மட்டக்களப்பு முருங்கைக்காய்க் குழம்பும் கத்தரிக்காய் வெள்ளைக் கறியும் ஒரு புடி

 சற்று முன் ஒரு நண்பர் தொலைபேசியில் அழைத்திருந்தார். "இன்று சமையல் என்ன தெரியுமா?" என்று கேட்டார். நான் ஆர்வமாக "சொல்லுங்கோ" என்றேன். அவர் சொன்னார்: "வல்லாரைச் சம்பல், உருளைக்கிழங்கும் பருப்பும் போட்ட குழம்பு, கத்தரிக்காயும் கீரையும் சேர்த்து வெள்ளைக்கறி, வாழைக்காய் மோர் கொச்சுக்கா பொரியல்." அவர் இதைச் சொல்லும்போதே என் நாக்கில் எச்சில் ஊறியது. அடடா... எத்தனை அற்புதமான உணவு வகைகள்! இதுதான் எங்கள் மட்டக்களப்பின் உண்மையான சுவை.

மட்டக்களப்பு மாவட்டத்திற்கு என்று ஒரு தனித்துவமான, சுவையான சமையல் கலாச்சாரம் இருக்கிறது. ஒரு தனிப்பட்ட சமையல் முறைமை இருக்கிறது. இன்று நான் சொல்லப் போவது மட்டக்களப்பு மக்கள் விரும்பி சமைத்து உண்ணும் மரக்கறி வகைகள் சார்ந்தவை. எங்கள் ஊரில் விரத காலம் வந்துவிட்டால் அல்லது கோயில் திருவிழா காலம் வந்துவிட்டால், அங்கு ஐம்புலனுக்கும் ஒரு விருந்து கிடைக்கும். அந்த வாசம் மூக்கைத் துளைக்கும். பொரிக்கின்ற, சமைக்கின்ற சத்தம் காதுக்கு இனிமையாக இருக்கும். சுவை நாக்கை மென்மையாக்கும். அந்த சமையலின் அழகு கண்ணுக்கு விருந்தளிக்கும். உண்ணும்போது எங்களுடைய ஒட்டுமொத்த ஐம்புலனும் மெய் மறந்துவிடும். அந்த அளவு சுவையான சமையல் அது.

ஆனால் இப்போது... இப்போது அதையெல்லாம் காண்பதே அரிதாகிவிட்டது. எங்கு பார்த்தாலும் பிரியாணி சமைக்கிறார்கள் என்கிறார்கள். பிரியாணி சுவையானதுதான். ஆனால், அது எங்கள் மண்ணின் சுவை இல்லையே. அந்தக் காலத்தில் மாமாங்கத் தீர்த்தத்தில் வருகின்ற வாசம்... அதை என்னவென்று சொல்வது! முருங்கக்காய் பொரித்து, உருளைக்கிழங்கு போட்டு ஒரு குழம்பு வைப்பார்கள். கத்தரிக்காயும் கீரையும் சேர்த்து கட்டிப்பால் விட்டு ஒரு வெள்ளைக் கறி. நன்கு வெந்த மரவள்ளிக்கிழங்கு, தக்காளி, பிஞ்சு பலாக்காய் போட்டு ஒரு சொதி. அதுபோல வாழைக்காய் பொரியல், மோர்க்குச்சிக்கா பொரியல் என்று அசத்தலாக இருக்கும். ஆனால், அவை இன்று இல்லாமல் போய்விட்டனவே என்ற கவலை என் மனதை அரித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, எங்கள் வீட்டில் அம்மாவும் பாட்டியும் சேர்ந்து சமைக்கும் அந்த மரக்கறி உணவுகளின் வாசம் இன்னும் என் நினைவில் பசுமையாக இருக்கிறது. காலையில் அடுப்படியில் இருந்து வரும் அந்த வாசனை என்னை பசியோடு எழுப்பும். அம்மாவின் கைமணத்தில் உருவான அந்த உணவுகள்... அவை வெறும் உணவுகள் அல்ல. அவை அன்பு, பாசம், பாரம்பரியம் எல்லாமே கலந்த ஒரு பொக்கிஷம்.

முருங்கக்காய் குழம்பின் அந்தத் தனித்துவமான வாசம்... கட்டிப்பால் வெள்ளைக் கறியின் அந்த மென்மையான சுவை... மரவள்ளிக்கிழங்கு சொதியின் அந்த மண்வாசனை... வாழைக்காய் பொரியலின் அந்த மொறுமொறுப்பு... மோர்க்குச்சிக்கா பொரியலின் அந்த லேசான புளிப்புச் சுவை... அடடா! இதை நினைக்கும்போதே என் நாக்கு நடனமாடுகிறது.

