பிள்ளைகளைத் தண்டிப்பதல்ல, வழிநடத்துவதே உண்மையான வளர்ப்பு!

"அடிக்காத பிள்ளை படிக்காது, கிண்டாத சட்டி பொங்காது" என்றொரு பழமொழி தமிழ் சமூகத்தில் காலம் காலமாக வழக்கில் உள்ளது. எனினும், இந்த பழமொழியின் உண்மையான அர்த்தம் காலப்போக்கில் தவறாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட்டுள்ளது. நவீன சமூக அறநெறிகள் மற்றும் விழுமியங்களின் பார்வையில் பார்க்கும்போது, இது உடல் ரீதியான தண்டனையை ஆதரிப்பதில்லை. மாறாக, ஒழுங்குமுறை மற்றும் வழிகாட்டுதல் மூலம் கட்டுப்பாட்டை நிலைநிறுத்துவதன் முக்கியத்துவத்தை இது வலியுறுத்துகிறது - தீங்கு விளைவிப்பதன் மூலம் அல்ல. 

அண்மையில், உடலியல் ரீதியான தண்டனை தொடர்பான குற்றவியல் நடைமுறைச் சட்டத்தில் (1979 ஆம் ஆண்டின் 15 ஆம் இலக்கச் சட்டம்) திருத்தங்களுக்கு அமைச்சரவை அங்கீகாரம் அளித்துள்ளது. நீதி மற்றும் தேசிய ஒருமைப்பாடு அமைச்சர் சமர்ப்பித்த இந்த யோசனை, உடல்ரீதியான தீங்கு விளைவிக்கும் எந்தவொரு சூழ்நிலையிலும் உடல் தண்டனையைத் தடைசெய்யும் சட்டமூலத்தை வரைவதற்கு கொள்கை ரீதியான அங்கீகாரத்தைப் பெற்றுள்ளது. குழந்தைப் பாதுகாப்பு மற்றும் மனித உரிமைகள் தொடர்பான சமகாலத் தரங்களுடன் தேசிய சட்டக் கட்டமைப்புகளை சீரமைப்பதில் இது ஒரு முக்கிய படியாகும்.

உடல்ரீதியான தண்டனை என்பது ஒழுக்கத்தின் ஒரு வடிவமாக உடல் வலியை ஏற்படுத்தும் எந்தவொரு செயலையும் குறிக்கிறது. இது குறிப்பாக குழந்தைகள் விடயத்தில், வீடு மற்றும் பாடசாலைகளில் பொதுவாகக் காணப்படுகிறது. அடித்தல், அறைதல், கிள்ளுதல், இழுத்தல் போன்ற செயல்கள், குழந்தையின் நடத்தையை வலி அல்லது அசௌகரியம் மூலம் சரிசெய்வதை நோக்கமாகக் கொண்ட எந்தவொரு உடல்ரீதியான பிரதிபலிப்பையும் இது உள்ளடக்குகிறது. 

உலக சுகாதார ஸ்தாபனத்தின் (WHO) கூற்றுப்படி, உலகளாவிய ரீதியில், குறிப்பாக வீடுகளிலும் பாடசாலைகளிலும் உடல் ரீதியான தண்டனை பரவலாக உள்ளது. 2 முதல் 14 வயதுக்குட்பட்ட குழந்தைகளில் கிட்டத்தட்ட 60 சதவீதம் பேர் தங்கள் பெற்றோர் அல்லது பராமரிப்பாளர்களால் தொடர்ந்து உடல் ரீதியான தண்டனைக்கு ஆளாகின்றனர். சில நாடுகளில், கிட்டத்தட்ட அனைத்து மாணவர்களும் பாடசாலை ஊழியர்களால் உடல் ரீதியான தண்டனையை அனுபவிப்பதாக தெரிவிக்கின்றனர். இத்தகைய தண்டனையின் ஆபத்து ஆண், பெண் இருபாலருக்கும் அல்லது வசதியான, வசதியற்ற குடும்பங்களைச் சேர்ந்த குழந்தைகளுக்கும் இடையில் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் வேறுபடுவதில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

சிலர், குழந்தைகளுக்கு ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொடுக்க உடல்ரீதியான தண்டனை அத்தியாவசியம் என்றும், அது இல்லாமல் குழந்தைகள் கட்டுப்பாடின்றி வளர்வார்கள் என்றும் வாதிடலாம். "அடிக்காத பிள்ளை படிக்காது" என்ற பழைய எண்ணக்கருவை முன்வைத்து, சில பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களும் இன்றும் இந்த முறையைப் பின்பற்றுகின்றனர். 

