இந்தியா பாகிஸ்தான் பயங்கரவாதிகளுக்கு செய்த சம்பவம் எப்படி?

காஷ்மீரின் பஹல்காம் பகுதியில் 26 சுற்றுலாப் பயணிகள் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்ட பயங்கரவாதத் தாக்குதல், தெற்காசியாவில் நீண்டகாலமாகப் புகைந்துகொண்டிருக்கும் இந்தியா - பாகிஸ்தான் எல்லைப் பதற்றத்தை மீண்டும் ஒருமுறை அபாயகரமான கட்டத்திற்குக் கொண்டு வந்துள்ளது. இத்தாக்குதலுக்குப் பதிலடியாக இந்தியப் படைகள் பாகிஸ்தான் வசமுள்ள காஷ்மீர் பகுதியில் நடத்தியதாகக் கூறப்படும் 'ஒபரேஷன் சிந்தூர்' வான்வழித் தாக்குதல், நிலைமையை மேலும் சிக்கலாக்கி, பிராந்தியத்தில் போர்ப்பரணியை உருவாக்கியுள்ளது.

இந்த நிகழ்வுகள் வெறும் இராணுவ நடவடிக்கைகளாக மட்டுமன்றி, ஆழமான அரசியல், சமூக, பொருளாதார மற்றும் இராஜதந்திர சவால்களை உள்ளடக்கியவை. பல வருடங்களாக அரச கொள்கை வகுக்கும் மட்டங்களில் பணியாற்றிய அனுபவம்,  ஒரு சமூக பொருளாதார ஆய்வாளன், ஆலோசகர், எழுத்தாளன் மற்றும் செயற்பாட்டாளன் என்ற வகையில், இந்த நெருக்கடியை ஒருcritical ஆன கண்ணோட்டத்தில் அணுகி, அதன் பின்னணிகள், தற்போதைய நிலைமைகள் மற்றும் சாத்தியமான எதிர்காலப் பாதைகள் குறித்து விரிவாக ஆராய்வது காலத்தின் தேவையாகும்.

கடந்த ஏப்ரல் 22ஆம் திகதி காஷ்மீரின் பஹல்காமில் நடத்தப்பட்ட தாக்குதல் மனிதநேயத்திற்கு எதிரான ஒரு கோழைத்தனமான செயலாகும். சுற்றுலாப் பயணிகளை, குறிப்பாக குடும்பத்தினரின் கண் முன்னால் மிகக் கொடூரமாகக் கொலை செய்தமை, பயங்கரவாதத்தின் உச்சகட்ட வக்கிரத்தைக் காட்டுகிறது. இந்தத் தாக்குதலில் இந்திய சுற்றுலாப் பயணிகள் மாத்திரமன்றி, நேபாளத்தைச் சேர்ந்த ஒருவரும் கொல்லப்பட்டார். இது பயங்கரவாதம் எந்தவித தேசிய எல்லைகளையும் மதிக்காது என்பதையும், அப்பாவிப் பொதுமக்களையே குறிவைக்கிறது என்பதையும் மீண்டும் வலியுறுத்துகிறது.

இந்தியாவின் கூற்றுப்படி, இந்தத் தாக்குதலில் பாகிஸ்தானில் பயிற்சி பெற்ற பயங்கரவாதிகள் ஈடுபட்டதற்கான ஆதாரங்கள் கிடைத்ததாகவும், உளவுத் துறை அவர்களின் துல்லியமான புகைப்படங்களையும் வெளியிட்டதாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டது. லஷ்கர் இ தொய்பா ஆதரவு பெற்ற ‘ரெசிஸ்டன்ஸ் ஃபோர்ஸ்’ என்ற அமைப்பு இந்தத் தாக்குதலுக்குப் பொறுப்பேற்றுக் கொண்டமை, பிராந்தியத்தில் செயற்படும் பயங்கரவாதக் குழுக்களின் வலைப்பின்னலையும், அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் ஆதரவையும் பற்றிய கேள்விகளை எழுப்புகிறது. 2008 நவம்பரில் மும்பையில் நடந்த தாக்குதலுக்குப் பின்னர் உள்நாட்டில் பொதுமக்களைக் குறிவைத்து நடத்தப்பட்ட மிகப் பெரிய தாக்குதல் இது என இந்தியா குறிப்பிட்டமை, இந்தச் சம்பவத்தின் தீவிரத்தன்மையைக் காட்டுகிறது. இது வெறும் உள்ளூர் பாதுகாப்புப் பிரச்சினையல்ல, மாறாகப் பிராந்திய ஸ்திரத்தன்மைக்கும், சர்வதேசப் பாதுகாப்புக்கும் அச்சுறுத்தலாகும்.

