இலங்கையின் வேலைவாய்ப்புச் சந்தை: கல்விக்கும் வளர்ச்சிக்கும் இடையிலான இடைவெளி

இலங்கையின் தற்போதைய பொருளாதார நெருக்கடியையும், வேலைவாய்ப்பு பிரச்சினைகளையும் பற்றி பேசும் போது, பெரும்பாலும் அரசியல், நிதி, அல்லது சர்வதேச நிலவரம் போன்ற காரணிகள் முன்னிலைப்படுத்தப்படுகின்றன. ஆனால், இன்று வெளியான மக்கள் தொகை மற்றும் புள்ளியல் திணைக்களத்தின் (DCS) 2025 ஆம் ஆண்டின் முதல் காலாண்டு தொழிலாளர் படை அறிக்கை, நமது பார்வையை ஒரு முற்போக்கான, ஆனால் மிகவும் அக்கறை தேவைப்படும் திசை நோக்கி திருப்புகிறது: நமது தொழிலாளர் படையின் கல்வித் தகுதி மற்றும் திறன் மட்டம்.

இந்த அறிக்கை வெளிப்படுத்தும் எண்கள் எந்தவொரு நாட்டையும் கவலைகொள்ள செய்யும் வகையில் உள்ளன. இலங்கையில் அரசு மற்றும் தனியார் துறைகளில் பணிபுரியும் மொத்த தொழிலாளர்களில் 42 சதவீதத்தினர் கல்வித் தகுதியாக பத்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே கொண்டுள்ளனர். இது ஒரு வினாடிக் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ளும் எண்ணிக்கை. மேலும், உயர்தரம் (A/L) க்கு மேல் தகுதிகள் கொண்டவர்கள் 26.7 சதவீதத்தினர் மட்டுமே. இந்த விகிதம் குறைந்த கல்வித் தகுதி கொண்டவர்கள் 15 சதவீதமே என்ற ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடன் (EU) ஒப்பிடும் போது, நாம் எவ்வளவு தொலைவில் தங்கியுள்ளோம் என்பது தெளிவாகிறது.

நிச்சயமாக, இந்த புள்ளிவிவரங்கள் புதியவை அல்ல, மேலும் 2019 முதல் 2025 வரை 3.9 சதவீதம் குறைந்துள்ளதாக தரவுகள் காட்டுகின்றன. இது ஒரு நேர்மறையான போக்காக இருப்பினும், முன்னேற்றத்தின் வேகம் மிகவும் மந்தமானது மற்றும் தேவையானது போதுமானதாக இல்லை. நமது பொருளாதாரத்தின் எதிர்காலத்தைப் பாதுகாக்க, நமது மனித மூலதனத்தின் தரத்தை உயர்த்துவதில் அவசரமான மற்றும் கூர்மையான கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

இந்த பிரச்சினையின் முழு பரிமாணத்தை புரிந்து கொள்ள, வேறு சில முக்கியமான கண்டுபிடிப்புகளையும் நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். முதலாவதாக, வயது வாரியான பிரிவு. மொத்த பணிபுரியும் நபர்களில் 62.4 சதவீதத்தினர் 40 வயது மற்றும் அதற்கு மேற்பட்டவர்கள். இது நமது தொழிலாளர் படை வயதாகி வருவதையும், இளம் இரத்தம் பாய்வது குறைவாக இருப்பதையும் காட்டுகிறது. 20-29 வயது குழுவினர் 15.3 சதவீதமே உள்ளனர், இது இளைஞர்களின் தொழிலாளர் சந்தை பங்கேற்பு எவ்வளவு குறைவு என்பதை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

இரண்டாவதாக, பாலின அடிப்படையிலான இடைவெளி. தொழிலாளர் சந்தையில் ஆண்களின் பங்கேற்பு எப்போதும் பெண்களை விட அதிகமாக உள்ளது. பொருளாதார ரீதியாக செயலற்ற மக்கள் தொகை சுமார் 8.6 மில்லியன் ஆகும், இதில் 72.4 சதவீதம் பெண்கள். இன்னும் அதிக கவலை தரும் விடயம் என்னவென்றால், "கல்வியறிவு பெற்ற பெண்களை விட கல்வியறிவு பெற்ற ஆண்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு நெருக்கடி கடுமையானது" என்பதே. இது வருடங்களாக தொடர்ந்து காணப்படும் ஒரு நிலைப்பாடு என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

மூன்றாவதாக, உலக வங்கியின் சமீபத்திய பொது நிதி ஆய்வறிக்கை, அரசு பணியாளர்களில் 40 சதவீதம் பேர் "நிபுணத்துவம் இல்லாத" எண்ணிக்கையினர் என்று சுட்டிக்காட்டுகிறது. அதாவது, பொதுக் கல்வியை முடித்தவர்களாக இருப்பினும், எந்தவொரு சிறப்பு அல்லது தொழில் முறை பயிற்சியும் இல்லாதவர்கள். இது ஒரு பெரிய பொருளாதார சுமை மற்றும் அரசாங்க சேவைகளின் திறமையின்மைக்கான ஒரு முக்கிய காரணியாகும்.

