திட்வாவின் பின்னரான மீண்டெழல் ஒரு தேசியப் பார்வை

இலங்கை தேசம் ஒவ்வொரு கால் நூற்றாண்டுக்கும் ஒரு தடவை, இயற்கையின் சீற்றத்தால் பெரும் சவால்களை எதிர்கொண்டு வந்திருக்கின்றது. 1950களில் வெள்ளம், 1970களின் பிற்பகுதியில் புயல், 2004ஆம் ஆண்டின் ஆழிப்பேரலை (Tsunami), இப்போது 'திட்வா' (Titwa) புயலால் தூண்டப்பட்ட பாரிய மழை, வெள்ளப்பெருக்கு மற்றும் நிலச்சரிவுகளின் கோரத் தாண்டவம் என்று இந்தத் தொடர் அனர்த்தங்களின் பட்டியல் நீள்கிறது. 

2004 சுனாமி அனர்த்தம் கிழக்கு மற்றும் தென் மாகாணங்களின் கரையோரங்களைப் பிரதானமாக அழித்து, மீளக் கட்டியெழுப்ப வேண்டிய ஒரு பாரிய தேவையை ஏற்படுத்தியிருந்தது. அதைப் போன்றதொரு மிகப்பரவலான, ஆனால் முற்றிலும் வேறுபட்ட பரிமாணத்திலான அழிவு இப்போது நம் மத்தியில் மீண்டும் ஏற்பட்டிருக்கின்றது. 

அண்மையில் ஏற்பட்ட உயிரிழப்புகளின் எண்ணிக்கை சுனாமியை விடக் குறைவு என்றபோதும், இந்த அனர்த்தம் நாட்டின் பல பாகங்களிலும் பரவலாக ஏற்பட்டதாலும், பௌதீக அழிவுகள் பாரதூரமானவை (Severe Physical Destruction) என்பதாலும், பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசங்களையும் மக்களையும் வழமைக்குக் கொண்டு வருதல் என்பது மிகச் சவாலான பணியாக இருக்கப் போகின்றது. கடந்த காலங்களில் மக்கள் பௌதீக ரீதியாக மீள்வதற்கும், மனநிலை அடிப்படையில் பழைய நிலைக்குத் திரும்புவதற்கும் நீண்டகாலமெடுத்தது. எனவே, இப்போது ஏற்பட்டுள்ள இந்த அழிவுகளை ஒரே மாதத்தில் சரிசெய்து விட முடியும் என்று எவரும் கனவு காண முடியாது.

இந்த அனர்த்தம் நாட்டின் தேசியப் பொருளாதாரத்திலும், பாதிக்கப்பட்ட பிரதேசங்கள் மற்றும் தனிநபர்களின் வாழ்வாதாரத்திலும் முன்னெப்போதுமில்லாத பின்னடைவை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றது. வீடுகள், அத்தியாவசிய ஆவணங்கள், நகைகள், பணம், வாகனங்கள், விளைநிலங்கள், பிற சொத்துக்கள் எனத் தமது வாழ்நாள் முழுவதும் ஓடியாடி குருவி சேகரிப்பது போலச் சேர்த்த அனைத்தையும் கணிசமான குடும்பங்கள் இழந்துள்ளன. ஆயிரக்கணக்கான குடும்பங்கள் கிட்டத்தட்ட பூச்சியத்தில் (Zero) இருந்து வாழ்க்கையைத் தொடங்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் ஏற்பட்டுள்ளது. மரணித்தவர்களுக்காக மரணச் சான்றிதழைப் பெறுவது முதல், உயிருடன் இருப்பவர்களுக்கான அனைத்து ஆவணங்கள், வசதிகளையும் ஏற்பாடு செய்ய வேண்டிய ஒரு பெருஞ்சுமை பாதிக்கப்பட்ட எல்லோருக்கும் இப்போது உண்டு. இது தனிநபர் ரீதியான சுமை மட்டுமல்ல. 

வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்பட்ட ஏனைய இடங்களில் மக்களின் வயல்நிலங்கள், தொழில் துறவுகள் இருந்த இடம் தெரியாமல் அழிவடைந்துள்ளன. குறிப்பாக, மலையகத்தில் வாழ்கின்ற மக்களின் வாழ்வாதாரம் முற்றாகப் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது; தோட்டப்புறத் தொழில்கள் உட்பட அனைத்துத் தொழில்களும் ஸ்தம்பித்துள்ளன. இத்தகைய தொழில் சார்ந்த இழப்புகள் கணக்கிட முடியாதவை. இது தேசியப் பொருளாதாரத்தின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (Gross Domestic Product - GDP) நிச்சயம் பாரிய தாக்கத்தைச் செலுத்தும். உள்நாட்டு உற்பத்தி, தொழில் முயற்சிகளில் இருந்தான வருமானம் குறைவடைகின்ற சமகாலத்தில், பாலங்கள், வீதிகள் மற்றும் உட்கட்டமைப்பை (Infrastructure) கட்டியெழுப்புவதற்காக அரசாங்கம் பெருந்தொகை நிதியைச் செலவிட வேண்டி உள்ளது. எனவே, நாடு என்ற அடிப்படையில் சமூக, பொருளாதார ரீதியில் இந்த அனர்த்தம் பாரிய பின்னடைவுகளை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றமை பட்டவர்த்தனமானது.

