ADS 468x60

11 June 2025

நம்புற உறவுக்காறன்தாங்க கழுத்தறுக்குறான்

அன்றைக்கு, எங்கட வீட்டுத் தோட்டத்துக்கு முன்னால இருந்த வேப்பமரத்து அடியில, நான் அம்மாவோட உட்கார்ந்திருந்தேன். இளங்கதிர் வெயில் உடம்புக்கு இதமா இருந்துச்சு. ஒரு சின்னக் காற்று, வேப்பிலைகளை மெல்ல அசைச்சு, ஒரு நிம்மதியான சத்தத்தை உண்டாக்கிச்சு. பக்கத்துத் தோட்டத்துல இருந்து தென்னை மரங்கள் காற்றில் ஆடுற சத்தம், ஒரு அமைதியான இசையா கேட்டுச்சு. அம்மா, தன் மடியில் வெத்திலை பாக்கைப் போட்டு மெல்ல சுருட்டிட்டு இருந்தா. அவளின் அந்தப் பழக்கப்பட்ட அசைவுகள், எனக்கு எப்பவும் ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வைக் கொடுக்கும். அந்த நேரத்துல, எங்கட காணிக்குள்ள ஒருத்தர் வந்தார். அவர் எங்கட தூரத்துச் சொந்தக்காரர்.

"அக்கா, கொஞ்சம் வேலைகள் இருக்குது. இந்த நிலத்துல கொஞ்சம் விவசாயம் செய்ய அனுமதி கிடைக்குமா? கஷ்டப்படுறேன்" என்று கெஞ்சினார்.

அம்மாவின் முகம் சட்டென மாறிச்சு. அவளின் கண்களில் ஒரு தயக்கம் தெரிஞ்சுது. காரணம், இது போன்ற சம்பவங்கள் எங்கள் குடும்பத்தில் புதியது அல்ல. அப்பாவும், அம்மாவும் பலமுறை இந்தக் கருணையைச் செய்திருக்கிறார்கள். "பாவம் பொழச்சிட்டுப் போகட்டும்" என்று சொல்லி, எங்கள் காணி நிலங்களில் விவசாயம் செய்ய பல சொந்தக்காரர்களுக்கு அனுமதி கொடுத்திருக்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் நன்றியுடனும் பணிவுடனும் வந்தவர்கள், காலம் போகப் போக, அந்த நிலத்தின் மீது ஒருவித உரிமை கொண்டாட ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்.

ஆனால், அன்று அம்மாவின் மனசுல ஒருவித தயக்கம். "சரி பாப்பம்" என்று அவங்க சொன்னதும், அவர் முகம் மலர, "ரொம்ப நன்றி அக்கா!" என்று கூறிச் சென்றார். அம்மாவுக்குத் தெரியும், இது ஆரம்பம் மட்டும்தான் என்று. அந்த வேப்ப மரத்தின் அடியில் உட்கார்ந்திருந்த நான், மனசுக்குள்ள ஆயிரம் யோசனைகளை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தேன். உறவுக்கும், உரிமைக்கும் இடையிலான மெல்லிய கோடு, எவ்வளவு இலகுவாக அழிந்து போகிறது என்று நான் அப்போதிலிருந்து தான் உணர ஆரம்பித்தேன்.

நான் சின்னப் பிள்ளையா இருக்கும்போது, எங்கட வீட்டைச் சுத்தி எப்பவும் சனம் நிரம்பி இருக்கும். கல்யாணம், காதுகுத்து, பண்டிகைனு எந்த விசேஷம் என்றாலும், சொந்தக்காரர்கள் எல்லாம் வந்து கூடுவார்கள். "எங்கட சொந்தக்காரர்" என்று சொல்லி, அவங்களுக்கு எங்களால முடிஞ்ச எல்லா உதவியையும் செய்வோம். சாப்பாடு, உடை, பணம்னு, எது கேட்டாலும் யோசிக்க மாட்டோம். "ரத்த சொந்தம்" என்று அப்பா சொல்லுவார். அந்த வார்த்தையில் ஒரு ஆழமான அன்பு இருக்கும்.

ஆனால், காலம் போகப் போக, அந்த அன்பின் நிறம் மாறத் தொடங்கிச்சு. நாங்கள் கொடுத்த நிலத்தில் விவசாயம் செய்ய அனுமதி வாங்கியவர்கள், ஒரு நாள், "இந்த நிலம் எங்களுடையது" என்று கோர்ட் கேஸ் என்று செல்ல ஆரம்பித்தார்கள். அப்பாவின் முகம் வாடி, அம்மா இரவெல்லாம் தூக்கம் இல்லாமல் தவித்தார்கள். "என்னடா இது... இவ்வளவு நம்பிக்கையா கொடுத்தோம், இப்ப இப்பிடி நடக்குதே" என்று அம்மா அடிக்கடி புலம்புவார்கள். பக்கத்து வீட்டுக்காரனை விட, சொந்தக்காரனுக்குத்தான் நம்மட சொத்து மேல அபகரிக்கிற ஆசை அதிகம் இருப்பதை, நான் எங்கட வீட்டுச் சம்பவங்களிலிருந்து நேரடியா பார்த்திருக்கிறேன்.

எங்கட கிராமத்துல ஒரு பழமொழி இருக்கு: "குடுத்தது குண்டிக்கு, கெடுத்தது குசினிக்கு." அதாவது, கொடுத்தது காலத்துக்கும், கெடுத்தது ஒரு நிமிடத்துக்கும். இந்தச் சம்பவங்கள், நான் உலகத்தைப் பார்க்கிற விதத்தையே மாத்திச்சு. நான் என்ன பாடம் படிச்சேன் தெரியுமா? நல்ல எண்ணத்தோடு நாம ஒருத்தருக்கு உதவினாலும், அந்த உதவி அவங்களுக்கு உரிமையாக மாறிடாதபடி ஒரு எல்லையை வகுக்கணும். அன்பை கொடுக்கலாம், ஆதரவு கொடுக்கலாம். ஆனால், அது இன்னொருத்தருக்கு உரிமை என்ற எண்ணத்தை கொடுத்துடக்கூடாது.

