வானமே எல்லை

மட்டக்களப்பின் ஆரையம்பதி கடற்கரையோரக் காற்று, மாலை நேரத்துச் சூரியனின் மெல்லிய மஞ்சள் நிறக் கதிர்களைத் தாங்கி, இதமாக வீசியது. அலைகள் மெல்ல மெல்ல கரையைத் தழுவிச் சென்றன. கடற்கரையோரம் இருந்த பழைய மீன்பிடிப் படகுகள், ஓய்வெடுக்கும் பெரிய மீன்களைப் போலக் கிடந்தன. அந்தப் படகுகளுக்கு அருகேயிருந்த ஒரு சிறிய மரப் பெஞ்சில், சுமதி அமர்ந்திருந்தாள். அவளது முகம், அலுவலகக் களைப்புடன், ஒருவித அமைதியையும் கொண்டிருந்தது. அவளது பட்டுப் போன்ற சேலையும், கைகளில் மின்னிய தங்க வளையல்களும், அவள் ஒரு அரசாங்க உத்தியோகத்தர் என்பதற்கான அடையாளங்கள். அவளது அம்மா அப்பாவும் ஓய்வுபெற்ற அரசாங்க உத்தியோகத்தர்கள் என்பதால், அந்தக் கிராமத்தில் அவர்கள் குடும்பம் ஒரு கௌரவமான, சாதாரணமாக வாழும் குடும்பமாகப் பார்க்கப்பட்டது.

அப்போது, அவளது தோளில் ஒரு மெல்லிய தட்டு. திரும்பிப் பார்த்தாள். மாலதி! அவளது தோற்றத்தில் ஒருவிதப் புத்துணர்ச்சி, ஒருவிதத் துடிப்பு. சாதாரண பருத்திச் சுடிதாரில், முகத்தில் வியர்வைத் துளிகள் அரும்ப, அவள் நின்றிருந்தாள். அவளைப் பார்த்ததும் சுமதிக்கு வியப்பு. "மாலதி! இங்க என்ன செய்யிறாய்? உன்னைப் பார்த்தே எவ்வளவு காலமாச்சு!"

மாலதி புன்னகைத்தாள். "வேலை முடிஞ்சுது சுமதி. ஒரு சின்ன ஓய்வுக்காக வந்தேன். நீ எப்படி இருக்கிறாய்? இன்னும் அதே அரசாங்க அலுவலகத்தில்தானே?"

"ஆமாம் மாலதி. அதே வேலை, அதே அலுவலகம். என்ன, இப்போ ஒரு பதவி உயர்வு கிடைச்சிருக்கு. சம்பளம் கொஞ்சம் கூடியிருக்கு. நிம்மதியா இருக்கு. மாலதி, நீ என்ன செய்யிறாய்? நீயும் ஏதாவது அரசாங்க வேலைக்குப் போயிருக்கலாமே? எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு படிச்சோம்." சுமதியின் குரலில் ஒருவித அறிவுரை தொனித்தது.

மாலதி மெல்லச் சிரித்தாள். "கஷ்டப்பட்டு படிச்சது உண்மைதான் சுமதி. ஆனா, படிச்சதுக்கு அப்புறம் இன்னொருத்தனுக்குக் கீழ வேலை செய்யுறது எனக்குப் பிடிக்கல. ஒரு தொழிலாளியாக இருப்பதைவிட, ஒரு தொழிலதிபராக மாறணும்னு எனக்கு ஆசை. என் சொந்தக் காலில் நிக்கணும்."

சுமதி புருவம் உயர்த்தினாள். "தொழிலதிபரா? மாலதி, உனக்குத் தெரியாதா? நம்ம நாட்டில அது எவ்வளவு கஷ்டம்னு? அரசாங்க வேலைன்னா ஒரு பாதுகாப்பு. மாசா மாசம் சம்பளம். பென்ஷன். நிம்மதியான வாழ்க்கை. நீயும் ஒரு அரசாங்க வேலைக்குப் போயிருந்தா, இப்போ நீயும் என்னைப் போல நிம்மதியா இருந்திருப்பாய்."