இந்த நெருக்கடி நிலை குறித்து பொதுவெளியில் இரண்டு முரண்பட்ட கருத்துகள் நிலவுகின்றன. முதல் தரப்பினர், அரசாங்கத்தின் உறுதியான முயற்சிகளையும், சர்வதேச உதவிகளையும் மையப்படுத்தி நம்பிக்கையை முன்வைக்கின்றனர். அரசாங்கம் மிகச் சிறப்பான நிவாரண, மீட்சித் திட்டங்களை (Relief and Recovery Plans) அறிவித்துள்ளதாகவும், வெளிநாட்டு உதவிகள் (Foreign Aid) கிடைக்கப்பெற்றுள்ளதாகவும் அவர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். ஐக்கிய நாடுகள் சபை (UN), ஐரோப்பிய ஒன்றியம் (European Union), சர்வதேச நாணய நிதியம் (IMF) போன்ற சர்வதேச நிறுவனங்கள் நிதி உதவிகளை வழங்கினாலும், மீட்புப் பணிகள் கிட்டத்தட்ட முடிவடைந்து, நிவாரணப் பணிகள் அடுத்த சில நாட்களில் பூர்த்தியாகிவிடும் என்ற சாதகமான நிலைமையையும் அவர்கள் முன்வைக்கின்றனர். 

இந்த வாதம் உடனடித் தேவைக்கான நடவடிக்கைகளை அங்கீகரிப்பதாக இருந்தாலும், இது நீண்டகால சவால்களை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ளத் தவறிவிடுகிறது. நாட்டின் நிதி நெருக்கடி இன்னும் முழுமையாகத் தீராத ஒரு சூழ்நிலையில், அரசாங்க நிதியில் கணிசமான பங்கை நாட்டை மீளக் கட்டியெழுப்புவதற்குச் செலவிட வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் என்பது ஏனைய புதிய முதலீடுகள், அபிவிருத்தித் திட்டங்களுக்கான நிதி ஒதுக்கீடு குறைவடைய வாய்ப்பை உருவாக்கும். அத்துடன், அரசாங்கம் அறிவிக்கும் நலத்திட்டங்கள் மக்களைச் சரியாகச் சென்றடைவதில் முகாமைத்துவ ரீதியான சிக்கல்கள் (Management Issues) உள்ளன என்ற விடயத்தை அண்மையில் ஜனாதிபதியே அதிகாரிகளிடம் குறிப்பிட்டிருந்தார். எனவே, நிவாரணம் கிடைத்தவுடன் இந்தப் பிரச்சினை முடிந்துவிட்டது என்று கருத முடியாது. உண்மையிலேயே பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு உதவிகள் சென்றடைவது உறுதிப்படுத்தப்படாவிட்டால், அரசின் முயற்சிகள் வீணாகிவிடும் என்பது கடந்தகால அனுபவம்.

இரண்டாவது தரப்பினர், இலங்கையின் தொடர்ச்சியான சரிவுப் போக்கைப் பற்றிப் பேசுகின்றனர். 2019ஆம் ஆண்டு உயிர்த்த ஞாயிறுத் தினத் தாக்குதல் நாட்டைச் சீர்குலைத்தது. அதிலிருந்து மீள்வதற்கு இடையில் ஏற்பட்ட கொவிட்-19 தொற்று, நாட்டை அப்படியே முடக்கிப் போட்டது. ராஜபக்சக்களின் ஆட்சியும் அதிமேதாவித்தனமும் நாட்டை பொருளாதார வீழ்ச்சிக்கு இட்டுச் சென்றது. அரகலய (Aragalaya) எழுச்சிக்குப் பின்னர் ஆட்சி மாற்றம் ஏற்பட்டாலும், நாடு முற்றாக ஸ்திரநிலைக்கு வருவதற்கு முன்னரே, 'சாண் ஏற முழம் சறுக்கியது போல' (Like climbing an inch and slipping a cubit) என்ற நிலை நீடிக்கிறது. திட்வா புயலின் விளைவுகள் இந்தச் சறுக்கலை இன்னுமொரு பாரிய புள்ளியில் கொண்டு நிறுத்தியுள்ளன. எனவே, இந்த அழிவுகளிலிருந்து முழுமையாக மீள்வது என்பது அரசாங்கத்திற்கு அவ்வளவு இலகுவான சவாலாக இருக்கப் போவதில்லை என்று இந்தத் தரப்பினர் கவலையையும் விமர்சனத்தையும் முன்வைக்கின்றனர். 

