மண்ணின் மடியில்

காலைப் பொழுது மெல்ல விடிந்து கொண்டிருந்தது. கிராமத்தின் எல்லையில், பசுமையான வயல்களுக்கு நடுவே, ஒரு பெரிய ஆலமரத்தின் கீழ் இரண்டு பெண்கள் அமர்ந்திருந்தனர். சாரதாவும், மீனாவும். சாரதாவின் கைகளில் ஒரு சிறிய கூடை, அதில் பறித்து வைத்திருந்த மல்லிகைப் பூக்கள் காற்றில் மெல்லிய நறுமணத்தைப் பரப்பின. மீனா, தன் கைகளில் ஒரு புத்தகத்தைப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தாள், ஆனால் அவள் கண்கள் வயல்களைத் தாண்டி, தொலைவில் தெரிந்த மலைத்தொடர்களை நோக்கியிருந்தன.

சாரதா: (மெல்லிய புன்னகையுடன்) மீனா, இந்த இயற்கையைப் பாரு. இந்த மரம், இந்தப் பறவைகளின் குரல், இந்த மண்ணின் வாசனை... எல்லாமே ஒரு பாட்டு மாதிரி இருக்கு, இல்லையா?

மீனா: (பெருமூச்சு விட்டபடி) ஆமாம், சாரதா. ஆனா, இந்த அழகு எல்லாம் எப்போதும் நம்மோட இருக்கும்னு நம்ப முடியல. இந்த மரத்தைப் பாரு, இதுவும் ஒரு நாள் வெட்டப்படலாம். இந்த வயல்களும் ஒரு நாள் கான்க்ரீட் காடாக மாறலாம்.

சாரதா: (கவலையுடன்) உண்மைதான். ஆனா, நாம இதைப் பாதுகாக்க முடியாதா? இந்த மண்ணையும், மரத்தையும், இந்தப் பறவைகளையும்... இவை இல்லாம நம்ம வாழ்க்கை என்னவாம்?

மீனா கூடையை ஒரு பக்கம் வைத்துவிட்டு, சாரதாவைப் பார்த்தாள். அவள் கண்களில் ஒரு ஆழமான கேள்வி தெரிந்தது.

மீனா: சாரதா, நீ இப்போ இந்த மரத்தைப் பத்தி பேசுற... ஆனா, உன்னோட வாழ்க்கையைப் பத்தி யோசிச்சு பாரு. திருமணத்துக்கு அப்புறம், உன்னோட சுதந்திரத்தை, உன்னோட கனவுகளை இந்த மண்ணு மாதிரி பாதுகாக்க முடிஞ்சுதா?

சாரதா மௌனமானாள். அவள் கண்கள் மல்லிகைப் பூக்களை நோக்கின. அவள் மனதில் ஒரு புயல் அடித்தது. திருமணத்துக்கு முன், அவள் ஒரு ஆசிரியையாக இருந்தாள். குழந்தைகளுக்கு பாடம் சொல்லிக் கொடுத்து, அவர்களின் கனவுகளுக்கு விதை போட்டவள். ஆனால், திருமணத்துக்கு பிறகு, கணவர் சொன்ன ஒரே வார்த்தை, “வேலை வேண்டாம்.” அவ்வளவுதான். அவள் வாழ்க்கையின் நிறங்கள் மங்கத் தொடங்கின.

சாரதா: (மெல்லிய குரலில்) நீ சொல்றது உண்மை, மீனா. நான் என் வேலையை விட்டுட்டேன். அவரு சொன்னதைக் கேட்டு, “எனக்கு எல்லாம் அவரு பார்த்துப்பாரு”னு நினைச்சேன். ஆனா, இப்போ பாரு... ஒவ்வொரு சின்ன செலவுக்கும் கையேந்த வேண்டியிருக்கு. மாமியார், மாமனார், கணவர்... எல்லாரையும் கேட்கணும். சில சமயம் கிடைக்கும், சில சமயம் கிடைக்காது.

