கொதிக்கும் நீரில் தவளை

காலைப் பொழுது மெதுவாக விடிந்து கொண்டிருந்தது. கிராமத்தின் எல்லையில், பசுமையான வயல்களை ஒட்டிய ஒரு பழைய மரத்தடியில், காவ்யாவும் நந்தினியும் அமர்ந்திருந்தனர். காவ்யாவின் கைகளில் ஒரு சிறிய மண்குடம், அதில் ஆற்று நீர் மெல்ல அசைந்தது. நந்தினி, ஒரு மூங்கில் குச்சியால் மண்ணில் கோலங்கள் வரைந்து கொண்டிருந்தாள். தொலைவில், கதிரவன் மெல்ல எழுந்து, வயல்களை தங்க நிறத்தில் நனைத்தது. பறவைகளின் குரல்கள் காற்றில் கலந்து, ஒரு இனிய இசையை உருவாக்கின.

காவ்யா மெதுவாக மண்குடத்தை தரையில் வைத்தாள். "நந்தினி, உனக்கு தெரியுமா? வாழ்க்கை சில சமயம் ஒரு கொதிக்கும் பாத்திரம் மாதிரி தான்," என்று கூறி, ஒரு நீண்ட மூச்சு விட்டாள்.

நந்தினி கோலம் வரைவதை நிறுத்தி, காவ்யாவைப் பார்த்தாள். "என்ன சொல்ற? எதுக்கு இப்ப இந்த தத்துவம்?" என்று சிரித்தபடி கேட்டாள்.

காவ்யா மெதுவாக தொடர்ந்தாள். "ஒரு தவளையை எடுத்து, தண்ணீர் நிரம்பிய பாத்திரத்தில் போட்டு, அடுப்பில் வை. மெதுவாக வெப்பத்தை அதிகரி. தவளை உடனே குதிக்க மாட்டே. அது வெப்பத்துக்கு ஏற்ப தன்னை மாற்றிக்கொள்ளும். ஆனா, ஒரு கட்டத்தில் தண்ணீர் கொதிக்க ஆரம்பிக்கும். அப்போ தவளை குதிக்க முயற்சி செய்யும், ஆனா வலு இல்லாம போயிருக்கும். கடைசியா, அது இறந்து போகும்."

நந்தினி கோலத்தை மறந்து, காவ்யாவை உற்று நோக்கினாள். "அதுக்கு என்ன அர்த்தம், காவ்யா? இதை ஏன் இப்ப சொல்ற?"

காவ்யா தன் கண்களை மூடி, ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்தாள். பின்னர், "நந்தினி, நீ என்னைப் பாரு. நான் கடந்த மூணு வருஷமா ஒரு நச்சு உறவுல இருக்கேன். ஆரம்பத்துல எல்லாம் சின்னச் சின்ன பிரச்சனைகள் தான். 'அட்ஜஸ்ட்' பண்ணிக்கலாம்னு விட்டுட்டேன். ஆனா, இப்போ அந்த வெப்பம் என்னை கொதிக்க வைக்குது. ஆனாலும், நான் குதிக்க முடியாம இருக்கேன். ஏன்னா, நான் இவ்வளவு நாள் அந்த வலியோட பழகிட்டேன்."

நந்தினியின் முகத்தில் அதிர்ச்சி. "காவ்யா, நீ இதை இவ்வளவு நாளா சொல்லாம இருந்தியா? யார் அந்த ஆள்? என்ன பண்ணான்?"

காவ்யா சிரித்தாள், ஆனால் அது மகிழ்ச்சியின் சிரிப்பு இல்லை. "ராகவ். முதல்ல எல்லாம் அவன் அன்பா இருந்தான். ஆனா, மெதுவா கட்டுப்படுத்த ஆரம்பிச்சான். 'இதை செய்யாத, அந்த நண்பர்களோட பேசாத, இந்த டிரஸ் போடாத'னு. நான் ஒவ்வொரு முறையும், 'அவனுக்கு நல்லது வேணும்னு தான் இப்படி சொல்றான்னு' நினைச்சு அனுசரிச்சேன். ஆனா இப்போ, என்னோட சுதந்திரமே இல்லாம போயிருக்கு."

நந்தினி கோபத்துடன் எழுந்து நின்றாள். "காவ்யா, இது தவறு! நீ ஏன் இவ்வளவு நாள் பொறுத்த? நீ இதை அனுமதிக்கலனா, அவனால உன்னை இப்படி ஆட்டிப் படைக்க முடியாது!"

