சிங்கப்புரைப் போல் இலங்கையால் ஏன் அபிவிருத்தியடைய முடியவில்லை? – ஒரு விமர்சனமான பார்வை

சிங்கப்பூர் மற்றும் இலங்கை என்ற இரு நாடுகளும் ஒரு காலத்தில் ஐக்கிய ராஜ்யத்தினால் ஆட்சி செய்யப்பட்ட கப்பலோட்ட மையங்களாக இருந்தன. இலங்கை 1948 இல் சுதந்திரம் பெற அதற்கு பின்னரே 1965 இல் சிங்கப்புர் விடுதலையடைந்தது அதாவது சிங்கப்பூர் 1965இல் மலேசியாவில் இருந்து பிரிந்து தனிநாட்டாகி, இன்று உலகில் முன்னணி பொருளாதார சக்தியாக திகழ்கிறது. அதேவேளை இலங்கை பல துறைகளில் பின்னடைவை சந்தித்து வருகிறதென்பது ஒரு கசப்பான உண்மை. இந்த நிலையில், சிங்கப்புரைப் போல் அபிவிருத்தியடைய முடியாததற்கான காரணங்களை, முகாமைத்துவம், அரசமைப்பு, ஊழல், தொழில்நுட்பம், கல்வி மற்றும் சமூக வலையமைப்புகளை மையமாகக் கொண்டு ஆராய்வதே இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கமாகும்.

சிங்கப்பூரின் வளர்ச்சி ஒரு திட்டமிட்ட மற்றும் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட நோக்கத்தால் ஆனது. 1965க்கு பிறகு, லீ குவான் யூ தலைமையில் ஏற்பட்ட அரசாங்கம், வளர்ச்சியை தனது பிரதான இலக்காகக் கொண்டு செயல்பட்டது. நவீன முகாமைத்துவத்தை கொண்டுவந்தது. விவசாயம் மற்றும் மூலதனதாரித் தொழில்களை விலக்கி, தொழில்நுட்பத்திற்கும், கல்விக்கும் முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது. மத்திய அரசின் அதிகாரம் உள்ளமைந்த வழியாகவும், வலுவான நிறுவனங்கள் மூலம் ஒரு எளிமையான நிர்வாகத்தை முன்னெடுத்தது.

இலங்கையில் இதற்கு மாறாக, 1972 மற்றும் 1978ஆம் ஆண்டுகளில் நடைபெற்ற அரசமைப்புச் சீர்திருத்தங்கள், நாட்டின் நிர்வாகத்தை மிகவும் மையப்படுத்தியது. அதனால், மாகாணங்களில் உள்ள வலயங்கள் தங்களுக்குரிய பொருளாதாரத் திட்டங்களை அமுல்படுத்துவதில் சிரமங்களை சந்தித்தன. இதனால் மத்திய அரசின் அதிகாரப் போக்கு அதிகரித்தது, ஊழலை ஊக்குவித்தது. தேசிய ஊழல் தடுப்பு செயல் திட்டம் (National Anti-Corruption Action Plan 2025–2029) போன்ற முயற்சிகள் முன்னெடுக்கப்பட்டாலும், அவை தனிப்பட்ட அரசியல் ஆதரவின்றி தக்கவைக்கப்படுகின்றன.

இலங்கையின் முதன்மை பொருளாதார ஆதாரம் விவசாயம். ஆனால், இத்துறையில் உள்ள இடைத்தரகர்கள் மற்றும் மரபணுக்கட்டமைப்புக்கள், விவசாயிகளுக்கு நேரடி சந்தை அணுகலை மறுக்கின்றன. இதற்கு மாறாக சிங்கப்பூர் ஆரம்பத்திலிருந்தே தனது பொருளாதாரத்தை தொழில்துறையிலும், இ கொமர்ஸ் வசதியிலும் உறுதிப்படுத்தியுள்ளது. இவை அனைத்தும் வெளிநாட்டு முதலீடுகளை ஈர்க்கும் வகையில் அமைந்தன.

கல்வி துறையில் சிங்கப்பூர் பாடசாலைகள் உலகளாவிய தரநிலைகளை நிரூபித்துள்ளன. சிங்கப்பூர் தேசிய பல்கலைக்கழகம் (NUS) உலகின் முதல் 15 இடங்களில் ஒன்றாக உள்ளது. இதற்கு மாறாக இலங்கையின் கல்வி துறை, இலவச கல்வியின் கீழ் கட்டமைக்கப்பட்டதாலும், நிரந்தர முதலீடு இல்லாததாலும், தொழில்முனைவோர்களுக்கு தேவையான திறன்கள் மற்றும் தொழில்நுட்பம் கற்பிக்கப்படுவதில்லை. இது வேலைவாய்ப்பு சந்தையில் மோதலை உருவாக்குகிறது. பலர் வேலைவாய்ப்பு இல்லாத பட்டதாரிகளாகவே முடிகின்றனர்.