ஆனால், உலக சுகாதார ஸ்தாபனம் (WHO) தொடர்ச்சியான ஆய்வுகள் மூலம், உடல்ரீதியான தண்டனை குழந்தைகளின் நடத்தை சிக்கல்களை காலப்போக்கில் மோசமாக்குகிறது என்பதற்கு ஆதரவான சான்றுகள் மட்டுமே உள்ளன என்றும், நேர்மறையான விளைவுகளுக்கான எந்த ஆதாரமும் இல்லை என்றும் வலியுறுத்துகிறது. லேசான அல்லது பாதிப்பில்லாததாகத் தோன்றும் உடல் ரீதியான தண்டனைகூட, அதிகரிக்கும் ஆபத்தை இயல்பாகவே கொண்டுள்ளது. மேலும், உடல்ரீதியான தண்டனையைப் பயன்படுத்தும் பெற்றோர்கள் கடுமையான குழந்தை துஷ்பிரயோகங்களுக்கு ஆளாகும் வாய்ப்பு அதிகம் என்பதையும் ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன.

உடல் ரீதியான தண்டனை பல எதிர்மறை விளைவுகளுடன் தொடர்புடையது. உடல் மற்றும் மனநலப் பிரச்சினைகள், அறிவாற்றல் மற்றும் உணர்ச்சி வளர்ச்சிக் குறைபாடுகள், குறைந்த கல்வி செயல்திறன், மற்றும் எதிர்காலத்தில் ஆக்கிரமிப்பு மற்றும் வன்முறை நடத்தைக்கான அதிகரித்த போக்கு ஆகியவை இதில் அடங்கும். மிக முக்கியமாக, உடல் ரீதியான தண்டனை குழந்தைகளின் உரிமைகளை மீறுகிறது - உடல் ஒருமைப்பாடு, மனித மாண்பு, ஆரோக்கியம், வளர்ச்சி, கல்வி மற்றும் சித்திரவதை மற்றும் பிற கொடூரமான, மனிதாபிமானமற்ற அல்லது இழிவுபடுத்தும் சிகிச்சையிலிருந்து பாதுகாப்பு ஆகியவை இதில் அடங்கும்.

இந்த சட்டத் திருத்தம், இலங்கையை 2030 நிலைபேறான அபிவிருத்தி நிகழ்ச்சி நிரலில் உள்ள இலக்கு 16.2 உடன் இணைக்கிறது. "குழந்தைகளுக்கு எதிரான அனைத்து விதமான வன்முறைகள், சுரண்டல், கடத்தல் மற்றும் சித்திரவதைகளை முடிவுக்குக் கொண்டுவருதல்" என்ற இலக்குடன் உடலியல் தண்டனையை நீக்குவது ஒரு முக்கியமான படியாகும்.

குழந்தைகளுக்கு ஒழுக்கத்தைக் கற்றுக்கொடுக்க உடல் ரீதியான தண்டனைக்கு மாற்றாக பல பயனுள்ள வழிமுறைகள் உள்ளன. நேர்மறை வலுவூட்டல், தெளிவான எல்லைகளை அமைத்தல், குழந்தைகளின் நடத்தையைப் பற்றி அமைதியாகப் பேசுதல், மாற்று நடத்தைகளை கற்றுக்கொடுத்தல், மற்றும் முன்மாதிரியாக இருத்தல் ஆகியவை இதில் அடங்கும். உதாரணமாக, ஒரு குழந்தை தவறு செய்யும்போது, அவர்களுக்கு ஏன் அந்த செயல் தவறு என்று பொறுமையாக எடுத்துரைத்து, சரியானதை எவ்வாறு செய்வது என்று கற்பிக்க வேண்டும். அவர்களின் நல்ல நடத்தைகளை பாராட்டுவதன் மூலம் அவர்களை ஊக்கப்படுத்த வேண்டும்.

முடிவுரை

பிள்ளைகளைத் தண்டிப்பதன் மூலம் அவர்களை வழிநடத்துவது என்பது காலாவதியான ஒரு முறையாகும். ஒரு சட்டி கிண்டப்படாமல் இருந்தால் பொங்காது என்ற பழமொழி, ஒரு பிள்ளைக்கு சரியான வழிகாட்டுதலும், ஒழுக்கமும் கொடுக்கப்படாவிட்டால், அவர்கள் சரியான முறையில் வளர மாட்டார்கள் என்பதையே குறிக்கிறது. உடல் ரீதியான வலி அல்லது அச்சத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒழுக்கம், உண்மையான உள் கட்டுப்பாட்டையும், சுய மரியாதையையும் உருவாக்குவதில்லை. 

மாறாக, அது பயம், கோபம், மற்றும் எதிர்காலத்தில் வன்முறை நடத்தைகளுக்கான விதைகளை விதைக்கிறது. இலங்கையில் இந்த சட்டத் திருத்தம், நமது குழந்தைகளுக்கு ஒரு பாதுகாப்பான மற்றும் ஆரோக்கியமான எதிர்காலத்தை உருவாக்க ஒரு சிறந்த வாய்ப்பை வழங்குகிறது. உடலியல் தண்டனையை முற்றிலுமாக ஒழித்து, அன்பும், புரிதலும், வழிகாட்டுதலும் நிறைந்த ஒரு சமூகத்தை உருவாக்குவதே நமது இலக்காக இருக்க வேண்டும். இதுவே, “பிள்ளைகளைத் தண்டிப்பதல்ல, வழிநடத்துவதே உண்மையான வளர்ப்பு!” என்பதன் ஆழமான அர்த்தமாகும்.