அந்தநாட்கள் அழகானது ஒரு பழய நினைவுடன்

சற்று முன் என் மருமகன் ஜபேவின் ஒரு புகைப்படத்தைப் பார்த்தேன். அவன் சிறுவனாக இருந்தபோது, பாக்கு மரத்தின் பழுத்த மட்டையில் வைத்து அவனை இழுத்துச் சென்று விளையாடிய ஒரு காட்சி அது. அந்தப் படத்தைப் பார்த்ததும், என் மனசு அப்படியே காலச்சக்கரத்தில் பின்னோக்கிச் சுழன்றது. அந்த நாட்களை நான் தேடிப் பார்க்கிறேன்... இப்போது நாம் எலெக்ட்ரானிக் கார் வைத்து, மொபைல் போன் கேம் விளையாடி பொழுதுபோக்கி, தனிமையில் சிரித்து வாழும் வாழ்க்கை அன்று கிடையாது.

அன்றெல்லாம் எப்படி இருந்தாலும் ஒரு சின்ன நட்பு வட்டம் இருக்கும். அண்ணன் தம்பி, அக்கா தங்கச்சி என்று பலர் சேர்ந்துதான் அந்தப் பொழுது கழியும். காலையில் எழுந்ததில் இருந்து இரவு தூங்கும் வரை அந்த நாள் முழுதும் அருமையாகக் கழியும். தூக்கம் தானாக வரும். உடம்பில் எந்த அசதியும் இருக்காது. விளையாட்டிலும், பேச்சிலும், சிரிப்பிலும் நேரம் போவதே தெரியாது.

ஆனால் இன்றையக் குழந்தைகளைப் பார்க்கிறேன். பிரத்தியேக வகுப்பு, பரீட்சைப் பயிற்சி, தொழில்நுட்ப வசதி என்று ஒரு சின்ன வட்டத்துக்குள் அவர்களின் உலகம் சுருங்கிவிட்டது. மக்கள், அன்னியோன்யம், ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவுதல், பாதுகாப்பு என்ற வார்த்தைகளின் அர்த்தம் அவர்களுக்குத் தெரியுமா என்று கூட எனக்கு சில நேரம் சந்தேகமாக இருக்கிறது.

நாங்கள் சிறுவர்களாக இருந்த காலத்தில், பொழுதுபோக்கு என்றால் அது ஒன்றாக சேர்ந்து விளையாடுவதுதான். கண்ணாமூச்சி, கிட்டிப்புள், நொண்டி, பல்லாங்குழி என்று எத்தனை விளையாட்டுகள்! வெயிலில் வியர்த்து விறுவிறுக்க விளையாடுவோம். களைத்துப் போய் வீட்டுக்கு வந்தால், அம்மா ஏதாவது பலகாரம், கிழங்கவியல் தருவார். அதை எல்லோரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டுவிட்டு, மறுபடியும் விளையாடப் போவோம். அந்த நாட்களில் இருந்த சந்தோஷம் இப்போது இருக்கிறதா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை.

நினைத்துப் பார்க்கிறேன்... எங்கள் வீட்டுக்கு பக்கத்தில் இருந்த காணியில் எல்லோரும் சேர்ந்து பட்டம் விடுவோம். அந்தப் பட்டம் வானத்தில் உயரமாகப் பறக்கும்போது எங்களுக்குள் ஒரு பெருமிதம் தொற்றிக்கொள்ளும். யாராவது ஒருத்தர் பட்டம் அறுந்து கீழே விழுந்தால், எல்லோரும் சேர்ந்து அதைத் தேடிப் போவோம். அந்த ஒற்றுமை, அந்த அன்னியோன்யம்... அது ஒரு பொற்காலம்.

அப்புறம் அந்தி சாயும் நேரத்தில் எல்லோரும் முற்றத்தில் உட்கார்ந்து கதை பேசுவோம். தாத்தா பாட்டி சொன்ன பழைய கதைகள், ஊர் வம்புகள், நாளை என்ன செய்யலாம் என்ற திட்டங்கள்... அந்த உரையாடல்களில் ஒரு உயிர் இருந்தது. ஒருத்தருடைய கஷ்டத்தையும் நஷ்டத்தையும் இன்னொருத்தர் பகிர்ந்து கொள்வார்கள். ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் ஆறுதலாகவும், பலமாகவும் இருப்பார்கள்.

இன்றைய வாழ்க்கை முறை முற்றிலும் மாறிவிட்டது. எல்லோரும் அவரவர் மொபைல் போன்களிலும், கம்ப்யூட்டர்களிலும் மூழ்கி இருக்கிறார்கள். பக்கத்து வீட்டுக்காரரைக்கூட சரியாகத் தெரிவதில்லை. ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவி செய்வது என்பது அரிதாகிவிட்டது. பாதுகாப்பு என்ற உணர்வு கூட குறைந்துவிட்டது. ஏனென்றால், நாம் ஒரு சமூகமாக வாழ மறந்துவிட்டோம்.

