வெட்டியதலை

"கவி! கவிட மோட்டார் சைக்கிள் சத்தம் கேக்குது!" வாசலில நிண்டு தேநீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த நீது, தன் அம்மாவான மகேஸ்வரிக்குச் சொன்னாள். அவள் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியுமில்லை. காலை வேளையின் குளிர்ந்த காற்றில், அவளின் மெல்லிய புடவை அலைந்தது. ஆனந்தர்மதுரங்குளம் நொச்சிகுளத்தின் அமைதி, எங்கோ தூரத்திலிருக்கும் யாழ்ப்பாணத்தின் பரபரப்பை மறக்கடித்திருந்தது.

"அவன் இன்னைக்கும் என்ன கதையோட வாரானோ தெரியல... உந்தக் காணிய விக்கப் போறேண்டானா, கடன் வாங்குறேண்டானா... அடச்சே!" மகேஸ்வரி முணுமுணுத்தவாறே கிணற்றுப் பக்கமாகச் சென்றாள். அவளின் வார்த்தைகளில் நிறைந்திருந்தது ஒரு தாயின் ஆற்றாமை. கடந்த ஐந்து வருடங்களாகவே, சுகிர்தரனுக்கும் நீதுவுக்கும் இடையில் ஓயாத சண்டை. யாழ்ப்பாணத்தில் படித்து, ஆசிரியையாகி, வவுனியாவுக்கு வந்து ஒரு அரச பாடசாலையில் ஆரம்பப் பிரிவுக்குக் கற்பிக்கும் நீதுவின் வாழ்க்கை, இந்தத் திருமணத்தால் ஒரு கேள்விக்குறியாகியிருந்தது.

கவி மோட்டார் சைக்கிளை நிறுத்திவிட்டு, உள்ளே வந்தான். அவன் கண்களில் ஒருவித அசாதாரண அமைதி. வழக்கமாக அவன் முகம் சிவந்து, கோபத்தால் நடுங்கிக் காணப்படும். ஆனால் இன்று? அவன் ஒருவித புன்னகையுடன் நீதுவை நோக்கினான். "ஸ்வர்ணா... வாடா, கொஞ்சம் வெளியில போயிட்டு வரலாமா?"

நீதுவுக்கு ஆச்சரியம். "எதுக்கு இப்போ திடீரென்று?" அவள் குரலில் சந்தேகம்.

"இல்ல, சும்மா... ஒரு கதைக்கலாம் எண்டு தான். நமக்கும் கொஞ்சம் மனசு நிம்மதியாகும்" அவன் குரலில் ஒரு கெஞ்சல் தொனித்தது.

மகேஸ்வரி கிணற்றடியிலிருந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். "என்னடா, இப்பிடி திடீரென்று அன்பா பேசுறான்? ஏதும் பிளான் இருக்கோ?" அவள் மனதிற்குள் முணுமுணுத்தாள். ஆனால், தன் மகளின் முகத்தில் சற்று நிம்மதியைக் காண ஆசைப்பட்டாள். "சரி ஸ்வர்ணா... போயிட்டு வாங்க. கவனமா போயிட்டு வாங்க."

நீது தயங்கினாள். அவளின் உள்ளுணர்வு ஏதோ தவறு என்று எச்சரித்தது. ஆனால், கணவனுடன் ஒரு சுமூகமான உறவுக்கு இது ஒருவேளை நல்ல தொடக்கமோ என்ற ஒரு மெல்லிய நம்பிக்கை அவளுக்குள் எட்டிப்பார்த்தது. அவள் உள்ளுக்குள் சுமந்த இன்னொரு உயிரின் கனவு, அவளைத் தயங்க வைத்தது. "சரி, போயிட்டு வரம்மா."

அவர்கள் இருவரும் மோட்டார் சைக்கிளில் ஏறினர். மதுரங்குளம் நோக்கிய அவர்களின் பயணம், அன்றைய தினத்தின் அமைதியான காலைப்பொழுதை அறுத்துக்கொண்டு சென்றது. வீதியின் இருமருங்கிலும் அடர்ந்த மரங்கள், வயல்வெளிகள். வவுனியாவின் கிராமப்புறக் காட்சிகள், அமைதியாகவும் அழகாகவும் விரிந்திருந்தன.

