பிள்ளை பெற்றோருக்குச் சொந்தமானவர் அல்ல; புதிய சட்டம் பேசுமா?

 நாளை (அக்டோபர் 1) அனுசரிக்கப்படும் சர்வதேசச் சிறுவர் தினத்தை முன்னிட்டு, இந்தக் கட்டுரையை நாம் எழுதுவது, இந்த நாட்டின் சிறார்களின் எதிர்காலம் சிறப்பாக அமையும் என்ற ஆழமான எதிர்பார்ப்புடன்தான். இலங்கையின் ஒட்டுமொத்தப் பிரஜைகளது உண்மையான பிரார்த்தனையும் இதுவே. ஆனால், நாட்டின் நாலா புறங்களிலிருந்தும் நாம் கேள்விப்படுவதும், பார்ப்பதும் சிறுவர்களுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகளும், துயரங்களும்தான். இந்தச் சூழலில்தான், சிறுவர்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாக்கப் போவதாகக் கூறி, ஒரு புதிய சட்டமூலம் தற்போது பாராளுமன்றத்திற்கு வந்திருக்கிறது. புதிய சட்டமூலம் குறித்துப் பல்வேறுபட்ட கருத்துகள் வெளிவந்துகொண்டிருக்கின்றன. சட்டமூலத்தை திருத்தங்களுடன் அல்லது திருத்தங்கள் இல்லாமலேயே அமுல்படுத்தக்கூடிய ஆளும் அரசாங்கத்தின் பலத்தைக் கருத்தில் கொள்ளும்போது, வெறும் எதிர்க்கட்சிக் குரல்கள் மட்டும் ஒரு அர்த்தமுள்ள எதிர்வினையாக அமையாது என்பது எமது அபிப்பிராயமாகும். இந்தக் கட்டத்தில், மக்கள் சக்தியாகத் திகழும் நான்காவது அரசாங்கமான ஜனநாயக ஊடகங்களின் எழுச்சி மேலும் காத்திரமாக இருக்க வேண்டும்.

சிறுவர்களைப் பாதுகாக்கும் நோக்குடன் கொண்டுவரப்படும் இந்தப் புதிய சட்டமூலத்தின் சில அம்சங்கள், மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது வரவேற்கத்தக்கதாகத் தோன்றினாலும், அதன் ஆழமான தாக்கம் மற்றும் நடைமுறைச் சிக்கல்கள் குறித்து நாம் தீவிரமாக ஆராய வேண்டும். சிறுவர் உரிமைச் சட்டமூலம், வெறுமனே தண்டனைகளையும் அபராதங்களையும் விதிப்பதன் மூலம், சமூகத்தில் உள்ள பாரதூரமான பிரச்சினைகளைத் தீர்த்துவிட முடியாது என்பதே எமது மையமான கருத்தாகும். இந்தச் சட்டமூலம், 18 வயதுக்குக் குறைந்த சிறார்களுக்கு உடல்ரீதியான அல்லது வாய்மொழி ரீதியான தண்டனையை வழங்கும் வயது வந்தவர்களுக்கு, அதிகபட்சம் ஆறு மாதச் சிறைத் தண்டனையையும், ஒரு இலட்சம் ரூபா வரை அபராதமும் விதிக்க வழிவகை செய்கிறது.

இந்தச் சட்டத்தை அமுல்படுத்துவதன் அடிப்படை நோக்கம், குழந்தைப் பருவத்தின் நல்லொழுக்கத்தை மேம்படுத்துவதாக இருக்குமானால், அது விவாதத்திற்கு அப்பாற்பட்டது. இருப்பினும், பிள்ளைகளுக்கு நன்னடத்தையைப் புகட்டுவதற்காக அவர்களைக் கட்டுப்படுத்த முனையும் பெற்றோர்கள், பாடசாலை ஆசிரியர்கள் ஆகியோர் எதிர்காலத்தில் எந்த மாதிரியான புதிய நிலைமையை எதிர்கொள்ள நேரிடும் என்பதை அறிய, சட்டம் அமுல்படுத்தப்பட்ட பின்னர் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் காத்திருக்க வேண்டும்.