பஹல்காம் தாக்குதல் நடந்து சுமார் 15 நாட்களுக்குப் பின்னர், இந்தியா அதற்குப் பதிலடி கொடுத்துள்ளது. நள்ளிரவுக்குப் பின்னர் சுமார் 1.30 மணியளவில் பாகிஸ்தான் மற்றும் பாகிஸ்தான் ஆக்கிரமிப்பு காஷ்மீர் பகுதியில் உள்ள பயங்கரவாத அமைப்புகளின் 9 முகாம்களைக் குறிவைத்து ‘ஒபரேஷன் சிந்தூர்’ என்ற பெயரில் வான்வழித் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டதாக இந்திய இராணுவம் தெரிவித்துள்ளது. இந்தியாவின் பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சகமும் வெளியுறவுச் செயலாளரும் இந்தத் தாக்குதலை உறுதிப்படுத்தியுள்ளனர். வெளியுறவுச் செயலாளர் விக்ரம் மிஸ்ரி, இத்தாக்குதல் பயங்கரவாதத்தின் மீது பதிலடி கொடுக்கும் இந்தியாவின் உரிமையை நிலைநாட்டியுள்ளது என்றும், பயங்கரவாத முகாம்களை மட்டுமே வெகு நேர்த்தியாகக் குறிவைத்து, பொறுப்புடன் தாக்குதல் நடத்தியுள்ளோம் என்றும் கூறியுள்ளார். இந்திய இராணுவத்தின் உத்தியோகபூர்வ எக்ஸ் வலைதளத்தில் "தாக்குதலுக்கு தயாராகி விட்டோம், வெற்றிக்கு பயிற்சி எடுத்துவிட்டோம்" என்று பதிவிடப்பட்டிருந்தமை, இத்தாக்குதல் நன்கு திட்டமிடப்பட்டிருந்ததைக் காட்டுகிறது.

இந்திய இராணுவ அதிகாரிகள் வழங்கிய பேட்டிகளின்படி, 'ஒபரேஷன் சிந்தூர்' 25 நிமிடங்களில் முடிவடைந்தது என்றும், 21 முறை தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது என்றும், பொதுமக்கள் எவரும் பாதிக்கப்படாத வகையில் ஆயுதங்கள் மிகக் கவனமாகக் கையாளப்பட்டன என்றும் கூறினர். ஜெய்ஷ் இ முகமது பயங்கரவாத அமைப்பின் தலைவர் மசூத் அசார் வீடு தரைமட்டமானது என்றும், அவரது குடும்பத்தினர் 10 பேர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர் என்றும் இந்தியத் தரப்புத் தகவல் தெரிவிக்கின்றது.

இது, இந்தியாவின் தாக்குதல் பயங்கரவாதத் தலைவர்களையும் அவர்களது உள்கட்டமைப்பையும் குறிவைத்தது என்ற இந்திய நிலைப்பாட்டை வலுப்படுத்துவதாக அமைகிறது. ஹபீஸ் சயீத் போல மசூத் அசாரும் இந்தியா தேடும் முக்கிய பயங்கரவாதி என்ற பின்னணி, இத்தாக்குதலின் இலக்கின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துகிறது. இந்தியாவின் இந்த நடவடிக்கை உள்நாட்டில் பரவலான அரசியல் ஆதரவைப் பெற்றுள்ளது. பிரதமர் நரேந்திர மோடி, உள்துறை அமைச்சர் அமித் ஷா, ராகுல் காந்தி உட்படப் பல அரசியல் தலைவர்களும் இத்தாக்குதலைப் பாராட்டியுள்ளனர். இது தேசியப் பாதுகாப்புப் பிரச்சினைகளில் இந்தியா கட்சி பேதமின்றி ஒன்றிணையும் போக்கைக் காட்டுகிறது.

