உறவுகளின் நிறங்கள்

இந்த வாழ்க்கையில் எத்தனைபேரை பார்த்துவிட்டோம். சிலரை மறக்கவே முடிவதில்லை. சிலரை மறக்க நினைப்போம், ஆனால் அவர்கள் செய்த சம்பவங்கள் பயங்கரமாக ஞாபகம் வரும். இது மனித இயல்பு போலத்தான்.

நான் இன்னும் மறக்க முடியாத ஒரு சம்பவம், அன்றைக்கு நான் மட்டக்களப்பில் உள்ள ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் வேலை செய்துகொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகிய ஒரு நண்பன் இருந்தான். அவன் பெயர் ரங்கன். நாங்க இரண்டு பேரும் ஒரே ஊர், ஒரே பள்ளிக்கூடம், ஒரே பல்கலைக்கழகம் என்று சிறுவயது முதலே த நண்பர்கள். எல்லா விஷயங்களையும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் மனம் திறந்து பேசுவோம். கஷ்டம்னா உடனே ஓடிப் போய் நிப்போம். சின்னச் சின்ன சந்தோஷங்களையும் பெரிய கவலைகளையும் பகிர்ந்து கொள்வோம். எங்கள் வீடுகளிலும் ஒருவரை ஒருவர் அறிந்தவர்கள் என்பதால், இரண்டு குடும்பங்களும் நெருக்கமாகப் பழகின. எங்கள் உறவுகளுக்குள் ஒரு கல்யாணம் என்றால், ஒரு மரணம் என்றால், எல்லாவற்றிலும் நாங்கள் அண்ணன் தம்பி போல நிற்போம். அன்று மாலையில் வேலை முடிந்து வரும்போது, கல்லடிப் பாலத்தடியில் தேத்தண்ணி குடிச்சு, உலகப் பிரச்சினைகளைப் பற்றிப் பேசிட்டுத் தான் வீட்டுக்குப் போவோம். அந்த தேத்தண்ணி கடையில் அண்ணன் செய்யும் தேநீரின் வாசனையும், பாலத்தடியின் குளிர்ந்த காற்றும், ரங்கனுடன் நான் பேசிய கதைகளும் இன்றும் என் மனதை விட்டு நீங்கவில்லை.

ஒரு நாள் ரங்கனுக்கு ஒரு அரசாங்கப் பதவி உயர்வு கிடைத்தது. அது பெரியதொரு பதவி. அன்று நாங்கள் இருவரும் கொண்டாடிய கொண்டாட்டம், அவர் வீட்டில் அவர் பெற்றோருக்குக் கிடைத்த சந்தோஷம், இதை நினைத்தாலே இன்றும் எனக்குப் புல்லரிக்கும். அன்று இரவும் வழக்கம்போல  பாலத்தடியில் தேத்தண்ணி குடித்துவிட்டு, மகிழ்சியில் வீடு சென்றேன். நானும் என் நண்பனும் ஒரு பெரிய கனவுலகில் மிதந்தோம். அன்று இரவு தூக்கம் வரவில்லை. அந்த பதவி அவனின் வாழ்க்கையை மட்டுமல்லாமல், என் வாழ்க்கையையும் எப்படியெல்லாம் மாற்றப் போகிறது என்று நினைத்து நான் அன்று முழுதும் கண்ணை இமைக்காமல் இருந்தேன்.

ஆனால், நாட்கள் செல்லச் செல்ல மெதுமெதுவாக சுரேஷின் நடவடிக்கைகள் மாறத் தொடங்கின. ஆரம்பத்தில் சின்னச் சின்ன மாற்றங்கள். ஒரு நாள் தேத்தண்ணி கடைக்கு வர நேரம் இல்லை என்பான். மறுநாள் வேறு ஏதாவது காரணம் சொல்வான். அப்புறம், என்னைக் கண்டாலே ஒரு அசௌகரியம் அவனிடம் நான் உணர்ந்தேன். அவன் கண்கள் என்னை நேரடியாகப் பார்க்காமல், எங்கேயோ அலைபாய்ந்தன. அவனது பேச்சில் ஒரு செயற்கையான இறுக்கம் தொற்றிக்கொண்டது. முன்னர், எந்தவிதத் தயக்கமும் இல்லாமல் பேசிக்கொண்டிருந்தவன், இப்போது ஒருவிதக் கௌரவச் சுவருடன் என்னிடம் பேசத் தொடங்கினான்.

