டிட்வா தந்த அனர்த்தம்: அடுப்பங்கரைத் தீயும், ஆகாயத்தை முட்டும் விலைகளும்

 நவம்பர் மாதத்தில் இலங்கையை உலுக்கிய 'டிட்வா' சூறாவளியின் சீற்றம், கரையோரப் பகுதிகளை மட்டுமல்ல, நடுத்தர மக்களின் அடுப்பங்கரையையும் நடுங்கச் செய்திருக்கிறது. இயற்கையின் சீற்றம் ஓயலாம், ஆனால் அதன் பொருளாதாரத் தாக்கம் என்பது உடனடி மரணத்தை விட மெதுவான, ஆனால் கொடியதொரு விஷமாகச் சமூகத்தில் பரவி வருகிறது. வீடுகளை நீர் சூழ்ந்தபோது எழுந்த அச்சம் ஒருபுறமிருக்க, இன்று சந்தையில் காய்கறிகளின் விலை உயர்வைக் காணும்போது எழும் அச்சம் என்பது, ஒரு குடும்பத்தின் நாளைய உணவைப் பற்றிய அடிப்படைப் பாதுகாப்பைக் கேள்விக்குறியாக்கிவிட்டது. வெறும் சில வாரங்களுக்கு முன்னர் கிலோ ரூ. 150-200க்கு விற்கப்பட்ட வெங்காயம், கிழங்கு போன்ற அத்தியாவசியப் பொருட்கள், இன்று கிலோ ரூ. 400 முதல் 500 வரை சில்லறை விலையில் விற்கப்படுவதாக மொத்த மற்றும் சில்லறை வர்த்தகர்கள் தெரிவிக்கிறார்கள். இனிப்பின் ஆதாரமான சர்க்கரைவள்ளிக்கிழங்கின் விலை ரூ. 650 ஐத் தொட்டிருக்கிறது. இந்த விலையேற்றம் என்பது வானிலை குறித்த மற்றுமொரு செய்தி அல்ல; இது எமது தேசத்தின் உணவுப் பாதுகாப்பு மற்றும் விநியோகச் சங்கிலி அமைப்புகள் எந்த அளவிற்கு பலவீனமாக உள்ளன என்பதற்கான ஒரு நேரடி அறைகூவலாகும். அடிப்படைத் தேவைகளுக்காகப் போராடும் எமது மக்களின் அடிப்படை உரிமையான ஆரோக்கியமான உணவை இந்த அனர்த்தம் பறித்திருக்கிறது.

இந்த உடனடி உணவுப் பொருளாதார நெருக்கடியை எதிர்கொள்வதில் தலைமைத்துவத்தின் மற்றும் அரசாங்கத்தின் எதிர்வினை என்பது கவலைக்குரிய விதத்தில் மெதுவாகவே உள்ளது. புயலுக்குப் பிந்தைய மீட்புப் பணிகள் மற்றும் வீடுகளைச் சீரமைப்பதில் ஆரம்பக் கவனம் செலுத்தப்பட்டாலும், சந்தை விலைகளைக் கட்டுப்படுத்துவது அல்லது உணவுப் பொருள் பதுக்கலைக் கண்காணிப்பது போன்ற முக்கியப் பொருளாதார நிர்வாகப் பொறுப்புகளில் ஒருவிதத் தொய்வு காணப்படுகிறது. நுவரெலியா பொருளாதார மைய அதிகாரி ஒருவர் "வியாழக்கிழமை (18) அன்று 91,510 கிலோ கிராம் காய்கறிகளுக்கான தேவை கிடைத்ததாகவும், அதை ஈடுசெய்யும் காய்கறி இருப்பு விவசாயிகளிடமிருந்து வாங்கப்பட்டு நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கு விநியோகிக்கப்பட்டதாகவும்" கூறுகிறார். மேலும், "மலையகத்தில் உற்பத்தி செய்யப்படும் காய்கறிகளின் விலைகள் அதிகரிக்காது" என்றும் அவர் உறுதி அளிக்கிறார். ஆனால், அதிகாரபூர்வமான இந்த அறிவிப்பிற்கும், சில்லறை விற்பனை மையங்களில் மிளகாய் ரூ. 1300க்கும், போஞ்சி ரூ. 1000க்கும் விற்கப்படுவதற்கும் இடையேயான இடைவெளி எதைக் காட்டுகிறது? இது, விநியோகம் சந்தையைச் சென்றடைவதில் உள்ள பாரிய இடைவெளியைக் காட்டுகிறதா? அல்லது ஒரு சிலர் செயற்கையான தட்டுப்பாட்டை உருவாக்கி, கொள்ளை இலாபம் ஈட்டுகின்றனரா? அரசாங்கத்தின் கொள்கை வகுப்பாளர்கள், தங்கள் அறைகளை விட்டு வெளியே வந்து, இந்த முரண்பாட்டின் மையப்புள்ளியை அடையாளம் காண வேண்டும். உறுதிகள் வழங்குவது மட்டும் போதாது, அந்த உறுதிகள் பொதுமக்களின் தட்டில் பிரதிபலிக்க வேண்டும்.

