வெல்லாவெளி கிராமத்துக்கும், திக்கோடை கிராமத்துக்கும் இடைப்பட்ட வயல்வெளிப் பிரதேசத்தில்...

சில பயணங்கள், ஒரு வேலையா தொடங்கி, அப்புறம் வாழ்க்கையின் ஒரு பெரிய பாடமா மாறிடும். மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில், வெல்லாவெளி கிராமத்துக்கும், திக்கோடை கிராமத்துக்கும் இடைப்பட்ட வயல்வெளிப் பிரதேசத்தில் நான் போன அந்தப் பயணம் எனக்கு அப்படி ஒரு அனுபவத்தை கொடுத்தது.

நான் என் வேலை விஷயமாக மக்களைப் பார்க்க கிராமங்களுக்கு அடிக்கடி போறது உண்டு. அப்படிப் போகும் போதெல்லாம், அவசரம் காட்டாம, வழியில் இருக்குற மனிதர்களோட பேசி, பசு மாடுகளையும், ஆடுகளையும் பார்த்து, வயல்வெளிகளின் அழகை ரசித்து போவது வழக்கம்.

அந்த மாதிரி ஒரு பயணத்துலதான் இந்த வயல் பிரதேசத்துக்கு போனேன். நீங்க படத்துல பார்க்கிற மாதிரி, பச்சை பசேல்னு விரிஞ்சு கிடக்குற வயல்வெளி. அங்கங்க சில பனை மரங்கள், ஆடுகள் மேய்ந்துகொண்டிருந்தன. என் மனசுல ஒரு பெரிய சந்தோஷம். அந்தச் சந்தோஷம், ஏதோ ஒரு வேலையை முடிச்ச சந்தோஷம் இல்லை. நான் சிறுவனாக இருந்தபோது என் கிராமத்துல பார்த்த அதே காட்சிகள், அதே உணர்வுகள் என் மனசுக்குள்ள ஒரு பெரிய அலையாக வந்து மோதிச்சு.

ஒரு வயசான தாத்தா, ஒரு குடை பிடிச்சுட்டு வயல்வெளியில இருந்து வந்துகிட்டு இருந்தாரு. நான் பக்கத்துல போய், "தாத்தா, வணக்கம்"னு சொன்னேன். அவரும் சிரிச்சுட்டு, "என்ன தம்பி, இந்த வெயில்ல தனியா போறீங்க?"னு கேட்டாரு. நான் என் வேலையைப் பத்தி சொன்னேன். அவர் வாழ்க்கையைப் பத்தி சொன்னாரு.

அவர், "தம்பி, வாழ்க்கைனா இதுதான். இதுல கஷ்டங்களும் இருக்கு, சந்தோஷங்களும் இருக்கு. ஆனா, இந்த நிலம், இந்த இயற்கையோட வாழும்போது ஒரு நிம்மதி கிடைக்கும். அந்த நிம்மதி காசு கொடுத்து வாங்க முடியாது."

அவருடைய வார்த்தைகள் என் மனசுல பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்திச்சு. நாம் நிறைய பேர், வாழ்க்கையை ரொம்ப வேகமா ஓடுறதா நினைக்கிறோம். ஆனா, இந்த மாதிரி மனிதர்கள், ஒவ்வொரு நொடியையும் ரசிச்சு வாழறாங்க. அவங்களுடைய வாழ்க்கையில ஆடம்பரம் இல்லை, ஆனாலும் நிம்மதி இருக்கு.

சில சமயம் என் நண்பர்கள், "நீ ஏன் இந்த மாதிரி இடங்களுக்கு எல்லாம் போற? அங்க என்ன இருக்கு?"னு கேப்பாங்க. அவங்களுக்கு இந்த அனுபவம் ஒரு சில்லறை விஷயமாக தெரியும். ஆனா, இது சில்லறை இல்லை. இது வாழ்க்கையோட அர்த்தம்.

