இத உங்க குழந்தைகளுக்கு கொடுத்துப்பாருங்க!

நேத்து நான் பஸ்ல போய்க்கிட்டு இருந்தேன். ஜன்னல் ஓரமா உக்காந்து வெளியில வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். அப்போ ஒரு ஸ்கூட்டர்ல ஒரு அப்பாவும் பொண்ணும் போய்க்கிட்டு இருந்தாங்க. அந்த பொண்ணுக்கு ஒரு அஞ்சு வயசு இருக்கும். அவ அப்பாவோட இடுப்பை கட்டிப்பிடிச்சுக்கிட்டு அவ்வளவு சந்தோஷமா சிரிச்சுக்கிட்டே போனா. அவளோட சிரிப்பு சத்தம் என் காதுல அப்படியே தேன் மாதிரி விழுந்துச்சு. அந்த சிரிப்பை பார்க்கும்போது என் மனசு அப்படியே லேசா பறக்குற மாதிரி இருந்துச்சு.

உடனே எனக்கு என் சின்ன வயசு ஞாபகம் வந்துச்சு. நான் சின்ன பிள்ளயா இருக்கும்போது எங்க வீட்டுக்கு பக்கத்துல ஒரு பெரிய காணியில விளையாடிக்கிட்டு இருப்பேன். அங்க நிறைய மரங்களும் செடிகளும் இருக்கும். நான் தனியா அந்த காணியில மணல்ல வீடு கட்டி விளையாடுவேன். ஓடி பிடிச்சு விளையாடுவேன். மரத்துல ஏறி குதிப்பேன். அந்த நேரத்துல நான் அவ்வளவு சந்தோஷமா இருப்பேன். எந்த கவலையும் இல்லாம, பயம் இல்லாம நான் அந்த உலகத்துல ஒரு ராஜா மாதிரி திரிஞ்சேன்.

ஆனா என் கூட விளையாட வர்ற சில பிள்ளைகளளோட அப்பா அம்மா அவங்கள ரொம்ப அடக்கி வச்சிருப்பாங்க. "அங்க போகாத, இங்க போகாத, ஓடாத, கத்தாத"ன்னு எப்பவும் சொல்லிக்கிட்டே இருப்பாங்க. அந்த பிள்ளைகள் விளையாடும்போது கூட பயந்து பயந்து தான் விளையாடுவாங்க. அவங்க முகத்துல அந்த சந்தோஷம் சரியா தெரியாது. பார்க்கவே பாவமா இருக்கும்.

ஒரு தடவை நாங்க எல்லாரும் சேர்ந்து ஒரு ஆத்து ஓரத்துல விளையாடிக்கிட்டு இருந்தோம். அங்க ஒரு பெரிய மரம் விழுந்து கிடந்துச்சு. நாங்க எல்லாரும் அந்த மரத்துல ஏறி குதிச்சு விளையாடிக்கிட்டு இருந்தோம். அப்போ என் கூட விளையாட வந்த ஒரு பையனோட அப்பா வந்து அவனை பயங்கரமா திட்டி அடிச்சு கூட்டிட்டு போயிட்டாரு. "ஏன் மரத்துல ஏறின? விழுந்துட்டா என்ன பண்ணுவ?"ன்னு கோவமா கேட்டாரு. அந்த பையன் அழுதுகிட்டே அவங்க அப்பாவோட போறதை பார்க்கும்போது எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருந்துச்சு.

அன்னைக்கு தான் நான் யோசிச்சேன், ஏன் இந்த பெரியவங்க பிள்ளைகள்ளை இப்படி அடக்கி வைக்கிறாங்கன்னு. அவங்க சந்தோஷமா சிரிக்கக்கூடாதா? அவங்க விருப்பப்படி விளையாடக்கூடாதா? ஏன் அவங்க சந்தோஷமான உலகத்தை இப்படி மழுங்கடிக்கிறாங்கன்னு எனக்கு புரியல.

நான் கவனிச்சிருக்கேன், நம்ம ஊர்ல நிறைய பெற்றோர்கள் அவங்க குழந்தைகளை ரொம்ப கண்ட்ரோல்ல வச்சிருக்காங்க. சின்ன சின்ன விஷயத்துக்கு கூட திட்டிக்கிட்டே இருப்பாங்க. "சத்தம் போடாத, ஒழுங்கா உக்காரு, அங்க போகாத"ன்னு எப்பவும் கட்டளை போட்டுக்கிட்டே இருப்பாங்க. அந்த பிள்ளைகள் எப்பவும் பயந்த மாதிரியே இருப்பாங்க. அவங்க முகத்துல அந்த குழந்தைத்தனமான சிரிப்பை பார்க்கவே முடியாது.

