தொலைந்த வானவில்

2025 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் 18 ஆம் திகதி. முள்ளிவாய்க்கால் கடற்கரையில் துக்கம் கவிழ்ந்திருந்தது. அலைகள் கரை வந்து மோதும் ஒவ்வொரு நொடியும், பதினாறு வருடங்களுக்கு முன் நடந்த அந்த பேரவலத்தின் ஓலங்களை நினைவூட்டுவது போலிருந்தது. காய்ந்த சருகுகளாய் சிதறிப்போன உறவுகளின் நினைவுகளோடு, ஆயிரக்கணக்கான தாய்மார்கள் கடற்கரையில் அமர்ந்திருந்தார்கள். ஒவ்வொரு முகத்திலும் ஒரு சோகக் கதை, உறைந்த கண்ணீரின் சுவடுகள்.

அவர்களில் அமர்ந்திருந்தாள் தங்கம்மா. 2009 ஆம் ஆண்டு இறுதி யுத்தத்தின்போது அவளது ஐந்து வயது மகன் கவின் அவளைப் பிரிந்தான். குண்டு மழை பொழிந்த அந்த நரகத்தில், கவின் பயத்தில் அவளை இறுக்கமாகப் பிடித்திருந்தான். ஆனால், ஒரு வெடிச்சத்தம்... பின்னர் எல்லாம் ஒரு கனவு போல அவளுக்குத் தோன்றியது. தூசியும் புகையும் அடங்கியபோது, கவின் அவளது கைகளில் இல்லை. அன்று முதல் ஒவ்வொரு நாளும், அவளது இதயம் கவின் எங்கே இருப்பான் என்ற ஏக்கத்தால் வெந்தது. ஒவ்வொரு வருடமும் இந்த நினைவேந்தலுக்கு அவள் வருவாள். யாராவது ஒரு மூலையில் அவனது சிறு முகம் தென்படாதா என்ற நப்பாசையோடு.

இந்த வருடமும் தங்கம்மா வந்திருந்தாள். வெறிச்சோடிய கடற்கரையைப் பார்த்தபோது, அவளது நம்பிக்கை மெல்லக் கரைவது போலிருந்தது. இத்தனை வருடங்களாகியும் அவனைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஒருவேளை... அவன் இல்லவே இல்லையோ? அந்த எண்ணம் அவளை அரித்தது.

அப்போதுதான் அந்தத் திருப்பம் நிகழ்ந்தது. கடற்கரையின் ஓரத்தில், தனித்து நின்றிருந்த ஒரு இளைஞனை அவள் பார்த்தாள். அவனது தோற்றம் ஏதோ ஒரு விதத்தில் அவளை ஈர்த்தது. அவனது கண்கள்... அதில் ஒரு ஆழ்ந்த சோகம் தெரிந்தது. தங்கம்மாவின் இதயம் படபடத்தது. இது வெறும் மனப்பிரமையா?

தயங்கியபடி அவள் அவனை நெருங்கினாள். "தம்பி..." என்று மெதுவாக அழைத்தாள். அந்த இளைஞன் திரும்பிப் பார்த்தான். அவனது முகத்தில் ஒருவித வியப்பும் குழப்பமும் தெரிந்தது.

"உங்களுக்கு யாரை தெரியணும் அம்மா?" அவன் கரகரத்த குரலில் கேட்டான்.

தங்கம்மா அவனது முகத்தை உற்றுப் பார்த்தாள். அவனது இடது கண்ணுக்கு மேலே ஒரு சிறிய மச்சம்... கவின் பிறந்தபோது அவனுக்கு இருந்த அதே மச்சம்! அவளது மூச்சுத்திணறியது. இத்தனை வருடங்களாக அவள் மனத்திரையில் வரைந்திருந்த அந்தச் சிறுவனின் முகம் இன்னும் அப்படியே இருந்தது. ஆனால், அதே நேரத்தில் அவளது இதயம் ஒரு விசித்திரமான வலியால் துடித்தது. அந்த மச்சம்... அது அவளது கவினுடையதுதான். ஆனால், இந்த இளைஞனின் கண்களில் ஏன் ஒரு வெறுமை? ஏன் ஒரு அந்நியத்தன்மை?

"நீ... நீ கவின்தானா?" தங்கம்மாவின் குரல் தழுதழுத்தது.

அந்த இளைஞன் ஒரு கணம் திகைத்தான். "எனக்குப் பேரு ராமு. எனக்கு அம்மா அப்பா யாருமில்ல. சின்ன வயசுல ஒருத்தர் என்னை எடுத்து வளர்த்தாங்க."

