ஊத்துச்சேனையில் தொலைந்து போன பாரம், துளிர்த்த ஆனந்தம்

மறந்து விடுகிறேனடா, என் மனச் சுமையெல்லாம்! ஆம் நண்பா, சில நேரங்களில் இந்த வாழ்க்கை ஏன் இவ்வளவு பாரமாக இருக்கிறது என்று யோசித்ததுண்டு. பொறுப்புகள், கடமைகள், கவலைகள் என ஒரு முடிவில்லாத பட்டியல் மனதை அழுத்தும். ஆனால், சில தருணங்கள் வருகின்றன பார், அப்போது எல்லாமே மாயமாக மறைந்துவிடும். சில வருடங்களுக்கு முன் நானும் நண்பன் சுரேசும் ஊத்துச் சேனை கிராமத்துக்குப் போயிருந்தோம் தெரியுமா? அந்தப் பயணம் என் மனதை அப்படியே மறக்காமல் நினைவில் நிற்கிறது.

அந்தக் கிராமம் ஒரு அழகு. அடர்ந்த மரங்களும், பசுமையான வயல்வெளிகளும் சூழ்ந்த ஒரு அமைதியான இடம். அங்கே இலுப்பைப் புல்லினால் வேயப்பட்ட ஒரு சின்னக் குடிலில் இருந்த குடும்பத்துடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். அவர்களின் எளிமையான வாழ்க்கை, அன்பான உபசரிப்பு என்னை மிகவும் கவர்ந்தது. அந்த வீட்டில் ஒரு சின்னக் கண்ணன் இருந்தான். ஒரு வயது மதிக்கத்தக்க குழந்தை. அவன் என் மடியில் ஏறி விளையாடியபோது, நானும் அந்தக் கணம் ஒரு குழந்தையாகவே மாறிவிட்டேன். அவனது சிரிப்பு, அவனது குறும்புத்தனமான பார்வைகள், என் மனதிலிருந்த அத்தனை பாரத்தையும் சட்டெனப் போக்கிவிட்டது. பறந்து திரிந்து சிரித்து மகிழ்ந்து குதித்து தாவியது என் மனம், ஏனென்றால் நானும் ஒரு குழந்தைதானே!

அந்தக் கிராமம் மட்டக்களப்பின் ஒரு எல்லைப் பகுதி. நகரத்திலிருந்து வெகு தூரத்தில், பல இன்னல்களுக்கு மத்தியில் வாழும் சமூகம் அது. ஆனால், அவர்களின் முகத்தில் ஒருபோதும் சோர்வு காணப்படவில்லை. வந்தவர்களை ஆசையோடு உபசரித்தார்கள், அன்போடு உறவாடினார்கள். அவர்கள் எம்மினம்தானே! எவ்வளவு தூரம் இருந்தாலும், எத்தனை கஷ்டங்கள் இருந்தாலும், அந்தப் பிணைப்பு இருக்கிறதே, அது அலாதியானது.

அந்தக் குழந்தையை கையில் ஏந்தியபடி நான் சிரிக்கும் ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்தோம். அந்தப் புகைப்படம் வெறும் ஒரு பதிவு மட்டுமல்ல, அது என் மனதின் ஆழத்தில் பதிந்த ஒரு உணர்வு. ஆயிரம் கைகள் மறைத்து நின்றாலும், ஆதவன் மறைவதில்லை நண்பா. ஆணைகள் இட்டே யார் தடுத்தாலும், நம் பணி ஓய்வதில்லை. நாம் செய்ய வேண்டியது என்னவோ அதை செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும்.

இந்தச் சூழலில் நான் கற்றுக்கொண்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், வாழ்க்கையின் பெரிய பிரச்சினைகளுக்கு மத்தியில் சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களை அனுபவிப்பது எவ்வளவு முக்கியம் என்று. அந்தக் குழந்தையின் சிரிப்பு எனக்கு அதைத்தான் உணர்த்தியது. நாம் எல்லோருமே உள்ளுக்குள் ஒரு குழந்தையை சுமந்து கொண்டுதான் இருக்கிறோம். அந்த குழந்தையை அவ்வப்போது வெளியே விடுவது நல்லது. அது நம் மனதை இலகுவாக்கும், புதிய தெம்பை கொடுக்கும்.

சில நேரங்களில் நாம் நம்மைச் சுற்றி ஒரு சுவரை எழுப்பிக் கொள்கிறோம். வஞ்சகம், பொறாமை போன்ற எதிர்மறை எண்ணங்கள் அந்த சுவரை மேலும் பலப்படுத்துகின்றன. ஆனால், அந்த ஊத்துச் சேனை மக்கள் எந்தவிதமான பிரதிபலனும் எதிர்பாராமல் அன்பை மட்டுமே கொடுத்தார்கள். அந்தத் தூய்மையான அன்பு என்னை திருந்த நினைத்தது. வஞ்சகம் துறந்து, அஞ்சாமல் நடந்து, எல்லோரையும் அணைத்து மகிழ்ந்து உன்னைப்போல் வாழ வேண்டும் என்று தோன்றியது.

வாழ்க்கை ஒரு பயணம். இதில் பல ஏற்ற இறக்கங்கள் இருக்கும். கஷ்டங்கள் வரும், சோதனைகள் வரும். ஆனால், அந்த சோதனைகளுக்கு மத்தியிலும் நாம் சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களை கண்டுகொள்ள வேண்டும். மற்றவர்களிடம் அன்பாக இருக்க வேண்டும். நம்மைச் சுற்றியிருப்பவர்களின் கஷ்டங்களைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். உதவி செய்ய முடிந்தால் செய்ய வேண்டும்.

நண்பா, இந்த உலகத்தில் ஆயிரம் கவலைகள் இருக்கலாம். ஆனால், ஒரு சின்னப் புன்னகை, ஒரு அன்பான வார்த்தை, ஒரு கனிவான தொடுதல் போதும், அந்த கவலைகள் எல்லாம் பறந்து போக. அந்த ஊத்துச் சேனை சின்னக் கண்ணனின் சிரிப்பு எனக்கு அதைத்தான் உணர்த்தியது. நாமும் நம்மைச் சுற்றி இருக்கும் சின்னஞ்சிறிய சந்தோஷங்களை கவனிக்கத் தொடங்குவோம். மற்றவர்களுக்கு அன்பைக் கொடுப்போம். அப்போது நம் மனமும் இலகுவாகும், வாழ்க்கையும் அழகாகும். யாரோ ஒருத்தர் சொன்னது ஞாபகம் வருது, "வாழ்க்கை ஒரு பூந்தோட்டம் மாதிரி, ஒவ்வொரு பூவிலும் ஒரு வாசனை இருக்கு. அதை நுகரத் தவறாதே." உண்மைதானே!