இரத்தத்தில் தோயும் வீதிகள்: நமது உயிர்கள் யாருக்காக?

இன்று நான் உங்கள் முன் நிற்பது ஒரு பாரமான இதயத்துடன். நம் நாட்டின் வீதிகள் நாளுக்கு நாள் கண்ணீராலும், குருதியாலும் தோய்ந்து வருகின்றன. வீதி விபத்துகள் பெருகி, உயிரிழப்புகள் தொடர்கின்றன. இது வெறும் விபத்துகளின் எண்ணிக்கை மட்டுமல்ல, நமது சமூகத்தின் அடித்தளத்தையே உலுக்கும் ஒரு சோக நாடகம்.

ஒவ்வொரு விபத்திலும் பறிபோவது வெறும் உயிர்கள் மட்டுமல்ல. அது ஒரு குடும்பத்தின் ஒளிவிளக்கு. பாடவீதி செல்லும் பிள்ளைகளின் தந்தை, நோயுற்ற தாய்மார்களின் பிள்ளை, குடும்பத்தை தாங்கி நிற்கும் தூண். இத்தகைய இழப்புகள் அந்த குடும்பங்களை ஆதரவற்றவர்களாகவும், நிர்க்கதியாகவும் ஆக்கிவிடுகின்றன. சம்பந்தப்பட்ட அதிகாரிகள் உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்காவிட்டால், இந்த குடும்பங்கள் தெருவில் நிற்கும் அவல நிலை ஏற்படும்.

சமீபத்தில் வெசாக் வாரத்தில் நிகழ்ந்த கோர விபத்து நம்மை உலுக்கியது. கதிர்காமம் நோக்கி சென்ற பேருந்து  Gerandi Ella என்ற இடத்தில் பள்ளத்தில் கவிழ்ந்து 22 உயிர்களைப் பறித்தது. நாற்பதுக்கும் மேற்பட்டோர் படுகாயமடைந்தனர். அந்த 100 அடி பள்ளத்தில் பேருந்து உருண்டு விழுந்ததை நினைக்கும்போதே நெஞ்சம் பதறுகிறது. 45 பேர் மட்டுமே பயணிக்கக்கூடிய பேருந்தில் இரட்டிப்பு எண்ணிக்கையில் பயணிகள் இருந்ததாக செய்திகள் தெரிவிக்கின்றன. விசாரணைகள் நடைபெறுகின்றன. அறிக்கைகள் சமர்ப்பிக்கப்படுகின்றன. ஆனால், அந்த அறிக்கைகளுக்கு அப்பால், உயிரிழந்தவர்களின் குடும்பங்களின் கண்ணீரை யார் துடைப்பார்கள்?

கணவனை இழந்த மனைவி, தந்தையை இழந்த பிள்ளை, தாயை இழந்த சேய் – இவர்களின் வாழ்க்கை இனி எப்படி மலரும்? அரசாங்கம் வழங்கும் சொற்ப இழப்பீடு சில நாட்களுக்கு மட்டுமே அவர்களுக்கு உதவும். அதன் பிறகு அவர்களின் எதிர்காலம் கேள்விக்குறியாகிறது.

அரசாங்கப் பேருந்து சம்பந்தப்பட்டிருப்பதால், அரசாங்கம் தற்காலிக நிவாரணத்தை தாண்டி, நிரந்தரமான ஒரு திட்டத்தை வகுக்க வேண்டும். குறிப்பாக, பெற்றோரை இழந்த குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தை மனதில் கொண்டு உதவ வேண்டும். அவர்களின் கல்வி, அவர்களின் வாழ்வாதாரம் தடைபடாமல் இருக்க அரசாங்கம் பொறுப்பேற்க வேண்டும். இல்லையென்றால், இது ஒரு பாரிய சமூகப் பிரச்சினையாக உருவெடுக்கும்.

மலைப்பாங்கான பகுதிகளில் செல்லும் அரச பேருந்துகள் பலவும் தரம் குறைந்தவையாகவும், பழுதடைந்தவையாகவும் இருப்பதாக செய்திகள் வருகின்றன. இது போன்ற விபத்துகளுக்கு இதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். அதிகாரிகள் உடனடியாக இதுகுறித்து ஆய்வு செய்து, உண்மை கண்டறிந்து, குறைபாடுகளை சரிசெய்ய வேண்டும். மக்களின் உயிரோடு விளையாட யாருக்கும் உரிமை இல்லை.

மலைப்பாங்கான பகுதிகள் மட்டுமல்ல, நாட்டின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் செல்லும் அரச பேருந்துகள் தரமானதாக இருக்க வேண்டும். தேவைப்பட்டால் புதிய பேருந்துகளை இறக்குமதி செய்ய வேண்டும். தனியார் பேருந்துகள் ஓரளவுக்கு தரமானதாக இருந்தாலும், அவை பல நேரங்களில் போக்குவரத்து விதிகளை மீறுவதும், ஆபத்தான முறையில் ஓட்டுவதும் கவலை அளிக்கிறது.

எனவே, நான் உங்கள் முன் சில கேள்விகளை வைக்கிறேன். நமது வீதிகள் ஏன் இவ்வளவு அபாயகரமானதாக மாற வேண்டும்? ஒவ்வொரு விபத்திலும் பறிபோகும் அந்த விலைமதிப்பற்ற உயிர்களுக்கு யார் பொறுப்பு? அவர்களின் குடும்பங்களின் எதிர்காலம் என்னவாகும்?

நாம் விழித்தெழ வேண்டும். அரசாங்கம் கடுமையான சட்டங்களை இயற்ற வேண்டும். போக்குவரத்து விதிகளை மீறுபவர்கள் கடுமையாக தண்டிக்கப்பட வேண்டும். சாரதிகளுக்கு முறையான பயிற்சி அளிக்கப்பட வேண்டும். வீதிகளின் தரத்தை உயர்த்த வேண்டும். பொதுமக்களாகிய நாமும் பொறுப்புடன் நடந்து கொள்ள வேண்டும். அவசரமின்றி, கவனமாக வாகனங்களை ஓட்ட வேண்டும்.

நமது எதிர்காலம் பாதுகாப்பான வீதிகளில் தொடங்குகிறது. நமது பிள்ளைகள் அச்சமின்றி பள்ளிக்குச் செல்லவும், நமது குடும்பங்கள் நிம்மதியாகப் பயணிக்கவும் நாம் வழிவகை செய்ய வேண்டும்.

நான் ஒரு சாதாரண குடிமகன். உங்கள் வேதனையில் பங்கெடுக்கும் ஒருவன். இந்த அவல நிலை மாற வேண்டும் என்பதே என் ஆசை. நாம் அனைவரும் ஒன்றிணைந்து குரல் கொடுப்போம். நமது வீதிகளை பாதுகாப்பானதாக மாற்றுவோம். உயிரிழந்தவர்களின் நினைவாக, இனி ஒரு உயிர்கூட வீதியில் பறிபோகாத வண்ணம் நாம் செயல்படுவோம்.

நன்றி! வணக்கம்!