எனினும், இந்தியாவின் தாக்குதலுக்குப் பாகிஸ்தான் உடனடியாகப் பதிலடி கொடுத்துள்ளது. பாகிஸ்தான் பிரதமர் ஷெபாஸ் ஷெரீப், இந்தியாவின் தாக்குதலை போர் நடவடிக்கையாகவே பார்ப்பதாகத் தெரிவித்துள்ளார். இது நிலைமையின் தீவிரத்தன்மையைப் பறைசாற்றுகிறது. பாகிஸ்தான் தரப்பு, இந்தியாவின் தாக்குதலில் குடிமக்கள் பலர் கொல்லப்பட்டதாகக் கூறுகிறது. பயங்கரவாத மறைவிடங்களைக் குறிவைத்ததாக இந்தியா கூறும் நிலையில், சர்வதேச ஊடகவியலாளர்கள் நேரில் வந்து அவை பயங்கரவாத மறைவிடங்களா அல்லது பொதுமக்கள் வசிப்பிடங்களா என்பதைப் பார்க்குமாறு பாகிஸ்தான் பாதுகாப்பு அமைச்சர் க்வாஜா ஆசிஃப் அழைப்பு விடுத்துள்ளார்.

தாக்குதல் நடத்தப்பட்ட இடங்களில் இரண்டு மசூதிகளும் அடங்கும் எனவும், இவை பொதுமக்கள் வசிப்பிடங்களைக் குறிவைத்த தாக்குதல்கள் எனவும் பாகிஸ்தான் கூறுகின்றது. எல்லைக் கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டில் (எல்.ஓ.சி) இந்திய விமானப்படை நடத்திய தாக்குதல்கள் மற்றும் துப்பாக்கிச் சூட்டில் 26 பேர் கொல்லப்பட்டதாகவும், 46 பேர் காயமடைந்ததாகவும் பாகிஸ்தான் தெரிவித்துள்ளது. இதில் பெண்கள், குழந்தைகள் உட்படப் பொதுமக்கள் உயிரிழந்துள்ளதாகவும் பாகிஸ்தான் வெளியுறவுத்துறை கூறியுள்ளது. இவையனைத்தும் இரு நாடுகளுக்கிடையில் நிலவும் ஆழமான நம்பிக்கையற்ற தன்மையையும், தகவல் போரையும் எடுத்துக்காட்டுகின்றன. யார் கூறுவது உண்மை என்பதைச் சரிபார்ப்பது கடினமாகிறது.

பாகிஸ்தான் படைகள் எல்லைக் கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டுக்கு (எல்.ஓ.சி) அருகே நடத்திய தாக்குதலில், இந்தியக் குடிமக்கள் 6 பேர் உயிரிழந்ததாகவும், மேலும் 7 பேர் படுகாயம் அடைந்ததாகவும் இந்தியத் தரப்பில் தெரிவிக்கப்பட்டது. இது, இந்தியாவின் தாக்குதல் வெறும் ஒருதலைப்பட்சமானதல்ல என்பதையும், அதற்கு உடனடிப் பதில் நடவடிக்கை இருந்தது என்பதையும், இதன் நேரடிப் பாதிப்பு பொதுமக்களுக்கே என்பதையும் உறுதிப்படுத்துகிறது.

இருதரப்பிலும் பொதுமக்கள் உயிரிழந்ததாகக் கூறப்படும் தகவல்கள் மிகுந்த கவலைக்குரியவை. இது இராணுவ நடவடிக்கைகளின்போது பொதுமக்கள் பாதுகாப்பை உறுதி செய்வதன் முக்கியத்துவத்தை அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறது. சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டம் யுத்த வலயங்களில் பொதுமக்களைப் பாதுகாப்பதன் அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறது. இந்தச் சம்பவம், யுத்தநிறுத்தக் கோட்டை ஒட்டிய பகுதிகளில் வாழும் மக்களின் வாழ்வாதாரம் மற்றும் பாதுகாப்பு எவ்வளவு fragile ஆக உள்ளது என்பதைக் காட்டுகிறது.

