இரும்புத் திரை!

 பல்கலைக்கழக வளாகம், சூரிய அஸ்தமனத்தில் குளித்திருந்தது. அங்கே இருந்த உயரமான கட்டடங்கள், மாலை வெயிலில் செங்கல் நிறமாக ஜொலித்தன. தூரத்தில், கொக்குகள் வரிசையாகப் பறந்து கொண்டிருந்தன. ஆனால், வளாகத்தின் உள்ளே, ஒருவிதமான அமைதியற்ற இறுக்கம் நிலவியது. குறிப்பாக, புதிய மாணவர்கள் தங்கியிருந்த விடுதிப் பகுதிகளில், ஏதோ ஒரு கனம் படிந்திருந்தது. அந்த அமைதி, புயலுக்கு முன்னதான அமைப்பைப் போல, ஒரு எதிர்பாராத நிகழ்வைச் சுமந்து நிற்பதைப் போல உணர்வைக் கொடுத்தது.

அறையின் உள்ளே, மங்கிய வெளிச்சத்தில், தினேஷ் தன்னுடைய லக்கேஜை ஒழுங்குபடுத்திக் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு கிராமப்புறப் பள்ளியிலிருந்து வந்தவன். அவனுடைய கைகளில் ஒருவிதமான நடுக்கம் இருந்தது. அவனுடைய நண்பன், அதே கிராமத்திலிருந்து வந்த விமல், அவனுடைய நிலத்தைப் பார்த்துப் பெருமூச்சு விட்டான். "என்னடா தினேஷ்? இன்னும் எல்லாம் அவிழ்த்து வைக்கலையா? இன்னைக்குத்தானே 'இன்ட்ரோ' முடியப்போகுது!" விமலின் குரலில் ஒருவிதமான பயம் கலந்த கிண்டல் இருந்தது.

"இன்ட்ரோவா? இது இன்ட்ரோ இல்லடா, இம்சை!" தினேஷ் தன் கோபத்தை அடக்க முடியாமல், ஒரு புத்தகத்தை தூக்கி எறிந்தான். "இவனுங்க ஏன்டா இப்படிப் பண்றானுங்க? நாங்கதான் எங்க வாழ்க்கையில முதல் தடவையா படிச்சிப் பாஸ் பண்ணி இங்க வந்திருக்கம். இது எங்கட கனவு இல்லையா? இவனுங்க ஏன்டா எங்கள நிம்மதியா விடமாட்டாங்க?" தினேஷின் குரல் உடைந்தது. அவன் கண்களில் நீர் திரண்டது.

விமல், தினேஷின் தோளைத் தட்டினான். "விடுடா, இது எங்களுக்கும் நடந்துச்சுதானே? நம்ம அண்ணன்மாரும் இப்படித்தானே படாதபாடு படுத்தினானுங்க! இதுதான் இங்க வழக்கம் போல!" விமல் ஒருவிதமான விரக்தியுடன் பேசினான். அவன் ஏற்கனவே இரண்டு நாட்கள் 'ரேகிங்' அனுபவித்துவிட்டான்.

"வழக்கம்னா, இது சரியா? நாங்க என்னடா பண்ணினோம் இவங்களுக்கு? இவனுங்க என்ன பெரிய நகரத்துச் சிங்கங்களா? எங்களுக்கில்லாத ஆங்கில அறிவு, எங்களுக்கில்லாத வசதி வாய்ப்பு - அதையெல்லாம் வெச்சுக்கிட்டு ஏன்டா எங்களைச் சீண்டிறாங்க?" தினேஷ் கோபமாக ஒரு மூலையில் இருந்த சுவரில் ஓங்கி குத்தினான். அவன் விரல்கள் சிவந்து போயிருந்தன.

