சொந்தக்காணிகளை கபளீகரம் பண்ணும் உறவுக்காரன்கள்

அன்றைக்கு, காலை வெயில் நிலத்தில் தங்க நிறம்பூச, எங்கட பெரிய காணிக்குள்ள நான் நின்னுக்கொண்டிருந்தேன். காற்றில் தென்னை ஓலைகள் மெல்ல அசைந்து, ஒருவித சலசலப்புச் சத்தம் காதுக்கு இனிமையா இருந்துச்சு. புதுசா பூத்த பலாப்பூவின் மணம், அருகிலிருந்த மாமரங்களின் வாசத்தோடு சேர்ந்து, ஒரு கிராமிய மன அமைதியைக் கொடுத்தது. அப்பா பக்கத்துல நின்று, என்னோட பேசிக்கொண்டிருந்தார். எங்களின் இந்த பெரிய காணி, எங்கட பாட்டன்மார் காலத்திலிருந்து எங்களுக்குச் தாயதிச் சொந்தம் தாயதி என்பது தாய்வழியாக பெண்ணடியாக வருவது. பல தலைமுறைகளா எங்களோட வாழ்வோடு பின்னிப் பிணைந்த ஒரு அடையாளம் அது.

எங்கட ஊரில் ஒரு பழக்கம் இருக்கின்றது பெண்ணடிக்குச் சொந்தமான பூர்வீக தாயதிச் சொத்தினை ஆண்பிள்ளைகள் ஒருபோதும் எடுக்கமாட்டார்கள் அதனை ஆதனமாகவும் கொடுப்பதில்லை. அவ்வாறு ஆண்கள் அதை எடுக்க முயன்றால் அதனை ஒரு கையாலாகாத்தனம் என சொல்லி அவமானப்படுத்துவதுண்டு. அவமாணம் என்னங்க ஆதனம்தான் முக்கியம் என்று ஆட்டையப்போடுபவர்களும் இல்லாமல் இல்லை அது ஆயிரத்தில் ஒன்று. இல்லாவிடின் பெண்வாரிசு இல்லாதவர்கள் சொந்தக்காரப் பெண்பிள்iளைகளுக்கோ அல்லது அந்த ஆண்பிள்ளைகளுக்கோ கொடுப்பதுதான் வழமை.

அந்தக் காணியில ஒரு பகுதியில, எங்கட சொந்தக்காரங்களான ரெண்டு அண்ணன் தம்பிமார், தோட்டம் செஞ்சு வந்தார்கள். அவங்க கஷ்டப்படுறாங்க, பிள்ளைகளோட இருக்காங்க என்ற ஒரே காரணத்துக்காக, எந்தவித ஒப்பந்தமும் இல்லாம, நம்பிக்கையின் அடிப்படையில அப்பாவும் அம்மாவும் அந்தக் காணியை அவங்களுக்கு கொடுத்திருந்தார்கள். "பாவம் புள்ள குட்டிக்காரர்கள், பிழைச்சுப் போகட்டுமே" என்ற அப்பாவின் வார்த்தைகள் இன்றும் என் காதுக்குள்ள ஒலிக்கிறது. ஆரம்பத்துல, அவங்க ரெண்டு பேரும் ரொம்ப மரியாதையா, நன்றியோடதான் எங்களிடம் பழகினார்கள். தோட்டத்துல விளையுற காய்கறிகளை, பழங்களை, எங்க வீட்டுக்கு கொண்டு வந்து கொடுப்பாங்க. நானும் சின்னப் பிள்ளையா இருக்கும்போது, அவங்க தோட்டத்துல போய் ஓடி விளையாடினதுண்டு.

உறவில் ஏற்பட்ட கீறல்

ஆனா, காலம் போக்கப் போக்க, இந்த நல்லுணர்வு மெல்ல மெல்ல மங்கத் தொடங்கிச்சு. ஒரு நாள், அவர்களில் ஒரு சகோதரர், எங்கட அப்பாவிடம் வந்து பேசினார். அவர் எங்களிடம் கொடுத்த காணியினை தனக்கே நிரந்தரமா தரும்படி கேட்டார். "நான் தொண்டு தொட்டு இங்கதான் விவசாயம் செய்யுறேன். இந்த காணி எனக்குத்தான் சொந்தம்" என்று கொஞ்சம் அதிகாரம் தொனிக்கும் குரலில் பேசினார்.

அப்பாவுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. "என்னப்பா நீ இப்படி பேசுற? இந்த காணி எங்களுக்குச் சொந்தம். நீங்க கஷ்டப்படுறீங்கன்னுதான் உங்களுக்கு தோட்டம் செய்ய கொடுத்தோம். இப்போ நாங்க இதுல தென்னம்பிள்ளை வைக்கணும்னு யோசிச்சு இருக்கோம். ஆகவே, ஒரு குறித்த காலத்துக்குள்ள நீங்க இந்த காணியை விட்டுப் போகணும்" என்று அப்பா அமைதியாகவே சொன்னார்.

