மாகாண சபைத் தேர்தல்: ஜனநாயகத்தின் நீதிக்கான போராட்டம்

வணக்கம்! அன்பின் உறவுகளே!

இன்று நாம் பேசப்போவது, எமது நாட்டின் ஜனநாயகக் கட்டமைப்பில் ஆழமாக வேரூன்றி

ய ஒரு விடயம். அது, மாகாண சபைத் தேர்தல். கடந்த ஒன்பது வருடங்களாகத் தள்ளிப் போடப்பட்டு, அரசியல் ரீதியாகவும், சர்வதேச ரீதியாகவும் பெரும் அழுத்தங்களை உருவாக்கி வரும் இந்தத் தேர்தல், இன்று ஒரு கேள்விக்குறியாக நிற்கிறது. ஏன் இந்தத் தாமதம்?

தகவல்கள் சொல்லும் காரணங்களில், மிக முக்கியமான ஒன்று, எல்லை நிர்ணயச் செயன்முறையில் ஏற்பட்டிருக்கும் சிக்கல்கள். இந்தச் சிக்கல்கள் காரணமாக, மாகாண சபைத் தேர்தலை நடத்துவதில் அரசாங்கம் முட்டுக்கட்டையைச் சந்திப்பதாகத் தெரிகிறது. இந்தச் சிக்கலான செயன்முறை நிறைவடைய நீண்ட காலம் எடுப்பதால், 1988 ஆம் ஆண்டு மாகாண சபை தேர்தல் சட்டத்தின் கீழ், அதாவது பழைய விகிதாசார பிரதிநிதித்துவ முறையின் கீழ் தேர்தலை நடத்த அரசாங்கம் யோசித்து வருவதாக அறியப்படுகிறது. 

இது, 2017ஆம் ஆண்டு அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட, விகிதாசார பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் வெஸ்ட்மின்ஸ்டர் முறைகளின் கலவையான புதிய தேர்தல் முறைக்குப் பதிலாக, பழைய முறைக்குத் திரும்பும் ஒரு முயற்சியாகவே தெரிகிறது. இதன் மூலம், தாமதமாகிவரும் தேர்தலை நடத்தி, பின்னர் புதிய எல்லை நிர்ணயச் செயன்முறையை முழுமையாக நிறைவு செய்ய அரசாங்கம் கால அவகாசம் கோருவதாகத் தெரிகிறது.

தேர்தலை மேலும் தள்ளிப்போட முடியாது என்ற அழுத்தங்கள், உள்நாட்டிலும், வெளிநாட்டிலும் தீவிரமாக அதிகரித்து வருகின்றன. குறிப்பாக, இந்தியாவின் நிலைப்பாடு இதில் மிகத் தெளிவாக உள்ளது. ஜெனீவாவில் நடந்த ஐ.நா மனித உரிமைகள் பேரவையில், இந்தியாவின் பிரதிநிதி அநுபமா சிங் அவர்கள், “இலங்கையின் ஒட்டுமொத்த ஐக்கியம், பிராந்திய ஒருமைப்பாடு மற்றும் இறைமைக்குள், சமத்துவம், நீதி, கௌரவம் மற்றும் அமைதிக்கான தமிழ் சமூகத்தின் அபிலாஷைகளை ஆதரிப்பதே இந்தியாவின் அணுகுமுறையாக எப்போதும் இருந்து வருகிறது,” என்று மிகத் தெளிவாகக் கூறினார். அத்துடன், அவர் “மாகாண சபைத் தேர்தல்களை விரைவாக நடத்தவும், அதிகாரங்களை அர்த்தமுள்ள முறையில் பகிர்ந்தளிக்கவும்” அரசாங்கத்தை வலியுறுத்தினார். இது இந்தியாவின் உள்நாட்டு விவகாரங்கள் குறித்த இலங்கை மீதான அக்கறையை வெளிப்படுத்துகிறது. அத்துடன், ஐ.நா மனித உரிமைகள் பேரவையில் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட வரைவுத் தீர்மானமும், இலங்கையின் அரசியல் அதிகாரப் பரவலாக்கலை வலியுறுத்துவதோடு, குறிப்பாக வடக்கு மற்றும் கிழக்கு மாகாண சபைகள் உட்பட அனைத்து மாகாண சபைகளும் திறம்படச் செயற்படுவதை உறுதி செய்யுமாறு கோரியுள்ளது.