"எங்க போறம் கவி?" நீது கேட்டாள்.

"கரடிக்குளம் பக்கமா போவோம். அங்க ஒரு கோயில் இருக்கு... அங்க போய் கொஞ்சம் இருக்கலாம்." அவன் குரலில் ஒரு வித்தியாசமான உற்சாகம்.

கரடிக்குளம் காட்டுப்பகுதிக்கு அருகில் மோட்டார் சைக்கிளை நிறுத்தினான் கவி. "ஸ்வர்ணா, இங்க பாரு... இந்த இடம் எவ்வளவு அமைதியா இருக்கு. இந்த அமைதி தான் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு" அவன் கண்கள் எங்கோ வெறித்தன.

நீதுவுக்கு ஏதோ ஒரு பயம் உள்ளுக்குள் பரவியது. "இப்படியே போய்விடுவோம் கவி. எனக்கு ஏனோ ஒரு மாதிரி இருக்கு." அவள் குரலில் நடுக்கம்.

"அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல ஸ்வர்ணா... வா, கொஞ்சம் பேசலாம். உனக்கும் எனக்கும் ஏன் இவ்வளவு சண்டை வருது? ஏன் நிம்மதியே இல்லாம போச்சு நம்ம வாழ்க்கையில?" அவன் கேட்டான்.

அவள் கண்கலங்கினாள். "அதுக்கு நீங்கதான் காரணம் கவி. நீங்க குடிக்கிறதும், சும்மா சண்டை போடுறதும்... எனக்கு என்ன செய்யுறதெண்டு தெரியல. நான் ஒரு ஆசிரியையா, நல்லா வாழனும்னு ஆசைப்பட்டன். ஆனா..."

"போதும்! நிறுத்து!" அவன் குரல் உயர்ந்தது. "நீ என்ன ஆசிரியையாவோ, என்னமாவோ! நீ என் மனைவி! நான் சொல்றத நீ கேட்கனும்! என்னைய கேள்வி கேட்க உனக்கு என்ன உரிமை இருக்கு?" அவன் கண்களில் வழக்கமான கோபம் திரண்டது.

நீதுவின் இதயம் வேகமாக துடித்தது. "ஐயோ... இப்போ தான் நல்லாப் பேசுற மாதிரி இருந்துச்சு... மறுபடியும் ஆரம்பிச்சுட்டானே!" அவள் மனம் புலம்பியது. "கவி... ப்ளீஸ்... நான் கர்ப்பமா இருக்கன். எனக்குப் பயமா இருக்கு."

அவன் முகம் விகாரமடைந்தது. "கர்ப்பமா? அதான் எனக்கும் பிரச்சனை! எனக்கு இந்த வாழ்க்கையே வேண்டாம்! உன்னோட சேர்ந்து வாழ்றது நரகமா இருக்கு எனக்கு!" அவன் கையில் ஒரு பெரிய கல்லை எடுத்தான்.

நீது அதிர்ச்சியில் உறைந்தாள். "கவி! என்ன பண்றீங்க? வேணாம்! ஐயோ!" அவள் கத்தினாள்.

அந்த அமைதியான காடு, ஒரு நொடியில் நீதுவின் அலறலால் அதிர்ந்தது. அடுத்த நொடி... அங்கே ஒரு மௌனம் குடிகொண்டது. பறவைகளின் சத்தம் கூட அடங்கியது. ஒரு கொடூரமான நிசப்தம்.

 

மதுரங்குளம் பொலிஸ் நிலையம்.

மதியம் ஒரு மணி. வெயில் உச்சிக்கு வந்திருந்தது. பொலிஸ் நிலையத்தின் முன் ஒரு மோட்டார் சைக்கிள் வந்து நின்றது. அதில் இருந்து இறங்கியவன்,  கவி. அவன் கையில் ஒரு பொலித்தீன் பை. அவன் முகம் வெளிறிப் போயிருந்தது. கண்களில் ஏதோ ஒரு வெறித்தனம்.

"ஐயா... நான் பொலிஸ் நிலையத்துக்கு வந்திருக்கன்." அவன் குரல் உடைந்தது.

