நெருப்பில் பங்களாதேஷ்- மாணவர் இயக்கத் தலைவரின் கொலையும், இந்துக்கள் மீதான வன்முறையும் இந்தியாவுக்கு விடுக்கப்படும் சவால்

பங்களாதேஷில் மீண்டும் ஒரு கொந்தளிப்பான அத்தியாயம் திறக்கப்பட்டுள்ளது. நாட்டின் அரசியல் எதிர்காலத்திற்கான பாதையைத் தீர்மானிக்க வேண்டிய காலகட்டத்தில், முக்கிய மாணவர் இயக்கத் தலைவரும், டாக்கா-8 தொகுதி வேட்பாளருமான ஷெரீப் உஸ்மான் ஹாடி (Sharif Osman Hadi) சுட்டுக் கொல்லப்பட்ட சம்பவம், அங்கு நிலைநிறுத்தப்பட்டிருந்த தற்காலிக அமைதியை மொத்தமாகச் சிதைத்துள்ளது. 

இந்தக் கொலையைத் தொடர்ந்து, நாடு தழுவிய ரீதியில் வெடித்துள்ள மாணவர் போராட்டங்கள், எதிர்பாராத விதமாகத் திசைமாறி, இந்தியாவுக்கு எதிரான கோஷங்களாகவும், இந்துச் சிறுபான்மையினரை (Hindu Minority) குறிவைக்கும் வன்முறையாகவும் உருவெடுத்துள்ளது. கடந்த ஆண்டு மாணவர் போராட்டங்களின் விளைவாக, பிரதமர் பதவியிலிருந்து விலகிய ஷேக் ஹசீனா (Sheikh Hasina) நாட்டைவிட்டு வெளியேறி இந்தியாவில் தஞ்சம் அடைந்திருந்தமை, இந்தப் புதிய அலை போராட்டங்களுக்கு ஒரு அரசியல் பின்னணியைக் கொடுக்கிறது. 

ஆனால், இன்கிலாப் மஞ்சா (Inquilab Mancha) என்ற மாணவர் போராட்டக் குழுவின் மூத்த தலைவரான 32 வயதான ஹாடி அவர்களின் படுகொலை, வெறுமனே ஒரு அரசியல் பழிவாங்கல் மட்டுமல்ல, இது பங்களாதேஷின் அடிப்படை மதச்சார்பின்மைக் கொள்கைக்கும், சனநாயக மாற்றீட்டிற்கும் (Democratic Transition) ஏற்பட்டுள்ள மிகப்பெரிய சவாலாகும். ஒருபுறம், நாளிதழ் அலுவலகங்கள் தீ வைத்துக் கொளுத்தப்படுவதும், மறுபுறம், ஒரு இந்து இளைஞன் கும்பலால் அடித்துக் கொலை செய்யப்பட்டு, இந்துக்களைக் குறிவைத்து கலவரம் பரவுவதும், இந்த நெருக்கடியின் ஆழத்தையும், அதன் சனநாயக விரோதத் தன்மையையும் உலகிற்கு உணர்த்துகிறது.

இந்த நெருக்கடி நிலைமையின் மையப்புள்ளி என்பது ஷேக் ஹசீனா பதவி விலகிய பின்னரும், பொருளாதார நிபுணர் முகமது யூனுஸ் (Muhammad Yunus) தலைமையில் இடைக்கால அரசாங்கம் (Interim Government) நிறுவப்பட்ட பின்னரும், எஞ்சியிருக்கும் ஆழ்ந்த அரசியல் பிளவுகளேயாகும். கடந்த ஓராண்டாகவே, பங்களாதேஷில் ஒரு மென்மையான சனநாயக மாற்றீடு நடைமுறைக்கு வரும் என்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்தது. 