இந்த வயல்வெளியில வேலை செய்றவங்க, நாம் அவங்ககிட்ட பேசும் போது, அவங்க மனசுல இருக்கிற பாரங்களை இறக்கி வைக்க ஒரு இடம் கிடைச்சதா நினைப்பாங்க. அவங்க ஏன்கிட்ட இருந்து பணமோ, உதவியோ எதிர்பார்க்கலை. நான் வெறும் பேச்சைக் கொடுத்தேன். அவங்க அதை ஒரு பெரிய உதவியா பார்த்தாங்க.

ஒரு நாள் ஒரு விவசாயி என்கிட்ட, "தம்பி, நீங்க எங்களுக்காக நேரம் ஒதுக்கி பேசிட்டு போறீங்க. இதுதான் எங்களுக்கு நீங்க செய்ற பெரிய உதவி. நீங்க பணம் கொடுக்கலை, ஆனா மனசுக்கு நிம்மதியைக் கொடுத்திருக்கீங்க."

அவருடைய அந்த வார்த்தைகள் எனக்கு ஒரு பெரிய பாடத்தை கற்றுக்கொடுத்தது. மனிதர்களுக்கு பணம் மட்டும் தேவை இல்லை. அவங்களுக்கு அன்பு, அக்கறை, அரவணைப்பு… இதெல்லாம் கூட தேவை. இந்த அன்புதான் அவங்களுக்கு மனசுக்கு ஒரு பெரிய ஆதரவை கொடுக்குது.

இந்த அனுபவத்திலிருந்து நான் கற்றுக்கொண்ட பாடம் என்னன்னா, இயற்கைக்கும், மனிதனுக்கும் இடையே உள்ள தொடர்பு ரொம்ப ஆழமானது. நாம் இயற்கையை அனுபவிக்கும்போது, அது நம்ம மனசுக்கு ஒரு பெரிய அமைதியைக் கொடுக்குது.

நாம் இயற்கையை அழிக்காம, அதை உருவாக்கறவங்களுக்கு மதிப்பு கொடுத்தா, நம்ம வாழ்க்கை இன்னும் அழகா இருக்கும். இந்த உலகத்துல பலபேர் கடைசி காலத்துல நிம்மதியைத் தேடி ஓடிக்கிட்டு இருக்கிறாங்க. ஆனா, இந்த மக்கள், அவங்களுக்கு அந்த நிம்மதி அவங்க வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாகவே இருக்கு.

இந்த வயல்வெளிகள், இந்த மக்கள், இவங்களுடைய வாழ்க்கை… இது ஒரு பாடம். வாழ்க்கைன்னா, ஓடிட்டே இருக்கிறது இல்லை. நின்னு, நிதானமா ரசிக்கிறது.

இந்த இரண்டு படங்களையும் நான் பார்க்கும்போது எனக்கு இன்பம் மட்டும் தெரியலை. இது ஒரு பயணத்தின், ஒரு வாழ்க்கையின் பதிவு.

ஒரு சமூகம், இயற்கையோட இணைந்து வாழும்போதுதான் முழுமையான சந்தோஷத்தை அனுபவிக்க முடியும். நாம் இந்த வாழ்க்கையை இன்னும் அனுபவிக்க முடியும். இந்த வயல்வெளியில நடந்து போறப்போ, என் காலடியில் விழுந்த புற்கள், என் முகத்துல பட்ட காற்று… இதெல்லாம் என்னை எங்கோ தூக்கிக்கொண்டு போச்சு.

இந்த உணர்வு, இந்த இன்பம்… இதுதான் உண்மையான செல்வம். இதை நாம் பாதுகாக்க வேண்டும். இயற்கை ஒரு பெரிய ஆசிரியர். அது நம்மை ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு பாடத்தைக் கற்றுக்கொடுக்குது. அதை நாம் உணர்ந்தால், வாழ்க்கை இன்னும் அழகா மாறும்.

இந்த அனுபவத்தை உங்களுடன் பகிர்ந்துகொண்டது எனக்கு ஒரு பெரிய சந்தோஷம். இந்தப் படங்களைப் பார்த்து உங்களுக்கு என்ன தோணுது? உங்க வாழ்க்கையில இந்த மாதிரி அனுபவங்கள் உண்டா?