"என்னப்பா வேணும்?" உள்ளே இருந்த பொலிஸ் அதிகாரி கேட்டார்.

"நான்... நான் என்ட மனைவிய கொலை செய்துட்டன்..." அவன் கையில் இருந்த பையை நீட்டினான். "இந்தா... அவளின்ர தலை..."

பொலிஸ் நிலையமே ஒரு நொடியில் அதிர்ந்தது. பொலிஸ் அதிகாரிகள் திகைத்துப் போனார்கள். கதிர்வேல், இளம் பொலிஸ் அதிகாரி, தான் இதுவரை பார்த்திராத ஒரு காட்சியை எதிர்கொண்டார். "ஐயோ! என்னப்பா சொல்றீங்க?"

"ஆமாம் ஐயா... நான்தான் கொன்றன். அவளின்ர உடல கரடிக்குளம் காட்டுப்பகுதியில இருக்கு. அவள நான் அடிச்சன்... அப்புறம்... ஐயோ!" கவி நிலத்தில் அமர்ந்து விட்டான்.

பொலிஸார் சுதாரித்துக்கொண்டனர். உடனடியாக கவியைக் கைது செய்தனர். கதிர்வேல், சில பொலிஸ்காரர்களுடன் கரடிக்குளம் காட்டுப்பகுதிக்கு விரைந்தார். அங்கே... ஒரு கொடூரமான காட்சி. நீதுவின் உடல், தலை இல்லாமல், கொடூரமான முறையில் கிடந்தது. அவள் வயிற்றைப் பார்த்த கதிர்வேலின் மனம் பதறியது. கர்ப்பிணிப் பெண்!. இந்தச் செய்தியைக் கேட்டதும் பொலிஸ் நிலையத்தில் மேலும் ஒருமுறை அதிர்ச்சி அலை பரவியது.

பொலிஸ் நிலைய விசாரணை.

"ஏன்யா இப்படி செய்தாய்? உனக்கு என்ன பிரச்சனை? அவள் கர்ப்பிணிப் பெண் என்பது உனக்குத் தெரியாதா?" பொலிஸ் அதிகாரி ரவிச்சந்திரன் கடுமையாகக் கேட்டார்.

கவி தலைகுனிந்தான். "தெரியும் ஐயா... தெரியும். ஆனா... எனக்கு அவளப் பிடிக்கல. அவ எப்பவும் என்னைய மட்டப்படுத்திக்கிட்டே இருந்தா. நான் குடிக்கிறதப் பத்தி, நான் வேலைக்கு போகாததப் பத்தி... நான் வெறுத்துப்போயிட்டன் ஐயா."

" வெறுத்துப்போனா? அதான் ஒரு உயிருக்கே முடிவுகட்டுவதா? அதுவும் ஒரு கர்ப்பிணிப் பெண்ணின் உயிருக்கு? உன் மனைவி ஒரு ஆசிரியையாக இருந்தாள். அவளின் எதிர்காலம், அவள் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையின் எதிர்காலம்... இதையெல்லாம் யோசிக்கலையா நீ?" ரவிச்சந்திரன் கோபத்துடன் கேட்டார்.

கவி தலையை நிமிர்த்தினான். அவன் கண்களில் வெறித்தனம் மறைந்து, ஒருவித வெறுமையும், சோகமும் குடி கொண்டிருந்தன. "நான் யோசிச்சன் ஐயா... ஆனா... அவளைக் கண்டாலே எனக்குக் கோபம் வரும். அந்த கோபத்தில என்ன செய்யுறேன்றே தெரியல."

கதிர்வேல் குறுக்கிட்டார். "உங்க இரண்டு பேருக்கும் இடையில நீண்டகாலமா குடும்ப தகராறு இருந்திருக்குன்னு தெரியுது. ஆனா, இந்தளவுக்கு கொடூரமான முடிவெடுக்கிற அளவுக்கு என்ன நடந்தது?"

"அது... அது வந்து... நான் அவளுக்கு சில பிரச்சனைகள் கொடுத்தன் ஐயா. குடிப்பழக்கம், கடன்... அதனால அவள் என்னைய பிரிஞ்சு போகணும்னு சொன்னா. அதான் எனக்குப் பிடிக்கல. நான் அவளை என்னோடவே வச்சுக்கணும்னு நினைச்சன். ஆனா, அவள் கேட்கல. அதான்!" அவன் குரலில் ஒரு சுயநலம் வெளிப்பட்டது.