இந்த புள்ளிவிவரங்கள் ஒன்றாக சேர்ந்து, இலங்கையின் வேலைவாய்ப்பு நெருக்கடியின் மையத்தில் ஒரு பெரிய திறன் இடைவெளி (Skills Gap) உள்ளது என்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன. நமது பொருளாதாரம் மற்றும் வேலைவாய்ப்புச் சந்தை மாறிக் கொண்டிருக்கும் போது, நமது கல்வி முறை மற்றும் திறன் மேம்பாட்டு அமைப்புகள் அந்த வேகத்தைப் பிடிக்கத் தவறிவிட்டன.

சிலர் இந்த நிலைமையை நியாயப்படுத்தும் விதமாக, "பல வேலைகளுக்கு உயர் கல்வி தேவையில்லை" அல்லது "சில தொழில்களில் பட்டதாரிகள் அதிகம்" என்று கூறக்கூடும். நிச்சயமாக, ஒவ்வொரு வேலையும் டிகிரி தேவைப்படுவதில்லை. ஆனால், பிரச்சனை கல்வி டிகிரி மட்டும் இல்லை; அது அடிப்படை மற்றும் மாறும் திறன்களின் (foundational and transferable skills) பற்றாக்குறை. பத்தாம் வகுப்பு வரை மட்டுமே கல்வி பயின்ற 42 சதவீதம் பேர், இன்றைய வேலைச் சந்தையின் தேவைகளான முக்கியமான சிந்தனை, சிக்கல் தீர்த்தல், தகவல் தொழில்நுட்ப அறிவு, தொடர்பாடல் திறன் போன்றவற்றில் தேர்ச்சி பெற்றிருக்க வாய்ப்புகள் குறைவு. உலக வங்கியின் அறிக்கை நிபுணத்துவம் இல்லாத அதிக எண்ணிக்கையிலான அரசு ஊழியர்களைச் சுட்டிக்காட்டுவது, உற்பத்தித்திறன் மற்றும் சேவை வழங்கலில் ஏற்படும் விளைவுகளை விளக்குகிறது.

மேலும், இளைஞர்களின் குறைந்த பங்கேற்பு மற்றும் கல்வியறிவு பெற்ற பெண்களின் உயர் வேலையின்மை ஆகியவை, கல்வி மற்றும் வேலைவாய்ப்பு இடையே ஒரு ஆழமான தகவல்தொடர்பின்மையைக் குறிக்கிறது. பல இளைஞர்கள் பாரம்பரிய பாடப்பிரிவுகளில் சிக்கியிருப்பதாலோ அல்லது சந்தையில் தேவை இல்லாத தகுதிகளைப் பெறுவதாலோ இந்த இடைவெளி ஏற்படுகிறது. பெண்களுக்கு எதிராக உள்ள சமூகப் பாரம்பரிய அணுகுமுறைகள், பாதுகாப்பான பணிச்சூழல் இல்லாதது மற்றும் குழந்தைப் பராமரிப்பு வசதிகள் போன்ற கட்ட构筑கள் (Structural Barriers) காரணமாக, அவர்களின் திறன்கள் முழுமையாகப் பயன்படுத்தப்படுவதில்லை.

இந்த பிரச்சினைக்கு தீர்வுகள் எளிதானவை அல்ல, ஆனால் அவை தெளிவாக உள்ளன. நமது கல்வி முறையில் ஒரு தீவிரமான மறு மதிப்பீடு மற்றும் சீர்திருத்தம் அவசியம்.

முதலாவது, பள்ளிக் கல்வியில் தரமான தொழிற்கல்வி மற்றும் தொழிற்பயிற்சி (TVET) ஒருங்கிணைப்பு. பத்தாம் வகுப்புக்குப் பிறகு ஒவ்வொரு மாணவரும் சில வகையான தொழிற் பயிற்சி அல்லது திறன் மேம்பாட்டு பயிற்சியைப் பெறுவதை உறுதி செய்ய வேண்டும். இது கட்டாயமாக்கப்பட வேண்டும். இது கைத்தொழில்கள் மட்டுமல்ல, தகவல் தொழில்நுட்பம், சிறு வணிக மேலாண்மை, நெட்வொர்க்கிங், தானியங்கு ஆட்குறைப்பு (robotics) போன்ற நவீன துறைகளில் பயிற்சியையும் உள்ளடக்கியிருக்க வேண்டும்.