2026 பெப்ரவரி 12 ஆம் திகதி பொதுத் தேர்தல் நடைபெறும் என அறிவிக்கப்பட்ட நிலையில், ஹாடி போன்ற இளம் தலைவர்கள் சனநாயகப் பாதையில் அரசியல் செயற்பாடுகளைத் தொடங்கியிருந்தனர். இந்நிலையில், டாக்காவில் டிசம்பர் 12 ஆம் திகதி அவர் பிரச்சாரத்தைத் தொடங்கியபோது, முகமூடி அணிந்த மர்ம நபர்களால் தலையில் சுடப்பட்டு, மறுநாள் சிங்கப்பூரில் சிகிச்சை பலனின்றி உயிரிழந்தமை, இந்த அரசியல் மாற்றீட்டைத் திட்டமிட்டுக் குலைக்கும் ஒரு சதிச் செயல் என்ற அச்சத்தை எழுப்புகிறது.

 ஹாடி இறந்த செய்தி வெளியானவுடன் டாக்கா உள்ளிட்ட பகுதிகளில் ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்கள் வீதிக்கு வந்து நீதி கோரினர். ஆனால், இந்த நீதி கோரும் போராட்டம் உடனடியாகத் திசைமாறிய விதம்தான் மிகவும் அபாயகரமானது. ‘புரோதோம் அலோ’, ‘டெய்லி ஸ்டார்’ ஆகிய நாளிதழ் அலுவலகங்கள் தீவைத்துக் கொளுத்தப்பட்டன. சட்டேகிராம் பகுதியில் உள்ள இந்திய துணைத் தூதரக அலுவலகம் மற்றும் இந்திய துணைத் தூதரின் வீடு மீது கல்வீச்சுத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. 

மாணவர்கள் அவாமி லீக் மற்றும் முன்னாள் பிரதமர் ஷேக் ஹசீனாவுக்கு எதிராகவும், இந்தியாவுக்கு எதிராகவும் கோஷம் எழுப்பினர். இவையெல்லாம் சனநாயக உரிமைகளுக்கான போராட்டம் என்ற முகமூடியைத் தாண்டி, வெறுப்பையும், நாசவேலையையும் தூண்டும் சக்திகளின் கைவரிசையைக் காட்டுகின்றன. ஆனால், இந்தக் கலவரத்தின் உச்சகட்ட அபாயம், இந்துக்களைக் குறிவைத்துத் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டு, பதற்றம் அதிகரிக்கச் செய்யப்பட்டதும், ஒரு இந்து இளைஞன் அடித்துக் கொலை செய்யப்பட்டதும் ஆகும். இது, ஒரு அரசியல் படுகொலையைச் சமூக மற்றும் மதரீதியான மோதலாக மாற்றும் சதி வேலைக்கான தெளிவான அறிகுறியாகும்.

இந்த நெருக்கடி குறித்து இரண்டு முதன்மையான கருத்து நிலைகள் பொதுவெளியில் முன்வைக்கப்படுகின்றன. முதலாவதாக, ஹாடி படுகொலையைக் கண்டிக்கும் போராட்டக்காரர்கள் மற்றும் சில அரசியல் தரப்பினர் முன்வைக்கும் வாதம் என்னவென்றால், இந்தக் கொலையானது முன்னாள் ஆளும் கட்சியான அவாமி லீக் (Awami League) அல்லது அதன் ஆதரவு சக்திகளால், வரவிருக்கும் தேர்தலைப் பாதிக்கவும், இடைக்கால அரசாங்கத்தைக் கவிழ்க்கவும் செய்யப்பட்ட ஒரு அரசியல் சதி ஆகும் என்பதாகும். அத்துடன், இந்தியா ஷேக் ஹசீனாவுக்கு ஆதரவாகச் செயற்பட்டதால், பங்களாதேஷின் உள்விவகாரங்களில் தலையிடுவதாகவும், அதன் காரணமாக இந்தியாவுக்கு எதிரான கோஷங்கள் எழுப்புவதாகவும் அவர்கள் நியாயம் கற்பிக்கின்றனர். 

