கொண்டாட்டம் மூன்று நாளைக்கு தொடரும்

அந்த 90-களின் காலப்பகுதி... போர் மேகம் சூழ்ந்திருந்தாலும், எங்களுடைய பட்டிருப்பு பிரதேசத்துல ஒரு விதமான அமைதியும், சந்தோஷமும் கலந்த வாழ்க்கை ஓடிட்டு இருந்துச்சு. இப்ப இருக்கிற மாதிரி டிவி, ரேடியோ, மொபைல் போன்னு எதுவுமே கிடையாது. மின்சார வசதிகூட சரியா இருக்காது. அதனால எங்களுக்கு கொண்டாட்டம்னு சொன்னா கோயில் திருவிழாக்களும், வீடுகள்ல நடக்குற ருது சாந்தி விழா, கல்யாணம், பிறந்தநாள் விழா இதுங்க தான் பெருசு.

எனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்கு, ஒரு கல்யாண வீட்டுல ராத்திரி பொடியன் செட் வந்திருப்பாங்க. அந்த காலத்துல அது ஒரு பெரிய விசேஷம். அந்த பொடியன் செட்ல வயசான ஒருத்தர் தாளம் போட, ரெண்டு மூணு அண்ணன்மாரு சினிமா பாட்டுங்களை அப்படியே லைவா மைக்கில பாடுவாங்கப்பா. அவங்க பாடுற ஸ்டைலே தனி. அப்படியே நம்மள வேற உலகத்துக்கு கொண்டு போயிடுவாங்க. அவங்களுக்கு ஊர்ல ஒரு தனி மதிப்பும், கவனிப்பும் இருக்கும். எல்லாரும் அவங்க பாட்டை கேட்டு அப்படியே மெய் மறந்து உக்காந்துருப்பாங்க.

அன்னேரம் அந்த விசேஷத்துக்கு கொடுக்க விடிய விடிய தொதல் கல்லுவாங்க. தொதல்னா தெரியும்ல? இது கொஞ்சம் ஸ்பெஷல். அதுல மா சீனி போடுவாங்க, நல்ல கெட்டியான தேங்காய்ப்பால் விடுவாங்க. அப்புறம் அதை அடுப்புல வச்சு விடிய விடிய கல்லி எடுப்பாங்கப்பா. அந்த வாசனை இருக்கே... ஊரே மணக்கும். அப்படியே தித்திப்பா, தேங்காய்ப்பாலோட ஒரு ரிச்சான டேஸ்டா இருக்கும். இப்ப அதெல்லாம் பார்க்கவே முடியறதில்லை. எல்லாம் மாறிப்போச்சு.

அதுபோல கல்யாண வீடுகள்ல பலகாரம் சுடுவாங்க. முறுக்குன்னு விதவிதமா செய்வாங்க. அதுவும் அச்சு முறுக்குன்னா சொல்லவே வேணாம். அது ஒரு தனி ருசி. எல்லாம் அந்தந்த வீட்டுல சொந்தமா செய்யுற புரடக்ஷன். இப்ப எல்லாம் ஓடர் பண்ணி வாங்குறாங்க. அதுல அந்த சொந்தமா செய்யுற ருசியே இருக்காது. ஏதோ கடமையா சாப்பிடுற மாதிரி இருக்கும்.

அப்ப அந்த ராத்திரி நேரத்துல தியேட்டரும் கிடையாது, டிவியும் கிடையாது. வெளியில போய்ப்பாக்கவும் பயம். ஆக அங்க போடுற படங்களை தான் போய் பார்க்க முடியும். ராத்திரி டைம்ல ஒரு  இடத்தில மூணு படம் போடுவாங்க. ஒரு புது படம், ஒரு சண்டை படம், ஒரு பழைய படம். ரசிகர்களுக்கு ஏத்த மாதிரி கொண்டாட்டங்கள் இருந்த நாட்கள் அது. அந்த நாட்களில் இந்த விசேஷ தினங்களுக்கு கொடுக்கிற இன்விடேஷன்ல "கொண்டாட்டம் மூன்று நாளைக்கு தொடரும்"னு போட்டு விடுவாங்க. மூணு நாளைக்கு ராத்திரி பகலா விருந்து பரிமாறப்படும். ஆடு வெட்டப்படும், கோழி இறைச்சி பரிமாறப்படும். அந்த சந்தோஷத்தை இப்ப நினைச்சாலும் மனசுக்கு ஒரு இதமான உணர்வு வருது.