இரண்டாவதாக, தொழிற்கல்வி நிறுவனங்களை மேம்படுத்துதல் மற்றும் தனியார் துறையுடனான கூட்டு முயற்சிகளை ஊக்குவித்தல். தொழிற்கல்வி நிறுவனங்களின் உபகரணங்கள், பாடத்திட்டங்கள் மற்றும் பயிற்சியாளர்கள் தற்போதைய தொழில் தேவைகளுடன் ஒத்துப்போகும் வகையில் புதுப்பிக்கப்பட வேண்டும். பெரிய நிறுவனங்கள் தங்கள் துறை நிபுணத்துவத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டு, மாணவர்களுக்கு பயிற்சி மற்றும் பணி அனுபவ வாய்ப்புகளை வழங்கும் திட்டங்களில் ஈடுபட ஊக்குவிக்கப்பட வேண்டும்.

மூன்றாவதாக, இளைஞர்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இலக்கு திறன் மேம்பாட்டு திட்டங்களை உருவாக்குதல். இளைஞர்களை தொழில்முனைவோராக (entrepreneurs) ஆக்குவதற்கான பயிற்சி மற்றும் நிதி ஆதரவை வழங்கும் திட்டங்கள். பெண்களுக்கு, தொலைதூர பணி (remote work), டிஜிட்டல் திறன்கள், மற்றும் குழந்தை பராமரிப்பு ஆதரவு போன்றவற்றை வழங்குவதன் மூலம் தொழிலாளர் சந்தையில் அவர்களின் பங்கேற்பை அதிகரிக்க முடியும். கல்வியறிவு பெற்ற பெண்களின் திறன்களைப் பயன்படுத்திக் கொள்ளாமல், நாம் ஒரு பெரிய பொருளாதார ஆற்றலை இழக்கிறோம்.

நான்காவதாக, தொழில் வழிகாட்டுதல் மற்றும் ஆலோசனை சேவைகளை மேம்படுத்துதல். மாணவர்கள் தங்கள் ஆர்வங்கள் மற்றும் திறன்களுக்கு ஏற்ற துறைகளைத் தேர்ந்தெடுப்பதற்கும், சந்தையின் தேவைகளைப் புரிந்து கொள்வதற்கும் உதவ வேண்டும். இது பாரம்பரியம் மட்டுமே கற்றலில் இருந்து விலகி, தேவைக்கேற்ற திறன்களை வளர்த்துக் கொள்ளும் திசை நோக்கி நம்மை வழி நடத்தும்.

இறுதியாக, தொடர் கல்வி மற்றும் மறு பயிற்சி (lifelong learning and reskilling) கலாச்சாரத்தை ஊக்குவித்தல். 40 வயதுக்கு மேற்பட்ட தொழிலாளர்கள், அவர்களின் திறன்களைப் புதுப்பித்துக் கொள்வதன் மூலம், தொழிலாளர் படையில் தங்கள் மதிப்பைத் தொடர்ந்து வழங்க முடியும். அரசு மற்றும் தனியார் துறை இணைந்து, பணிபுரியும் தொழிலாளர்களுக்கான மறுபயிற்சி திட்டங்களில் முதலீடு செய்ய வேண்டும்.

முடிவாக, DCS அறிக்கையில் உள்ள எண்கள் ஒரு எச்சரிக்கை சிக்னலாகும். இது நமது பொருளாதாரத்தின் உண்மையான அடித்தளத்தைப் பற்றிய ஒரு கடினமான உண்மையை நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. ஒரு நாட்டின் செழிப்புக்கான மிக முக்கியமான சொத்து அதன் மனித மூலதனம். நாம் இந்த மனித மூலதனத்தை புறக்கணித்து, அதன் தரத்தை மேம்படுத்துவதில் தோல்வியடைந்தால், பிற பொருளாதார சீர்திருத்தங்கள் எவ்வளவு தீவிரமாக இருந்தாலும், அவை நீண்ட காலத்திற்கு நிலைத்திருக்காது. இலங்கையின் எதிர்காலம், பள்ளி வகுப்பறைகள், தொழிற்கல்வி நிலையங்கள் மற்றும் திறன் மேம்பாட்டு மையங்களில் இன்று நாம் எடுக்கும் முடிவுகளில் தான் அமையும். காலம் நமக்கு ஆதரவாக இல்லை. செயல் இன்றியமையாததாகும்.