நமது பிள்ளைகளின் கல்விக்கான எதிர்காலம் கேள்விக்குறி?

இன்று நான் உங்கள் முன் எழுத வந்திருப்பது ஒரு கனத்த இதயத்துடன். சமீப காலமாக நமது கல்விக்கூடங்கள், நமது பிள்ளைகளுக்குப் பாதுகாப்பான புகலிடமாக இல்லாமல், ஆபத்தான களங்களாக மாறி வருவது வேதனையளிக்கிறது. சர்வதேசப் பாடசாலைகளாகட்டும், தனியார் பாடசாலைகளாகட்டும், அரச பாடசாலைகளாகட்டும் அல்லது பல்கலைக்கழகங்களாகட்டும், எங்கும் நம் பிள்ளைகள் அச்சத்துடன் வாழும் சூழ்நிலை உருவாகியுள்ளது.

பாலியல் துஷ்பிரயோகம், மனரீதியான துன்புறுத்தல், கொடுமையான "ராகிங்" போன்ற காரணங்களால் மாணவர்கள் தற்கொலை செய்து கொள்ளும் செய்திகள் நம்மை உலுக்கியுள்ளன. வெளிச்சத்துக்கு வராத இன்னும் எத்தனை சோகக் கதைகள் மௌனமாக அழுகின்றனவோ! மன அழுத்தத்தினாலும், மன உளைச்சலினாலும் பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் இளைய உள்ளங்கள் எத்தனை எத்தனையோ!

சில மாதங்களுக்கு முன்பு கொழும்பில் உள்ள ஒரு சர்வதேசப் பாடசாலை மாணவி லோட்டஸ் டவர் கட்டிடத்திலிருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்து கொண்டார். சில வாரங்களுக்கு முன்பு அதேபோல் உயரமான கட்டிடங்களிலிருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்துகொண்ட இரண்டு மாணவிகளின் நெருங்கிய தோழி அவள். அந்தப் பெண் ஏன் தன் உயிரை மாய்த்துக்கொண்டாள்? அவளது தோழிகளின் மரணத்திற்கு அவளைக் குற்றம் சாட்டிய ஆசிரியர்களின் கொடூரமும், சக மாணவர்களின் கொடுமைப்படுத்தலும்தான் அவளை மரணத்தின் விளிம்பிற்குத் தள்ளியது. ஏற்கனவே தோழிகளின் மரணத்தால் traumatized ஆகி இருந்த அந்தப் பிஞ்சுக்கு ஆசிரியர்கள் ஒரு துளிகூட இரக்கம் காட்டவில்லை.

சபரகமுவ பல்கலைக்கழக மாணவன் ஒருவன் கடந்த வாரம் மூத்த மாணவர்களின் கடுமையான "ராகிங்" கொடுமையைத் தாங்க முடியாமல் தற்கொலை செய்து கொண்டான். நமது அரச பல்கலைக்கழகங்களில் "ராகிங்" என்பது ஒரு புற்றுநோய் போல பரவியுள்ளது.

அதோடு, கொட்டாஞ்சேனையில் ஒரு பாடசாலை மாணவி தற்கொலை செய்து கொண்ட சம்பவம் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது. அவளது பெற்றோர் குற்றம் சாட்டுவது என்னவென்றால், முன்பு பம்பலப்பிட்டியில் உள்ள பாடசாலையில் ஒரு ஆசிரியரால் பாலியல் துஷ்பிரயோகத்திற்கு ஆளானதை நினைத்து அவமானப்படுத்தப்பட்டதாலேயே அவள் இந்த விபரீத முடிவை எடுத்தாள் என்பதுதான்.

ஒரு காலத்தில் பிள்ளைகள் பாதுகாப்பான சூழலில் கல்வி கற்க வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் பாடசாலைகளுக்கு அனுப்பப்பட்டார்கள். ஆனால், இன்று அந்த நிலைமை இல்லை. பாடசாலைப் பிள்ளைகள் மனரீதியான சித்திரவதைகளுக்கும், துன்புறுத்தல்களுக்கும் ஆளாகிறார்கள். துரதிர்ஷ்டவசமாக பல சமயங்களில் ஆசிரியர்களே இதற்கு காரணமாக இருக்கிறார்கள். சக மாணவர்களின் கொடுமைப்படுத்தல் இந்த பிரச்சினையை மேலும் மோசமாக்கியுள்ளது.

ஒரு காலத்தில் உன்னதமான தொழிலாகக் கருதப்பட்ட ஆசிரியர் தொழில் இன்று கேள்விக்குறியாகியுள்ளது. ஆசிரியர்களால் மாணவிகளும், மாணவர்களும் பாலியல் துஷ்பிரயோகத்திற்கு ஆளான எண்ணற்ற சம்பவங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. பெற்றோர்கள் இனி தங்கள் பிள்ளைகள் பாதுகாப்பான இடத்தில் இருக்கிறார்கள் என்று நிம்மதியாக இருக்க முடியாது. அதே நேரத்தில் அரச பல்கலைக்கழகங்கள் பல ஆண்டுகளாக மாணவர்களுக்கு மனரீதியான சித்திரவதை மற்றும் துன்புறுத்தல் களங்களாக இருந்து வருகின்றன.