அந்தச் சமயத்தில், அறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது. இருண்ட உருவம் ஒன்று உள்ளே வந்தது. அது வேறு யாருமல்ல, அவர்களின் சீனியர் அண்ணா, ரமேஷ். ரமேஷின் முகம் ஒருவிதமான இறுக்கத்துடன் இருந்தது. அவன் கண்களில் ஒருவிதமான கேலிச் சிரிப்பு ஒளிந்திருந்தது. அவன் ஒரு பின்தங்கிய கிராமப்புறத்திலிருந்து வந்தவன். அவனுடைய ஆங்கில உச்சரிப்பு, தினேஷ் மற்றும் விமலுக்கு எட்டாத உயரத்தில் இருந்த நகரப் மாணவர்களின் உச்சரிப்பிலிருந்து மாறுபட்டிருந்தது. இது அவனுக்குள் ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மையை உருவாக்கியிருந்தது.

"என்னடா தம்பிகளா, என்ன சத்தம்?" ரமேஷ் கேட்டான். அவன் குரலில் ஒருவிதமான அதிகாரம் இருந்தது. "இன்னும் ஒழுங்கா இன்ட்ரோ கொடுக்கலையா? சாரி... ராகிங்... அதுதானே உங்களுக்குப் பிடிக்கும்?"

தினேஷ், ரமேஷைப் பார்த்தான். அவன் கண்களில் ஒருவிதமான எதிர்ப்புணர்ச்சி தெரிந்தது. "நாங்க ஏற்கனவே எல்லாம் செஞ்சுட்டோம் அண்ணா. எங்களை நிம்மதியா விடுங்க."

"நிம்மதியா? அடே தம்பி! இது யுனிவர்சிட்டிடா! இங்க நிம்மதி எல்லாம் கிடையாது. இங்க எல்லாம் சண்டையும், சச்சரவும், போட்டியும்தான். உனக்கு இது புதுசு போல!" ரமேஷ் தினேஷைப் பார்த்து சிரித்தான். அந்தச் சிரிப்பு, தினேஷின் காதுகளில் ஒருவிதமான எள்ளலாக ஒலித்தது.

"நீங்க எதுக்குடா எங்கள இப்படிப் பண்றீங்க அண்ணா?" விமல் தைரியம் வரவழைத்துப் பேசினான். "நாங்க என்ன உங்களுக்குக் கெடுதல் பண்ணினோம்?"

"என்ன கெடுதல் பண்ணினீங்களா?" ரமேஷ் சத்தமாகச் சிரித்தான். "நீங்க வந்து இந்த இடத்தைப் புடிச்சிட்டீங்க. எங்கட சமூகத்துக்கான இடத்தைப் புடிச்சிட்டீங்க. நீங்க கிராமத்துலேந்து வந்தவங்க. உங்களுக்கு என்னடா தெரியும் உலகத்தைப்பத்தி? எங்களுக்குத் தெரிஞ்சத நீங்க தெரிஞ்சுக்க வேணாமா?"

தினேஷ் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனான். இந்த வாதத்தை அவன் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவனுடைய மனதில், ரமேஷின் வார்த்தைகள் ஒரு இரும்புத் திரையைத் தூக்கியது. சமூக ஏற்றத்தாழ்வு, வர்க்கப் பாகுபாடு, அதிகாரப் போட்டி - இவை அனைத்தும் அவன் முன் ஒரு அப்பட்டமான உண்மையாகத் தோன்றின.

"அண்ணா, நாங்க உங்களுக்கு எதுவுமே செய்யல. நாங்க படிச்சி முன்னேறத்தானே வந்திருக்கம்?" தினேஷ் கேட்டான். அவன் குரலில் ஒருவிதமான வலி இருந்தது.

"படிச்சி முன்னேறத்தானா? இங்க என்ன படிப்பது? இங்க எல்லாம் எப்படி வாழணும்னுதான் படிப்பது. எப்படி சக்தியைப் பயன்படுத்துவது, எப்படி அதிகாரம் செய்வது, எப்படி மரியாதை சம்பாதிப்பது!" ரமேஷ் கூறினான். அவன் ஒருவிதமான ஆக்ரோஷத்துடன் பேசினான். "நீங்க என்னடா மரியாதையைப் பத்திப் பேசுறீங்க? உங்களுக்கு மரியாதைன்னா என்னன்னே தெரியாது!"

