மண்ணில் ஒரு நவீன விதை

மட்டக்களப்பின் செம்மண் வயல்வெளிகளில், மாலைச் சூரியனின் செங்கதிர்கள் பொன்னிறமாகப் படர்ந்திருந்தன. அறுவடை முடிந்த வயலில், காய்ந்த வைக்கோல் போர் ஒன்று, மலையெனக் குவிந்து, கிராமத்தின் அமைதிக்குச் சாட்சியாக நின்றது. சற்றுத் தொலைவில், வயல் வரப்பில் அமர்ந்திருந்தான் கண்ணன். அவனது முகம், வறண்ட வயல்வெளிகளைப் போலவே, சோர்வும் கவலையும் படிந்திருந்தது. நாற்பது வயதைக் கடந்தும், அவன் உழைப்புக்கு ஏற்ற பலன் கிடைத்ததில்லை. கசங்கிய வேட்டியும், வியர்வை படிந்த சட்டையும் அவனது தினசரிப் போராட்டத்தின் சான்றுகள். அவன் கையில் இருந்த பழைய வானொலியில் இருந்து, ஒரு சோகமான கிராமியப் பாடல் மெல்ல ஒலித்தது.

அப்போது, ஒரு மோட்டார் சைக்கிளின் சத்தம் கேட்டு, தலைநிமிர்ந்தான். பளபளக்கும் புதிய உடையில், நேர்த்தியான சிகை அலங்காரத்துடன், ஒருவன் வயல் வரப்பில் நடந்து வந்தான். அவன் கையில் ஒரு டப்லெட். கண்ணன் அவனை வியப்புடன் பார்த்தான். "முரளி!"

முரளி புன்னகையுடன் நெருங்கி வந்தான். "என்ன கண்ணன் அண்ணன், இங்க தனியா உக்காந்திருக்கிறீங்க? வயல் வேலை முடிஞ்சுதா?"

கண்ணன் பெருமூச்சு விட்டான். "வேலை முடிஞ்சு என்ன பயன் முரளி? போன வருஷம் நெல்லு, இந்த வருஷம் மிளகாய். ரெண்டுமே கைவிட்டிருச்சு. மழை இல்லை, விலையும் இல்லை. இடைத்தரகன் அடிமாட்டு விலைக்கு கேக்குறான். என்ன செய்யறதுன்னே தெரியல."

முரளி அவனருகே அமர்ந்தான். அவனது முகத்தில் ஒருவித நிதானமும், நம்பிக்கையும் இருந்தது. "அண்ணன், நாம இன்னும் பழைய காலத்துலேயே இருக்கோம். 'கிணற்றுத் தவளைக்கு வானம் அவ்வளவுதான்'னு சொல்வாங்க. நாமளும் அதே கிணத்துக்குள்ளேயே இருக்கோம்."

கண்ணன் முரளியைப் புரியாமல் பார்த்தான். "என்ன சொல்ற முரளி? விவசாயம்னா இதுதானே? காலம் காலமா எங்க அப்பா, தாத்தா எல்லாம் இப்படித்தானே செஞ்சாங்க?"

"அவங்க காலத்துல அது சரி அண்ணன். ஆனா காலம் மாறிடுச்சு. 'மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது'ன்னு ஹெராக்ளிடஸ் சொன்னது மாதிரி, நாமளும் மாறணும். நான் போன வருஷம் கத்தரி போட்டேன். நீங்க பார்த்தீங்களே, எவ்வளவு லாபம் கிடைச்சுதுன்னு?" முரளி கேட்டான்.

"ஆமா, ஆச்சரியமா இருந்துச்சு. நீ மட்டும் எப்படி இவ்வளவு லாபம் எடுத்த? நாங்க எல்லாம் நஷ்டத்துல இருக்கோம்." கண்ணன் குரலில் ஆவல்.

"நான் சந்தையை ஆராய்ஞ்சேன் அண்ணன். இப்போ எந்தக் காய்கறிக்கு தேவை இருக்கு? எந்த நாட்டுக்கு அனுப்பலாம்? இதையெல்லாம் பார்த்தேன். அப்புறம், நவீன விவசாய முறைகளைப் பயன்படுத்தினேன். சொட்டுநீர்ப் பாசனம், இயற்கை உரம், நோய் எதிர்ப்பு சக்தி உள்ள விதைகள். இதெல்லாம் உற்பத்தியை அதிகப்படுத்துச்சு." முரளி விளக்கினான்.