"நீ கொலை செய்யறதுக்கு காலையிலேயே பிளான் பண்ணிட்டாயா?"

கவி மெதுவாக தலையசைத்தான். "ஆமா ஐயா... காலையில அவளுக்குப் கரடிக்குளம் பக்கமா போவோம்னு சொன்னன். அங்க போயிட்டு, அவளுக்கு எந்த சந்தேகமும் வராத மாதிரி பேசிக்கிட்டு இருந்தன். அப்புறம், அவளுக்கு ஒரு கல்லை காட்டி, அவளைக் கொல்லப் போறதா சொன்னன். அவளால நம்ப முடியல. அவ கத்துனா... அப்புறம்... அவ்வளவுதான்." அவன் குரலில் எந்தவித உணர்ச்சியுமில்லை. அவன் ஒரு இயந்திரத்தைப் போல பேசினான்.

கவியின் மனநிலையைக் கதிர்வேல் உற்று நோக்கினார். அவன் மனம், கோபம், வெறுப்பு, சுயநலம் ஆகிய வலைப்பின்னலில் சிக்கிக்கொண்டு, ஒரு பெண்ணின் உயிருக்கே முற்றுப்புள்ளி வைத்திருக்கிறது. இந்தச் சம்பவம், தனிமனித வாழ்க்கையில் ஏற்படும் சிக்கல்கள் எப்படி சமூகத்தில் பேரழிவை ஏற்படுத்துகிறது என்பதற்கு ஒரு சோகமான சான்றாக அமைந்தது.

கவி பொலிஸ் நிலையத்தில் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தான். அவனுக்கு உணவு கொண்டு வந்த பொலிஸ்காரர் கதிர்வேல், அவனருகே நின்றார்.

"கவி... நீ செய்த காரியம் பெரிய தவறு. ஒரு உயிருக்கு அநியாயம் செய்திருக்க. அதுவும் உன் மனைவியையும், வயிற்றில் வளர்ந்த உன் குழந்தையையும்..." கதிர்வேல் மெதுவாகப் பேசினார்.

கவி தலைகுனிந்தான். "எனக்கு என்ன செய்றதென்றே தெரியல ஐயா. நான் என்னடா பண்ணிட்டன்!" அவன் குரலில் இப்போது ஒரு உண்மையான வருத்தம் தெரிந்தது.

"அவளுக்கு ஏதும் சொத்து இருந்ததா? அதற்காக ஏதாவது செய்தாயா?" கதிர்வேல் கேட்டார்.

கவி தலையை நிமிர்ந்து பார்த்தான். "சொத்து? இல்ல ஐயா. அவளுக்குன்னு பெரிசா எதுவுமில்ல. அவ ஆசிரியையாக சம்பாதிச்ச காசுதான். அதையும் நான் தான் செலவழிச்சன். அவகிட்ட கடன் வாங்கிக்கிட்டே இருந்தன்."

"உங்களுக்குள்ள பிரச்சினைகள் இருக்கும்போது, ஏன் ஒரு ஆலோசகரை சந்திக்கவில்லை? ஏன் குடும்பத்தை சேர்த்து வைக்க முயற்சிக்கவில்லை?"

"யோசிச்சன் ஐயா... ஆனா, என் கோபம் என்னை ஆட்டிப்படைத்தது. நான் அவளைப் பார்க்கும்போது எல்லாம், என் கடன்களை, என் தோல்விகளை அவளின் கண்களில் கண்டேன். அதான்..." அவன் வார்த்தைகள் பாதியில் நின்றன.

கதிர்வேல் பெருமூச்சு விட்டார். "கவி... உன்னோட இந்த கோபம், இந்த சுயநலம் தான் உன் வாழ்க்கையையும், நீதுவின் வாழ்க்கையையும் அழிச்சிருக்கு. ஒரு உறவில் நம்பிக்கை, அன்பு, விட்டுக்கொடுப்பு இதெல்லாம்தான் முக்கியம். அதை நீ இழந்துவிட்டாய்."