இந்த வரலாற்றுச் சுழற்சி நியாயமானதாக இருந்தாலும், இது நம் மக்களுக்கு இருக்கும் மீண்டெழும் ஆற்றலையும், தற்போதைய தருணத்தில் உள்ள சனநாயகப் பொறுப்பையும் குறைத்து மதிப்பிடுகிறது. வெள்ளப் பெருக்கும், மண்சரிவும் ஏற்பட்ட போது, கிழக்கில் இருந்தும் தெற்கில் இருந்தும் சாரைசாரையாக வந்த மீட்புப் பணியாளர்கள், நிவாரணத் தொண்டர்கள் 'உங்களுக்கு உதவ நாங்கள் இருக்கின்றோம்' என்ற செய்தியை அந்த மக்களுக்குச் சொல்லாமல் சொன்னார்கள். இந்த உள்ளூர் ஒற்றுமையும் தேசிய ஒருமைப்பாடும் (National Solidarity) இந்தச் சவால்களைக் கடந்து செல்வதற்கான மிக முக்கியமான மனநிலை அடிப்படையிலான பலமாகும். உள்நாட்டு அரசியல்வாதிகளோ, சர்வதேச நாடுகளோ இந்தச் சூழலில் 'இலவு வீட்டில் அரசியல்' (Political manipulation during a crisis) செய்யாமல், அழிந்துபோயுள்ள கிராமங்களையும் மக்களின் வாழ்க்கையையும் கட்டியெழுப்பும் சவால்களை வெற்றிகொள்ளத் துணைநிற்க வேண்டும்.

தற்போதைய நெருக்கடி, வெறும் உடனடி நிவாரணத்தை (Immediate Relief) மட்டும் கோருவதில்லை; இது இலங்கையின் அனர்த்த முகாமைத்துவத்தில் (Disaster Management) ஒரு அடிப்படையான முன்மாதிரி மாற்றத்தை (Paradigm Shift) ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று வலியுறுத்துகிறது. இந்தத் தொடர் சறுக்கல்களில் இருந்து மீள, அரசு சில துணிச்சலான மற்றும் நீண்டகாலத் திட்டங்களை உடனடியாக நடைமுறைப்படுத்தியாக வேண்டும்.

முதலில், பாதுகாப்பான இடங்களுக்கு மீள்குடியேற்றம் (Safe Resettlement) என்பது ஒரு தற்காலிகமற்ற நிரந்தரக் கொள்கையாக அமைய வேண்டும். வீடுகளைப் பகுதியளவில் இழந்த மக்களுக்குப் புனரமைத்து வழங்குவது இலகுவானது. ஆனால், இருந்த இடம் தெரியாமல் அழிந்து போன மக்களுக்கு, குறிப்பாக மலையகத்திலேயே பாதுகாப்பான மாற்றுக் காணிகளை (Alternative Lands) வழங்கி அவர்களைக் குடியமர்த்துவது ஒரு பெரும் சவாலாகும். இந்தச் சவாலை நடைமுறைக் குறைபாடுகளால் தவிர்ப்பது என்பது அடுத்த புயல் வரும்போது மீண்டும் அதே அழிவுக்கு அனுமதிப்பதாகும். வெள்ளப்பெருக்கு மற்றும் மண்சரிவு அபாயம் உள்ள பகுதிகளில் வாழும் மக்களைச் சட்டரீதியாகக் கட்டாயப்படுத்தி, பாதுகாப்பான காணிகளைத் தெரிவு செய்து, அதில் குடியமரச் செய்வது அரசாங்கத்தின் முகாமைத்துவத்தின் மீது உள்ள மிக முக்கியமான கடமையாகும்.