இந்தியா மற்றும் பாகிஸ்தான் போன்ற அணுவாயுத நாடுகளுக்கு இடையே இத்தகைய இராணுவ மோதல்கள் ஏற்படுவது சர்வதேச சமூகத்திற்குப் பெரும் கவலையை ஏற்படுத்துகிறது. அமெரிக்க அதிபர் டொனால்ட் ட்ரம்ப் "இந்தப் பதற்றம் விரைவில் முடிவுக்கு வரும் என நம்புகிறேன்" என்று கூறியுள்ளமை, அமெரிக்கா இந்தப் பிரச்சினையில் ஒரு கண்ணைக் கொண்டிருப்பதைக் காட்டுகிறது. ஐ.நா. பொதுச் செயலாளர் அண்டோனியோ குத்ரேஸ் "இந்தியாவும், பாகிஸ்தானும் பொறுப்புணர்வுடன் நடந்து கொள்ள வேண்டும்" என்று வலியுறுத்தியுள்ளார். சீனாவின் நிலைப்பாடு சற்று விரிவாக உள்ளது. "இந்தியாவும் பாகிஸ்தானும் அண்டை நாடுகள். தற்போது அங்கு நிலவும் நிலை குறித்து நாங்கள் கவலை கொண்டுள்ளோம். அனைத்து வகையான தீவிரவாதத்தையும் நாங்கள் எதிர்க்கிறோம். அமைதி மற்றும் ஸ்திரத்தன்மையின் பரந்த நலனுக்காக இரு தரப்பினரும் செயல்பட வேண்டியது அவசியம். அமைதியாக இருக்கவும், நிதானத்தைக் கடைப்பிடிக்கவும், நிலைமையை மேலும் சிக்கலாக்கும் நடவடிக்கைகளை எடுப்பதைத் தவிர்க்கவும் நாங்கள் கேட்டுக் கொள்கிறோம்" எனச் சீனா கூறியுள்ளது. சீனா பயங்கரவாதத்தை எதிர்ப்பதாகக் கூறினாலும், இருதரப்பையும் அமைதி காக்க வலியுறுத்துவதன் மூலம், அது நிலைமை மோசமடைவதைத் தவிர்க்க விரும்புவதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. சர்வதேச சமூகம் இந்தப் பிரச்சினையில் நேரடியாகத் தலையிடுவதற்குக் கட்டுப்பாடுகள் இருப்பினும், பதற்றத்தைத் தணிப்பதற்கும், பேச்சுவார்த்தைகளை ஊக்குவிப்பதற்கும், பொறுப்புடன் நடந்துகொள்ள இரு நாடுகளையும் வலியுறுத்துவதற்கும் அதன் பங்கு முக்கியமானது. எனினும், நிரந்தரத் தீர்வு காண்பதற்குப் பிராந்திய சக்திகளே முன்வர வேண்டும்.

'ஒபரேஷன் சிந்தூர்' தாக்குதலுக்குப் பிறகு, நிலைமை என்னவாகும் என்ற பதற்றம் அதிகரித்துள்ளது. பாகிஸ்தான் பாதுகாப்புத்துறை விவகாரங்களுக்கான அமைச்சரவைக் கூட்டமும், இந்தியாவின் மத்திய அமைச்சரவைக் கூட்டமும் நடைபெற்றன. அதேபோல் காஷ்மீர் முதல் உமர் அப்துல்லா தலைமையிலும் அம்மாநில அமைச்சரவைக் கூட்டம் நடைபெற்றது. பாகிஸ்தானின் தாக்குதலை எதிர்கொள்வது தொடர்பாக ஆலோசனைகள் நடைபெற்றன. ஜம்மு காஷ்மீர் மட்டுமல்லாது இந்தியாவின் டெல்லி, மும்பை போன்ற முக்கிய நகரங்களிலும் பாதுகாப்பு தொடர்பான ஆலோசனைக் கூட்டங்கள் நடைபெற்றுள்ளன. இது, இரு நாடுகளும் எதிர்கொள்ளும் பாதுகாப்ப அச்சுறுத்தலையும், உடனடிப் பதில் நடவடிக்கைகளுக்குத் தயாராகும் நிலையையும் காட்டுகிறது.