இந்த வாதம் நியாயமான தேர்தல் மற்றும் குற்றவாளிகளுக்குத் தண்டனை என்ற அடிப்படையைக் கொண்டிருப்பதாகத் தோன்றினாலும், இது உடனடியாக நிராகரிக்கப்பட வேண்டிய ஒரு ஆபத்தான திசைதிருப்பலைக் கொண்டுள்ளது. ஒரு சனநாயக நாட்டில் ஒரு அரசியல் படுகொலையைக் கண்டிக்கும் உரிமை அனைவருக்கும் உண்டு, ஆனால் நீதி கோரும் அந்தப் போராட்டம் பத்திரிகை அலுவலகங்கள் மீது தீ வைப்பதையோ, வெளிநாட்டுத் தூதரகங்கள் மீது தாக்குதல் நடத்துவதையோ, அல்லது மிக முக்கியமாக, தங்கள் சொந்த நாட்டின் இந்துச் சிறுபான்மையினரை அடித்துக் கொல்வதையோ ஒருபோதும் நியாயப்படுத்தாது (Does Not Justify). உண்மையான சனநாயகப் போராளிகள் அமைதிவழிப் போராட்டங்களையே முன்னெடுப்பர். இந்துக்கள் மீதான வன்முறை என்பது இந்தப் போராட்டத்தை அடிப்படைவாத சக்திகள் (Fundamentalist Forces) கைப்பற்றியதற்கான தெளிவான அத்தாட்சியாகும். இதன் நோக்கம் அரசியல் நீதி அல்ல, மாறாகச் சமூகத்தில் குழப்பத்தையும், மதரீதியான பிளவையும் ஏற்படுத்துவதே ஆகும்.

இரண்டாவது கருத்து நிலை, இடைக்கால அரசாங்கம் மற்றும் அதன் ஆதரவாளர்கள் மத்தியில் உள்ளது. இவர்களின் பார்வையில், இந்தப் போராட்டங்களும், வன்முறைகளும் இடைக்கால அரசாங்கத்தை ஆட்சிக் கவிழ்ப்பதற்கு (To Overthrow the Government) அல்லது 2026 தேர்தலைச் சீர்குலைப்பதற்காக (To Disrupt the Election) முன்னாள் ஆளும் கட்சியால் அல்லது வெளிநாட்டுக் கையாட்களால் தூண்டப்பட்டிருக்கலாம் என்பதாகும். அதாவது, வன்முறையைப் பயன்படுத்தி நிலைமையை மேலும் மோசமாக்கி, இடைக்கால நிர்வாகத்தின் திறனின்மை மீது குற்றஞ்சுமத்துவதே நோக்கம் என்ற வாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது. 

இந்தக் கோணம் அரசியல் ரீதியாகப் புரிந்து கொள்ளத்தக்கதாக இருந்தாலும், இதுவும் பொறுப்பற்ற வாதமே. ஏனெனில், நாட்டில் சட்டம் ஒழுங்கைப் (Law and Order) பேணும் முழுமையான கடமை தற்போது முகமது யூனுஸ் தலைமையிலான இடைக்கால அரசாங்கத்தின் முகாமைத்துவத்திலேயே (Management) உள்ளது. ஒரு மாணவர் தலைவரின் கொலையைத் தொடர்ந்து, உடனடியாகக் கண்ணீர்ப் புகைக் குண்டுகளை வீசுவதன் மூலமோ அல்லது அவாமி லீக் கட்சிக்குச் சொந்தமான இடங்கள் மீதான தாக்குதல்களைத் தடுப்பதன் மூலமோ மட்டும் அமைதியை நிலைநாட்டிவிட முடியாது. இந்துச் சிறுபான்மையினர் இலக்கு வைக்கப்படும் இந்த இக்கட்டான நேரத்தில், பாதுகாப்புப் படைகள் மெதுவாகச் செயல்பட்டமை, அல்லது இந்த வன்முறையைத் தடுக்கப் போதுமான முன்முயற்சிகளுடன் செயல்படாதமை என்பது, இடைக்கால நிர்வாகத்தின் பலவீனத்தைக் காட்டுகிறது. சிறுபான்மையினரைப் பாதுகாப்பதில் மெத்தனப் போக்கு காட்டப்படுமானால், அது அரசாங்கத்தின் மீதான நம்பகத்தன்மையைச் சிதைப்பதுடன், அடிப்படைவாத சக்திகளுக்குச் சாதகமாக அமையும்.