என் மருமகன் ஜபே அந்தப் பாக்கு மட்டை வண்டியை இழுத்து விளையாடும்போது, அவனது முகத்தில் நான் ஒரு சந்தோஷத்தைப் பார்த்தேன். அது எலெக்ட்ரானிக் விளையாட்டுக்களில் கிடைக்கும் சந்தோஷம் இல்லை. அது மண்ணோடு, இயற்கையோடு ஒன்றிணைந்து விளையாடுவதால் கிடைக்கும் சந்தோஷம். அந்த சந்தோஷத்தை இன்றைய குழந்தைகள் இழந்துவிட்டார்களோ என்று எனக்கு கவலையாக இருக்கிறது.

நாம் தொழில்நுட்பத்தை முழுமையாக ஒதுக்க வேண்டும் என்று நான் சொல்ல வரவில்லை. ஆனால், அதற்கும் ஒரு எல்லை இருக்க வேண்டும். நம்முடைய குழந்தைகளை நாம் இயற்கையோடும், மற்றவர்களோடும் பழக அனுமதிக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு நட்பு வட்டத்தை உருவாக்கிக் கொடுக்க வேண்டும். ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவி செய்வதன் முக்கியத்துவத்தை அவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும்.

அந்த நாட்களில் நாங்கள் கற்றுக் கொண்ட முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், மனித உறவுகள்தான் வாழ்க்கையின் உண்மையான செல்வம் என்பதுதான். பணம், சொத்து, தொழில்நுட்பம் எல்லாமே தற்காலிகமானவை. ஆனால், நாம் சம்பாதிக்கும் நல்ல நட்புகளும், நாம் மற்றவர்களோடு வைத்திருக்கும் அன்பான உறவுகளும் தான் நம் வாழ்நாள் முழுவதும் நம்முடன் வரும். அவைதான் நமக்கு சந்தோஷத்தையும், பாதுகாப்பையும் கொடுக்கும்.

இன்று பல பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை அதிக மதிப்பெண்கள் எடுக்க வைப்பதிலேயே குறியாக இருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு விளையாடவோ, மற்றவர்களோடு பழகவோ நேரம் கொடுப்பதில்லை. ஆனால், ஒரு குழந்தையின் முழுமையான வளர்ச்சிக்கு கல்வியும் எவ்வளவு முக்கியமோ, விளையாட்டும், சமூக உறவுகளும் அவ்வளவு முக்கியம் என்பதை அவர்கள் உணர வேண்டும்.

நாம் நம்முடைய குழந்தைகளுக்கு நல்ல கல்வியை கொடுப்பதோடு, நல்ல நண்பர்களையும் கொடுக்க வேண்டும். அவர்களுக்கு ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்யும் மனப்பான்மையை வளர்க்க வேண்டும். அவர்களுக்குள் ஒற்றுமையையும், அன்பையும் விதைக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அவர்கள் ஒரு சிறந்த சமூகத்தை உருவாக்குவார்கள்.

அந்தப் பாக்கு மட்டை வண்டி ஒரு சாதாரண விளையாட்டுப் பொருள் அல்ல. அது ஒரு ஞாபகம். ஒரு அழகான காலத்தின் சாட்சி. அந்த நாட்களை நான் திரும்பிப் பார்க்கும்போது, என் மனது ஒருவித ஏக்கத்தையும், அதே நேரத்தில் ஒருவித நிம்மதியையும் அடைகிறது. அந்த வாழ்க்கையில் ஒரு எளிமை இருந்தது. ஒரு சந்தோஷம் இருந்தது. ஒரு பாதுகாப்பு இருந்தது.

இன்றைய வாழ்க்கை எவ்வளவு வசதிகள் நிறைந்ததாக இருந்தாலும், அந்த பழைய நாட்களின் அன்னியோன்யத்தையும், நட்பையும், சந்தோஷத்தையும் நாம் இழந்துவிட்டோமோ என்று சில நேரம் எனக்குத் தோன்றுகிறது. நாம் நம்முடைய குழந்தைகளுக்கு அந்த சந்தோஷத்தை மீண்டும் கொடுக்க முயற்சி செய்ய வேண்டும். அவர்களை மண்ணோடு விளையாட விட வேண்டும். மற்றவர்களோடு பழக விட வேண்டும். தொழில்நுட்பத்தின் மாயையிலிருந்து அவர்களை விடுவித்து, உண்மையான உறவுகளின் அருமையை அவர்களுக்கு உணர்த்த வேண்டும்.

நினைத்துப் பாருங்கள்... ஒரு பெரிய நட்பு வட்டம், அண்ணன் தம்பி, அக்கா தங்கச்சி என்று எல்லோரும் சேர்ந்து விளையாடும் அந்த சந்தோஷமான தருணங்களை. அந்த தூக்கம் தானாக வரும். உடம்பும் அசதியில்லாமல் இருக்கும். அந்த நாட்களை நாம் மீண்டும் உருவாக்க முடியாவிட்டாலும், அந்த நினைவுகளை நம் மனதின் ஆழத்தில் என்றும் வைத்திருப்போம். நம்முடைய குழந்தைகளுக்கு அந்த அருமையான அனுபவத்தை ஒருமுறையாவது கொடுக்க முயற்சி செய்வோம்.