இந்தப் புதிய சட்டமூலத்தின் மூலம், பிள்ளைகளுக்கு சட்டரீதியான பாதுகாப்பு வழங்குவதை நோக்கமாகக் கொண்டு, பெண் மற்றும் சிறுவர் விவகார அமைச்சர் சரோஜா சாவல்திரி போல்ராஜ் அவர்கள், (பிள்ளை பெற்றோருக்குச் சொந்தமானவர் அல்ல; அந்தப் பிரதேசத்தின் மாவட்ட நீதிபதிக்குச் சொந்தமானவர்) என்று ஒரு கருத்தை வெளியிட்டிருந்தார். இந்த வகையிலான ஓர் அறிக்கை, பெற்றோர் – பிள்ளை உறவைச் சிதைக்கும் வகையிலானதாக இருப்பது அழகல்ல என்பதைக் கூறியாக வேண்டும். அவர் சட்டரீதியான பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய முற்பட்டாலும், நாட்டின் சட்டம் என்பது சமூக விழுமியங்களைப் பாதுகாப்பதற்கும், அனைத்துப் பிரஜைகளின் மனித உரிமைகளைப் பேணுவதற்கும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதை நாம் மறக்கக் கூடாது. ஒரு சட்டத்தின் பெயரால், குடும்பத்தின் உள்ளார்ந்த பிணைப்பைக் குழப்புவது என்பது, எமது மரபான சமூகக் கட்டமைப்பையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறது.

நிச்சயமற்ற சட்டம் மற்றும் புறக்கணிக்கப்பட்ட நெருக்கடி

எதிர்க்கட்சிகளின் சில மக்கள் பிரதிநிதிகள் மற்றும் சில ஆசிரியர் தொழிற்சங்கங்கள் முன்வைக்கும் குற்றச்சாட்டுகளை, வெறுமனே அரசியல் எதிர்ப்புகளாக ஒதுக்கித் தள்ள முடியாது. இது குறித்து மேலும் விவாதிக்கப்பட வேண்டியது கட்டாயமாகும். சட்டத்தின் பெயரால், ஆசிரியர்கள் தங்கள் கடமையைச் செய்வதில் ஏற்படும் அச்சம், இறுதியில் ஒழுக்கத்தைக் கைவிடுவதற்கும், சிறுவர் முகாமைத்துவத்தில் (Management) பின்னடைவுக்கும் வழிவகுக்கும்.

பிரதமர் ஹரிணி அமரசூரிய அவர்கள், புதிய சட்டம் குறித்துக் கருத்துத் தெரிவிக்கையில், நாட்டின் பொருளாதார நெருக்கடி குறித்து மட்டுமல்ல, சமூக நெருக்கடி குறித்தும் கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்று கூறியிருந்தார். இது முற்றிலும் உண்மையே. இருப்பினும், இந்தச் சமூக நெருக்கடி பல்வேறு பரிமாணங்களில் உள்ளது. இந்தக் கட்டுரையின் பகுப்பாய்வுகளின் தரவுகளை நாம் இங்கு இணைத்துப் பார்க்க வேண்டும்:

1. நிதி புறக்கணிப்பு: 2023இல் கல்வி மற்றும் சுகாதாரத்திற்காக மொத்த தேசிய உற்பத்தியில் (GDP) வெறும் 1.6 சதவிகிதம் மட்டுமே செலவிடப்பட்டது. இது சர்வதேச பரிந்துரைகளை விட மிகக் குறைவு.
2. வறுமையின் தாக்கம்: பொருளாதார நெருக்கடியின் விளைவாக, வறுமை வீதம் 2023இல் 25.9 சதவிகிதமாக இரட்டிப்படைந்தது (UNICEF).
3. கல்வியின் வீழ்ச்சி: தரம் மூன்றில் வெறும் 14 சதவிகிதம் மட்டுமே எதிர்பார்க்கப்படும் எழுத்தறிவையும், 15 சதவிகிதம் மட்டுமே அடிப்படை எண்ணறிவையும் கொண்டிருக்கின்றனர்.

இந்தத் தரவுகளின் வெளிச்சத்தில், நாட்டின் எதிர்காலமே கேள்விக்குறியாகியுள்ளது. சமூக நெருக்கடியின் பல்வேறு அம்சங்களில் கவனம் செலுத்தப்படாவிட்டால், சிறுவர்களின் எதிர்காலம் மேலும் இருண்டு போகும் வாய்ப்பு உள்ளது. வன்முறையே பிரச்சினை தீர்க்கும் முதன்மைக் காரணியாக மாறியுள்ளது என்று பிரதமர் கூறியுள்ள போதிலும், நாட்டின் தொழில் துறைகளில் சிறுவர்களைப் பாதுகாக்கும் கடமை ஒரு பாரதூரமான நெருக்கடியாக உருவெடுத்துள்ளதை இன்னும் பலர் கவனத்தில் கொள்ளவில்லை.