ஒரு சமயம், எங்கட ஊர்ல ஒரு கோவில் திருவிழா. நானும் அம்மாவும் போயிருந்தோம். அங்க, நாங்கள் நிலம் கொடுத்த ஒருத்தர், தன்னோட பிள்ளைகளோட வந்து சிரிச்சுப் பேசிக்கிட்டு இருந்ததை பார்த்தேன். ஒரு நிமிஷம், என் மனசுல ஒருவித வெறுமை ஏற்பட்டது. அப்போ அம்மா என் கையைப் பிடிச்சு, "கண்ணு, நாம நல்லது செஞ்சா, அது எங்கேயும் போகாது. அவங்க கஷ்டப்பட்ட காலம் வரும்போது, இது அவங்களுக்கு ஞாபகம் வரும். அவங்க பாவம், பொழச்சிட்டுப் போகட்டும்" என்று சொன்னாங்க. அம்மாவின் வார்த்தைகளில் ஒரு நிம்மதி இருந்தது. அந்த மனசுதான், அவங்களை எங்கட குலதெய்வம் மாதிரி இருக்க வைக்குது.

இந்தக் கலியுகத்துல, ரத்த சொந்தமாக இருந்தும் இரக்கமில்லாமல் நடக்கின்றவர்களை அதிகம் பார்க்கிறோம். பணத்துக்காகவும், சொத்துக்காகவும், சகோதரர்கள் கூட ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்றிக் கொள்கிறார்கள். சில சமயம், எனக்குத் தோன்றும், இவர்களுக்கு சொர்க்கவாசலில் மகிழ்ச்சி இருக்காது, நரக வேதனையினைத்தான் அனுபவிப்பார்கள் என்று. ஒருத்தரை ஏமாத்தி, அவங்களுடைய கஷ்டத்தின் மேல நாம சந்தோஷம் காண முடியாது. ஒருத்தரை அழ வச்சு நாம சிரிக்கிறது, ஒரு நாள் நம்மளையே வந்து சேரும். இது நான் அனுபவத்தில கண்ட உண்மை.

எங்கட கிராமத்துல, விவசாயம் செய்றது ஒரு பெரிய கலை. அதுல பல பாடங்கள் இருக்கு. நாங்களும் விவசாயக் குடும்பம் என்பதால், ஒவ்வொரு பயிரும் எப்படி வளருது, எப்படி அதுக்கு தண்ணீர் ஊத்தணும், எப்படி பூச்சி அண்டாம பாத்துக்கணும்னு தெரியும். நிலம் எப்படி நமக்குக் கொடுக்குதோ, அதே மாதிரி நாமளும் நிலத்துக்கு கொடுக்கணும். சும்மா எதையும் எடுக்க முடியாது. மனுஷ உறவுகளும் அப்படித்தான். ஒரு உறவுல, நாம மட்டும் எடுக்காம, நாமளும் கொடுக்கணும். அன்பு, நம்பிக்கை, மரியாதை – இதெல்லாம் ஒரு உறவோட அஸ்திவாரம். அது இல்லாட்டி, எந்த உறவும் நிலைக்காது.

நான் நிறைய பேரைப் பார்த்திருக்கேன், உறவினர்களால ஏமாற்றப்பட்டு, மனசு உடைஞ்சு போனவங்களை. அவங்க பேசுறத கேட்கும்போது, என் மனசுக்குள்ள ஒரு வலி ஏற்படும். "நாமளும் இதே மாதிரிதானே கஷ்டப்பட்டோம்" என்று தோன்றும். ஆனால், ஒவ்வொரு அனுபவமும் ஒரு பாடம்தான். இந்தச் சம்பவங்கள் என்னோட வாழ்க்கையில நடந்ததாலதான், நான் இன்னைக்கு ஒரு தெளிவான மனநிலையோட இருக்கேன்.

இப்போ நான் யாருக்கும் உதவி செய்றதுக்கு தயங்குறது இல்லை. ஆனா, ஒரு கோடு வரையறதுக்கு நான் கத்துக்கிட்டேன். என்னோட உதவிகள், அவங்களுக்கு ஒரு தூண்டுகோலா இருக்கணும், ஒரு பிடிமானமா இருக்கக் கூடாது. நமக்கு இருக்குறதை மற்றவர்களோட பகிர்ந்துக்கலாம், ஆனா, அது அவங்க உரிமை என்ற எண்ணத்தை கொடுக்கக் கூடாது. இந்த விதி, என்னோட மனசுல ஆழமா பதிஞ்சு போச்சு.

வாழ்க்கை ஒரு பெரிய பாடம். ஒவ்வொரு நாளும் நாம புதுசு புதுசா கத்துக்கிறோம். நம்ம சுற்றி நடக்குற சின்ன சின்ன விஷயங்கள் கூட, நமக்கு பெரிய பாடங்களை சொல்லிக் கொடுக்கும். சில சமயம், நம்ம சொந்தக்காரங்க கிட்ட இருந்து நாம கத்துக்கிற பாடம், உலகத்துல வேற யார்கிட்டயும் கத்துக்க முடியாது. இது கொஞ்சம் கசப்பான பாடம்னாலும், அது நம்மை பலப்படுத்தும்.

 

0 comments:

Post a Comment