மீனா: (ஆவேசத்துடன்) இதுதான் நான் உன்கிட்ட எப்பவும் சொல்றேன். சுய சம்பாத்யம் இல்லைன்னா, நாம ஒரு திரிசங்கு சொர்க்கத்துல தொங்கிக்கிட்டு இருக்கோம். நம்ம விருப்பங்கள், நம்ம கனவுகள் எல்லாம் பிறர் கையில். நீ யாரையும் கேட்காம, உன்னோட அம்மாவுக்கு ஒரு புடவை வாங்கி கொடுக்கணும்னு நினைச்சா, முடியுமா?

சாரதா தலைகுனிந்தாள். அவள் மனதில் அவளுடைய அம்மாவின் முகம் தோன்றியது. வயதான தாய், மருத்துவச் செலவுகளுக்கு யாரையாவது கேட்க வேண்டிய நிலை. அவளால் ஒரு பைசாகூட உதவ முடியவில்லை.

சாரதா: (கண்கள் கலங்க) உனக்கு எப்படி முடியுது, மீனா? நீ உன் வேலையை தொடர்ந்து செய்யுற. உன் கணவர் உன்னை எதிர்க்கலையா?

மீனா: (புன்னகையுடன்) முதல்ல எதிர்த்தார். ஆனா, நான் விடல. “எனக்கு என் சுதந்திரம் முக்கியம்”னு சொல்லிட்டேன். இப்போ பாரு, நான் சம்பாதிக்கிற பணத்துல எங்க அம்மாவுக்கு மருந்து வாங்குறேன், என் தம்பிக்கு படிப்பு செலவுக்கு உதவுறேன். ஒரு பைசாவுக்கு யாரையும் கேட்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை.

வயல்களுக்கு அப்பால், ஒரு பறவைக் கூட்டம் மேகங்களை நோக்கி பறந்து சென்றது. சூரிய ஒளியில் அவை தங்கமாய் மின்னின. மீனா தொடர்ந்தாள்.

மீனா: இந்த இயற்கையைப் பாரு, சாரதா. இந்த மரம், இந்தப் பறவைகள், இந்த மண்... இவை எல்லாம் தன்னைத் தானே பாதுகாக்கப் போராடுது. ஆனா, நாம இதைப் பாதுகாக்கலைன்னா, இவை எல்லாம் ஒரு நாள் இல்லாம போயிடும். அதே மாதிரி, நம்ம சுதந்திரத்தையும், நம்ம கனவுகளையும் நாம பாதுகாக்கலைன்னா, நம்ம வாழ்க்கையும் வெறுமையாகிடும்.

சாரதா மெல்ல எழுந்து, ஆலமரத்தின் அடியில் உள்ள மண்ணைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். அந்த மண்ணின் குளிர்ச்சி அவள் உள்ளத்தில் ஒரு புதிய உணர்வை எழுப்பியது.

சாரதா: (தீர்மானமாக) நீ சொல்றது சரி, மீனா. நான் இனி யாரையும் கேட்காம, என் வாழ்க்கையை நானே உருவாக்கப் போறேன். ஒரு வேலை தேடுறேன். என் கனவுகளை, என் அம்மாவை, என் பிள்ளைகளை நானே பாதுகாப்பேன்.

மீனா புன்னகைத்தாள். “அதுதான் உன்னோட உண்மையான பலம், சாரதா. ‘எந்த மரமும் தன் நிழலைத் தானே தேடிக்கொள்ளாது, ஆனால் அதன் வேர்கள் ஆழமாக இருந்தால், எந்தப் புயலையும் தாங்கும்.’”

கதையின் முடிவில், சூரியன் மேலே ஏறி, வயல்களை தங்க நிறத்தில் குளிப்பாட்டியது. ஆலமரத்தின் இலைகள் காற்றில் அசைந்து, ஒரு பாடலை முணுமுணுத்தன. சாரதாவின் மனதில் ஒரு புதிய விதை விழுந்தது—சுதந்திரத்தின் விதை, இயற்கையைப் போலவே தன்னைத் தானே பாதுகாக்கும் உறுதியின் விதை.