உதாரணமாக, கட்டுநாயக்க வர்த்தக வலயத்தில் (Zone) உள்ள 31,347 தொழிலாளர்களில், 13,503 பேர் பெண்கள். கணவன்மார்களும் வேலைக்குச் செல்வதால், கடமை நேரத்தில் பிள்ளைகளைப் பாதுகாப்பது இத்தாய்மார்களுக்குப் பெரும் சவாலாக உள்ளது. இங்குள்ள சிறுவர் பகல் நேரப் பராமரிப்பு மையங்களின் கண்காணிப்பு (Day-care supervision) மற்றும் தரம் குறித்து உரிய மேற்பார்வை இருக்கிறதா? மாலை நேரத்திலோ அல்லது இரவிலோ நடக்கும் ‘டியூசன்’ வகுப்புகள்கூட சிறுவர் பராமரிப்பு மையங்களாக மாறுவதில்லையா?

எமது கொள்கைப் பார்வை

நான் ஒரு கொள்கை மட்டத்தில் செயற்பட்டவன் என்ற வகையில், எனது கருத்தை இங்கு அழுத்தமாகப் பதிவு செய்கிறேன். சிறுவர்களின் எதிர்காலத்தைப் பாதுகாக்க ஒரு புதிய சட்டம் மட்டும் போதாது. சட்டத்தைக் கொண்டுவர அவசரப்படுவதை விட, இந்தச் சமூக நெருக்கடிக்கு நிதியியல் முதலீட்டையும், உறுதியான சமூகப் பாதுகாப்பு வலையமைப்பையும் (Social Safety Net) வழங்குவதே உடனடித் தேவையாகும். பொருளாதார நெருக்கடிக்குள்ளான நாடொன்றில், ஜிடிபி இல் 1.6 சதவிகிதத்தை கல்விக்கு ஒதுக்கிவிட்டு, 86 சதவிகித மாணவர்களுக்கு அடிப்படை எழுத்தறிவுகூட இல்லை என்ற உண்மையை எதிர்கொண்டு, நாம் எப்படி ஒரு பலமான எதிர்காலத்தை எதிர்பார்க்க முடியும்?

சமூக முகாமைத்துவத்தில் நாம் நீண்டகாலமாகப் புறக்கணித்த ஒரு பிரச்சினை, வேலைக்குச் செல்லும் தாய்மார்களின் சிறுவர் பாதுகாப்பு ஆகும். கட்டாயமாக உழைக்கும் ஒரு தாய், தன் பிள்ளையின் பாதுகாப்பின்றி, உற்பத்தித்திறனுடன் உழைக்க முடியாது. இந்தச் சூழலில், 'Z-தலைமுறை' (Z-Generation) ஸ்மார்ட்ஃபோன், சமூக ஊடகங்கள் மற்றும் உடனடி தகவல் பரிமாற்றம் ஆகியவற்றில் அதிக நாட்டம் காட்டுகிறது. விரைவான சமூக மாற்றத்தை எதிர்பார்க்கும் இந்த Z குழுமம், ஒருபுறம் தீ வைப்பு, காட்டுமிராண்டித்தனமான கொலைகள் போன்ற வன்முறைப் போக்குகளுக்குள் எப்படித் தள்ளப்பட்டது என்பதையும் நாம் சிந்திக்க வேண்டும். சட்டம் இந்த வன்முறையைத் தடுக்க முடியாது; சமூகத்தில் உள்ள வெற்றிடமே (Societal Vacuum) பிள்ளைகளை வன்முறையை நோக்கித் தள்ளுகிறது.

சபைத் தலைவர் அமைச்சர் பிமல் ரத்நாயக்க அவர்கள் கூறியதுபோல, "குழந்தைகள் எமது பொழுதுபோக்கிற்காகப் பிறந்தவர்கள் அல்ல. நாம் 2050ஆம் ஆண்டு இலங்கையில் இருக்கிறோம். இன்றைய சிறுவர் 2050இல் தான் நாட்டை ஆள வருவார்." இது முற்றிலும் உண்மையாகும். ஆனால், நாளைய தலைவர்கள் ஆள்வதற்கு இன்று நாம் ஒரு சமூக ரீதியாகவும், அறிவார்ந்த ரீதியாகவும் பலமான நாட்டை உருவாக்க வேண்டும். சிறுவர் தலைமுறையை எந்தச் சூழ்நிலையிலும் அரசியல்மயப்படுத்த நாம் இடமளிக்கக் கூடாது.