ஒரு முறை என் வீட்டுக்குப் பக்கத்திலே நடந்த கோவில் திருவிழாவுக்கு அவனையும் அவன் குடும்பத்தையும் அழைத்திருந்தேன். அன்றைக்கு எங்கள் தெருவில் இருந்த அத்தனை பிள்ளைகளும், பெரியவர்களும் ஒன்று சேர்ந்து திருவிழாவுக்கு ஆயத்தமாகிக்கொண்டிருந்தனர். வாழை மரங்கள் நடப்பட்டன, பந்தல்கள் போடப்பட்டன, தெருவே விழாக்கோலம் பூண்டது. நாங்க எல்லாரும் சேர்ந்துதான் சாமான் வாங்கப் போவோம், பலகாரங்கள் செய்வோம். அந்த தெருவே ஒரு பெரிய குடும்பமாகப் பழகிய நாட்கள் அவை. இந்தக் கலாச்சாரப் பின்னணியை அவன் நன்கு அறிந்தவன். ஆனால், அவன் கோவில் திருவிழாவுக்கு வரவில்லை. வேறு சில முக்கியமான வேலைகள் இருப்பதாகச் சொல்லிவிட்டான். அப்போது ஒரு சிறிய வருத்தம் என் மனதில் ஏற்பட்டது. "சரி, ஒருவேளை வேலை அதிகமாக இருக்கும்" என்று நினைத்து நானும் அதைப் பெரிதுபடுத்தவில்லை. 

கற்றுக் கொண்ட பாடங்கள்

ஆனால் நாட்கள், மாதங்கள், வருடங்கள் செல்லச் செல்ல அந்த இடைவெளி பெரிதாகிக்கொண்டே போனது. திடீரென சில பதவிகள் வந்ததும் மெதுவாக நம்மளை விட்டுப் பிரிய ஆரம்பித்துவிடுவார்கள் போல. நமக்கும் ஏன் தான் வம்பு என்று விலகியே இருந்துவிட்டேன். ஆனாலும், இவர்கள் அன்றைக்கு இருந்த வெளிப்படைத்தன்மைக்கும், இன்று இருக்கும் தன்னை ஒரு பெரிய அதிகாரியாகக் காட்டி நம்மை வெறுப்பதிலும் காட்டும் ஆர்வத்தையும் பார்த்து கவலையும் ஆச்சரியமும் மாத்திரம்தான் படலாம்.

இந்த வாழ்க்கையில் நான் கற்றுக் கொண்ட ஒரு மிகப்பெரிய பாடம் இது. பதவி, பணம், புகழ் - இவை மூன்றும் ஒரு மனிதனின் இயல்பை மாற்றிவிடும் சக்தி கொண்டவை. இது அனைவருக்கும் பொருந்தாது. ஆனால் சிலரை நிச்சயம் மாற்றிவிடும். வெளிப்படைத்தன்மை, அன்பு, பணிவு, ஒருமைப்பாடு என அத்தனை நல்ல குணங்களையும் சில நேரங்களில் ஒரு பதவி மாயமாக்கிவிடும்.

