ஒரு பயணம்… ஒரு வாழ்க்கை பாடம்

சில சமயங்களில் பயணங்கள் நம்ம மனசுக்குள்ள ஒரு பெரிய மாற்றத்தையே ஏற்படுத்தும். அதுவும் எதிர்பாராத ஒரு கிராமத்துக்குள்ள போகும்போது கிடைக்கிற அனுபவம், அதுக்கு ஈடு இணையே இல்லை. அப்படி ஒரு அனுபவம் தான் எனக்கு திக்கொடை கிராமத்துல கிடைச்சது. இது மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் உள்ள போறதிவு பிரதேச செயலக எல்லையில் இருக்கும் ஒரு அழகிய கிராமம்.

அந்தக் கிராமத்துக்குள்ள நான் போனப்போ, என்னோட மனம் வேற ஒரு உலகத்துக்குள்ள போன மாதிரி ஒரு உணர்வு. சுற்றிலும் வயல்வெளிகள், அப்புறம் குளம், அந்த குளத்தின் கரையோரமாக ஒரு மண் பாதை. அந்தப் பாதையில நடந்து போனா, பக்கத்துல தண்ணீர் சலசலக்கும் சத்தம், காற்றில் அசைந்தாடும் தென்னை மரங்களின் ஓலைகளின் ஓசை… இது எல்லாம் ஒரு இசையா என் காதுல விழுந்தது.

இந்த மண் பாதையில ஒரு அம்மா, ஒரு குடை பிடிச்சுட்டு, தன் பிள்ளையோட நடந்து போறாங்க. அவங்களுடைய முகம், அங்க இருந்த அமைதியான சூழலை அப்படியே பிரதிபலிச்சது. எந்த பரபரப்பும் இல்லை, எந்த நெரிசலும் இல்லை. நிம்மதி, அது அவங்க முகத்தில் பளிச்சுனு தெரிஞ்சது.

அன்றைக்கு எனக்கு ஒரு விஷயம் தோணிச்சு. நாம் ஏன் நிம்மதியைத் தேடி ஓடிக்கிட்டே இருக்கோம்? அந்த நிம்மதி, இவங்க வாழ்க்கையில இயற்கையாவே இருக்கு. பீட்சா, பர்கர், பெரிய பெரிய கட்டிடங்கள், மின் விளக்குகள்… இதெல்லாம் இல்லாமல் கூட ஒரு வாழ்க்கை சந்தோஷமா, நிம்மதியா இருக்கும்.

இந்தக் கிராமம் ஒரு காலத்தில் ரொம்பவே செழிப்பா இருந்ததாம. இங்கே மாட்டு நிலப் பயிர்கள் அதிகம் செஞ்சு, அதன் மூலம் மக்கள் தங்களோட வாழ்க்கையை நல்லபடியா வாழ்ந்திருக்காங்க. ஒரு உற்பத்திப் பொருளாதாரம் அங்க இருந்திருக்கு. ஆனா, இப்போ அது மாறிவிட்டது. மக்கள் இருக்காங்க, ஆனா உற்பத்திகள் அதிகமில்லை. நிறையபேர் வேறு வேலைகளைத் தேடி வெளிய போயிட்டாங்க.

நான் அந்தப் பாதையில நடந்து போகும்போது சில பெரியவங்ககிட்ட பேசினேன். அவங்க பேசின பேச்சுல கடந்த காலத்து நினைவு இருந்தது. “தம்பி, முன்ன மாதிரி இப்ப இல்லை. ஆனா, இந்த நிலத்துல தான் நாங்க பிறந்தோம். இத விட்டுட்டு எங்க போறது? இந்தக் காற்றை, இந்த தண்ணீரை எங்கால காசு கொடுத்து வாங்க முடியும்?”

அவங்க பேச்சுல ஒரு உண்மை இருந்தது. நம்மில் எத்தனை பேர் இந்த இயற்கையான வாழ்க்கையை அனுபவிக்காமலே வாழ்ந்துட்டு இருக்கோம்? நகரத்துல ஓடி, அப்புறம் ஓய்வு காலத்துல நிம்மதியைத் தேடி கிராமங்களுக்கு வர்றவங்க எத்தனை பேர்? அந்த நிம்மதி இவங்களுக்கு இங்கே தினமும் கிடைக்குது.