நடைமுறைத் தீர்வுகளும் முன்னோக்கிய வழியும்

சிறுவர்களின் எதிர்காலத்தை உத்தரவாதப்படுத்த, நாம் சில உறுதியான மற்றும் நடைமுறைச் சாத்தியமான தீர்வுகளை உடனடியாக அமுல்படுத்த வேண்டும்:

1. GDP ஒதுக்கீட்டை அதிகரித்தல்: கல்வி மற்றும் சுகாதாரத்திற்கான GDP ஒதுக்கீட்டை உடனடியாக உலகளாவிய இலக்கான குறைந்தது 4 சதவிகிதத்திற்கு உயர்த்துவதற்கான தேசியக் கொள்கை உறுதிப்பாட்டை அரசாங்கம் அறிவிக்க வேண்டும். சமூக நெருக்கடிக்கு சட்ட நடவடிக்கை அல்ல, நிதி முதலீடு மட்டுமே நிரந்தரமான தீர்வாகும்.
2. தொழில் வலயம்களில் (FTZs) தரமான பகல்நேரப் பராமரிப்பு: கட்டுநாயக்க போன்ற அனைத்துத் தொழில் வலயம்களிலும், அரசாங்கத்தால் நிதியுதவி செய்யப்படும், கடுமையான தரக் கண்காணிப்புக்கு (Quality Monitoring) உட்பட்ட சிறுவர் பகல் நேரப் பராமரிப்பு மையங்களை (Day-care Centres) உடனடியாகக் கட்டாயமாக்க வேண்டும். இது உழைக்கும் தாய்மார்களுக்கு அடிப்படைச் சமூக உரிமையாகும்.
3. சட்டமூலத்தின் தெளிவின்மை நீக்கம்: புதிய சட்டமூலத்தின் 'வாய்மொழித் தண்டனை' மற்றும் 'உடல்ரீதியான தண்டனை' ஆகிய சொற்களுக்குத் தெளிவான வரைவிலக்கணம் (Definition) கொடுக்கப்பட வேண்டும். இது அர்ப்பணிப்புள்ள பெற்றோர்களையும் ஆசிரியர்களையும் சட்ட ரீதியான அச்சத்திலிருந்து விடுவிக்கும் அதேவேளை, உண்மையான துஷ்பிரயோகிகளைத் தண்டிப்பதை உறுதி செய்யும். சட்டத்தின் பெயரால் தன்னிச்சையான அதிகாரப் பயன்பாட்டிற்கு இடமளிக்கக் கூடாது.
4. அடிப்படை அறிவுக் குறைபாட்டை நிவர்த்தித்தல்: தரம் மூன்றில் உள்ள 86 சதவிகிதக் மாணவர்களின் அடிப்படை அறிவுக் குறைபாட்டைக் களைய, தேசிய அளவில் அவசரகால அறிவுக் மீட்புத் திட்டம் (Emergency Foundational Learning Program) ஒன்றை அமுல்படுத்த வேண்டும். பாடசாலை நேரத்திற்குப் புறம்பான, திறன்கள் அடிப்படையிலான கற்றல் முகாம்களை (Competency-based Learning Camps) நடாத்தி, இந்தப் பாரிய இடைவெளியை ஒரு குறிப்பிட்ட காலக்கெடுவுக்குள் (Time-bound) சரி செய்ய வேண்டும்.

முடிவுரை

இலங்கையின் சிறுவர் உரிமைப் பாதுகாப்பு, வெறும் சட்டமூலங்களின் எண்ணிக்கையால் அளவிடப்பட முடியாது. அது, நாட்டின் நிதித் தெரிவுகளிலும், சமூகப் பாதுகாப்புக்கான அரசாங்கத்தின் தார்மீக உறுதிப்பாட்டிலும் தங்கியுள்ளது. சட்டத்தின் கரம் பிள்ளைகளைப் பாதுகாக்கும் என்று அமைச்சர் கூறலாம், ஆனால், வறுமையின் கரம் பிள்ளைகளின் வயிற்றையும், கல்வியையும் பிடித்து இழுக்கும்போது, சட்டத்தின் கரம் பலவீனமடைந்துவிடுகிறது.

தேசிய மக்கள் சக்தியின் அரசாங்கத்தின் தலையாய பொறுப்பு இதுவே: சிறுவர் உரிமைச் சாசனத்தை அரசியல்மயமாக்குவதைத் தவிர்த்து, கல்வி மற்றும் சுகாதாரத் துறைகளில் உறுதியான நிதி முதலீடுகளைச் செய்யுங்கள். இந்த முதலீடுகள், நாளைய ஆட்சியாளர்களாக வரவிருக்கும் தலைமுறைக்கு நாம் கொடுக்கும் மிக உன்னதமான பரிசாகும். இல்லையேல், ஒவ்வொரு அக்டோபர் முதலாம் திகதியும், நாம் நம் குழந்தைகளின் உரிமைகளை மீறிய ஒரு தவறான கொள்கைத் தெரிவையே கொண்டாடுவதாக அமையும்