லாகூர், சியல்கோட் விமான நிலையங்கள் 48 மணி நேரத்திற்கு மூடப்பட்டமை, பாகிஸ்தான் தனது வான்வெளியைப் பாதுகாப்பதில் காட்டிய அவசரத்தைக் குறிக்கிறது. இந்திய இராணுவம் யுத்த ஒத்திகை நடத்திய பின்னர் தான் போரை ஆரம்பிக்கும் என பாகிஸ்தான் நம்பியிருந்த நிலையில், இந்திய இராணுவம் மிகவும் சாதுரியமாக இரவோடு இரவாக வான்வழித் தாக்குதல் நடத்தியதாக இந்திய ஊடகங்கள் தெரிவித்துள்ளன. இது, இந்தியா தனது தந்திரோபாய அணுகுமுறையை மாற்றியுள்ளதைக் காட்டுகிறதா என்ற கேள்வியை எழுப்புகிறது. பாகிஸ்தான் பிரதமர் தனது அறிக்கையில் "எதிரிகளை எப்படிக் கையாள வேண்டும் என்று பாகிஸ்தானுக்கும் பாகிஸ்தான் இராணுவத்துக்கும் நன்றாகத் தெரியும். எதிரியின் தீய எண்ணங்கள் வெற்றி பெற ஒருபோதும் விடமாட்டோம்" என்று தெரிவித்திருந்தமை, பாகிஸ்தான் பதிலடி கொடுக்கத் தயாராக உள்ளது என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. இரு நாடுகளின் இராணுவ மற்றும் அரசியல் தலைமைத்துவத்தின் இத்தகைய உரத்த அறிக்கைகள் பொதுமக்களிடையே அச்சத்தை மேலும் அதிகரிக்கவே செய்யும்.

ஒரு சமூக பொருளாதார ஆய்வாளன், ஆலோசகன் என்ற ரீதியில், இந்த நெருக்கடியின் மூல காரணங்களையும், நீண்டகாலப் பாதிப்புகளையும் ஆழமாகப் பார்க்க வேண்டும். பயங்கரவாதம் என்பது வெறும் பாதுகாப்புப் பிரச்சினை மாத்திரமல்ல. அது பெரும்பாலும் சமூக பொருளாதாரப் பிரச்சினைகளுடன் தொடர்புடையது. வறுமை, வேலையின்மை, பாகுபாடு, அரசியல் உரிமைகளின் மறுப்பு போன்றவை சில இளைஞர்களைத் தீவிரவாதக் குழுக்களிடம் தள்ளக்கூடும். பிராந்தியத்தில் நிரந்தர சமாதானம் ஏற்பட வேண்டுமாயின், இந்த மூல காரணங்களையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

சாத்தியமான தீர்வுகள் மற்றும் முன்னோக்கிய பாதை:

இந்தியா - பாகிஸ்தான் இடையேயான இந்தச் சூழலில் இருந்து மீள்வதற்கும், எதிர்காலத்தில் இத்தகைய நெருக்கடிகளைத் தவிர்ப்பதற்கும் பலமுனை அணுகுமுறை அவசியம். எனது அனுபவத்தின் அடிப்படையில், சில practical ஆன தீர்வுகள் மற்றும் பரிந்துரைகளை முன்வைக்கிறேன்:

1. பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான உறுதியான பிராந்திய மற்றும் சர்வதேச ஒத்துழைப்பு: பயங்கரவாதம் ஒரு நாட்டின் பிரச்சினை மாத்திரமல்ல. அதற்குப் புவியியல் எல்லைகள் இல்லை. எனவே, இந்தியா, பாகிஸ்தான் மற்றும் பிராந்தியத்தின் ஏனைய நாடுகள் இணைந்து பயங்கரவாதத்திற்கு எதிராகப் போராட வேண்டும். இது குறித்த நுண்ணறிவுப் பகிர்தல் (intelligence sharing), பயங்கரவாத நிதியுதவியை (terror financing)த் தடுப்பதற்கான கூட்டு நடவடிக்கைகள், பயங்கரவாதக் குழுக்களின் உள்கட்டமைப்புகளை அழித்தல் போன்றவை அவசியம். உலகின் ஏனைய நாடுகள் இத்தகைய பிரச்சினைகளை எவ்வாறு கையாண்டன என்பதைப் பார்க்க வேண்டும்.

உதாரணமாக, 9/11 தாக்குதல்களுக்குப் பின்னர் சர்வதேச அளவில் பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போராட்டம் ஒரு புதிய பரிமாணத்தைப் பெற்றது. பல நாடுகள் இணைந்து நிதி மோசடிகளைக் கண்காணிக்கும் முகவர் நிலையங்களை (Financial Intelligence Units) வலுப்படுத்தின, சர்வதேச மட்டத்தில் நிதிப் பரிமாற்றங்களை நெறிப்படுத்தின. இதேபோல், சில நாடுகள் எல்லைப் பாதுகாப்பு முகாமைத்துவம் (border management) மற்றும் பயங்கரவாத எதிர்ப்புச் சட்டங்களை (counter-terrorism laws) கடுமையாக்கின. இந்த best practices இலிருந்து இந்தியா பாகிஸ்தான் கற்றுக்கொள்ள முடியும். இது ஒரு சிக்கலான விடயம் என்றாலும், உண்மையான அரசியல் இச்சை (political will) இருந்தால், பயங்கரவாதத்தை ஆதரிக்கும் கட்டமைப்புகளை அழிப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் உள்ளன. இது தொடர்பில், Financial Action Task Force (FATF) போன்ற சர்வதேச அமைப்புகளின் செயற்பாடுகள் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. பயங்கரவாத நிதியுதவி தொடர்பான தரவுகளை வெளிப்படையாகப் பகிர்தல் மற்றும் சர்வதேச அழுத்தங்களைப் பயன்படுத்துதல் பயங்கரவாதக் குழுக்களின் செயற்பாடுகளை முடக்குவதற்கு உதவலாம்.