இந்தக் கிராமத்தில மின்சாரம் கூட முழுமையா இல்லை. போக்குவரத்து வசதி அதிகம் இல்லை. ஆனாலும் மக்கள் சந்தோஷமா இருக்காங்க. அவங்க சந்தோஷத்துக்கு காரணம் பணமோ, ஆடம்பரமோ இல்லை. அது இயற்கையோட அவங்க வாழ்கின்ற நெறிமுறை. அதுதான் இந்த வாழ்க்கை முறைக்கு ஒரு முழுமையை கொடுக்குது.

இந்த அனுபவத்திலிருந்து நான் கற்றுக்கொண்ட பாடம் என்ன தெரியுமா? உண்மையான செல்வம் என்பது, நாம் சேமிக்கும் பணம் இல்லை; நாம் அனுபவிக்கும் வாழ்க்கை.

நாம் எவ்வளவு வசதியா இருக்கோம் என்பது, நம்முடைய வீட்டில் இருக்கும் பொருளை வச்சு கணக்கு போட முடியாது. நம்முடைய மனதில் இருக்கும் நிம்மதியையும், சந்தோஷத்தையும் வச்சு தான் கணக்கு போடணும். அந்த ஒரு நொடி, அந்தத் தாய், அந்தப் பிள்ளையோட நடந்து போன அந்தப் பாதை… அதுதான் எனக்கு அந்த உண்மையை உணர வெச்சது.

இந்த மாதிரி இயற்கையான இடங்கள், இந்த மாதிரி மனிதர்கள்… இவங்களை நாம் கொண்டாடணும். இதை நம்மால ஓங்க செய்ய முடியுமா? நிச்சயம் முடியும். நகரமயமாக்கலுக்குப் பின்னால ஓடாம, இயற்கையோட இணைந்து வாழும் அந்த வாழ்க்கைக்கு மதிப்புக் கொடுத்தால், இன்னும் நிறைய பேருக்கு நிம்மதி கிடைக்கும்.

இந்த உலகத்துல இயற்கைக்கும், மனிதனுக்கும் உள்ள தொடர்பு ரொம்ப ஆழமானது. நகரத்துல வாழும் நமக்கு அந்தத் தொடர்பு குறைஞ்சிட்டு வருது. அதனால்தான் மனசுக்கு நிம்மதி இல்லாம ஓடிக்கிட்டே இருக்கோம்.

நாம வாழ்க்கைனா ஓட்டப்பந்தயம்னு நினைச்சுட்டு இருக்கோம். ஆனா, வாழ்க்கை ஒரு பயணம். இந்தப் பயணத்துல, நம்ம கூட வரும் மனிதர்கள், நாம் பார்க்கும் காட்சிகள், நாம் உணரும் உணர்வுகள்… இதுதான் முக்கியம். நாம் இயற்கைக்கு பக்கத்துல போகும்போது, நாம் நம்மை உணர ஆரம்பிப்போம்.

இந்த ஒரு பயண அனுபவம் எனக்கு ஒரு விஷயத்தை தெளிவுபடுத்திச்சு. பணம் எல்லாவற்றையும் கொடுக்காது. சில விஷயங்களை காசு கொடுத்து வாங்க முடியாது. இந்தப் படத்துல இருக்கும் அந்த அமைதி, அந்தத் தாய்-சேய் உறவு, அந்தச் சூழல்… இதெல்லாம் காசுக்கு அப்பாற்பட்டது. இதைத்தான் நாம் ஒவ்வொருவரும் பாதுகாக்க வேண்டும்.

இந்த அனுபவம், என்னை ஒரு புதிய கண்ணோட்டத்தோட பார்க்க வெச்சது. அந்த ஒரு நொடி, நான் நகரத்தின் பரபரப்பை, நெரிசலை மறந்துட்டு, இயற்கையோட இணைஞ்சு இருந்தேன். அது எனக்கு ஒரு பெரிய ஆசீர்வாதம்.

இந்தச் சிறிய அனுபவத்தின் மூலம், நான் ஒரு பெரிய விஷயத்தை உணர்ந்தேன். வாழ்க்கைன்னா, ஓட்டம் இல்லை; அனுபவம். அதுல நீங்களும் பங்கு கொள்ளணும். இயற்கையோடு வாழும் அந்த வாழ்க்கைக்கு முக்கியத்துவம் கொடுங்க. நீங்க அதைக் கொடுத்தா, உங்களுக்கு நிம்மதி கிடைக்கும்.

இதைப்பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?