மரணத்தின் நிழலில் மலர்ந்த மனிதநேயம்

இன்று ஏனோ, அந்த நினைவுகள் மீண்டும் என்னுள் அலைமோதுகின்றன. சில அனுபவங்கள் நம் வாழ்வின் போக்கையே மாற்றிவிடும், இல்லையா? அப்படி ஒரு தருணம்தான் அது. போரின் வடுக்கள் ஆறாத முல்லைத்தீவின் கடற்கரையில், இரவு நேரத்து மீனவர்களின் கூட்டத்தில் நான் கண்ட அந்த ஒளிக்கீற்று, இன்றும் என் மனதை விட்டு அகலவில்லை.

அது ஒரு கார்த்திகை மாதம், போர் முடிந்த புதிது. சுனாமி தந்த பேரழிவின் நினைவுகள் இன்னும் பசுமையாக இருந்தன. எங்கு பார்த்தாலும் ஒருவித சோகம் படர்ந்திருந்தது. எங்கள் அமைச்சகத்தின் சார்பாக, போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வாதாரத்தைப் புரிந்துகொள்ள ஒரு ஆய்வை மேற்கொள்ளும் பொறுப்பு எனக்கு வழங்கப்பட்டது. பல நிறுவனங்கள், பல நிபுணர்கள்... ஆனால், எனக்கு ஒரு விஷயம் தெளிவாகப் புரிந்தது. புத்தகங்களில் படிப்பதோ, புள்ளிவிவரங்களைப் பார்ப்பதோ மட்டும் ஒரு மக்களின் உண்மையான தேவைகளை ஒருபோதும் உணர்த்திவிடாது. அவர்களின் மனநிலையைப் புரிந்துகொள்ள, அவர்களோடு அமர்ந்து பேச வேண்டும், அவர்களோடு வாழ வேண்டும். இந்தத் திறனை வளர்த்துக்கொள்ள எனக்கு அமைச்சகம் அளித்த பயிற்சியும், வாய்ப்புகளும் அளப்பரியவை.

அன்றைக்கு இரவில் முல்லைத்தீவின் கடற்கரை, இருளின் ஆழத்தில் அமைதியாகப் படுத்திருந்தது. எப்போதோ ஒலித்த துப்பாக்கிச் சத்தங்களின் எதிரொலிகள், இன்னும் காற்றுடன் கலந்திருப்பது போல ஒரு பிரமை. நாங்கள் ஒரு சிறிய குழுவாகச் சென்றிருந்தோம். கடலோரக் கிராமங்களில், மின்சார வசதிகூட முழுமையாகக் கிடைக்காத வீடுகளின் முற்றத்தில், அகல்விளக்குகளின் மங்கிய ஒளியில் சில மீனவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்கள் முகங்களில் சோர்வும், வலியும், ஒருவித நம்பிக்கையற்ற தன்மையும் கலந்திருந்தன.

நான் மெதுவாக அவர்கள் அருகில் சென்று அமர்ந்தேன். ஆரம்பத்தில் ஒருவித தயக்கம். புதிய முகங்கள், நகரத்து ஆட்கள்... அவர்கள் கண்களில் ஆயிரமாயிரம் கேள்விகள். நான் என் அடையாளத்தைக் கூறி, அவர்களின் வாழ்க்கையைப் புரிந்துகொள்ளவே வந்திருப்பதாகக் கூறினேன். வார்த்தைகள் தடுமாறின. ஆனால், என் கண்களில் இருந்த நேர்மையும், குரலில் இருந்த அன்பும், அவர்களை மெல்ல மெல்லத் திறக்க வைத்தது என்று நினைக்கிறேன்.