2. பதற்றத்தைத் தணித்தல் மற்றும் நெருக்கடி முகாமைத்துவம் (Crisis Management): தற்போதைய உடனடித் தேவை பதற்றத்தைத் தணிப்பதாகும். இரு நாடுகளும் மேலும் ஒருவரையொருவர் தாக்கிக்கொள்வதைத் தவிர்க்க வேண்டும். இராணுவத் தொடர்பாடல் (military-to-military communication) வழிகளைத் திறந்த வைத்தல், திடீர் இராணுவ நடவடிக்கைகளின்போது முன்னறிவித்தல் செய்தல் போன்ற நம்பிக்கை கட்டியெழுப்பும் நடவடிக்கைகள் (Confidence-Building Measures - CBMs) அமுல்படுத்தப்பட வேண்டும். கடந்த காலங்களில் இந்தியா பாகிஸ்தான் இடையே இத்தகைய CBMs இருந்துள்ளன, ஆனால் அவை அடிக்கடி மீறப்படுகின்றன அல்லது இடைநிறுத்தப்படுகின்றன. இத்தகைய CBMs இனை மீண்டும் வலுப்படுத்துவது அவசியம். உதாரணமாக, அணுவாயுத நாடுகள் எதிர்பாராத மோதல்களைத் தவிர்ப்பதற்காக கொட்லைன் (hotline) போன்ற நேரடித் தொடர்பாடல் முறைகளைப் பயன்படுத்துகின்றன. இந்தியா - பாகிஸ்தான் இடையே இத்தகைய பொறிமுறைகள் வலுப்படுத்தப்பட வேண்டும். சில மேற்குலக நாடுகளில் நெருக்கடி முகாமைத்துவத்திற்கான நன்கு வரையறுக்கப்பட்ட நெறிமுறைகள் (protocols) உள்ளன. இராணுவமும் அரசியல் தலைமையையும் நெருக்கடியான தருணங்களில் எவ்வாறு ஒருங்கிணைந்து செயற்பட வேண்டும் என்பது தொடர்பான இந்த நெறிமுறைகள் இந்தியா பாகிஸ்தான் Context இற்கு ஏற்ப வடிவமைக்கப்படலாம்.
3. பேச்சுவார்த்தைக்குத் திரும்புதல்: நீண்டகாலத் தீர்வுக்குப் பேச்சுவார்த்தையே ஒரே வழி. நேரடிப் பேச்சுவார்த்தைகள் உடனடியாகச் சாத்தியமில்லாவிட்டாலும், பின்னணிக் (back-channel) கலந்துரையாடல்களையாவது ஆரம்பிக்க வேண்டும். காஷ்மீர் பிரச்சினை என்பது வெறுமனே ஒரு நிலப் பிரச்சினை மாத்திரமல்ல, அது ஒரு மக்களின் பிரச்சினை. அம்மக்களின் அபிலாஷைகள் கவனத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டும். பேச்சுவார்த்தைகளில் பயங்கரவாதப் பிரச்சினை, எல்லைப் பாதுகாப்பு, வர்த்தகம், மக்கள் தொடர்புகள் (people-to-people contacts) போன்ற பல்வேறு விடயங்கள் உள்ளடக்கப்பட வேண்டும். பேச்சுவார்த்தைக்கு ஒரு சாதகமான சூழலை உருவாக்குவது இரு தரப்பின் பொறுப்பாகும். வெறுமனே இராணுவ பலப் பிரயோகங்கள் பிரச்சினைகளை மேலும் சிக்கலாக்குமே தவிர, நிரந்தரத் தீர்வை ஒருபோதும் தராது. பேச்சுவார்த்தைகள் கடினமானவையாக இருக்கலாம், பல தடைகள் இருக்கலாம், ஆனாலும் அவற்றைக் கைவிடக் கூடாது.