நான் என் சின்ன வயசுல அப்படி இல்லையே. எங்க அப்பா அம்மா என்னை நிறைய சுதந்திரமா விட்டாங்க. நான் விளையாட போனாலும், மரத்துல ஏறினாலும் அவங்க எதுவும் சொல்ல மாட்டாங்க. "விழுந்துடாம பாத்துக்கோ"ன்னு மட்டும் சொல்லுவாங்க. அவங்க கொடுத்த அந்த சுதந்திரம் தான் எனக்கு நிறைய தைரியத்தை கொடுத்ததுன்னு நான் நம்புறேன். நான் பயப்படாம புதுசா நிறைய விஷயங்களை முயற்சி பண்ணி பார்த்தேன். அது தான் என் தன்னம்பிக்கையை வளர்த்துச்சு.

குழந்தைகளை அடக்கி வளர்க்கிறதுனால அவங்க சந்தோஷத்தை மட்டும் இழக்க மாட்டாங்க. அவங்க தைரியத்தையும் இழந்துடுவாங்க. அவங்க மனசுல எப்பவும் ஒரு பயம் இருந்துக்கிட்டே இருக்கும். புதுசா எதையும் முயற்சி பண்ண அவங்களுக்கு தைரியம் இருக்காது. அது அவங்க எதிர்கால வாழ்க்கையையே பாதிக்கும்.

நம்ம ஊர்ல ஒரு பழமொழி சொல்லுவாங்க, "சிரிச்ச குழந்தை தான் ஆரோக்கியமான குழந்தை"ன்னு. குழந்தைங்க சிரிக்கும்போது அவங்க மனசு சந்தோஷமா இருக்கும். அது அவங்க உடல் ஆரோக்கியத்துக்கும் நல்லது. அவங்கள அடக்கி வச்சா அவங்க சந்தோஷத்தை இழந்து நோய்வாய்ப்படக்கூட வாய்ப்பு இருக்கு.

பெற்றோர்கள் அவங்க குழந்தைகளை கொஞ்சம் திறந்து விடணும். அவங்க இஷ்டப்படி விளையாட விடணும். அவங்க சந்தோஷமான உலகத்தை மழுங்கடிக்கக் கூடாது. அவங்க ஓடி ஆடி விளையாடும்போது தான் அவங்களுக்கு தைரியம் வரும். புதுசா விஷயங்களை கத்துக்கிற ஆர்வம் வரும்.

நான் என் நண்பர்களோட பிள்ளைகள்ளை பார்க்கும்போது எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கும். அவங்க எப்பவும் அவங்க அப்பா அம்மாவுக்கு பயந்து பயந்து தான் பேசுவாங்க. அவங்க விருப்பப்படி விளையாடக்கூட மாட்டாங்க. பார்க்கவே பாவமா இருக்கும்.

பெற்றோர்கள் அவங்க குழந்தைகளுக்கு பாதுகாப்பு கொடுக்கிறது முக்கியம் தான். ஆனா அதுக்காக அவங்கள ரொம்ப அடக்கி வைக்கிறது தப்பு. அவங்களுக்கு கொஞ்சம் சுதந்திரம் கொடுங்க. அவங்க சந்தோஷமா சிரிக்கட்டும். அவங்க உலகத்தை அவங்க விருப்பப்படி வாழட்டும். அது தான் அவங்களுக்கு நாம கொடுக்கிற பெரிய பரிசு.

நான் நம்புறேன், எல்லா பெற்றோர்களும் இதை யோசிச்சு பார்ப்பாங்கன்னு. குழந்தைகளை அடக்கி வைக்கிறதுனால அவங்களுக்கு எந்த நன்மையும் கிடைக்காது. அவங்கள சுதந்திரமா விட்டு அவங்க சந்தோஷத்தை பார்க்குறது தான் உண்மையான சந்தோஷம். அவங்க சிரிப்பு தான் நம்ம வீட்டுக்கு வெளிச்சம். அவங்க தைரியம் தான் அவங்க எதிர்காலத்துக்கு பலம்.

இனிமேலாவது நம்ம குழந்தைகளை அடக்கி வைக்காம அவங்களோட சந்தோஷமான உலகத்துல அவங்களோட சேர்ந்து நாமும் சிரிப்போம். அவங்களுக்கு தைரியத்தை கொடுப்போம். அவங்க எதிர்காலம் நல்லா இருக்கும்னு நம்புவோம். அவங்க சிரிப்பு சத்தம் தான் நம்ம ஊரையே அழகாக்கும். யோசிச்சுப் பாருங்க, இது சரியா இல்லையான்னு?