அந்தச் சமயத்தில், அறையின் கதவு மீண்டும் திறக்கப்பட்டது. ஒரு புதிய உருவம் உள்ளே வந்தது. அது ராகவ் அண்ணா. ராகவ் அண்ணா, ரமேஷைப் போலவே சீனியர். அவனும் ஒரு நகர்ப்புறப் பின்னணியிலிருந்து வந்தவன். ஆனால், அவன் ரமேஷைப் போல கோபமாகப் பேசுவதில்லை. அவன் கண்களில் ஒருவிதமான மென்மையான பார்வை இருந்தது.

"என்ன ரமேஷ், ஏன் இவ்வளவு சத்தம்?" ராகவ் கேட்டான். அவன் குரலில் ஒருவிதமான கண்டிப்பு இருந்தது.

"ஒன்னுமில்ல ராகவ்" ரமேஷ் கூறினான். "இவனுங்க ஒழுங்கா இன்ட்ரோ கொடுக்கல. அதான்!"

"ராகிங் என்பதை நிறுத்துங்கள் ரமேஷ்" ராகவ் உறுதியாகச் சொன்னான். "இது நியாயமல்ல. இவர்களுக்கும் அவர்களுக்கும் என்ன வித்தியாசம்? அவர்களும் நம்மைப் போல படிப்பதற்காகத்தானே வந்திருக்கிறார்கள்?"

ரமேஷ் கோபமாக ராகவைப் பார்த்தான். "என்னடா ராகவ், நீ என்னடா பேசற? இவனுங்கதான் எங்கட இடத்தைப் புடுங்க வந்திருக்கானுங்க. நீ இவனுங்களுக்கு சப்போர்ட் பண்றியா?"

"யாருமே யாருடைய இடத்தையும் புடுங்க வரவில்லை ரமேஷ்" ராகவ் கூறினான். "இங்கு அனைவருக்கும் இடம் உண்டு. கல்வி அனைவருக்கும் பொதுவானது. இந்த வேறுபாடுகளை நீதான் உருவாக்கிறாய். இந்த சாதி, மதம், கிராமம், நகரம் என்கிற பாகுபாடுகளை நீதான் வளர்க்கிறாய்."

ரமேஷ் கோபமாகச் சிரித்தான். "நீயும் ஒரு நாள் இதைப் புரிஞ்சுப்ப ராகவ்! இந்த உலகமே ஒரு போர்க்களம்தான். இங்க நாம பொழைக்கணும்னா, சண்டை போடணும். அதிகாரம் பண்ணணும்."

ராகவ், ரமேஷின் கண்களைப் பார்த்தான். "அப்படியில்ல ரமேஷ். இந்த உலகமே ஒரு அன்பின் உறைவிடம். நீ அன்பைப் போய்த் தேடு. அதிகாரம் தானாகவே வரும்."

தினேஷ் மற்றும் விமல் இந்த உரையாடலை வியப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். ரமேஷின் ஆக்ரோஷம் ஒருபுறம், ராகவின் அமைதி மறுபுறம். அவர்களுக்குள்ளே ஒருவிதமான உள்மனப் போராட்டம் நடந்தது.

"என்னடா தம்பிகளா, என்ன பாக்குறீங்க?" ரமேஷ் கேட்டான். "வாங்கடா, வெளியில. உங்களுக்கு இன்னும் நிறைய இருக்கு கத்துக்க!"

"அவர்களை விட்டுவிடு ரமேஷ்!" ராகவ் உறுதியாகச் சொன்னான். "அவர்கள் இனிமேல் ராகிங் செய்யப்பட மாட்டார்கள். இது என்னுடைய உத்தரவு."

ரமேஷ் ஒரு கணம் திகைத்தான். அவன் ராகவை முறைத்துப் பார்த்தான். பின்னர், அவன் ஒரு பெருமூச்சு விட்டான். "சரிடா ராகவ். நீ சொல்றது சரி. ஆனா, ஒரு நாள் நீயும் தெரிஞ்சுப்ப, நான் சொல்றதுதான் உண்மைன்னு!" ரமேஷ் கோபத்துடன் அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

ராகவ், தினேஷ் மற்றும் விமலைப் பார்த்தான். அவன் முகத்தில் ஒரு புன்னகை அரும்பியது. "பயப்படாதீர்கள் தம்பிகளா. நான் இருக்கிறேன். உங்களுக்கு எந்தக் கஷ்டமும் வராது."