4. பொதுமக்கள் பாதுகாப்பு மற்றும் தகவல் வெளிப்படைத்தன்மை: இராணுவ நடவடிக்கைகளின் போது பொதுமக்கள் உயிரிழப்புகள் தவிர்க்கப்பட வேண்டும். சர்வதேச மனிதாபிமானச் சட்டங்களுக்கு மதிப்பளிப்பது அவசியம். இரு தரப்பும் பொதுமக்கள் உயிரிழப்புகள் குறித்துக் கூறும் conflicting ஆன தகவல்களைச் சரிபார்க்க ஒரு சுயாதீனமான பொறிமுறை அவசியமா என்ற கேள்வி எழுகிறது. பாகிஸ்தான் சர்வதேச ஊடகங்களை அழைத்தமை ஒரு தந்திரோபாய நகர்வாக இருந்தாலும், அது தகவல் வெளிப்படைத்தன்மை குறித்த ஒரு தேவையைக் காட்டுகிறது. வதந்திகள் மற்றும் தவறான தகவல்கள் (misinformation and disinformation) பரவுவதைத் தடுத்து, சரியான தகவல்களை மாத்திரம் மக்களுக்கு வழங்குவது முக்கியம்.
5. பிராந்தியப் பொருளாதார ஒத்துழைப்பு: பகைமைகளுக்கு மத்தியில் கூட, பொருளாதார ஒத்துழைப்பு ஒரு பாலமாக அமைய முடியும். இந்தியா பாகிஸ்தான் இடையே வர்த்தகம், சுற்றுலா போன்ற துறைகளில் ஒத்துழைப்பை அதிகரிப்பது இரு நாட்டு மக்களிடையேயும் நம்பிக்கையையும், புரிதலையும் வளர்க்க உதவும். சுற்றுலாப் பயணிகள் மீது நடத்தப்பட்ட தாக்குதல் சுற்றுலாவை எவ்வாறு பாதிக்கும் என்பதைப் பஹல்காம் சம்பவம் காட்டுகிறது. பிராந்தியப் பொருளாதார ஒருங்கிணைப்பு (regional economic integration) என்பது தெற்காசியாவின் ஒட்டுமொத்த வளர்ச்சிக்கும் முக்கியமானது. SAARC போன்ற அமைப்புகள் பலம் பெற வேண்டும். பொருளாதார நலன்கள் பகிரப்படும்போது, மோதல்களுக்கான தூண்டுதல் குறையும்.
6. சர்வதேச சமூகத்தின் constructive ஆன பங்கு: ஐ.நா. மற்றும் ஏனைய சர்வதேச அமைப்புகள் மத்தியஸ்தம் (mediation) செய்ய முடியாது போனாலும், பதற்றத்தைத் தணிப்பதற்கான வசதிகளை ஏற்படுத்திக் கொடுக்க (facilitation) முடியும். இரு தரப்பையும் பேச்சுவார்த்தைக்கு அமர வைப்பது, நம்பிக்கை கட்டியெழுப்பும் நடவடிக்கைகளுக்குத் தொழில்நுட்ப உதவி வழங்குவது, பயங்கரவாத நிதியுதவியைத் தடுப்பது குறித்த சர்வதேச தரநிலைகளை அமுல்படுத்த உதவுவது போன்ற விடயங்களில் சர்வதேச சமூகம் பங்களிக்கலாம்.