இரண்டாவதாக, வாழ்வாதார மீட்புக்கு நிதிச் சலுகைகள் மற்றும் வழிகாட்டல் அவசியம். பாதிக்கப்பட்டுள்ள மலையகத் தோட்டப்புறத் தொழில்கள், விவசாயம் மற்றும் ஏனைய சிறுதொழில்களில் உள்ள இழப்புகளை ஈடுசெய்ய, அரசாங்கம் அறிவிக்கும் நலத்திட்டங்கள் சாதாரணமாக இருக்கலாம். ஆனால், இந்தத் தொழில்கள் தேசியப் பொருளாதாரத்தின் அடி நாதமாகும். எனவே, இவர்களுக்கு டொடாலர் (Dollar) அடிப்படையிலான சலுகைகளுடன் கூடிய கடன் திட்டங்கள், விளை நிலங்கள் மற்றும் உபகரணங்களை மீளப் பெற்றுக்கொள்வதற்கான நீண்டகால மானியங்கள் (Long-Term Subsidies) வழங்கப்பட வேண்டும். அத்துடன், எதிர்காலத் திணைக்களம் (Department) சார்ந்த அனர்த்தங்களைத் தாங்கக்கூடிய, காலநிலைக்கேற்ற புதிய விவசாய முறைகளையும், தொழில்நுட்பங்களையும் அறிமுகப்படுத்துவதற்கு அரசாங்கம் வழிவகை செய்ய வேண்டும்.

மூன்றாவதாக, சர்வதேச கொடையாளர் மாநாடு (International Donor Conference) மற்றும் நிதி வெளிப்படைத்தன்மை. உலக நாடுகள் உதவ முன்வரும் இந்தச் சூழலில், அரசாங்கம் உடனடியாக ஒரு சர்வதேசக் கொடையாளர் மாநாட்டை நடத்த வேண்டும். இதற்கான அனுபவமுள்ள தரப்புக்களின் ஆலோசனையைப் பெற்றுக் கொள்ள வேண்டும். வெறும் நிதி உதவியைக் கேட்பதுடன் நின்றுவிடாமல், அந்த நிதியை வெளிப்படைத்தன்மையுடன் (Transparency) பயன்படுத்தவும், மக்கள் நலத்திட்டங்கள் மக்களைச் சரியாகச் சென்றடைவதையும் உறுதிப்படுத்தவும் ஒரு வலுவான முகாமைத்துவக் கட்டமைப்பை (Robust Management Structure) நிறுவ வேண்டும். இது, வெளிநாட்டு முதலீடுகளுக்கான நம்பிக்கையையும் ஏற்படுத்தும்.

இறுதியாக, மனவள ஆற்றுகை மற்றும் ஆவண மீளமைப்பு. ஒரு வீடு, உடைமைகள், வாழ்நாள் சேமிப்பு, ஏன் சிலருக்கு குடும்ப உறுப்பினர்களே பறிபோன இந்தச் சூழலில், அவர்களுக்குத் தேவையான மனவள ஆற்றுகைக்கு (Psychological Counseling) உட்படுத்துவதும், தொலைந்துபோன பிறப்புச் சான்றிதழ்கள், காணி ஆவணங்கள் (Land Deeds) போன்ற முக்கியமான ஆவணங்களை துரித கதியில் (Fast Track) மீள ஏற்பாடு செய்து கொடுப்பதும், அவர்களைப் பூச்சியத்தில் இருந்து வாழ்க்கையைத் தொடங்கத் தைரியப்படுத்துவதற்கான அடிப்படைத் தேவைகளாகும். இது ஒரு நிவாரணப் பணி அல்ல, இது ஒரு தேசியக் கடமையாகும்.

இலங்கையின் தலையெழுத்து சவால்களைக் கடந்து செல்வதாகவே அமைந்திருக்கின்றது. 2019இன் பயங்கரவாதத் தாக்குதலுக்குப் பிறகு, 2020இன் பெருந்தொற்று, 2022இன் பொருளாதார முடக்கம், இப்போது 2025இன் திட்வா புயலின் கோரத் தாக்கம் என்று நாம் தொடர்ந்து பின்னடைவுகளைச் சந்தித்து வருகிறோம். இந்தத் தொடர்ச்சியான அனர்த்தங்களில் இருந்து மீள்வது என்பது அரசாங்கத்திற்கு இலகுவான சவாலாக இருக்கப் போவதில்லை. இருப்பினும், இந்த அனர்த்தம் ஒரு தீர்க்கமான தருணத்தை வழங்கியுள்ளது. நிவாரணம் முடிந்த பிறகு, அரசியல் லாபங்களுக்காகப் பிரிந்து நிற்காமல், ஒரு தேசமாக ஒன்றிணைந்து, பாதுகாப்பான, மீள்திறன் கொண்ட (Resilient) ஒரு புதிய இலங்கையைக் கட்டியெழுப்ப நாம் அனைவரும் உறுதி கொள்ள வேண்டும். சவால்களைக் கடந்து செல்வதே இலங்கையரின் தலையெழுத்தாக இருக்கலாம்; ஆனால், அவற்றை வெற்றிகொள்வதே நமது தேசிய உறுதிப்பாடாக இருக்க வேண்டும்.