ஆனால், அவர் கேட்கவில்லை. பெரிய சண்டை, வாக்குவாதம்னு வெடிச்சது. "குடுத்த காணியை திரும்ப வாங்குறீங்களா? நீங்க எல்லாம் மனிசர்களா?" என்று அவர் கத்தினது இன்றும் என் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது. அந்த நேரம், என் மனசுக்குள்ள ஒரு விதமான பயம் வந்துச்சு. இந்த உறவுகள் எல்லாம் எவ்வளவு பலவீனமானவை என்று அப்போதான் நான் உணர்ந்தேன். பெரும் சண்டைக்குப் பிறகு, அவர் அந்த காணியை விட்டு விலகிச் சென்றார். அவர் போனதும், அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் ஒரு பெரிய பாரம் இறங்குன மாதிரி இருந்தது.

இரக்கம் மறந்த மனங்கள்: இன்னொரு அதிர்ச்சி

ஆனா, கதை அத்தோட முடியல. இந்த விலகிச் சென்றவர், இன்னொரு சகோதரருக்குக் கொடுத்திருந்த காணியிலேயும் ஒரு தோட்டம் வைத்திருந்தார். இந்தப் பழைய காணிக்குள்ள இருந்து மண்ணை எல்லாம் எடுத்து, அந்தத் தோட்டத்தைச் செஞ்சுதான் அதை வளப்படுத்தியிருந்தார். அதனால, இவருடைய பகுதியில இருந்த காணித் துண்டு, பெரிய பள்ளமா மாறிடுச்சு.

ஒருநாள், அந்த பள்ளத்தை நிரப்புவதற்காக, வளவு உரிமையாளராகிய அப்பா, அடுத்த சகோதரருக்குக் கொடுத்த காணியில் இருந்து மண்ணை எடுக்கப் போனார். ஏன்னா, அந்த இரண்டு காணிப் பகுதிகளும் ஒரே வளவுக்குள்தான் இருந்தன. அப்போதான் அந்த அடுத்த சகோதரர், "இது எங்களுடைய வளவு, எங்களுடைய மண். இதில் ஒரு துளியும் தர முடியாது!" என்று சொன்னார் பாருங்கள். அப்போ எனக்கு உண்மையிலேயே தலை சுத்திப் போச்சு.

அவரைப் பார்த்து, "தம்பி, உங்க தம்பி இந்த மண்ணை எடுத்துத் தான் உங்க பக்கத்துல தோட்டம் செஞ்சார். இப்போ இந்த பள்ளத்தை நிரப்ப கொஞ்ச மண் தேவைப்படுது. இந்த மண் இந்தப் பக்கத்துக் காணிக்குள்ள இருந்துதானே எடுக்கப்பட்டது?" என்று அப்பா கேட்டார்.

அவர் அசையவே இல்லை. "இல்ல, இப்போ இது எங்கட காணி. மண் தர முடியாது." இந்த வார்த்தைகள் என் மனசுல ஒரு பெரிய ரணத்தை ஏற்படுத்திச்சு. "பாவம், புள்ள குட்டிக்காரர்கள், பிழைச்சுப் போகட்டுமே" என்று காணியைக் கொடுத்தால், கொடுத்தவனையே விரட்டி அடிக்கும் கொடூரத்தை என்ன சொல்ல?

நான் கற்றுக் கொண்டவை

இந்தச் சம்பவங்கள், நான் உலகத்தைப் பார்க்கிற விதத்தையே தலைகீழா மாத்திச்சு. நான் என்ன பாடம் படிச்சேன் தெரியுமா?

நம்பிக்கையும் ஒப்பந்தமும்: சில சமயம், உறவுகளைக் காப்பதற்காக, நாம எந்தவித ஒப்பந்தமும் இல்லாம உதவிகளைச் செய்வோம். ஆனா, அந்த உதவி, இன்னொருத்தருக்கு உரிமையாக மாறிடாதபடி, ஒரு எல்லையை வகுக்கிறது ரொம்ப முக்கியம். வாய் வார்த்தையாகக் கொடுத்தாலும், ஒரு சிறிய எழுத்துப்பூர்வமான ஒப்பந்தம், எதிர்கால சிக்கல்களைத் தவிர்க்க உதவும் என்பதை நான் அப்போதான் உணர்ந்தேன். உறவுகள்ல கூட, தெளிவான எல்லைகள் (clear boundaries) இருக்கணும்.

மனித மனங்களின் மாற்றம்:  நம்ப முடியாத அளவுக்கு மனிதர்கள் மாறுகின்றார்கள். ஆரம்பத்துல ரொம்பவும் நல்லவங்களா, நன்றியுள்ளவங்களா இருக்கிறவங்க கூட, காலப்போக்குல, சூழ்நிலைகள் மாறும்போது, அவங்களுடைய நிஜ முகம் வெளிப்படும். சுயநலம் என்பது, சிலசமயம் உறவுகளையே விழுங்கிவிடும் ஒரு விஷயம்.