இந்த விலைவாசி உயர்வு என்பது வெறும் பொருளாதாரப் புள்ளிவிவரங்கள் அல்ல; அது அடித்தட்டு மற்றும் நடுத்தர மக்களின் அன்றாட வாழ்வில் சந்திக்கும் துயரத்தின் கண்ணீர்க் கதைகளாகும். கேரட், முட்டைக்கோஸ், பீட்ரூட், முள்ளங்கி, லீக்ஸ் போன்ற அத்தியாவசியப் பயிர்கள் கூட ரூ. 300-350 என்ற விலையில் விற்கப்படும்போது, ஒரு நாளைக்கு ரூ. 1,500 மட்டுமே வருமானம் ஈட்டும் ஒரு குடும்பத்தின் தாய், தனது இரண்டு பிள்ளைகளுக்கும் சத்தான உணவை எப்படி வழங்குவார்? ஒரு தாய், சந்தையில் ஒரு கிலோ மிளகாயை ரூ. 1300க்கு வாங்குவதைத் தவிர்க்கும் தருணத்தில், அவள் உணவின் சுவையை மட்டுமல்ல, தன் குடும்பத்தின் ஆரோக்கியத்தையும் துறக்கிறாள். நாட்பட்ட நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள், சர்க்கரை நோய் உள்ளவர்கள் தங்கள் உணவுக் கட்டுப்பாட்டிற்காகக் காய்கறிகளை நம்பியிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு இந்த விலையேற்றம் என்பது மருத்துவச் செலவை விடவும் கொடியதாகும். இந்த அவலமான சூழலிலும், எமது மக்கள் மீண்டெழும் (Meendelzhu) மனவுறுதியைக் காட்டுகின்றனர். ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்து, காய்கறித் தோட்டங்களில் இருந்து கிடைக்கும் சிறிய பங்கைப் பகிர்ந்துகொண்டு, இந்த நெருக்கடியை ஒரு சமூகமாக எதிர்கொள்ள முற்படுகிறார்கள். இந்த மனிதாபிமானப் பிணைப்பு பாராட்டத்தக்கது, ஆனால் மக்களின் அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வது அரசாங்கத்தின் கடமையாகும்.

பொருளாதார ரீதியாக, இந்த விலையேற்றம் ஒரு குறுகிய கால அதிர்ச்சி மட்டுமல்ல, இது நீண்ட கால அபாயங்களையும் கொண்டுள்ளது. உடனடி விளைவாக, உணவுப் பணவீக்கம் உச்சத்தைத் தொட்டு, குறைந்த வருமானம் கொண்ட குடும்பங்களின் சேமிப்பைச் சிதைத்து, வறுமைச் சுழற்சிக்குள் அவர்களைத் தள்ளுகிறது. நீண்ட கால ஆபத்து என்னவென்றால், பெரும் புயல்களால் மீண்டும் மீண்டும் பயிர் சேதத்தை எதிர்கொள்ளும் விவசாயிகள், பாரம்பரிய உணவுப் பயிர்களை பயிரிடுவதிலிருந்து விலகிச் செல்ல நேரிடும். இதனால், அடுத்த பருவத்திலும் உணவுத் தட்டுப்பாடு நீடிக்கலாம். Nuwara Eliya பொருளாதார மையத்தின் கூற்றுப்படி, சந்தைக்குப் பயிர் வருகை இருந்தாலும், சில்லறை விலைகள் உச்சத்தில் இருக்கின்றன என்றால், அது விநியோகச் சங்கிலியில் உள்ள சிதைவை, குறிப்பாக போக்குவரத்து செலவுகளின் ஏற்றத்தை அல்லது இடைத்தரகர்களின் லாப வேட்டையைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது. புயலால் சேதமடைந்த வீதிகள் மற்றும் பாலங்கள் காரணமாக, பொருட்களை நகர்த்துவதற்கான செலவு அதிகரித்துள்ளது. இந்த விலைவாசி உயர்வு எமது நாட்டின் மீண்டெழும் (Meendelzhu) பொருளாதாரப் பயணத்திற்கு ஒரு பெரும் தடையாக அமையப்போகிறது.