அந்த காலத்துல எங்க வீட்டுல ஒரு பெரிய வேப்ப மரம் இருந்துச்சு. அந்த மரம் பக்கத்து வீட்டு காணியில கொஞ்சம் நிழல் கொடுக்கும். ஆனா அவங்க அதை பத்தி ஒரு வார்த்தை கூட சொன்னது இல்ல. அதே மாதிரி எங்க வீட்டுல விழற இலை சருகுகள் அவங்க வளவுக்குள்ள போனா கூட அவங்க எதுவும் சொன்னது இல்ல. அந்த அளவுக்கு ஒரு புரிதலும், விட்டுக்கொடுத்தலும் இருந்துச்சு. ஒருத்தருக்கொருத்தர் உதவி செஞ்சுக்கிட்டோம். சின்ன சின்ன விஷயங்களுக்கெல்லாம் சண்டை போட மாட்டோம். எல்லார் மனசுலயும் ஒரு அன்பு இருக்கும், ஒருத்தருக்கொருத்தர் உதவி செய்யணும்னு ஒரு எண்ணம் இருக்கும்.

ஆனா இன்றைக்கு ஒரு மரக்கிளை இன்னொரு வீட்டில் சென்றால் கூட பொது சுகாதார பரிசோதகரிடம் முறையிடுகின்ற ஒரு சமூகத்தை பார்க்கும் பொழுது வெறுப்பாக இருக்கின்றது. காலம் மாறிப்போச்சு. இப்ப எல்லாரும் தனித்தனியா இருக்காங்க. பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க யாருன்னே தெரியாத மாதிரி ஒரு வாழ்க்கை. சின்ன சின்ன விஷயத்துக்கு கூட சண்டை போடுறாங்க. அந்த அன்னியோன்யம், அந்த விட்டுக்கொடுத்தல் எல்லாம் இப்ப ரொம்ப குறைஞ்சு போச்சு.

அந்த காலத்து கொண்டாட்டங்கள் வெறும் சந்தோஷத்தை மட்டும் கொடுக்கல. அது எல்லாரையும் ஒண்ணா சேர்த்தது. உறவுகளை பலப்படுத்தியது. ஒருத்தருக்கொருத்தர் உதவி செய்யணும்ன்ற எண்ணத்தை வளர்த்தது. அந்த மாதிரி ஒரு வாழ்க்கை இப்ப கிடைக்குமான்னு தெரியல. அந்த காலம் இனிமேல் வருமான்னு ஏங்கி பார்க்கிறேன்.

அந்த காலத்துல இருந்த அந்த நிம்மதியான வாழ்க்கை, அந்த சந்தோஷமான கொண்டாட்டங்கள், அந்த அன்பான உறவுகள்... அதெல்லாம் ஒரு பொக்கிஷம் மாதிரி என் மனசுல இருக்கு. அதை நினைக்கும்போது ஒரு பக்கம் சந்தோஷமா இருந்தாலும், இன்னொரு பக்கம் அந்த காலம் திரும்ப வராதேன்னு ஒரு சின்ன வருத்தமும் இருக்கு.

வாழ்க்கை ரொம்ப வேகமா போயிட்டு இருக்கு. இந்த வேகத்துல நாம நிறைய நல்ல விஷயங்களை தொலைச்சுட்டோம்னு தோணுது. அந்த காலத்துல இருந்த அந்த பொறுமை, அந்த விட்டுக்கொடுத்தல், அந்த அன்பு... இதையெல்லாம் நாம மறுபடியும் கொண்டு வர முயற்சி பண்ணனும். ஏன்னா உண்மையான சந்தோஷம் இந்த மாதிரி சின்ன சின்ன விஷயங்கள்ல தான் இருக்கு. அந்த காலத்து வாழ்க்கையில இருந்து நாம கத்துக்க வேண்டியது நிறைய இருக்கு. அந்த அன்னியோன்யத்தை, அந்த ஒற்றுமையை நாம எப்பவும் மறக்கக்கூடாது. அதுதான் நம்மளோட பலம். அந்த பொற்காலம் மறுபடியும் வருமான்னு ஏங்கித் தவிக்கிறேன். அந்த பொடியன் செட்டோட பாட்டும், அந்த விடிய விடிய கல்லுன தொதலோட ருசியும், அந்த சொந்தமா சுட்ட பலகாரத்தோட மணமும்... எல்லாம் ஒரு அழியாத நினைவுகளா என் மனசுல எப்பவும் இருக்கும்.