இரக்கத்தின் மறுபக்கம்: இரக்கப்பட்டு ஒருத்தருக்கு உதவி செய்யும்போது, அந்த இரக்கம், நம்மையே திருப்பித் தாக்காதபடி பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும். "நல்லவன் என்று பெயரெடுக்கப் போய், நாசமாகப் போக வேண்டாம்" என்ற எங்கட கிராமத்துல சொல்லுற ஒரு பழமொழி, என் மனசுல ஆழமா பதிஞ்சுச்சு.

நிலத்தின் மீதான பற்று: இலங்கையில, நிலத்தின் மீதான பற்று ரொம்ப ஆழமானது. ஒவ்வொருத்தருக்கும், "இது எங்கட பூமி" என்ற ஒரு உணர்வு உண்டு. இந்த உணர்வு, சில சமயம், உறவுகளை விடவும் பெரியதாக மாறி, சண்டைகளுக்கும், வழக்குக்களுக்கும் வழி வகுக்கும் என்பதை நான் கண்ணார கண்டேன்.

இந்தச் சம்பவங்கள் நடந்த பிறகு, அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் அந்த நிலத்தின் மீது ஒருவித வெறுமை ஏற்பட்டது. "இனிமே யாருக்கும் காணி கொடுக்க வேண்டாம்" என்று அவங்க சொன்னார்கள். என் மனசுலயும் அதே எண்ணம் வந்துச்சு. ஆனால், அதே நேரம், எல்லா மனிதர்களும் இப்படி இருப்பார்களா என்ற கேள்வியும் எழுந்தது. நல்லவர்களும் இருக்கிறார்கள்.

 இந்தக் கலியுகத்துல நடக்குறதை நாமெல்லாம் பார்க்கிறோம். பணத்துக்காகவும், சொத்துக்காகவும், ரத்த பந்தங்கள் கூட ஒருவரை ஒருவர் ஏமாற்றிக் கொள்கிறார்கள். சில சமயம், நியாயம் என்ற ஒன்று செத்துப் போன மாதிரி தோணும். ஆனால், நான் நம்புகிறேன், நாம் செய்யும் நல்ல செயல்கள் ஒருபோதும் வீண் போகாது. ஒரு நாள், அந்த நல்லது செய்தவர்களுக்கு அதற்கான பலன் கிடைக்கும். அதே மாதிரி, அடுத்தவர்களை ஏமாற்றி வாழ்பவர்கள், ஒரு நாள் அதற்கான விளைவுகளைச் சந்திப்பார்கள். இது இயற்கையின் நியதி.

இந்த அனுபவங்கள் எனக்கு ஒரு தெளிவான மனநிலையைக் கொடுத்தன. ஒருத்தருக்கு உதவலாமா வேண்டாமா என்று யோசிக்கும்போது, என்னுடைய கடந்த கால அனுபவங்கள் எனக்கு ஒரு வழிகாட்டியாக இருக்குது. உதவி செய்யலாம், ஆனால், அது அவங்களுக்கு ஒரு பிடிமானமாக இல்லாமல், ஒரு தூண்டுகோலாக இருக்கணும். அவர்களுக்குள்ளயே ஒரு உத்வேகத்தை உருவாக்கணும்.

நம் வாழ்வில் இது போன்ற கசப்பான அனுபவங்கள் வரும்போதுதான், நாம் பல பாடங்களை கற்றுக்கொள்கிறோம். அது ஒரு விதத்தில் நமக்கு நல்லதே. இந்த உலகத்துல, உண்மையான உறவுகள் எது, போலியான உறவுகள் எது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள இந்தச் சம்பவங்கள் எனக்கு உதவியது.

நான் இந்த கதையை உங்களுக்குச் சொல்வதன் நோக்கம், யாரையும் குறை கூறுவது அல்ல. ஆனால், இந்த மாதிரியான அனுபவங்கள் உங்கள் வாழ்க்கையிலும் ஏற்பட்டிருக்கலாம். அல்லது ஏற்படக்கூடும். அப்போ, இந்த என் கதை, உங்களுக்கு ஒரு சிறு வழிகாட்டுதலாக இருக்கும் என்று நம்புகிறேன். உறவுகளுக்கு மதிப்புக் கொடுங்கள், ஆனால், உங்களுடைய சுயமரியாதையையும், உங்களுடைய உரிமையையும் விட்டுக் கொடுக்காதீர்கள். வாழ்க்கை ஒரு பாடசாலை. ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு புதிய பாடம்.

இந்தக் கதை உங்களுக்குள்ளும் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கும் என்று நம்புகிறேன். உங்கள் வாழ்க்கையிலும் இதுபோன்ற அனுபவங்கள் இருந்தால், நீங்கள் என்ன பாடம் கற்றுக்கொண்டீர்கள்?