எமது ஆசிரியர் தலையங்கத்தின் பார்வையில், பங்களாதேஷில் உள்ள நெருக்கடியானது, ஒரு சனநாயகமற்ற சக்தியால் தனது அரசியல் நோக்கங்களுக்காக மதவெறியையும், வெளிநாட்டுக் கொள்கையையும் ஆயுதமாகப் பயன்படுத்துவதே ஆகும் (Weaponization of Communalism and Foreign Policy). ஷேக் ஹசீனாவுக்கு எதிரான போராட்டங்கள் நியாயமானதாக இருக்கலாம், ஆனால் இந்தியாவுக்கு எதிராகக் கோஷம் எழுப்புவதும், தங்கள் நாட்டின் இந்துக்களைத் தாக்குவதும் என்பது ஒரு அரசியல் நிகழ்ச்சி நிரலின் வெளிப்பாடே அன்றி, சனநாயகத்தின் குரல் அல்ல. 

இந்தியாவுக்கு எதிரான கோபத்தை இந்துக்களுக்கு எதிரான வன்முறையாகத் திருப்புவது என்பது, நாட்டில் உள்ள ஆழமான மதவாதக் குழுக்கள் தங்கள் அரசியல் அபிலாஷைகளை அடைவதற்கு மிகவும் எளிதான வழியாகும். இது பங்களாதேஷின் தேசத் தந்தையான ஷேக் முஜிபுர் ரஹ்மான் அவர்கள் வலியுறுத்திய மதச்சார்பின்மைக் (Secularism) கொள்கைக்கு நேரடியான அச்சுறுத்தலாகும். எந்தவொரு சனநாயக மாற்றமும், சிறுபான்மையினரின் பாதுகாப்பையும், சட்டத்தின் ஆட்சியையும் பலிகொடுத்து நிகழ முடியாது.

இந்த ஆபத்தான சுழற்சியை நிறுத்துவதற்கு, இடைக்கால அரசாங்கம் வழக்கமான நடவடிக்கைகளுக்கு அப்பால் சென்று, மாற்றுத் தீர்வுகளையும், ஆக்கபூர்வமான பாதைகளையும் (Constructive Paths) பின்பற்ற வேண்டும்.

1. முழுமையான சுயாதீன நீதிக் கட்டமைப்பு (Fully Independent Judicial Structure) மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மை: ஷெரீப் உஸ்மான் ஹாடி படுகொலையை விசாரிக்க, சர்வதேசப் பார்வையாளர்கள் மற்றும் மனித உரிமை அமைப்புகளின் கண்காணிப்புடன் கூடிய ஒரு சுயாதீனமான, உயர்மட்ட நீதி விசாரணைக் குழுவை இடைக்கால அரசாங்கம் உடனடியாக அமைக்க வேண்டும். விசாரணையின் முன்னேற்ற அறிக்கைகள் பொதுமக்களுக்கு வெளிப்படைத்தன்மையுடன் (Transparency) வெளியிடப்பட வேண்டும். நீதி தாமதமாகாமல், துரிதமாக வழங்கப்பட வேண்டும் (Swift Justice).

2. சிறுபான்மையினருக்கான உடனடிப் பாதுகாப்பு உறுதிப்பாடு: இந்துச் சமூகத்தின் வீடுகள், வழிபாட்டுத் தலங்கள் மற்றும் வணிக நிறுவனங்களைப் பாதுகாக்க, மத்திய பாதுகாப்புப் படைகள் உடனடியாகப் பதற்றமான பகுதிகளுக்கு அனுப்பப்பட வேண்டும். இந்துக்கள் மீதான வன்முறையில் ஈடுபட்டோர் எவராக இருந்தாலும் (அரசியல் சாய்வு எதுவாக இருந்தாலும்), அவர்கள் மீது பூஜ்ஜிய சகிப்புத்தன்மையுடன் (Zero Tolerance for Communal Violence) கடுமையான சட்ட நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இது வெறும் பேச்சு அல்ல, செயலில் காட்டப்பட வேண்டிய ஒரு தேசிய உறுதிப்பாடாகும்.