ஒரு வயதான அப்பா, தனது கந்தல் சட்டையை இறுக்கிப் பிடித்துக்கொண்டே பேச ஆரம்பித்தார். "தம்பி, எங்க வாழ்க்கையே கடலோட கலந்துபோச்சு. காலங்காலமா மீன் பிடிச்சுத்தான் பொழப்பு நடத்துறோம். ஆனால், இப்போ எல்லாம் தலைகீழா மாறிப்போச்சு. படகுகள் இல்ல, வலைகள் சேதமடைஞ்சு போச்சு. கடலுக்குப் போனா என்ன கிடைக்குமோன்னு ஒரு பயம். போனாலும், எவ்வளவு தூரம் போகலாம்னு தெரியல. எங்க பிள்ளைங்க சாப்பிடணும்ல?" அவர் கண்களில் நீர் கோர்த்தது. என் கையும் அறியாமல் அவரது தோளைத் தொட்டது.

மற்றொருவர், இளமையானவர், சற்றுத் துணிச்சலாகப் பேசினார். "அரசாங்கம் ஏதோ உதவி செய்யுதுன்னு சொல்றாங்க. ஆனால், அது எங்ககிட்ட வந்து சேரல. நடுவுல நிறைய பேர்... அவங்க அவங்களுக்கு வேண்டியத எடுத்துக்குறாங்க. எங்களுக்கு மிஞ்சுனது கஷ்டம்தான்." அவர் குரலில் கோபமும், ஏமாற்றமும் கலந்திருந்தது. எனக்குத் தெரியும், இந்த உண்மைகளைத்தான் நான் தேடி வந்தேன் என்று.

அன்றைக்கு இரவு முழுவதும், நான் பேசவில்லை. கேட்டேன். அவர்கள் சொன்னதை எல்லாம் செவிமடுத்தேன். அவர்களின் சிரிப்பொலிகள், அவர்களின் கண்ணீர், அவர்களின் ஏமாற்றங்கள், அவர்களின் சின்னஞ்சிறு நம்பிக்கைகள்... அத்தனையும் என் மனதை ஆழமாகப் பாதித்தன. இருளின் நிசப்தத்தில், கடல் அலைகளின் ஓசையோடு, அவர்களின் கதைகள் என் மனதுக்குள் ஒரு பெரிய பாடத்தைச் சொல்லிக்கொடுத்தன.

உண்மையான ஆய்வு என்பது புள்ளிவிவரங்களைச் சேகரிப்பது மட்டுமல்ல, அது மனித இதயங்களைத் தொடுவது. அவர்களின் வலியை உணர்வது, அவர்களின் தேவைகளை நேரடியாகப் புரிந்துகொள்வது. அன்றைக்கு அந்த மீனவர்கள், தங்கள் வீட்டு நிலைமையைப் பற்றி, தங்கள் குழந்தைகளின் எதிர்காலத்தைப் பற்றி, தங்கள் அடுத்த வேளை உணவு பற்றிக் கவலையோடு சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தையும், நான் சேகரித்த மிகப் பெரிய தரவு. எந்தக் கணினியும், எந்தக் கேள்வித்தாளும் கொடுக்க முடியாத தரவு அது.

அவர்கள் தேனீர் கொடுத்தார்கள், சிலவேளைகளில் கஞ்சி கொடுத்தார்கள். அத்தனையும் அன்பினால் விளைந்தவை. அவர்கள் தங்கள் கஷ்டங்களைச் சொல்லிக்கொண்டே, "தம்பி, நீங்களும் சாப்பிடுங்கோ" என்று வற்புறுத்திய தருணங்கள், மனிதநேயத்தின் உச்சம். போரின் கொடூரமான முகத்தைப் பார்த்தவர்கள், தங்கள் வாழ்வாதாரத்தை இழந்தவர்கள், ஆனால், தங்கள் மனதிலிருந்த மனிதநேயத்தையும், ஈகையையும் இழக்கவில்லை. இதுதான் நம் தமிழ் சமூகத்தின் பலம்.

