மீன் கடையில் கற்றுக்கொண்ட நீதி

வெயில் உச்சந்தலையில் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்த அந்த மதிய வேளையில், மீன் சந்தை ஜனசந்தடியாக இருந்தது. ஈரமான தரை, மீன்களின் வாடை, உரத்த கூச்சல் என அந்தச் சிறிய நகரத்து சந்தை ஒரு துடிப்பான களம். நானும் ஒரு நல்ல மீன் துண்டைத்தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தேன்.

சந்தையின் ஒதுக்குப்புறத்தில் சிலர் கையேந்தி நின்றார்கள். அவர்களின் களைத்த முகங்களும், பரிதாபமான கண்களும் என் மனதை உறுத்தின. அவர்கள் வாடிக்கையாளர்கள் மீன் வாங்கும் வரை பொறுமையாகக் காத்திருந்தார்கள்.

நான் ஒரு மீன் கடையின் முன் நின்றிருந்தேன். அப்போது என் அருகில் ஒரு வயதானவர் மெதுவாக நடந்து வந்தார். அவரது கால்கள் தளர்ந்திருந்தன, கையில் ஒரு ஊன்றுகோல். அவரது எளிய தோற்றம் அவர் நீண்ட தூரம் வந்திருப்பதை உணர்த்தியது. அவரை நிமிர்ந்து பார்த்த மீன் வியாபாரி, சட்டென்று தன் வேலையை நிறுத்தி, “நில்லுங்க ஐயா ஒரு நிமிஷம்” என்றார். எல்லோரும் என்ன நடக்கப் போகிறது என்று பார்த்தோம்.

வியாபாரி கல்லாப்பெட்டியைத் திறந்து கொஞ்சம் சில்லறைக் காசுகளை எடுத்து அந்த வயதானவர் கையில் நீட்ட முயன்றார். ஆனால், அந்த வயதானவர் அந்தப் பணத்தை வாங்கவில்லை. அதற்குப் பதிலாக, வியாபாரியைப் பார்த்து பணிவாக, “எனக்கொரு கிலோ மீன் தாருங்கள்” என்று கேட்டார்.

சந்தையே ஒரு கணம் அமைதியானது போலிருந்தது. வியாபாரியின் முகத்தில் ஒருவிதமான தர்மசங்கடம் தெரிந்தது. அவர் கையில் இருந்த பணத்தை சட்டென்று எடுத்துக்கொண்டு, “மீனா ஐயா?” என்று தயக்கத்துடன் கேட்டார். அவர் முதலில் அந்த வயதானவரைப் பிச்சைக்காரராக நினைத்திருந்தது அவர் முகத்தில் தெரிந்தது.

அந்த வயதானவர் ஒரு மெல்லிய புன்னகையுடன் தலையசைத்தார். வியாபாரி உடனே ஒரு கிலோ நல்ல மீனை எடுத்து அவருக்கு எடை போட்டுக் கொடுத்தார். அந்த வயதானவர் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டு மெதுவாக அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார். நான் அந்தச் சம்பவத்தை என் கைபேசியில் யாருக்கும் தெரியாமல் புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன்.

சந்தை மீண்டும் தனது ஆரவாரத்தில் மூழ்கியது. ஆனால், என் மனதில் ஒரு ஆழமான எண்ணம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அந்த மீன் வியாபாரியின் தர்மசங்கடமான முகமும், அந்த வயதானவரின் தன்னம்பிக்கையான பார்வையும் யாரையும் அவர்களின் தோற்றத்தை வைத்து எடைபோடக் கூடாது என்ற பாடத்தை எனக்கு அழுத்தமாக உணர்த்தியது. இலங்கையின் அந்தச் சிறிய நகரத்து சந்தையில் நான் கண்ட அந்தச் சம்பவம், புறத்தோற்றத்தை வைத்து மனிதர்களை மதிப்பிடும் நமது முன்முடிவுகளை கேள்விக்குள்ளாக்கியது.

ஒருபோதும் நாம் ஒருவரை அவர்களின் தோற்றத்தைக் கொண்டு புறக்கணிக்கவோ அல்லது அவர்களைத் தனிமைப்படுத்தவோ கூடாது. ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் அவரவர் தனித்துவமான மதிப்பும், கண்ணியமும் உண்டு. புறத்தோற்றங்கள் ஒருபோதும் ஒருவரின் உள்ளார்ந்த குணத்தையோ அல்லது திறமையையோ பிரதிபலிப்பதில்லை. அனைவரையும் மதித்து, ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒரு சமூகத்தை உருவாக்குவதே மனிதத்துவத்தின் அடிப்படை.

நீதி: ஒருபோதும் யாரையும் அவர்களின் தோற்றத்தைக் கொண்டு எடைபோடாதீர்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவர் சுயமரியாதையும், தேவைகளும் உண்டு.