"நிம்மதியா? சுமதி, நீ சொல்ற நிம்மதி ஒரு சின்ன வட்டத்துக்குள்ளேயே இருக்கு. அரசாங்க வேலைன்னா ஒரு சாதாரண வருமானம். அதை வச்சு பெரிய விஷயங்களை சாதிக்க முடியாது. இல்லாவிட்டால், கொமிஷன் பெற்றுத்தான் உயர வேண்டும். ஆனா, நம்ம இலங்கை போன்ற பின் தங்கிய நாட்டில், அரசாங்க வேலை என்பது ஒரு கௌரவமாகப் பார்க்கப்படுது. அது ஒரு அட்வான்டேஜ் மாத்திரம். ஆனா, எனக்கு அது போதாது. எனக்குப் பெரிய கனவுகள் இருக்கு." மாலதியின் குரலில் ஒருவித உறுதி.

"என்ன கனவுகள் மாலதி? நீ என்ன செய்யப் போறாய்?" சுமதி ஆவலுடன் கேட்டாள்.

"நான் சொந்தக் காலில் ஒரு தொழில் தொடங்கணும். இன்னும் பலருக்கு என் தொழில் பேட்டையில் வேலை வாய்ப்பினை வழங்கணும். உள்ளூர் உற்பத்தியை ஊக்குவிக்க வேண்டும். ஏற்றுமதி சந்தையைக் கைப்பற்ற வேண்டும். வெளிநாட்டு வருவாய் மற்றும் முதலீட்டை, தொழில்நுட்பத்தை இந்த நாட்டுக்குள் கொண்டு வந்து ஒரு தொழில் புரட்சியை ஏற்படுத்தி, வறுமை நிலையை குறைக்க வேண்டும். இதுதான் என் நோக்கம்." மாலதி கண்களில் ஒரு தீப்பொறி மின்னியது.

சுமதி மெல்லச் சிரித்தாள். "மாலதி, நீ கனவுலகத்தில் இருக்கிறாய். இதெல்லாம் நம்ம நாட்டில சாத்தியமா? எவ்வளவு கஷ்டம்னு உனக்குத் தெரியுமா? முதலீடு வேணும், அனுமதி வேணும், ஆட்கள் வேணும், சந்தை வேணும். நம்ம நாட்டில இதெல்லாம் எவ்வளவு சிரமம்னு உனக்குத் தெரியாதா? 'ஆசை அறுபது நாள், மோகம் முப்பது நாள்'னு சொல்ற மாதிரி, உனக்கும் இது கொஞ்ச நாள்ல போயிடும்."

"சுமதி, 'வெற்றி என்பது ஒரு பயணம், ஒரு இலக்கு அல்ல'ன்னு ஆர்னால்ட் மெக்கன்சி சொன்னார். நான் இந்த இலக்கை அடைய எவ்வளவோ துன்பங்களையும், சவால்களையும், பிரச்சினைகளையும் எதிர்நோக்கினேன். ஆனா, நான் நினைச்சதை நடத்திக் காட்டணும்னு ஒரு வைராக்கியம் எனக்குள்ள இருக்கு. நான் ஒரு விவசாயப் பொருளை மையமா வச்சுத்தான் என் தொழிலைத் தொடங்கினேன். நம்ம கிராமத்துல விளையற பலாப்பழம்."

"பலாப்பழமா? அதை வச்சு என்ன செய்யப் போறாய்?" சுமதி வியப்புடன் கேட்டாள்.

"நம்ம பலாப்பழம் உலகத்திலேயே சுவையானது. ஆனா, அதை நாம சும்மா வித்துட்டு இருக்கோம். நான் பலாப்பழத்தை மதிப்புக்கூட்டி, அதை உலர்ந்த பலாப்பழ சிப்ஸ், பலாப்பழ மாவு, பலாப்பழ ஜாம்னு பல பொருட்களா மாத்தினேன். ஆரம்பத்துல யாரும் நம்பல. 'பெண் பிள்ளை, இதெல்லாம் உனக்கு எதுக்கு?'னு பலரும் கேட்டாங்க. வங்கிகள் கடன் கொடுக்கத் தயங்கின. 'நீ ஒரு அரசாங்க வேலைக்குப் போயிருந்தா, உனக்கு ஈஸியா கடன் கிடைச்சிருக்கும்'னு சொன்னாங்க. 'அரசாங்க வேலை ஒரு பாதுகாப்பு'ன்னு நீ சொன்னது உண்மைதான். ஆனா, அது ஒரு பொய் பாதுகாப்பு. அது நம்ம கனவுகளைச் சாகடிக்குது." மாலதி குரலில் ஒருவிதக் கசப்பு.

