உயர்ந்த வாழ்க்கை

கல்லூரியின் நூற்றாண்டு விழா, சுவரெங்கிலும் சிரிக்கும் முகங்களையும், வண்ணமயமான தோரணங்களையும் தாங்கி நின்றது. மாலை வெளிச்சம் பச்சைப் புல்வெளியில் பரவ, பழைய வகுப்பறை கட்டிடத்தின் தாழ்வாரத்தில், ஒரு சிறிய பெஞ்சில் அமர்ந்திருந்தான் வினோத். அவனது கண்களில் ஒருவித அமைதி, ஒருவிதத் திருப்தி படர்ந்திருந்தது. கசங்கிய நீல நிற ஜீன்ஸும், சாதாரணமாக ஒரு டி-ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தான். அவனைப் பொறுத்தவரை, ஆடைகள் என்பது உடலை மறைக்க மட்டுமே. ஆனால் அவன் கண்களில் இருந்த பளபளப்பு, அவனது மனதின் ஆழத்தில் புதைந்திருந்த ஓர் அழகிய ஓவியத்தைப் பிரதிபலித்தது.

அப்போது, அவனருகில் ஒரு நிழல் படர்ந்தது. தலை நிமிர்ந்து பார்த்தான். கருநீல நிற சஃபாரி சூட்டில், பளபளப்பான காலணிகளுடன், பட்டுப்போன்ற சிகை அலங்காரத்துடன், ஒருவன் நின்றிருந்தான். அவன் முகம் வினோத்திற்கு அறிமுகமானதாக இருந்தது. ஒரு கணம் யோசித்துவிட்டு, "கிரிஷாந்தா?" என்று வினோத் மெல்ல வினவினான்.

கிரிஷாந்த் புன்னகைத்தான். "வினோத்! எத்தனை வருஷமாச்சு! இங்க நீ இருப்பேன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை."

வினோத் எழுந்து நின்று கிரிஷாந்தின் தோளில் தட்டினான். "நானும் தான். நீங்கெல்லாம் பெரிய ஆளா இருப்பீங்கன்னு நினைச்சேன். இந்த பழைய கல்லூரி வாசல்ல என்னை மாதிரி ஆளுங்க எப்பவும் இருப்போம்."

"நீ என்னைவிடப் பெரிய ஆள்தான்டா! உன்னைப் பத்திப் பல விஷயங்கள் கேள்விப்பட்டேன். ஒரு மலை மேல ஒரு சின்ன குடிசை போட்டு வாழ்றேன்னு சொன்னாங்க. இங்க ஏன் வந்த?" கிரிஷாந்தின் குரலில் ஒருவித வியப்பும், கலந்திருந்தது.

வினோத் புன்னகைத்தான். "இந்தக் கல்லூரி எனக்கு நிறைய கற்றுக்கொடுத்தது. இங்க தான் சுதந்திரமா கனவு கண்டேன். இந்தக் காற்றில் இன்னும் அந்தக் கனவுகளின் வாசம் இருக்கு. அதான் வந்தேன்."

"கனவுகளா? நீங்க எல்லாம் அந்தக் காலத்திலேயே கனவு கண்டீங்க. நாங்கள்லாம் எங்க அப்பா அம்மா, சுத்தி இருக்கிறவங்களுக்காக கனவு கண்டோம். 'நல்லா படிச்சு, டாக்டர் ஆகணும், இன்ஜினியர் ஆகணும், ஒரு பெரிய வேலை கிடைக்கணும்'னு. சின்ன வயசுல இருந்தே இதைத்தான் காதுல ஊதினாங்களே தவிர, 'உனக்கு என்ன பிடிச்சிருக்கு? நீ என்ன ஆகணும்?'னு யாரும் கேட்டதில்லை." கிரிஷாந்தின் குரலில் ஒரு சின்ன விரக்தி இழையோடியது. அவன் மெதுவாக வினோத் பக்கத்து பெஞ்சில் அமர்ந்தான்.

"உண்மைதான் கிரிஷ். 'பெண் பிள்ளைன்னா சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்கணும், பையன்னா ஒரு நல்ல வேலைக்கு போகணும்'னு பலரும் அவங்க கனவுகளை நம்ம மேல திணிச்சிட்டாங்க. 'ஊரு என்ன சொல்லும்?'ங்கற பயத்துலயே பல வாழ்க்கை முடிஞ்சு போகுது." வினோத் மெல்லிய குரலில் சொன்னான்.