அந்த நாட்களில், கோயில் திருவிழாக்களில் அன்னதானம் போடுவார்கள். அந்த அன்னதானத்தில் பரிமாறப்படும் அந்த மரக்கறி உணவுகள்... அவை ஒரு தெய்வீக சுவை. அவ்வளவு பெரிய கூட்டத்திற்கும் அவ்வளவு ருசியாக எப்படி சமைக்கிறார்கள் என்று நான் வியந்ததுண்டு. அந்த அன்னதானத்தில் கிடைக்கும் ஒவ்வொரு பருக்கையும் ஒரு அமிர்தம் போல இருக்கும்.

ஆனால் இப்போது நிலைமை மாறிவிட்டது. கோயில் திருவிழாக்களிலும் பிரியாணி போடுகிறார்கள். மற்ற அயல்நாட்டு உணவு வகைகளும் வந்துவிட்டன. நான் அவற்றைக் குறை சொல்லவில்லை. ஆனால், எங்களுடைய பாரம்பரிய சுவை எங்கே போனது? எங்கள் மண்ணின் மணத்தை சுமந்து வந்த அந்த உணவு வகைகளை நாம் ஏன் மறந்துவிட்டோம்?

ஒரு நண்பர் சொன்னார், "இறக்குமதி செய்யப்படும் உணவு வகைகள் உண்மையான மட்டக்களப்பு நாட்டு சுவையை ஏற்றுமதி செய்துவிட்டன" என்று. அவர் சொன்னது எவ்வளவு உண்மை! இன்று நாம் விரும்பி உண்ணும் பல உணவு வகைகளும் நம்முடையது அல்ல. அவை எங்கிருந்தோ வந்து, நம் நாக்கின் சுவையை மாற்றியமைத்துவிட்டன.

நான் யோசித்துப் பார்க்கிறேன்... ஏன் இந்த மாற்றம்? நாம் ஏன் நம்முடைய பாரம்பரிய உணவுகளை மறந்துவிட்டோம்? ஒருவேளை காலத்தின் வேகத்தில் நாம் எல்லாவற்றையும் இழந்துவிட்டோமா? அல்லது நம்முடைய அடையாளத்தை நாம் தொலைத்துவிட்டோமா?

இன்று என் பிள்ளைகளுக்கு நான் அந்தப் பழைய மட்டக்களப்பு சமையலின் சுவையை அறிமுகப்படுத்த முயற்சி செய்கிறேன். வல்லாரைச் சம்பல் செய்து கொடுக்கிறேன். வாழைக்காய் பொரியல் செய்கிறேன். ஆனால், அந்தப் பழைய சுவை அதில் இல்லை என்பது எனக்குத் தெரியும். ஏனென்றால், அந்த உணவுகளோடு அம்மாவின் அன்பும், பாட்டியின் பாசமும் கலந்திருந்தன. அந்த மண்வாசனை அதில் இருந்தது.

நாம் நம்முடைய பாரம்பரியத்தை மறக்கக் கூடாது. நம்முடைய உணவு கலாச்சாரம் நம்முடைய அடையாளம். அதை நாம் அடுத்த தலைமுறைக்குக் கொண்டு செல்ல வேண்டும். நம்முடைய பிள்ளைகளுக்கு அந்தப் பழைய சுவைகளை அறிமுகப்படுத்த வேண்டும். அப்போதுதான் நம்முடைய பாரம்பரியம் அழியாமல் இருக்கும்.

ஒருவேளை நாம் எல்லாரும் சேர்ந்து முயற்சி செய்தால், அந்தப் பழைய மட்டக்களப்பு சமையலின் சுவையை மீண்டும் கொண்டு வரலாம். நம்முடைய வீடுகளில் அந்த வாசனை மீண்டும் வீசலாம். நம்முடைய பிள்ளைகள் அந்த சுவையின் அருமையை உணரலாம்.

மட்டக்களப்பு மண்ணின் சுவை என்பது வெறும் உணவு மட்டுமல்ல. அது நம்முடைய கலாச்சாரம், நம்முடைய பாரம்பரியம், நம்முடைய அடையாளம். அதை நாம் ஒருபோதும் மறக்கக் கூடாது. அதை நாம் போற்றிப் பாதுகாக்க வேண்டும்.

இன்று நான் உங்களோடு பகிர்ந்து கொண்ட இந்த நினைவுகள் ஒரு ஏக்கப் பெருமூச்சுடன் முடிவடைகிறது. அந்தப் பழைய சுவைகளை மீண்டும் ஒருமுறை ருசிக்க மாட்டோமா என்ற ஏக்கம் என் மனதில் இருக்கிறது. ஒருவேளை உங்கள் வீடுகளில் இன்னும் அந்தப் பழைய மட்டக்களப்பு சமையல் மணக்கிறதா? அப்படியானால், அந்த சுவையை ஒருபோதும் விட்டுக்கொடுக்காதீர்கள். அதுதான் நம்முடைய உண்மையான பொக்கிஷம்.

நன்றி.