"ஆனால், அண்ணா..." தினேஷ் தயங்கினான். "ஏன் அவர்கள் எங்களை இப்படிப் பார்க்கிறார்கள்?"

"அது ஒரு சமூகப் பிரச்சினை தினேஷ்" ராகவ் விளக்கினான். "பின்தங்கிய கிராமப்புறங்களில் இருந்து வரும் சில சீனியர் மாணவர்கள், நகர மாணவர்களின் மீது ஒருவிதமான கோபம், பொறாமை கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு ஆங்கில அறிவு குறைவாக இருப்பதும், வசதி வாய்ப்புகள் இல்லாததும் ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மையை ஏற்படுத்துகிறது. அதைப் போக்க, அவர்கள் அதிகாரத்தைப் பிரயோகிக்கிறார்கள். ஆனால், அது தவறு."

"அப்ப இந்த ரேகிங் எல்லாம் என்ன அண்ணா?" விமல் கேட்டான்.

"அது ஒரு ஆதிக்கச் சுரண்டல் விமல்" ராகவ் விளக்கினான். "அது ஒருவிதமான அதிகார துஷ்பிரயோகம். ஆனால், அதை நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டும். அறிவும், நிதானமும்தான் நம்முடைய ஆயுதங்கள்."

அந்த நாள் முடிந்து, இரவு வந்தது. நட்சத்திரங்கள் வானத்தில் பிரகாசித்தன. தினேஷ், விமல், ராகவ் மூவரும் ஒன்றாகக் கபிலன் மாமாவின் சலூனுக்குச் சென்றார்கள். கபிலன் மாமா, பல்கலைக்கழகத்திற்கு அருகிலுள்ள ஒரு சிறிய சலூன் வைத்திருந்தார். அவர் பல வருடங்களாக மாணவர்களைப் பார்த்தவர். கபிலன் மாமா, ஒரு அனுபவசாலி. அவருக்கு மாணவர்களின் மனநிலைகள் அத்தனையும் அத்துபடி.

"என்னப்பா, புதுசுங்களா?" கபிலன் மாமா சிரித்துக் கொண்டே கேட்டார். "இன்னும் 'இன்ட்ரோ' முடியலையா?"

"இல்ல மாமா" ராகவ் கூறினான். "இன்னைக்கு ஒரு பெரிய பஞ்சாயத்து!"

கபிலன் மாமா சிரித்தார். "அதெல்லாம் இருக்கத்தானே செய்யும். நான் எத்தனை வருஷமா இங்க சலூன் வெச்சிருக்கன்? எனக்குத் தெரியாததா? இந்த ரேகிங் எல்லாம் ஒரு சமூக நோய்ப்பா. இது எங்கேயோ ஆரம்பிக்குது. குடும்பத்துல, சமூகத்துல, அப்புறம் இங்க வந்து வெளிப்படுது."

"ஆமாம் மாமா" தினேஷ் கூறினான். "அவர்கள் ஏன் எங்களை வெறுக்கிறார்கள்?"

"வெறுப்புல்லப்பா" கபிலன் மாமா விளக்கினார். "அது ஒருவிதமான பயத்தின் வெளிப்பாடு. தாங்கள் பின்தங்கி விடுவோமோ என்கிற பயம். நீங்கள் நகர மாணவர்களை விட அதிகமாகப் படிச்சி வந்திருக்கீங்க. உங்க கிட்ட அந்த அறிவு இருக்கு. அது அவர்களுக்கு ஒருவிதமான அச்சுறுத்தலா தோணுது."

"அப்ப என்னதான் மாமா தீர்வு?" விமல் கேட்டான்.

"தீர்வு, புரிந்துணர்வுதான்ப்பா" கபிலன் மாமா கூறினார். "ஒவ்வொருத்தரும் ஒருத்தரை புரிஞ்சுக்கணும். கிராமத்து மாணவர்களுக்கும், நகரத்து மாணவர்களுக்கும் ஒருவிதமான இடைவெளி இருக்கு. அந்த இடைவெளியை நாமதான் பாலமா மாத்தணும். அதுக்கு அன்பும், அறிவும், பொறுமையும் தேவை."