மறுநாள்.

பொலிஸ் நிலையத்திற்கு ஒரு பெண் வந்து சுகிர்தரனைப் பார்க்க அனுமதி கேட்டாள். அவளின் கண்கள் சிவந்திருந்தன. அவள் சுகிர்தரனின் தங்கை, மாதவி.

"அண்ணா! என்னடா இது! என்னடா பண்ணிட்ட? அண்ணி... அண்ணி அப்பாவியாயிற்றே! ஏன்டா இந்த கொடூரத்தை செய்த?" மாதவி கதறினாள்.

கவி அவளைப் பார்த்தான். அவன் கண்களிலும் நீர் திரண்டது. "மாதவி... நான் என்ன செய்யுறதென்றே தெரியலடி. எல்லாம் முடிஞ்சுபோச்சு."

"முன்னாடி ஒரு பிரச்சனையா இருந்தா, என்டட்ட சொன்னதுண்டா இல்லையா? நாமெல்லாம் குடும்பமா இருந்து பிரச்சனையைத் தீர்த்திருக்கலாம் இல்லையா? ஏன் அண்ணா இப்படி ஒரு முடிவெடுத்த?" மாதவி அழுதுகொண்டே கேட்டாள்.

"நான் யார்கிட்டயும் சொல்லல மாதவி. என் கௌரவம் எனக்குப் பெருசா தெரிஞ்சுது. நான் அவளுக்கு முன்னாடி தோற்கக்கூடாதுன்னு நினைச்சன். இந்த ஆணவம் தான் என்னைக் கொடூரனா மாத்திடிச்சு." அவன் குரலில் ஒரு தளர்வு.

மாதவி அதிர்ந்தாள். "அண்ணா... நீங்க அப்போ இருந்த மாதிரி இல்லை. அவளுக்கு எத்தனையோ முறை அறிவுரை சொன்னீங்க. அவ உங்களோட சேர்ந்து வாழனும்னு ஆசைப்பட்டா. உங்க குழந்தை மேல ரொம்ப ஆசையா இருந்தா. ஆனா, நீங்க அவளை ஒரு மனுஷியா மதிக்கவே இல்லை."

கவி தலையை குனிந்தான். "இல்லை மாதவி... நான் அவளை மதிக்கல. அவளோட அன்பையும் மதிக்கல. என் கோபம் தான் எனக்குக் கண்ணை மறைச்சிச்சு."

மாதவி பெருமூச்சு விட்டாள். "அண்ணா... இந்தச் சம்பவம் எங்க குடும்பத்தையே நிர்மூலமாக்கிடிச்சு. அண்ணி அப்பா, அம்மா... அவங்களுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்றதுன்னே தெரியல."

கவி தன் தங்கையின் கரங்களை பற்றிக்கொண்டான். "எனக்கு மன்னிச்சுக்கோ மாதவி. நான் பெரிய தப்பு பண்ணிட்டன்." அவன் கண்களில் உண்மையான வருத்தம்.

மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு.

வவுனியா நீதிமன்றத்தில் வழக்கு விசாரணை நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. கவி குற்றவாளி கூண்டில் நின்றிருந்தான். அவன் முகம் சோர்வடைந்திருந்தது. அவனின் கண்களில் ஒருவித மௌனம்.

வழக்கறிஞர் பேசியபோது, கவியின் குடும்பப் பின்னணி, அவனின் குடிப்பழக்கம், குடும்பத் தகராறுகள் அனைத்தும் வெளிப்பட்டன. நீதுவின் அப்பா, அம்மா நீதிமன்றத்தில் இருந்தனர். அவர்கள் கண்களில் கண்ணீர் வற்றவே இல்லை.

கவி, தன் மனைவிக்கு ஒரு கொடூரமான முடிவைக் கொடுத்தது மட்டுமல்லாமல், அவளின் பெற்றோரையும், தன் குடும்பத்தையும் அழித்துவிட்டான். இந்தச் சம்பவம், சமூகத்தில் பல குடும்பங்களில் மறைந்திருக்கும் பிரச்சினைகளை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வந்தது. ஆண்களின் கோபம், ஆணவம், சுயநலம் ஆகியவை எப்படி ஒரு குடும்பத்தின் அமைதியையும், சந்தோஷத்தையும் பறித்து, கொடூரமான விளைவுகளை ஏற்படுத்துகிறது என்பதற்கு இந்தச் சம்பவம் ஒரு சான்றாக இருந்தது.