அன்றைக்கு நான் சேகரித்த தகவல்கள் வெறும் விவரங்கள் அல்ல. அவை ஏக்கங்களின் வெளிப்பாடுகள், நம்பிக்கையின் கடைசித் துளிகள், வாழ்வதற்கான போராட்டத்தின் சாட்சியங்கள். அந்தத் தகவல்களை அடிப்படையாக வைத்து நாங்கள் ஒரு விரிவான அறிக்கையைத் தயாரித்தோம். அதில், மீனவர்களின் படகுகள், வலைகள், குளிரூட்டும் வசதிகள், சந்தைப்படுத்துதல், கடன் சுமை, கல்விக்கான தேவைகள் என அனைத்தையும் தெளிவாக எடுத்துரைத்தோம். மிக முக்கியமாக, இந்த உதவிகள் எப்படி இடைத்தரகர்கள் இன்றி, நேரடியாக மக்களைச் சென்றடைய வேண்டும் என்பதற்கான வழிமுறைகளையும் பரிந்துரைத்தோம்.

அன்றைக்கு நான் எடுத்த குறிப்புகள், ஒருபோதும் எனக்கு மறந்து போகாது. ஒரு ஆராய்ச்சி என்பது காகிதங்களில் வார்த்தைகளை எழுதுவது மட்டுமல்ல, அது வாழ்க்கையைப் புரிந்துகொள்வது, மனிதர்களைப் புரிந்துகொள்வது. இன்று பல நிறுவனங்கள் பெயரளவுக்கு ஆய்வுகள் செய்கின்றன. அலுவலகங்களில் உட்கார்ந்துகொண்டு, பழைய தரவுகளைப் பயன்படுத்தி, உண்மைகளைத் திரித்து, மக்களைத் தவறாக வழிநடத்துகின்றன. இது எனக்கு மிகுந்த வருத்தத்தைத் தருகிறது. உண்மையான தேவைகளைப் புரிந்துகொள்ளாமல், எப்படி சரியான தீர்வுகளை வழங்க முடியும்?

அந்த ஆய்வின் முடிவுகள், பல சர்வதேச ஆய்வுகளில் மேற்கோள் காட்டப்பட்டன என்பதில் எனக்குப் பெருமை. ஆனால், அதையும் தாண்டி, என் மனதுக்கு மிகவும் நிறைவான விஷயம் என்னவென்றால், அந்த மீனவர்களின் வாழ்க்கையில் ஒரு சிறிய மாற்றத்திற்காவது நான் ஒரு காரணமாக இருந்திருக்க முடியும் என்பதுதான்.

இந்த அனுபவம் எனக்கு ஒரு முக்கியமான பாடத்தைக் கற்றுக்கொடுத்தது. எந்தச் சூழலிலும், எந்த மனிதரையும் வெறும் புள்ளிவிவரமாகக் கருதாதே. ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு கதை, ஒவ்வொரு கதையும் ஒரு பாடம். ஒரு தகவலைச் சேகரிக்கும்போது, நாம் அந்த மனிதனின் உணர்வுகளையும், கனவுகளையும், வலிகளையும் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்க வேண்டும். அப்போதுதான், உண்மையான, பயனுள்ள மாற்றங்களை நம்மால் கொண்டு வர முடியும்.

இறுதியாக, நண்பா, வாழ்க்கை என்பது நாம் கடந்து செல்லும் பாதைகளில் நாம் சந்திக்கும் மனிதர்கள், அவர்களிடமிருந்து நாம் கற்றுக்கொள்ளும் பாடங்கள், நாம் அவர்களுக்கு அளிக்கும் உதவிகள். எந்தத் துறையில் இருந்தாலும், நம் அடிப்படை மனிதநேயத்தை நாம் ஒருபோதும் இழந்துவிடக்கூடாது. மக்களின் தேவைகளை அறிந்துகொள்ள, அவர்களோடு அமர்ந்து பேசு. அவர்களின் கண்களைப் பார். அப்போதுதான், உண்மை என்னவென்று உனக்குப் புரியும். நீ செய்யும் எந்தப் பணிக்கும் அதுதான் உண்மையான பலம். இந்த நினைவுகள் உன்னையும் சிந்திக்க வைக்கும் என்று நம்புகிறேன்.