"அப்புறம் எப்படி சமாளிச்சாய்?" சுமதி ஆவலுடன் கேட்டாள்.

"நான் சின்னதா ஆரம்பிச்சேன். என் சொந்த சேமிப்பு, குடும்ப நண்பர்களிடம் கடன் வாங்கி, ஒரு சின்ன மெஷின் வாங்கினேன். வீட்டுலேயே பலாப்பழத்தை உலர்த்த ஆரம்பிச்சேன். அக்கம் பக்கத்துல இருக்கிற பெண்களை வேலைக்குச் சேர்த்துக்கிட்டேன். அவங்களுக்கு ஒரு வருமானம் கிடைச்சது. ஆரம்பத்துல உள்ளூர் கடைகளுக்குக் கொடுத்தேன். அவங்க 'விலை அதிகம்'னு சொன்னாங்க. 'நம்ம நாட்டுல மக்கள் இதெல்லாம் வாங்க மாட்டாங்க'னு சொன்னாங்க." மாலதி ஒரு பெருமூச்சு விட்டாள்.

"அப்புறம்?"

"நான் விடல. 'தோல்வி என்பது வெற்றியின் முதல் படி'ன்னு சொல்வாங்க. நான் இன்டர்நெட்ல ஆராய்ஞ்சேன். வெளிநாடுகள்ல, குறிப்பாக ஐரோப்பிய நாடுகள்ல, இயற்கை உணவுப் பொருட்களுக்கு பெரிய தேவை இருக்குன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். நான் என் தயாரிப்புகளுக்கு சான்றிதழ்கள் வாங்கினேன். உலகத் தரம் வாய்ந்த பேக்கிங் செஞ்சேன். அப்புறம், வெளிநாட்டுல இருக்கிற நண்பர்கள் மூலமா, சில இறக்குமதியாளர்களைத் தொடர்பு கொண்டேன். ஆரம்பத்துல அவங்களும் தயங்கினாங்க. 'இலங்கையில இருந்து ஒரு பெண், இதெல்லாம் சாத்தியமா?'னு கேட்டாங்க." மாலதி கண்களில் ஒருவிதப் பெருமை.

"நீ எப்படி அவங்களை சம்மதிக்க வச்சாய்?"

"நான் என் தயாரிப்புகளின் தரத்தைப் பத்திப் பேசினேன். நம்ம பலாப்பழத்தின் தனித்துவமான சுவையைப் பத்திப் பேசினேன். நான் அவங்களுக்கு மாதிரிகள் அனுப்பினேன். விடாமுயற்சியோட தொடர்ந்து பேசினேன். 'முயற்சி திருவினையாக்கும்'னு சும்மாவா சொன்னாங்க? ஒரு நாள், ஒரு பெரிய ஜெர்மன் நிறுவனம் என் தயாரிப்புகளை வாங்க சம்மதிச்சுது. அதுதான் என் வாழ்க்கையின் திருப்புமுனை." மாலதி கண்களில் ஒருவித ஆனந்தம்.

சுமதி திகைத்துப் போனாள். "ஜெர்மன் நிறுவனமா? நம்பவே முடியல மாலதி! நீ எவ்வளவு பெரிய விஷயத்தைச் செஞ்சிருக்காய்!"

"ஆமாம் சுமதி. இப்போ என் தொழிற்சாலையில் நூற்றுக்கணக்கான பெண்கள் வேலை செய்யுறாங்க. அவங்க எல்லாரும் நம்ம கிராமத்துப் பெண்கள். அவங்களுக்கு ஒரு நல்ல வருமானம் கிடைக்குது. அவங்க குடும்பங்கள் நல்லா இருக்கு. நான் வெளிநாட்டு முதலீடுகளைக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன். புதிய தொழில்நுட்பங்களை அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறேன். நம்ம கிராமத்து விவசாயிகளுக்கு நல்ல விலை கிடைக்குது. இடைத்தரகர்கள் இல்லாமல், அவங்க உற்பத்திப் பொருட்களை நேரடியா வாங்கிக்கிறேன். இது ஒரு தொழில் புரட்சி. வறுமை நிலையை குறைக்க ஒரு சின்ன முயற்சி." மாலதி குரலில் ஒருவிதப் பெருமிதம்.