சிங்கப்பூரில் நிர்வாகமும் நீதியும் ஒருங்கிணைந்த முறையில் செயல்படுகின்றன. ஊழலற்ற, தண்டனை உறுதி கொண்ட ஒரு சட்ட அமைப்பை கட்டியெடுத்துள்ளது. இவை வெளிநாட்டு முதலீட்டாளர்களுக்கு நம்பிக்கையையும், பொதுமக்களுக்கு சமநிலையையும் அளிக்கின்றன. இலங்கையில் இதற்கு மாறாக, நீதிமன்றங்கள், திணைக்களங்கள், சபைகள் அரசியல் அழுத்தத்திற்கு உடன்பட்டு, சட்டத்தின் மீதான நம்பிக்கையை இழந்துள்ளன. Transparency International 2023 ஆண்டு அறிக்கையில், இலங்கை உலக ஊழல் கருத்து குறியீட்டில் 115வது இடத்தில் உள்ளதாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது​.

சிங்கப்பூரின் திட்டமிட்ட நகர முகாமைத்துவம் சமூக ஒற்றுமையை உறுதி செய்தது. இங்கு பன்முக மக்கள் சமுதாயம் இருந்தாலும், அனைவரும் ஒரே தேசிய அடையாளத்தின் கீழ் செயல்படுகிறார்கள். இலங்கையில், சமூக அரசியல் மற்றும் இனமொழி அரசியல்கள், சமூக ஒற்றுமையைப் பாதித்துள்ளன. இதில் 30 ஆண்டுகளுக்கு மேலான உள்நாட்டுப் போர், வெளிநாட்டு முதலீடுகள் மற்றும் சுற்றுலா வளர்ச்சியை ஒட்டுமொத்தமாக பாதித்தன. இந்த வன்முறையின் தாக்கங்களை நாட்டின் சமூக கட்டமைப்பும் பொருளாதார வளர்ச்சியும் இன்று வரை அனுபவித்து வருகின்றன.

இலங்கையின் பொருளாதார வளர்ச்சியைத் தடுக்கின்ற மற்றொரு முக்கியக் காரணம், திட்டமிடல் பற்றிய தெளிவின் குறைபாடாகும். உதாரணமாக, சிறிய மற்றும் நடுத்தர தொழில்களுக்கு (SMEs) தேவையான வட்டிக்குறைவான கடன்கள், தொழில்நுட்ப ஆளுமைகள், சந்தை அணுகல் ஆகியவைகள் இன்னும் முழுமையாக வலையமைக்கப்படவில்லை. இதனால், உள்ளூர்த் தொழில்கள் வளர்ச்சியடையாமல், பொருளாதார வளர்ச்சி வெளிச்சத்துக்கு வர முடியாமல் தவிக்கின்றன.

சிங்கப்பூர் தனது வலுவான வலயங்கள், மேம்பட்ட முகாமைத்துவம், தொழில்நுட்பத்தில் முதலீடு, மொழி நுணுக்கம் மற்றும் திறமையான அரசியல் தூய்மையை கொண்டு முன்னேறியிருக்கிறது. இலங்கைக்கு இது போன்ற முன்னேற்ற பாதையை அடைய முடியவில்லை என்பது, சிக்கலான அரசமைப்பும், செயல்திறன் குறைவான நிர்வாகமும், தொழில்துறையில் காலாதிபதியில்லாத மாற்றங்களும் காரணம்.

முடிவாக, இலங்கை வளர்ச்சியடைய சிங்கப்பூரின் மாதிரிகளை  பின்பற்ற வேண்டும் எனப் பலரும் கருதுகின்றனர். ஆனால் அது சாத்தியமல்ல என்கிற எண்ணம் நிலவுகிறது. உண்மையில், சிங்கப்பூர் மாதிரி ஒரு தேசிய ஒற்றுமை, திட்டமிடல், ஊழலற்ற முகாமைத்துவம் மற்றும் கல்வி மூலதனத்தில் உறுதியான முதலீடு தேவை. இது போன்ற உரிய நெறிகளால் மட்டுமே, இலங்கை தனது நிலைப்பாடுகளை மீட்டெடுத்து, சிங்கப்பூர் போன்ற முன்னேற்றம் அடையக்கூடிய சாத்தியமுள்ளது. எனவே, சிங்கப்புரைப் போல why not என்பது ஒரு கேள்வி மட்டுமல்ல; அது ஒரு எதிர்காலக் கனவாக மாற வேண்டும்.