நீதிபதி தீர்ப்பளித்தார். கவிக்கு ஆயுள் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. அவன் அமைதியாகக் கேட்டுக்கொண்டான். அவனின் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியுமில்லை. அவனின் ஆத்மா, ஏற்கனவே இறந்தவிட்டது போல இருந்தது.

கவி சிறைக்குச் சென்ற பிறகு, அவன் ஒருநாள் தன்னந்தனியாக சிறைக்கூடத்தில் அமர்ந்திருந்தான். அப்போது, அவனின் பக்கத்து சிறைக்கூடத்தில் இருந்த ஒரு கைதி, "தம்பி... நீ செய்த காரியத்தை நான் கேள்விப்பட்டன். ரொம்பக் கஷ்டமா இருக்கு. ஆனா, நீ ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கனும்... உன் மனைவி நீது... அவ ஒரு கடிதம் எழுதி வச்சிருக்கா. அது, நீ கொன்றதுக்கு முதல் நாள் எழுதினது. அதுல, அவ உனக்காக ரொம்ப ஆசையா இருந்ததாவும், நீ மாறணும்னு ரொம்ப வேண்டிக்கிட்டதாவும் சொல்லியிருக்கா. உன்னோட குழந்தைக்கும், உன் பெயரைத்தான் சூட்டப் போறேன்னு எழுதிருக்கா. அந்தக் கடிதம் இப்ப போலீஸ் அதிகாரிகிட்ட இருக்கு. உனக்குத் தெரியுமா?"

கவியின் கண்களில் ஒரு ஒளி மின்னியது. அவன் உடம்பில் ஒரு நடுக்கம் ஏற்பட்டது. "என்னது? கடிதமா? என் பேருக்கா? எனக்குத் தெரியாதே!" அவன் குரல் உடைந்தது.

இந்த உண்மை, கவியின் மனசாட்சியை ஆழமாகத் தாக்கியது. தன் மனைவி தன்னை ஆழமாக நேசித்திருக்கிறாள், அவள் வயிற்றில் வளர்ந்த குழந்தைக்கும் தன் பெயரைச் சூட்ட ஆசைப்பட்டிருக்கிறாள் என்ற உண்மை, அவனுக்குள் ஒரு பேரதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. அவன் செய்தது, ஒரு கொடூரமான படுகொலை மட்டுமல்ல, அன்பையும், நம்பிக்கையையும், ஒரு குடும்பத்தின் எதிர்காலத்தையும் கொன்ற ஒரு செயல் என்பதை அவன் அப்போதுதான் முழுமையாக உணர்ந்தான். அந்த நொடி, அவன் மனம் முற்றிலும் நொறுங்கியது. கண்களில் கண்ணீர் அருவியாகப் பெருகியது. அவன் "நீது! நீது!" என்று கதறினான். ஆனால், அந்த அழுகை, எந்தக் காதையும் எட்டவில்லை. அவன் தனிமையில், தன் குற்றத்தின் முழு பாரத்தையும் சுமந்தான்.

இந்தக் கதை, தனிமனித வாழ்க்கையில் உருவாகும் கோபம், ஆணவம், சுயநலம், வன்முறைப் போக்குகள் எப்படி ஒருவரின் வாழ்க்கையையும், அதைச் சுற்றியுள்ளவர்களின் வாழ்க்கையையும் சூறையாடுகிறது என்பதைப் பிரதிபலிக்கிறது. மேலும், உறவுகளின் முக்கியத்துவம், உரையாடலின் அவசியம், மனநல ஆலோசனையின் தேவை, மற்றும் சமூகத்தில் நிலவும் குடும்பப் பிரச்சினைகளின் ஆழம் ஆகியவை இந்தக் கதையின் மூலம் இழையோடுகின்றன. ஒரு நிமிஷ கோபம், ஒரு வாழ்நாள் துயரத்தை எப்படி உருவாக்குகிறது என்பதை உணர்த்தும் ஒரு சோகமான பதிவு இது.