அந்த உரையாடல்கள், தினேஷ் மற்றும் விமலின் மனதில் ஒரு புதிய ஒளியை ஏற்றியது. அவர்களுக்குள் இருந்த பயம் மெல்ல மெல்லக் குறைய ஆரம்பித்தது. ராகவ் அண்ணா, கபிலன் மாமா ஆகியோரின் வார்த்தைகள், அவர்களுக்குள் ஒருவிதமான மன அமைதியைக் கொடுத்தது.

அடுத்த சில நாட்கள், தினேஷ் மற்றும் விமலின் வாழ்க்கையில் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. ராகவ் அண்ணா அவர்களை வழிநடத்தினார். ஆங்கில வகுப்புகளில் அவர்களுக்கு உதவினார். நூலகத்தில் அவர்களுக்குப் புத்தகங்களைத் தேடிக் கொடுத்தார். கபிலன் மாமா அவர்களுடன் அன்புடன் பேசினார். அவர்களுக்கு ஆறுதல் கூறினார்.

ஒருநாள், ரமேஷ் மீண்டும் தினேஷ் மற்றும் விமலை சந்தித்தான். அவன் முகம் சற்றே மாறி இருந்தது. அவன் ஒருவிதமான குற்ற உணர்வுடன் அவர்களைப் பார்த்தான். "நான் உங்ககிட்ட அன்னைக்கு கொஞ்சம் தப்பா நடந்துட்டேன்" ரமேஷ் மெல்லிய குரலில் கூறினான். "எனக்கு மன்னிக்கணும்."

தினேஷ் மற்றும் விமல் ஆச்சரியத்தில் உறைந்தனர். அவர்கள் இந்த மன்னிப்பை சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை. "பரவாயில்லை அண்ணா" தினேஷ் கூறினான்.

"ராகவ் அண்ணா என்கிட்ட நிறைய பேசினான்" ரமேஷ் விளக்கினான். "நான் ஒரு கிராமத்து மாணவன்டா. எங்க வீட்டிலேயும் வறுமைதான். நான் யுனிவர்சிட்டிக்கு வந்ததும், இங்க நகரத்து மாணவர்கள் ஆங்கிலத்துல சரளமா பேசுறதையும், அவங்களோட வசதியையும் பார்த்ததும், எனக்குள்ள ஒருவிதமான கோபம் வந்துச்சு. அதான் நான் உங்ககிட்ட அப்படி நடந்துட்டேன்."

இந்த வாக்குமூலம், தினேஷ் மற்றும் விமலுக்கு ஒரு எதிர்பாராத திருப்பத்தை ஏற்படுத்தியது. ரமேஷ், அவர்களைப்போலவே ஒரு கிராமத்திலிருந்து வந்தவன். அவனுடைய கோபம், பொறாமை எல்லாம் ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மையின் வெளிப்பாடுதான்.

"அண்ணா, நாங்களும் உங்ககிட்ட தப்பா நடந்துட்டோம்" விமல் கூறினான். "நீங்களும் எங்க அண்ணா மாதிரிதான்."

ரமேஷின் கண்களில் நீர் திரண்டது. அவன் தினேஷ் மற்றும் விமலின் கைகளை பற்றிக் கொண்டான். "நாங்க இனிமேல் ஒன்றாக இருப்போம். யாருக்கும் எந்தக் கஷ்டமும் வராது."

அன்று முதல், ரமேஷ், தினேஷ், விமல் மூவரும் நண்பர்களாக மாறினர். அவர்கள் ஒன்றாகப் படித்தனர், ஒன்றாகச் சாப்பிட்டனர், ஒன்றாக விளையாடினர். பல்கலைக்கழக வளாகத்தில், ஒரு புதிய உறவின் பாலத்தைக் கட்டினர். ரமேஷின் முந்தைய ஆக்ரோஷம், ஒருவிதமான மகிழ்ச்சியான புன்னகையாக மாறியது.