நான் அறிந்த பலரும் இதுபோலத்தான். ஆரம்பத்தில் எல்லோருடனும் சகஜமாகப் பழகி, சிரித்துப் பேசி, தோளோடு தோள் நின்று உதவியவர்கள், ஒரு பெரிய பதவி கிடைத்ததும், எங்கோ உயரமான இடத்தில் இருந்து நம்மைப் பார்ப்பதுபோல ஒரு தோரணைக்கு வந்துவிடுகிறார்கள். அவர்களுடன் பேசும்போதே ஒரு பாதுகாப்பு உணர்வு இல்லை. அவர்களின் கண்கள், 'நீ யார்?' என்பது போல ஒரு கேள்விக்குறியுடன் நம்மை நோக்கும். இந்த மாற்றம் ஏன் நிகழ்கிறது? உண்மையான நட்புக்கும் உறவுகளுக்கும் அங்கே என்ன இடம்?

வாழ்க்கை தரும் உண்மைகள்

எனக்கு ஒரு பெரியவர் ஒருவர் சொன்னது ஞாபகம் வருகிறது: "மரம் நிமிர்ந்து நின்றால் நிழல் தெரியாது, வளைந்து நின்றால் தான் நிழல் தெரியும்." அதே போலத்தான் மனிதர்களும். உயர்ந்த பதவியில் இருந்தாலும், பணிவாகவும், அன்பாகவும் இருந்தால் தான் மற்றவர்கள் நம்மை அணுகுவார்கள், நம்மிடம் அன்பு காட்டுவார்கள். அங்கேதான் உண்மையான மரியாதை கிடைக்கும்.

இந்த அனுபவங்கள் எனக்கு உணர்த்திய இன்னொரு உண்மை, எல்லா நண்பர்களும் ஒரே மாதிரியானவர்கள் அல்ல. சிலர் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் நம்முடன் இருப்பார்கள். சிலர் குறிப்பிட்ட காலம் வரை மட்டுமே நம்முடன் பயணம் செய்வார்கள். அதைப் புரிந்துகொண்டு, அந்த மாற்றத்தை ஏற்றுக்கொள்வது மனதுக்கு நல்லது. யார் நம்முடன் இருக்கிறார்களோ, அவர்களைப் போற்றிப் பாதுகாக்க வேண்டும். அதே நேரத்தில், யார் நம்மைவிட்டு விலகுகிறார்களோ, அவர்களைப் பற்றி அதிகமாகக் கவலைப்படாமல், நம்முடைய வழியில் பயணிக்க வேண்டும்.

இந்த வாழ்க்கையில், சிலர் நம்மை விட்டு விலகுவது ஒரு வேளை நல்லது கூட இருக்கலாம். அது நமக்கு புதிய அனுபவங்களையும், புதிய உறவுகளையும் தேட ஒரு வாய்ப்பை அளிக்கலாம். சில நேரங்களில், நம்மை நாமே பலப்படுத்திக் கொள்ளவும், யாருடைய உதவியும் இன்றி வாழப் பழகவும் இது ஒரு வாய்ப்பாக அமையும்.

உண்மையான உறவுகள், அவை பதவியாலோ, பணத்தாலோ, புகழாலோ மாறாதவை. யார் ஒருவர் இந்த உலகில் உண்மையான அன்போடும், பணிவோடும், திறந்த மனதோடும் வாழ்கிறாரோ, அவர்கள்தான் இந்த வாழ்க்கையில் மிகச் சிறந்த செல்வத்தைப் பெற்றவர்கள். பதவி ஒரு தற்காலிகமான விஷயம். அது வந்து போகும். ஆனால், அன்பு, நட்பு, நல்ல மனசு - இவை நிலையானவை. இவற்றை வளர்த்துக் கொள்வதில்தான் நம்முடைய வாழ்வின் உண்மையான மகிழ்ச்சி அடங்கியிருக்கிறது.

அதிகாரமும், வெற்றியும் வரும்போது பணிவை இழக்காமல், மற்றவர்களை மதித்து, உண்மையாய் இருப்பதே உண்மையான உயர்வு. ஏனெனில், இந்த உலகில் நம்மைப் புரிந்து கொண்ட, நம் மீது அன்பு கொண்ட சில இதயங்கள்தான் நமக்குக் கிடைக்கும் பெரிய சொத்து. அது உங்களது வாழ்விலும் நிலைக்கட்டும்.