டிட்வா சூறாவளியால் ஏற்பட்ட சேதம் வீடுகள், மின் இணைப்புகள் மற்றும் தகவல் தொடர்பு வலைப்பின்னல்களில் மட்டும் நின்றுவிடவில்லை; அது எமது அத்தியாவசிய விநியோகக் கட்டமைப்பிலும், நிறுவன ரீதியிலான நிர்வாகத்திலும் பாரிய சேதத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. புயல் காரணமாக முக்கிய விவசாயப் பகுதிகளைச் சந்தைகளுடன் இணைக்கும் வீதிகள் துண்டிக்கப்பட்டபோது, கையிருப்பில் உள்ள காய்கறிகள் சந்தையை அடையத் தாமதமாகின்றன. இது பதுக்கலுக்கும், விலை நிர்ணயத்தில் உள்ளூர் மட்டத்தில் சுரண்டலுக்கும் வழிவகுக்கிறது. குறிப்பாக, சேதமடைந்த வடிகால்கள் மற்றும் நீர்ப்பாசனக் கால்வாய்கள் என்பது எதிர்காலப் பயிர்ச்செய்கையின் அடித்தளத்தையே பலவீனப்படுத்தியுள்ளது. ஆனால், இவற்றையெல்லாம் விடப் பெரிய சேதம், சந்தை கண்காணிப்பு அமைப்புகளின் முழுமையான செயலிழப்பாகும். ஒரு கிலோ மிளகாய் ரூ. 1300க்கு விற்கப்படும்போது, அரசாங்கத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்ட விலைக் கட்டுப்பாட்டு அல்லது நியாயமான வர்த்தக நடைமுறைகள் எங்கே போயின? சந்தையில் விநியோகத்தின் அளவு குறித்து வெளிப்படையான, நிகழ்நேரத் தரவுகள் இல்லாததால், வர்த்தகர்கள் குழப்பத்தைப் பயன்படுத்தி மக்களைச் சுரண்ட அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள். இது நிறுவன ரீதியான ஒருமைப்பாட்டின் சிதைவைக் குறிக்கிறது.

இந்த அவல நிலையைச் சரிசெய்ய உடனடியாகச் சில அவசரகாலச் சீர்திருத்தங்கள் தேவைப்படுகின்றன. முதலாவதாக, அரசாங்கம் தாமதமின்றிப் பாதிக்கப்பட்ட விவசாயிகளுக்கு விதை, உரம் மற்றும் நிதி உதவிக்கான விரைவான மானியங்களை வழங்க வேண்டும். பயிர்ச் சாகுபடியை உடனடியாகத் தொடங்க இது அத்தியாவசியம். இரண்டாவதாக, அத்தியாவசியப் பொருட்களின் தற்போதைய உச்ச விலையைத் தற்காலிகமாகக் கட்டுப்படுத்த, உச்ச சில்லறை விலையை (Maximum Retail Price - MRP) நிர்ணயித்து, கடுமையான சட்ட நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். அனர்த்தத்தால் விளைந்த பொருட்களின் தட்டுப்பாட்டைச் சமாளிக்க, பாதுகாப்பான இடங்களில் சேமிக்கப்பட்டுள்ள கையிருப்புப் பொருட்களையோ அல்லது தற்காலிக இறக்குமதியையோ (Safe crop/Buffer stock) சந்தைக்கு விடுவிக்க நிர்வாக நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும். மூன்றாவதாக, விநியோகச் சங்கிலி நிர்வாகத்தில் வெளிப்படைத்தன்மையைக் கொண்டுவர வேண்டும். விவசாயியிடமிருந்து நுகர்வோரை அடையும் வரை உள்ள ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் விலைகள் கண்காணிக்கப்படுவதை உறுதி செய்ய, ஒரு டிஜிட்டல் கண்காணிப்புத் தளம் உருவாக்கப்பட வேண்டும். இனி வரும் அனர்த்தங்களுக்கு விவசாயம் மற்றும் உணவுப் பாதுகாப்பை மையப்படுத்திய பிரத்தியேகமான தயார்நிலைத் திட்டங்களை வகுக்க வேண்டும்.