"அப்படியா? இதெல்லாம் எங்க கிராமத்துல சாத்தியமா?" கண்ணன் சந்தேகத்துடன் கேட்டான்.

"ஏன் சாத்தியமில்லை? 'அறிவே ஆயுதம்' அண்ணன். நான் என் விளைபொருட்களை இடைத்தரகர்களுக்குக் கொடுக்கிறது இல்லை. நான் என் கத்தரிக்காய்களைப் பறிச்சு, சுத்தம் செஞ்சு, அழகா பக்கெட்டுகள்ல அடைச்சு, 'மட்டக்களப்பு மாம்பழம்'னு ஒரு பிராண்ட் மாதிரி, 'மட்டக்களப்பு கத்தரி'னு பேர் வச்சு, உள்ளூர் கடைகளுக்கும், வெளிநாட்டுக்கும் நேரடியா அனுப்புறேன். ஒன்லைன்ல ஓர்டர் எடுக்கிறேன். ஒரு கிலோ கத்தரிக்காய் எனக்கு இருநூறு ரூபா கிடைக்குது. இடைத்தரகன் நூறு ரூபாவுக்குக் கேட்பான். மீதி நூறு ரூபா யாருக்குப் போகுது?" முரளி கண்கள் மின்னின.

கண்ணன் திகைத்துப் போனான். "இப்படியும் செய்யலாமா? இதெல்லாம் எங்களுக்குத் தெரியாதே."

"நமக்குத் தெரியாதது நிறைய இருக்கு அண்ணன். 'உலகம் ஒரு கிராமம்'னு சொல்றாங்க. நாம இன்னும் நம்ம கிராமத்துக்குள்ளேயே இருக்கோம். சிங்கப்பூர், மலேசியா, ஐரோப்பான்னு எங்கெல்லாம் நம்ம பொருட்களுக்குத் தேவை இருக்கோ, அங்கெல்லாம் அனுப்பலாம். நம்ம மண்ணுல விளையற பொருட்களுக்கு ஒரு தனி சுவை இருக்கு. அதை நாம சரியாப் பயன்படுத்தணும். நம்மளைப் போல பல விவசாயிகள் வருடா வருடம் நஷ்டம் அடைவதற்கு இதுதான் காரணம். சந்தையில் இருக்கும் தேவை நிரம்பலை அறியாமல், எல்லோரும் ஒரே பயிரை போடுறோம். அப்புறம் விலை இல்லைன்னு புலம்புறோம்." முரளி குரலில் ஒருவித ஆதங்கம்.

"நீ சொல்றது சரிதான் முரளி. நான் போன வருஷம் மிளகாய் போட்டேன். எல்லா விவசாயிகளும் மிளகாய் போட்டாங்க. அப்புறம் என்ன? விலை அடியோடு போயிடுச்சு. கடன்ல மூழ்கிட்டேன்." கண்ணன் தலையைக் குனிந்தான்.

"அண்ணன், 'ஒரு மரத்தை வெட்ட எட்டு மணிநேரம் கொடுத்தால், ஆறு மணிநேரம் கோடரியை கூர்மைப்படுத்துவேன்'னு ஆபிரகாம் லிங்கன் சொன்னார். அது மாதிரி, நாம உழைக்கிறதுக்கு முன்னாடி, அறிவை வளர்த்துக்கணும். சந்தையை ஆராயணும். புதுசா என்ன செய்யலாம்னு யோசிக்கணும். நான் விவசாயக் கண்காட்சிகளுக்குப் போனேன், விவசாயப் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்கள்கிட்ட பேசினேன், இன்டர்நெட்ல நிறைய விஷயங்கள் கத்துக்கிட்டேன். இதெல்லாம் தான் என்னோட 'கோடரி' அண்ணன்." முரளி டேப்லெட்டை கண்ணனிடம் காட்டினான். அதில் விவசாயம் தொடர்பான பல தகவல்கள் இருந்தன.

கண்ணன் டப்லெட்டை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான். "இதுல எல்லாம் விவசாயம் பத்தி இருக்கா?"