காவ்யா மெதுவாக புன்னகைத்தாள். "நீ சொல்றது சரி தான். ஆனா, நான் இப்போ தான் உணர ஆரம்பிச்சிருக்கேன். தவளை மாதிரி, நானும் வெப்பத்துக்கு பழகிட்டேன். ஆனா, இப்போ தண்ணீர் கொதிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கு. நான் இனியும் இங்க இருந்தா, என் மனசு, என் வாழ்க்கை எல்லாம் இறந்து போயிடும்."

நந்தினி காவ்யாவின் கையைப் பிடித்தாள். "நீ இப்பவே முடிவு எடுக்கணும். இந்த உறவுல இருந்து வெளியே வரணும். உனக்கு நான் இருக்கேன். நாம இதை ஒண்ணா எதிர்கொள்ளலாம்."

காவ்யா தயங்கினாள். "ஆனா, நந்தினி, எனக்கு பயமா இருக்கு. அவனை விட்டு வந்தா, நான் தனியா இருக்க வேண்டியிருக்கும். சமூகம் என்னை எப்படி பார்க்கும்? என் குடும்பம் என்னை ஏத்துக்குமா?"

நந்தினி உறுதியாகப் பேசினாள். "காவ்யா, நீ முதல்ல உன்னை நம்பு. மகாத்மா காந்தி ஒரு முறை சொன்னாரு, 'முதலில் உங்களை மாற்றுங்கள், பிறகு உலகம் உங்களைப் புரிந்து கொள்ளும்.' உனக்கு உன் மனசு முக்கியம். மற்றவங்க பார்வைக்கு நீ உன் வாழ்க்கையை தியாகம் செய்ய முடியாது."

காவ்யாவின் கண்களில் ஒரு புதிய உறுதி தெரிந்தது. "நீ சொல்றது சரி, நந்தினி. நான் இன்னும் எவ்வளவு நாள் இப்படி அனுசரிச்சு வாழ முடியும்? இப்போ முடிவு எடுக்கலைனா, நான் முழுசா உடைஞ்சு போயிடுவேன்."

நந்தினி அவளை இறுக்கமாக அணைத்தாள். "இது தான் உன்னோட முதல் குதிப்பு, காவ்யா. இனி நீ உனக்காக வாழ ஆரம்பிக்கப் போற. நாம இதை ஒண்ணா சமாளிப்போம்."

சூரியன் இப்போது முழுமையாக உயர்ந்து, வயல்களை ஒளிரச் செய்தது. காவ்யாவின் மனதிலும் ஒரு ஒளி பரவ ஆரம்பித்தது. அவள் மண்குடத்தை மெதுவாக எடுத்து, அதிலிருந்த நீரை மரத்தடியில் ஊற்றினாள். "இந்த நீர் மாதிரி, என் பயமும் இப்போ வெளியேறுது," என்று மெதுவாக முணுமுணுத்தாள்.

அந்தக் கணத்தில், காவ்யாவுக்கு ஒரு தெளிவு கிடைத்தது. வாழ்க்கையில் சில சமயம், நாம் அனுசரித்துப் போகலாம். ஆனால், எப்போது எதிர்க்க வேண்டும், எப்போது குதிக்க வேண்டும் என்பதை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். "நாம் அனுமதிக்காமல், நம்மை யாராலும் அழிக்க முடியாது," என்று அவள் உறுதியாக நினைத்தாள்.

கதையின் முடிவில், காவ்யா தன் வாழ்க்கையை மீட்டெடுக்க ஒரு பயணத்தைத் தொடங்கினாள். அது எளிதான பயணமல்ல, ஆனால் அவளுக்கு நந்தினியின் ஆதரவும், உள்ளிருந்து எழுந்த புதிய உறுதியும் இருந்தன. வாழ்க்கை ஒரு கொதிக்கும் பாத்திரமாக இருக்கலாம், ஆனால் சரியான நேரத்தில் குதித்தால், எந்தத் தவளையும் தப்பித்து விட முடியும்.

தத்துவம்: "வாழ்க்கையில் நாம் எதை அனுமதிக்கிறோமோ, அதுவே நம்மை வடிவமைக்கிறது. ஆனால், நாம் எதை எதிர்க்கிறோமோ, அதுவே நம்மை விடுவிக்கிறது."