இந்தியா அண்மையில் போர் ஒத்திகை நடத்தியிருந்தது, அதனைத் தொடர்ந்து இரவோடு இரவாகத் தாக்குதல் நடத்தியது ஒரு தந்திரோபாய வெற்றியாக இந்தியாவினால் பார்க்கப்படலாம். பாகிஸ்தானின் பதிலடி, அவர்கள் உடனடியாக எதிர்வினையாற்ற முடியும் என்பதைக் காட்டுகிறது. ஆனால், இந்த cycle of violence எங்கு சென்று முடியும்? இது ஒரு 'tit-for-tat' சூழ்நிலையாக மாறினால், அதன் ultimate ஆன பாதிப்பு இந்தப் பிராந்தியத்தில் வாழும் அப்பாவிப் பொதுமக்களுக்கே.

வரலாற்றைப் பார்த்தால், இந்தியா - பாகிஸ்தான் இடையே பல மோதல்கள் நிகழ்ந்துள்ளன. ஒவ்வொரு முறையும் பதற்றம் தணிந்து, மீண்டும் ஒரு தாக்குதல், மீண்டும் ஒரு பதிலடி என ஒரு vicious cycle தொடர்வதைக் காண்கிறோம். இந்தச் சுழற்சியை உடைக்க வேண்டுமாயின், வெறும் இராணுவ நடவடிக்கைகளுக்கு அப்பால் சென்று, பிரச்சினையின் ஆழமான காரணங்களைக் கண்டறிந்து நிவர்த்திக்க வேண்டும்.

பயங்கரவாதம் ஒரு உண்மையான அச்சுறுத்தல் என்பதில் மாற்றுக்கருத்தில்லை. அதற்கு எதிராகப் போராட வேண்டும். ஆனால், அந்தப் போராட்டத்தின் போது அப்பாவிப் பொதுமக்கள் பாதிக்கப்படாமல் இருப்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும். பாகிஸ்தான் தனது மண்ணில் செயற்படும் பயங்கரவாதக் குழுக்களுக்கு எதிராக உறுதியான நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும் என இந்தியா பல ஆண்டுகளாக வலியுறுத்தி வருகிறது. சர்வதேசச் சட்டங்களின்படி, எந்த நாடும் தனது மண்ணில் இருந்து ஏனைய நாடுகளுக்கு எதிராகப் பயங்கரவாதச் செயற்பாடுகள் முன்னெடுக்கப்படுவதை அனுமதிக்கக் கூடாது.

இறுதியாக, ஒரு சமூக பொருளாதார ஆய்வாளன் மற்றும் செயற்பாட்டாளன் என்ற வகையில், இந்தப் பிரச்சினைக்கு நிரந்தரத் தீர்வு காண்பதற்கு அரசியல் தலைமைத்துவத்தின் தொலைநோக்குப் பார்வையும், தைரியமான முடிவுகளும் அவசியம் என்பதை வலியுறுத்த விரும்புகிறேன். வெறும் உள்நாட்டு அரசியல் இலாபங்களுக்காகப் பதற்றத்தைத் தூண்டுவதைத் தவிர்க்க வேண்டும். அமைதி, ஸ்திரத்தன்மை, மற்றும் அபிவிருத்தி ஆகியவை இந்தப் பிராந்தியத்தின் மக்களுக்கு மிகவும் அவசியமானவை. 'ஒபரேஷன் சிந்தூர்' ஒரு தற்காலிகப் பதிலடியாக இருக்கலாம். ஆனால், நீண்டகால நோக்கில் பயங்கரவாதத்தை வேரறுப்பதற்கும், இந்தியா பாகிஸ்தான் உறவுகளில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தைத் தொடங்குவதற்கும் ஆழ்ந்த கொள்கை மாற்றங்களும், தொடர்ச்சியான இராஜதந்திர முயற்சிகளும், பரஸ்பர நம்பிக்கையை வளர்ப்பதும் இன்றியமையாதது. போர்ப்பரணி நீடிப்பது யாருக்கும் நன்மையளிக்காது. பிராந்தியத்தின் வருங்காலம் பொறுப்பான தலைமைத்துவத்தின் கைகளிலேயே தங்கியுள்ளது.

சான்றாதாரங்கள் (References):

• Council on Foreign Relations. (n.d.). Timeline of Kashmir Conflict. (Note: Specific date range or report title within training data is not precisely recallable, referencing the general resource type that would contain such historical context).
• Global Terrorism Database. (n.d.). Terrorist attacks in South Asia. (Note: Data from this source type would likely be part of training data for trends and specific incidents like Mumbai 2008).
• International Crisis Group. (n.d.). Reports on Kashmir and India-Pakistan Relations. (Note: Referencing a type of organization known for publishing analysis on this topic likely in training data).
• United Nations Security Council Counter-Terrorism Committee. (n.d.). Reports on counter-terrorism efforts and financing. (Note: Referencing UN bodies involved in counter-terrorism, whose reports would be in training data).
• Unknown Author. (2019). Analysis of the February 2019 India-Pakistan Standoff. [Newspaper Article/Report Type]. (Note: A general reference to news analysis or reports covering the specific timeframe and events similar to those described in the user's text, likely present in training data archives).