"ஆமா அண்ணன். உலகத்துல எங்க என்ன நடக்குதுன்னு இதுல பார்க்கலாம். எந்தப் பயிருக்கு என்ன விலை? எந்த நாட்டுல என்ன தேவை? புதுசா என்ன தொழில்நுட்பம் வந்திருக்கு? இதெல்லாம் தெரிஞ்சா நம்ம விவசாயம் இன்னும் நல்லா இருக்கும்." முரளி விளக்கினான்.

சூரியன் முழுமையாக மறைந்து, வானம் ஒரஞ்சு மற்றும் ஊதா நிறத்தில் கலந்திருந்தது. தூரத்தில் மாடுகள் தங்கள் கொட்டகைகளை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தன. கிராமத்தின் அமைதி, கண்ணனின் மனதில் ஒரு புதிய சிந்தனையைத் தூண்டியது.

"முரளி... நீ சொல்றது எல்லாம் எனக்குப் புதுசா இருக்கு. ஆனா, எனக்கு இதெல்லாம் எப்படிச் செய்யறதுன்னு தெரியல. நான் இன்னும் பழைய ஆள்தான்." கண்ணன் தயங்கினான்.

முரளி கண்ணனின் தோளில் தட்டினான். "கவலைப்படாதீங்க அண்ணன். நான் உங்களுக்குக் கத்துக்கொடுக்கிறேன். நம்ம கிராமத்துல இருக்கிற எல்லா விவசாயிகளும் ஒண்ணா சேர்ந்து ஒரு குழு ஆரம்பிக்கலாம். எல்லாரும் புதுசா கத்துக்கலாம். 'ஒற்றுமையே பலம்' அண்ணன். நாம எல்லாரும் கிணத்துத் தவளையா இருக்காம, வானத்தைப் பார்க்கக் கத்துக்கணும். அப்போதான் நம்ம விவசாயம் செழிக்கும், நம்ம வாழ்க்கையும் செழிக்கும்."

கண்ணன் முரளியின் முகத்தைப் பார்த்தான். அவனது கண்களில் ஒரு புதிய நம்பிக்கை ஒளிர்ந்தது. பல வருடங்களாக அவனது மனதில் இருந்த இருள் விலகி, ஒரு புதிய பாதை தெரிந்தது. முரளியின் வார்த்தைகள், அவனது காதுகளில் ஒரு மந்திரம்போல் ஒலித்தன. "கிணற்றுத் தவளைக்கு வானம் தெரிந்த கதை..." அவன் மனதில் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்தது. ஒருவேளை, அவனது வாழ்க்கையிலும் ஒரு புதிய அத்தியாயம் தொடங்கலாம்.

இக்கதை, 'கிணற்றுத் தவளை' மனநிலையிலிருந்து வெளியே வந்து, உலகளாவிய சிந்தனையுடன் விவசாயத்தை அணுக வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது. பாரம்பரிய முறைகளை மட்டுமே நம்பி, கால மாற்றத்திற்கு ஏற்ப தங்களை மேம்படுத்திக் கொள்ளாதவர்கள் எப்படி நஷ்டத்தைச் சந்திக்கிறார்கள் என்பதையும், நவீன தொழில்நுட்பங்களையும் சந்தை அறிவையும் பயன்படுத்தி எப்படி வெற்றி பெறலாம் என்பதையும் முரளியின் கதாபாத்திரம் மூலம் காட்டப்பட்டுள்ளது.

வாழ்க்கையின் எந்தத் துறையிலும், மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது. நாம் வாழும் உலகம் வேகமாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. புதிய அறிவையும், தொழில்நுட்பங்களையும் கற்றுக்கொண்டு, நம்மை நாமே மேம்படுத்திக் கொள்ளாவிட்டால், நாம் பின் தங்கிவிடுவோம். 'பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும்' என்பது வெறும் பழமொழி அல்ல, அது வாழ்வின் அடிப்படை விதி. இந்த கதை, விவசாயத்தில் மட்டுமல்லாமல், நம் தனிப்பட்ட வாழ்விலும், சமூக வாழ்விலும், காலத்திற்கேற்ப நம்மை மாற்றிக்கொண்டு, புதிய வாய்ப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறது. உண்மையான வளர்ச்சி என்பது, நம் எல்லைகளை உடைத்து, பரந்த உலகத்தைப் பார்க்கும் துணிச்சலில்தான் இருக்கிறது.