நிலைமை நாளுக்கு நாள் மோசமாகிக் கொண்டே போகிறது. சபரகமுவ பல்கலைக்கழக மாணவனின் தற்கொலை ஒரு உதாரணம் மட்டுமே. ஆனால், ஆயிரக்கணக்கான மாணவர்கள் மௌனமாக வேதனையை அனுபவிக்கிறார்கள். சில மாணவர்கள் பல்கலைக்கழகங்களுக்குள் நுழைந்த சில நாட்களிலேயே "ராகிங்" கொடுமையைப் பார்த்து பயந்து படிப்பை நிறுத்தி விடுகிறார்கள். உயிர் பிழைத்தவர்களும் கூட மனரீதியாகப் பாதிக்கப்பட்டு பிற்காலத்தில் மனநலப் பிரச்சினைகளால் அவதிப்படுகிறார்கள்.

படிக்கின்ற இடங்களில் "ராகிங்" ஆகட்டும் அல்லது வேறு வகையான மனரீதியான துன்புறுத்தல்களாகட்டும், இவை ஒரு காலத்தில் அதேபோன்ற கொடுமைகளுக்கு ஆளானவர்களாலோ அல்லது இயற்கையிலேயே வன்ம குணமுடையவர்களாலோ தொடர்கின்றன. சமீபத்திய சம்பவங்களுக்கு அரசாங்கத்தின் பதில் மிகவும் ஏமாற்றமளிக்கிறது.

கல்வி மற்றும் உயர்கல்வி அமைச்சரான பிரதமர் ஹரினி அமரசூரிய உண்மையான பிரச்சினைகளைத் தீர்ப்பதை விட சாக்குப்போக்குகளைத் தேடுவது போல் தெரிகிறது. அரசாங்கத்தில் உள்ள மற்ற அமைச்சர்களும் இந்த மிக முக்கியமான பிரச்சினைகளுக்கு போதுமான அளவு பதிலளிக்கத் தவறிவிட்டனர். இதனால் பொதுமக்களின் கோபம் தெருப் போராட்டங்களாக வெடித்துள்ளது.

எல்லாப் பாடசாலைகளிலும் ஆசிரியர்களுக்கு சிறந்த பயிற்சி அளிக்கப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் அவர்கள் சிறு பிள்ளைகளை கேலி செய்வதன் மூலமும், தண்டிப்பதன் மூலமும், அவமானப்படுத்துவதன் மூலமும் அவர்களுக்கு ஏற்படும் பாதிப்புகளை அவர்கள் புரிந்துகொள்வார்கள். பாடசாலைப் பருவம்தான் குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தை வடிவமைக்கிறது. பெரியவர்களின் நடத்தை அவர்கள் வளரும் விதத்தில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

இதற்கிடையில் இலங்கை அரச பல்கலைக்கழகங்கள் இனிமேலும் "ராகிங்" ஒரு பெரிய பிரச்சினை இல்லை என்று கூறிக்கொண்டு கண்களை மூடிக்கொள்ள முடியாது. குற்றவாளிகளுக்கு எதிராக கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும். "ராகிங்" செய்பவர்கள் பல்கலைக்கழகங்களிலிருந்து இடைநீக்கம் செய்யப்பட வேண்டும். சட்டத்தின் முழு பலமும் அவர்கள் மீது பாய வேண்டும். இந்த நாடு எங்கே தவறிழைத்தது என்று மக்கள் அடிக்கடி கேட்கிறார்கள். இதற்கான பதில் நமது பாடசாலைகளும், பல்கலைக்கழகங்களும் நல்ல குடிமக்களை உருவாக்கத் தவறியதுதான். தவறு குழந்தைகளிடமோ அல்லது இளைஞர்களிடமோ இல்லை. அவர்களை வழிநடத்தும் பொறுப்புள்ள பெரியவர்களிடம்தான் தவறு உள்ளது. அவர்கள் இளைஞர்களை நல்ல குடிமக்களாக உருவாக்கத் தவறும்போது, அவர்கள் நாட்டையே தோல்வியடையச் செய்கிறார்கள்.

பெரியோர்களே, சிந்தியுங்கள்! நமது இளைய தலைமுறையின் எதிர்காலம் என்னவாகும்? அவர்கள் அச்சமின்றி கல்வி கற்கும் சூழலை நாம் உருவாக்க வேண்டாமா? கொடுமைப்படுத்துபவர்கள் தண்டிக்கப்பட வேண்டாமா?

நான் ஒருபோதும் அதிகாரத்தில் இருந்ததில்லை. ஆனால், ஒரு சாதாரண குடிமகனாக, ஒரு வழிகாட்டியாக என் மனசாட்சி என்னைத் தூண்டுகிறது. நாம் மௌனமாக இருக்கக் கூடாது. நாம் குரல் கொடுக்க வேண்டும். நமது பிள்ளைகளின் பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய நாம் ஒன்றுபட வேண்டும்.

பெரிய தத்துவஞானி பிளேட்டோ சொன்னது போல, "நல்ல மனிதர்கள் ஆள மறுப்பதால் ஏற்படும் தண்டனை என்னவென்றால், அவர்களை விட மோசமானவர்களால் அவர்கள் ஆளப்படுவார்கள்." நாம் நல்லவர்களைத் தேடி அதிகாரத்தில் அமர்த்த வேண்டும். நமது பிள்ளைகளின் எதிர்காலத்தை அவர்களிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும்.

நான் உங்களுக்கு உறுதியளிக்கிறேன். இந்த கருத்துக்களை உள்வாங்கி, உங்கள் சார்பாகவே பேசுவேன். என் ஒவ்வொரு சொல்லும், செயலும் நீதிக்கானதாக, நடுநிலையானதாக இருக்கும். நாம் இணைந்து நமது பிள்ளைகளுக்கு ஒரு பாதுகாப்பான, வளமான எதிர்காலத்தை உருவாக்குவோம்.

நன்றி! வணக்கம்!