"மாலதி, உன்னைப் பார்த்தா எனக்குப் பெருமையா இருக்கு. நான் என் வாழ்க்கையில ஒரு அரசாங்க வேலை, ஒரு நல்ல சம்பளம், ஒரு நிம்மதியான வாழ்க்கைன்னு ஒரு சின்ன வட்டத்துக்குள்ளேயே சுத்திட்டு இருந்தேன். ஆனா, நீ எவ்வளவு பெரிய விஷயங்களைச் சாதிச்சிருக்காய்! நான் ஒரு கிணற்றுத் தவளை மாதிரி இருந்திருக்கிறேன்." சுமதி கண்களில் நீர் அரும்பியது.

"சுமதி, 'வாழ்க்கை என்பது ஒரு சாகசம், அல்லது ஒன்றுமில்லை'ன்னு ஹெலன் கெல்லர் சொன்னார். நம்மில் பலர், பாதுகாப்பான பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்து, சாகசங்களை இழந்துவிடுகிறோம். அரசாங்க வேலை ஒரு பாதுகாப்புன்னு நீ சொன்னது உண்மைதான். ஆனா, அது ஒரு பொய் பாதுகாப்பு. அது நம்ம கனவுகளைச் சாகடிக்குது. 'ஒரு பெண் தொழிலதிபராக மாறுவது' என்பது வெறும் பணம் சம்பாதிப்பது மட்டுமல்ல. அது ஒரு சமூக மாற்றம். ஒரு பெண் நினைத்தால், எதையும் சாதிக்க முடியும் என்பதை நிரூபிக்கிறது." மாலதி மெல்லச் சொன்னாள்.

"நான் உன்னைப் பார்த்து நிறைய கத்துக்கிட்டேன் மாலதி. நான் என் வாழ்க்கையைப் பற்றி மறுபடியும் யோசிக்கணும். நான் என் குழந்தைகளை உன்னைப் போல வளர்க்கணும். அவங்க அவங்க கனவுகளைப் பின்தொடர தைரியம் கொடுக்கணும்." சுமதி குரலில் ஒரு புதிய உறுதி.

மாலைச் சூரியன் முழுமையாகக் கடலில் மூழ்க, வானம் ஒரஞ், பிங்க், ஊதா எனப் பல வண்ணங்களில் ஜொலித்தது. கடற்காற்று இன்னும் இதமாக வீச, மாலதியும் சுமதியும் ஒரு புதிய புரிதலுடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டனர். மாலதியின் வெற்றி, வெறும் தனிப்பட்ட வெற்றி மட்டுமல்ல, அது ஒரு சமூகத்தின் மனநிலையை மாற்றும் ஒரு விதையாக விழுந்திருந்தது.

இக்கதை, 'பாதுகாப்பான' என நம்பப்படும் அரசாங்க உத்தியோகம் போன்ற பாதைகளைத் தாண்டி, சொந்தக் காலில் நின்று, சவால்களை எதிர்கொண்டு, சமூகத்திற்குப் பயனுள்ள வகையில் தொழில்முனைவோராக மாறுவதன் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துகிறது. 'படித்துவிட்டு தொழிலாளியாக இருப்பதைவிட, தொழிலதிபராக மாறுவது' என்பது வெறும் பொருளாதார சுதந்திரம் மட்டுமல்ல, அது தன்னம்பிக்கை, சமூகப் பங்களிப்பு, மற்றும் ஒரு தேசத்தின் வறுமை நிலையை குறைக்கும் ஒரு புரட்சியாகும். பெண்கள், சமூக எதிர்பார்ப்புகளின் பிடியில் சிக்காமல், தங்கள் கனவுகளைப் பின்தொடர்ந்து, புதிய பாதைகளை உருவாக்க முடியும் என்பதை மாலதியின் கதை தெளிவுபடுத்துகிறது. உண்மையான கௌரவம் என்பது ஒரு பதவி அல்லது சம்பளத்தில் இல்லை; அது நாம் நம் சமூகத்திற்கும், நாட்டுக்கும் ஏற்படுத்தும் நேர்மறையான தாக்கத்தில்தான் உள்ளது. 'கிணற்றுத் தவளை' மனநிலையைத் தகர்த்து, உலகளாவிய சிந்தனையுடன் செயல்பட்டால், எந்தச் சவாலையும் கடந்து வெற்றி பெற முடியும் என்பதே இக்கதையின் மையச் செய்தி.