"இப்போ உன்னைப் பார்த்தா எனக்கு ஆச்சரியமா இருக்குடா வினோத். நீ எப்படி இதையெல்லாம் தூக்கி எறிஞ்சிட்டுப் போன?" கிரிஷாந்த் கண்களில் ஆவல்.

வினோத் மெதுவாக ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். "நம்ம சமூகத்தில், கல்வி அறிவு என்பது ஒரு உயர் ஜாதியாக, ஒரு பிரிட்டிஷ் காலனித்துவத்தின் மிச்ச சொச்சமாகப் பார்க்கப்படுது. 'படிச்சவன்' என்ற பட்டம் ஒரு சமூக அங்கீகாரமா மாறிடுச்சு. அதனாலதான் நாம எல்லாம் நம்ம விருப்பத்துக்கு எதிரா, அப்பா அம்மா ஆசையை நிறைவேத்த படிக்கிறோம். நல்லா படிச்சு, நல்ல வேலைக்குப் போனா, 'பொண்ணு மாப்பிள்ளை நல்லா படிச்சவங்க'னு பெருமையா சொல்லிக்கலாம். அது ஒரு சமூக பிம்பம். நம்ம சந்தோஷம் இல்லை. 'ஒரு நல்ல வீடு கட்டணும், ஒரு கார் இருக்கணும், ஒரு படித்த இளைஞனுக்குத் திருமணம் செய்ய வேண்டும்' – இதெல்லாம் வெளியில் இருக்கிறவங்க விரும்புவார்கள் என்பதனால், நாம நம்முடைய வாழ்க்கையை நாம விரும்பியபடி வாழ முடியாமல் போகுது. நான் சின்ன வயசுல ஒரு ஓவியன் ஆகணும்னு ஆசைப்பட்டேன் ஞாபகம் இருக்கா?"

கிரிஷாந்த் தலையசைத்தான். "நல்லா ஞாபகம் இருக்கு. ஆனா நீ இப்போ ஓவியன் இல்லையே."

"இல்ல கிரிஷ். நான் ஓவியன் தான். இப்போ நான் மலை மேல குடிசை போட்டு வாழறேன்னு சொன்னியே, அங்கதான் என் உலகம். நான் வரையறேன். யாருக்காகவும் இல்ல, எனக்காக. என் மனசுக்கு என்ன தோணுதோ அதைப் படமாக்கறேன். நான் பணம் சம்பாதிக்கிறதுக்கு வேலை செய்யல. எனக்கு என்ன தேவையோ அதுக்கு மட்டும் உழைக்கிறேன். எளிய வாழ்க்கை, ஆனால் நிம்மதியான வாழ்க்கை." வினோத் முகத்தில் ஒரு பிரகாசம்.

"ஆனா நான்... நான் எம்.பி.பி.எஸ் முடிச்சேன். இப்போ பெரிய ஹாஸ்பிடல்ல வேலை பார்க்கிறேன். சொந்த வீடு, கார் எல்லாம் இருக்கு. மனைவி டாக்டர். ரெண்டு குழந்தைகளும் பெரிய பள்ளிக்கூடத்துல படிக்கிறாங்க. வெளியில இருந்து பார்த்தா என் வாழ்க்கை ஒரு கனவு மாதிரி இருக்கும். ஆனா வினோத், ராத்திரி தூக்கம் வராது. எப்பவும் ஒரு மனசுல ஒரு வெற்றிடம். எனக்கு சினிமான்னா உயிர். ஒரு சினிமா டைரக்டரா ஆகணும்னு ஆசைப்பட்டேன். ஒரு குறும்படம் கூட எடுத்தேன் ஞாபகம் இருக்கா?" கிரிஷாந்த் கண்களில் ஏக்கம்.

"அருமையா எடுத்திருந்தே! ரொம்பத் திறமைசாலி நீ. 'சமூகத்தின் எதிர்பார்ப்புகளுக்குப் பயந்து, தன் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நொடியையும் வீணடிக்கும் மனிதன், ஒருபோதும் தன்னைப் புரிந்துகொள்வதில்லை'ன்னு யாரோ சொன்னது இப்போ ஞாபகம் வருது." வினோத் சொன்னான்.