சந்தையில் ஏற்பட்டுள்ள இந்தக் கொள்ளை இலாபச் சூழலுக்கு, தனியார் துறையினரும், பொதுச் சமூகமும் சேர்ந்து பொறுப்பேற்க வேண்டும். வர்த்தக நிறுவனங்கள் இந்தச் சூழலைப் பயன்படுத்தி, லாபத்தை மட்டுமே குவிக்காமல், சமூகப் பொறுப்புணர்வுடன் செயற்பட வேண்டும். உணவுப் பொருட்களைப் பதுக்கி வைத்து, செயற்கையான தட்டுப்பாட்டை உருவாக்கி, மக்களைத் துன்புறுத்துவது மன்னிக்க முடியாத குற்றமாகும். சிவில் சமூக அமைப்புகள் மற்றும் தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்கள் (NGOs), உணவு விநியோகத்தில் கவனம் செலுத்துவதுடன், சந்தை விலைகளைத் தீவிரமாகக் கண்காணித்து, சட்டவிரோத நடவடிக்கைகளை வெளிப்படுத்த வேண்டும். புலம்பெயர் உறவுகளின் பங்களிப்பு என்பது வெறும் அவசரகாலப் பணப் பரிமாற்றங்களுடன் நின்றுவிடாமல், எதிர்காலத் தாக்குதல்களிலிருந்து பயிர்களைப் பாதுகாக்க உதவும் காலநிலை மீண்டெழு (Climate resilient) விவசாய உத்திகள் மற்றும் பசுமைக் குடில் தொழில்நுட்பங்களில் முதலீடு செய்வதன் மூலம், தேசிய உணவுப் பாதுகாப்புக்கு உதவ வேண்டும்.

இந்த விலைவாசிப் பிரச்சினை அரசியல் ரீதியான பிளவுகளைத் தூண்டாமல், தேசத்தை ஒன்றிணைக்க வேண்டும். உணவுக் கடைகளில் காணப்படும் விலை வித்தியாசம், இலங்கையில் உள்ள வர்க்க வேறுபாடுகளைப் பட்டவர்த்தனமாக்குகிறது. அதாவது, வசதி படைத்தவர்களுக்கு மிளகாய் ரூ. 1300 என்பது ஒரு சிறிய அசெளகரியம் மட்டுமே, ஆனால் ஏழைக் குடும்பங்களுக்கு அது ஒரு ஆடம்பரப் பொருளாகிவிட்டது. இந்த உணவு நெருக்கடியை பிராந்திய ரீதியாக (மலைநாடு vs சமவெளி) பிரித்துப் பார்க்காமல், ஒரு தேசியப் பிரச்சினையாகவே அணுக வேண்டும். அரசியல் தலைவர்கள் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து, இந்தச் சூழல் அபாயங்களை ஒரு தேசியப் பாதுகாப்புக் கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்க வேண்டும். உணவுப் பாதுகாப்பிற்கான ஒரு தொலைநோக்குத் தேசியக் கொள்கையை வகுப்பதே எமது பெரிய தேசிய இலக்காக இருக்க வேண்டும்.

டிட்வா புயல் ஓயலாம், ஆனால் அது விட்டுச் சென்ற பொருளாதாரத் துயரமும், அமைப்புகள் மீதான விமர்சனமும் ஓயப்போவதில்லை. ஒரு சமூகம் அனர்த்தத்திலிருந்து மீண்டெழுவது (Meendelzhu) என்பது, சேதமடைந்த வீடுகளைச் சீரமைப்பது மட்டுமல்ல; அது சிதைந்த சமூக மற்றும் பொருளாதார அமைப்புகளைச் சீர்திருத்துவதாகும். எமது தாய்மார்கள் சந்தையில் அத்தியாவசியப் பொருட்களை அச்சமின்றி வாங்கக்கூடிய ஒரு சூழலை உருவாக்குவதே, நாம் அடைய வேண்டிய உண்மையான மீண்டெழுதலாகும். இயற்கையின் கோபத்தை நாம் மதிக்கக் கற்றுக்கொண்டால் மட்டுமே, மனித நிர்வாகத்தின் பலவீனங்களைச் சரிசெய்ய முடியும். அந்த மாற்றத்திற்கான நம்பிக்கையும், அதைக் கட்டி எழுப்பும் தேசிய மனவுறுதியும் நம்மிடம் உள்ளது. மீண்டெழுவோம்!