தங்கம்மாவின் உலகம் நொறுங்கியது. அவனது முகத்தில் கவினின் சாயல் இருந்தது. அந்த மச்சம்... எல்லாமே கவின் தான் என்று அவளுக்குச் சொல்லியது. ஆனால், அவன் அவளை அடையாளம் காணவில்லையே. அவன் எப்படி ராமுவாக இருக்க முடியும்?

அப்போதுதான் அந்த அதிர்ச்சியான உண்மை அவளைத் தாக்கியது. யுத்தத்தின்போது ஏற்பட்ட காயங்களால் கவினுக்கு ஞாபக மறதி ஏற்பட்டிருக்கலாம். அவனது கடந்த காலமே அவனுக்கு மறந்து போயிருக்கலாம். அவளது மகன் அவளுக்கு முன்பாக நின்றுகொண்டும், அவளை அடையாளம் காண முடியாத ஒரு கொடிய விதி!

கண்ணீர் அவளது கண்களை நிறைத்தது. இது ஆனந்தக் கண்ணீரா அல்லது தாங்க முடியாத துக்கத்தின் வெளிப்பாடா என்று அவளுக்கே தெரியவில்லை. அவள் அவனை நெருங்கி, அவனது கைகளை மெதுவாகப் பற்றினாள்.

"ராமு... உனக்கு அந்த நாள ஞாபகம் இருக்கா தம்பி? நாங்க ரெண்டு பேரும் ஒரு மரத்தடியில ஒளிஞ்சிருந்தோம். அப்போ பெரிய சத்தம் கேட்டுச்சு..." அவள் உடைந்து அழத் தொடங்கினாள்.

ராமு குழப்பத்துடன் அவளைப் பார்த்தான். அவனது கண்களில் ஒரு சிறு துளி கண்ணீர் எட்டிப்பார்த்தது. ஏதோ ஒரு வலி அவனது உள்ளத்தை அரிப்பது போலிருந்தது.

"எனக்கு எதுவும் ஞாபகம் இல்லம்மா. ஆனா... உங்களப் பாத்ததும் என் மனசு ஏன் இப்படி வலிக்குதுன்னு தெரியல."

அங்கு கூடியிருந்த மற்ற தாய்மார்கள் தங்கம்மாவின் கதையைக் கேட்டு உறைந்து போயிருந்தார்கள். தொலைந்துபோன தங்கள் பிள்ளைகள் எப்படியிருப்பார்கள் என்ற எண்ணம் அவர்களை வாட்டியது. ஒருவேளை அவர்களும்... ஞாபக மறதியால் தங்களையே மறந்திருக்கலாமோ? அந்த எண்ணம் அவர்களை மேலும் வேதனைப்படுத்தியது.

தங்கம்மா ராமுவின் கைகளை இறுகப் பற்றிக்கொண்டாள். "நீ என் கவின் தம்பி. என் கண்ணு. உனக்கு ஞாபகம் இல்லன்னாலும் பரவாயில்ல. நான் இருக்கேன்."

அவளது வார்த்தைகளில் இருந்த தாய்மையின் பரிவும் உறுதியும் அங்கிருந்த அனைவரின் கண்களிலும் கண்ணீரை வரவழைத்தது. இது ஒரு விசித்திரமான கண்டுபிடிப்பு. மகன் கண் முன்னே இருந்தும் அவனை அடையாளம் காண முடியாத ஒரு துயரம். ஆனால், அதே நேரத்தில் அவன் உயிருடன் இருக்கிறான் என்ற ஒரு சிறு ஆறுதல்.

இந்தக் கதை மற்ற தாய்மார்களுக்கு ஒரு புதிய நம்பிக்கையை அளித்தது. காணாமல் போன ஒவ்வொரு குழந்தையும் எங்கோ ஒரு மூலையில் உயிருடன் இருக்கலாம். காலத்தின் கோரப்பிடியில் சிக்கி அவர்கள் நினைவுகளை இழந்திருந்தாலும், ஒரு நாள் தாய்மையின் அன்பு அவர்களை மீண்டும் கண்டறியும். இறைவன் கண்ணீருக்கு ஒருபோதும் முகமூடி போடுவதில்லை. நீதிக்கான காத்திருப்பு நீண்டதாக இருக்கலாம், ஆனால் அது ஒருபோதும் வீண்போகாது என்ற நம்பிக்கை முள்ளிவாய்க்கால் கடற்கரையில் அன்று எதிரொலித்தது. தங்கம்மாவின் கண்ணீர், மற்ற தாய்மார்களின் ஏக்கத்திற்கு ஒரு விந்தையான, அதே சமயம் ஆழமான நீதியை உணர்த்துவதாக இருந்தது. சில திருப்புமுனைகள் சிந்தனைக்கு அப்பாற்பட்டவை, ஆனால் அவை அன்பின் வலிமையால் சாத்தியமாகலாம் என்பதை அன்று அந்தத் தாய்மார்கள் உணர்ந்தார்கள்.