல ஏன் இந்த வெயில்ல கஷ்டப்படுறீங்க? வீட்டுல இருக்கலாமே?" என்று கேட்டேன்.

அவர் சிரித்துக்கொண்டே, "தம்பி, வீட்டில இருந்து என்ன செய்யிறது? வேலை செய்யும்போதுதான் என் மனசுக்கு ஒரு சந்தோஷம் கிடைக்கும். என் உழைப்பால் நான் சம்பாதிக்கிற காசு, அதுக்கு ஒரு மதிப்பு இருக்கு" என்று சொன்னார்.

அவருடைய அந்த வார்த்தைகள் எனக்கு ஒரு பெரிய பாடத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தன. நாம் வயசு வந்தாச்சு, இனிமேல் ஒய்வுதான் என்று நினைக்கும்போது, இந்த அம்மா தன்னை ஒருபோதும் வயசு வந்தவளாக நினைத்ததே இல்லை. தன் உழைப்பை ஒருபோதும் குறைத்து மதிப்பிட்டது இல்லை.

அந்தப் புகைப்படத்தில், அந்தப் பாட்டியின் பக்கத்தில், இன்னும் ஒரு வயசான அம்மா உட்கார்ந்திருப்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம். அந்த அம்மாவுக்கும் இவரை விட வயது அதிகம். ஆனால், அவரும் மிகவும் சுறுசுறுப்பாகவும், வேகமாகவும் பேசுவார். நான் அவர்களிடம் பேசும்போது, அவர்கள் அனுபவங்களைச் சொல்வார்கள். அந்த அனுபவங்களில் இருந்து நான் அதிகம் கற்றுக்கொண்டேன்.

நான் இவ்வாறான அம்மாக்களைப் பார்த்து மிகவும் பெருமை அடைகிறேன், மகிழ்ச்சி அடைகிறேன், உற்சாகம் பெறுகின்றேன். நாம் எதிர்காலத்தில் முதியோர்களை அதிகமாகக் கொண்ட ஒரு நாடு என்று இனி கவலைப்படத் தேவையில்லை. ஏனென்றால், இந்த மாதிரி முதியோர்கள் நமக்கு ஒரு பெரிய உந்து சக்தியாக இருப்பார்கள்.

அவர்கள் ஒரு சுமையாக இருக்க மாட்டார்கள். மாறாக, தங்கள் உழைப்பால், தங்கள் அனுபவத்தால் இந்தச் சமூகத்திற்கு ஒரு பெரிய பங்களிப்பை கொடுப்பார்கள்.

இந்த சந்தர்ப்பத்தில், நான் ஒரு விஷயத்தை உங்களிடம் சொல்ல விரும்புகிறேன். நாம் முதியோர்களுக்கு மதிப்பளிக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு ஒரு பெரிய மரியாதை கொடுக்க வேண்டும். அவர்களின் உழைப்புக்கு துணை நிற்க வேண்டும். அவர்களின் கடைகளுக்குச் சென்று பொருட்கள் வாங்க வேண்டும். அதன் மூலம் அவர்களுக்கு நாம் ஒரு பெரிய ஆதரவை கொடுக்க முடியும்.

உண்மையான செல்வம் என்பது பணம் இல்லை. அது உழைப்பு. உழைப்பை மதிக்கின்ற ஒரு மனசுதான் உண்மையான செல்வம். அந்தச் செல்வம்தான் நமக்கு சந்தோஷத்தைக் கொடுக்கும். இந்த அம்மாவைப் போன்றவர்கள் நமக்கு ஒரு பெரிய உதாரணம்.

"உழைப்புக்கு வயது இல்லை. உழைக்கும் மனசுக்கு ஓய்வு இல்லை."

இந்த வார்த்தைகள் என் மனசுல எப்போதும் ஒலித்துக்கொண்டே இருக்கும். நாம் வயசானாலும், நம் மனசு இளம் வயதினராக இருக்க வேண்டும். எப்போதும் உற்சாகமாக இருக்க வேண்டும். சுறுசுறுப்பாக இருக்க வேண்டும். வாழ்க்கைனா வேலை, வேலைனா வாழ்க்கை… இதுதான் இவர்கள் நமக்குக் கற்றுக்கொடுக்கும் பாடம்.

இந்தக் கதையை நான் உங்களுடன் ஏன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன் என்றால், நாம் அனைவரும் உழைப்பின் மதிப்பைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டும். நாம் செய்யும் வேலை, அது எவ்வளவு சின்னதாக இருந்தாலும், அதற்கு ஒரு பெரிய மதிப்பு இருக்கிறது. அந்த மதிப்பைக் நாம் உணர வேண்டும். அந்த மதிப்பைக் நாம் மதிக்க வேண்டும்.

நான் அந்தப் பாட்டியிடம் இருந்து ஒரு பெரிய பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டேன். நாம் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்றால், நாம் உழைக்க வேண்டும். உழைப்பு என்பது ஒரு வரம். நாம் அந்த வரத்தை மதிக்க வேண்டும்.

இந்த அனுபவத்தைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்? இந்த மாதிரி அனுபவங்கள் உங்களுக்கும் உண்டா?