3. இராஜதந்திர ரீதியான தெளிவு: இந்திய துணைத் தூதரகம் மீதான தாக்குதல்களை இடைக்கால அரசாங்கம் மிகவும் கடுமையாகக் கண்டிக்க வேண்டும். இராஜதந்திரிகள் மற்றும் வெளிநாட்டு நிறுவனங்களின் பாதுகாப்புக்கு முழு உத்தரவாதத்தை அளித்து, பிராந்திய அண்டை நாடுகளுடனான உறவில் தலையிடாமை என்ற கொள்கையை (Non-Interference Principle) அரசாங்கம் பகிரங்கமாக அறிவிக்க வேண்டும். இது, வெளிநாட்டு உறவுகள் மேலும் மோசமடைவதைத் தடுக்கும்.

4. அரசியல் கட்சிகளின் கூட்டுப் பொறுப்பு: வரவிருக்கும் தேர்தலுக்காகப் போட்டியிடும் அனைத்து அரசியல் கட்சிகளும் (முக்கியமாக மாணவர் அமைப்புகளின் பின்னணியில் உள்ள கட்சிகள்), வன்முறையைத் தவிர்ப்பதாகவும், மதச்சார்பின்மையைப் பாதுகாப்பதாகவும், சிறுபான்மையினரின் உரிமைகளுக்கு உத்தரவாதம் அளிப்பதாகவும் ஒரு தேசிய ஒப்பந்தத்தில் (National Pact) கையெழுத்திட இடைக்கால அரசாங்கம் அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும்.

பங்களாதேஷில் நடக்கும் இந்த நெருக்கடி, சனநாயகம், மதச்சார்பின்மை மற்றும் சட்டத்தின் ஆட்சி ஆகிய அதன் அடிப்படை தேசியக் கோட்பாடுகளுக்கு வைக்கப்பட்டுள்ள இறுதிச் சோதனையாகும். ஷெரீப் உஸ்மான் ஹாடி மீதான தாக்குதல் என்பது ஒரு தனிநபரின் மீதான தாக்குதல் மட்டுமல்ல, அது பங்களாதேஷின் எதிர்கால சனநாயக நம்பிக்கை மீதான தாக்குதலாகும். இந்தக் கொடூரமான செயல்களும், அதைத் தொடர்ந்து இந்துக்களைக் குறிவைத்து நடைபெறும் கலவரமும், அரசியல் அபிலாஷைகளை அடைவதற்காகச் சமூகத்தின் மிக ஆழமான பிளவுகளைத் தூண்ட முயற்சிக்கும் சக்திகள் இன்னும் வலுவாகவே இருக்கின்றன என்பதையே காட்டுகிறது. 

இந்த வன்முறை அலையை, அரசியல் இலாபத்திற்காகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளாமல், தேசத்தின் நன்மைக் கருதி, அனைத்து அரசியல் சக்திகளும் அமைதியை நிலைநாட்டுவதே காலத்தின் கட்டாயமாகும். இடைக்கால நிர்வாகம், இந்த இக்கட்டான நேரத்தில் உறுதியான, பக்கச்சார்பற்ற சட்டத்தின் ஆட்சியை நிலைநாட்டத் தவறினால், 2026 தேர்தல் ஸ்திரத்தன்மையை கொண்டு வராது; மாறாக, அது குழப்பத்தையும் வெறுப்பையும் சட்டப்பூர்வமாக்கும் சக்திகளுக்கு ஒரு அங்கீகாரத்தை மட்டுமே கொடுக்கும். ஒரு தேசத்தின் மீண்டெழும் (Meendelzhu) திறனை, அது தனது சிறுபான்மையினரைப் பாதுகாப்பதில் காட்டும் உறுதிப்பாட்டின் மூலமே அளவிட முடியும்.