இந்த அழுத்தம் ஏன்? அதிகாரப் பரவலாக்கலை அர்த்தமுள்ளதாக மாற்றுவதற்கும், மக்கள் தங்கள் சொந்தப் பிரதேசங்களின் நிர்வாகத்தில் பங்குபெறுவதற்கும் மாகாண சபைத் தேர்தல்கள் மிக அவசியம். தேர்தல் என்பது வெறும் வாக்களிப்புச் செயன்முறை அல்ல; அது மக்களின் அதிகாரத்தையும், அவர்களுடைய அபிலாஷைகளையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கருவி. ஆனால், இன்று நாம் தேர்தல் நடத்துவதற்கான சட்டத்திலேயே தடுமாறி நிற்கிறோம். இது, ஒரு தேசத்தின் முகம், அதன் பொறுப்புக்கூறல், அதன் வெளிப்படைத்தன்மை ஆகியவற்றை உலக அரங்கில் கேள்விக்குட்படுத்துகிறது.

அமெரிக்காவின் 39வது அதிபரான ஜிம்மி கார்ட்டர் கூறியதுபோல், “மனித உரிமைகளின் மீறல்கள், ஒரு நாட்டின் உள்நாட்டு விவகாரங்கள் மட்டுமல்ல, அவை உலகளாவிய கவலையாகும்.” இதுதான் இலங்கையின் விடயத்திலும் நடக்கிறது. மாகாண சபைத் தேர்தல் தாமதமாவது வெறும் உள்நாட்டுப் பிரச்சினை அல்ல, அது உலகளாவிய ரீதியில் கவனிக்கப்படும் ஒரு மனித உரிமைப் பிரச்சினையாக மாறிவிட்டது.

இந்தச் சூழலில், நாம் சிந்திக்க வேண்டிய ஒரு விடயம் இருக்கிறது. மக்கள் நலன் சார்ந்த முடிவுகள், எல்லை நிர்ணயக் குழுவின் கருத்து வேறுபாடுகளால் முடங்கிப்போய் விடலாமா? சட்டச் சிக்கல்கள் ஒருபோதும் மக்களின் உரிமைகளைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கு ஒரு காரணமாக இருக்கக்கூடாது. ஒரு அரசாங்கம், மக்களின் நலனை மையமாகக் கொண்டு சிந்திக்கும்போது, அதற்குத் தீர்வுகளைக் கண்டறியும் ஆற்றல் இருக்கும். தற்போதைய நிலையில், புதிய எல்லை நிர்ணயச் செயன்முறையில் இருக்கும் சிக்கல்கள் தீரும் வரை, ஒரு இடைக்காலத் தீர்வாக பழைய தேர்தல் முறையின் கீழ் தேர்தலை நடத்துவது பற்றிய பேச்சுவார்த்தைகள் நடக்கின்றன.

இந்த மாற்றம், மக்களின் நம்பிக்கையை மீட்டெடுப்பதற்கும், ஜனநாயகம் உயிர்ப்புடன் இருப்பதை உலகிற்கு உணர்த்துவதற்கும் ஒரு முக்கியமான அடியாக அமையலாம். ஜனநாயகத்தின் குரல், தேர்தல் பெட்டியின் ஊடாகவே ஒலிக்கும். அந்த ஒலி மெதுவாகவோ, தாமதமாகவோ இருந்தால், மக்களின் மனங்களில் அதிருப்தியின் குரல் அதிகரிக்க ஆரம்பித்துவிடும்.

நாம் ஒரு தேசமாக, இந்தச் சவாலை எதிர்கொள்ள வேண்டும். அரசியல் தலைவர்கள், மக்கள் பிரதிநிதிகள், மற்றும் ஒவ்வொரு குடிமகனும், தங்களது தனிப்பட்ட அரசியல் நலன்களை விட, நாட்டின் நலனை, ஜனநாயகத்தின் நலனை, மற்றும் மக்களின் அடிப்படை உரிமைகளை முன்னிறுத்த வேண்டும். அப்போதுதான், உண்மையான அதிகாரப் பரவலாக்கலும், சமாதானமும், நீதியும் நிலைநாட்டப்படும்.