கிரிஷாந்த் தலையை குனிந்தான். "உண்மைதான். 'வேற நாடுகளைப் போன்று இலங்கையில் பெண்களுக்குப் படிப்பதற்கோ வேலை செய்வதற்கோ தடை கிடையாது, அவர்கள் சுதந்திரமாகப் படிக்கலாம், அவர்கள் விரும்பியதைப் படிக்கலாம்'ன்னு நம்ம சமுதாயம் பெருமையா பேசும். ஆனா, அந்த சுதந்திரத்துக்குள்ளேயே ஒரு பெரிய சிறை இருக்கு. படிப்புங்கறது ஒரு சமூக அங்கீகாரமா மாறிடுச்சு. நீங்க படிச்சவங்க, உங்களுக்கு நல்ல வாழ்க்கை இருக்கும்னு ஒரு பிம்பம்."

"சுதந்திரம்ங்கறது வெளியில இருந்து வரது இல்ல கிரிஷ், அது மனசுக்குள்ள இருந்து வரணும். நீ விரும்புறதை செய்ய முடியாத ஒரு சூழ்நிலை கைதியா வாழ்றதை விட, ஒரு மரணத்தை விட கொடுமையானது வேற எதுவும் இல்லை. ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டீன் சொன்னது மாதிரி, 'வாழ்க்கையில் ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது, அது நீ விரும்புவது எதுவோ அதைப் பின்பற்றுவது.' நம்ம சமூகம் நமக்கு ஒரு பாதியைக் காட்டுது. ஆனா, அந்த பாதை நமக்கு சரியான்னு நாமதான் யோசிக்கணும்." வினோத் அமைதியாகச் சொன்னான்.

"நீ சொல்றது சரிதான் வினோத். நாமளும் அந்தக் காலத்துல பல கனவுகள் கண்டோம். 'ஒரு நாள் இந்த உலகத்தையே மாத்தப் போறோம்'னு நினைச்சோம். ஆனா இப்போ... நான் என்னோட குழந்தைகளை பாக்கும்போது, அவங்க என் மாதிரி வாழக் கூடாதுன்னு நினைக்கிறேன். அவங்க அவங்க விருப்பப்படி வாழணும்." கிரிஷாந்த் கண்களில் ஒரு உறுதியான பார்வை தோன்றியது.

"அதுதான் முதல் படி கிரிஷ். இந்த 'காலனியாதிக்க பாணி' சிந்தனையை உடைக்கணும். படிப்பு என்பது அறிவுக்கான தேடல். அது ஒரு கௌரவத்துக்கான அடையாளம் அல்ல. ஒவ்வொரு தனிமனிதனும் அவனுக்கான சுதந்திரத்தை, அவனுடைய விருப்பத்தை மதிச்சு வாழணும். ஒரு நபர் 'பணக்காரனா' இருக்கணும்னு சமூகம் நினைச்சா, அது அவனுடைய சுமையா மாறிடுது. நாம நாமளாக வாழணும்." வினோத் புன்னகைத்தான்.

"சரிடா வினோத், இன்னைக்கு ராத்திரி ஏதாவது ஒரு படத்தைப் பத்தி பேசுறதுக்கு எனக்கு ஆசையா இருக்கு. நாம காலேஜ்ல சினிமா பத்தி பேசுன மாதிரி. உன் அனுபவங்களை எல்லாம் கேட்கணும்." கிரிஷாந்தின் குரலில் ஒரு புதிய உற்சாகம்.

"கண்டிப்பா கிரிஷ்! அதுக்கு முன்னாடி நான் உனக்கு ஒரு கதை சொல்லணும். ஒரு பெரிய ஓவியன், அவன் வாழ்நாள் முழுக்க உலகமே போற்றும் ஓவியங்களை வரைஞ்சான். ஆனா, அவன் கடைசி ஓவியம் தான் அவனை திருப்திப்படுத்தியது. அது அவன் தனக்காக வரைந்த ஓவியம். அடுத்தமுறை நாம சந்திக்கும்போது அதைப்பற்றிப் பேசுவோம்." வினோத் கண்சிமிட்டினான்.

கிரிஷாந்த் யோசனையில் ஆழ்ந்தான். அவன் மனதில் ஒரு புதிய விதை தூவப்பட்டிருந்தது. சமூகத்தின் பிம்பங்களை உடைத்து, தனது சுயத்தின் குரலுக்குச் செவிசாய்க்கும் ஒரு பாதை அவனுக்குத் தெரிந்தது. கல்லூரி வளாகத்தில் இன்னும் சிரிப்பொலிகள் நிறைந்திருந்தன.