ஆயிரமாயிரம் பசுமைகளுக்கு நடுவில் தொலைந்து போன ஒரு கன்றுக்குட்டியின் குரல்

அன்றைக்கு அது ஒரு வெள்ளிக்கிழமை மாலையாக இருந்திருக்க வேண்டும். பாடசாலை முடிந்து அவசர அவசரமாக வீட்டுக்கு ஓடி வந்தேன். காரணம், அன்றுதான் கன்றுக்குட்டியொன்று பிறந்திருப்பதாக அம்மா காலையில் கூறியிருந்தார். வீட்டை நெருங்கும்போதே அந்த மணம் மூக்கைத் துளைத்தது. வைக்கோல் பட்டறையில் இருந்து வரும் அந்த வாசனை, பசுவின் சாணத்தின் மணம், அதனோடு சேர்ந்து வாழைத் தோட்டத்தில் இருந்து வந்த ஈரமான மண் வாசனை… அனைத்தும் மனதிற்கு ஒரு நிம்மதியைக் கொடுத்தன. வீட்டின் பின்புறத்தில் இருந்த கொட்டகையை நோக்கி நான் ஓடினேன்.

அங்கே, மஞ்சள் நிற வைக்கோலுக்குள் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்த ஒரு குட்டிப் பொடியனைப் போல, அந்தப் புதுக் கன்றுக்குட்டி துள்ளித் திரிந்து கொண்டிருந்தது. அதன் தாய்ப்பசு, அதன் நாக்கினால் அந்தக் குட்டிக்குட்டியை அன்போடு நக்கிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. நான் மெதுவாகக் கன்றின் அருகில் சென்றபோது, அது ஒரு நொடி நின்று என்னைப் பார்த்தது. அதன் கண்கள், ஏதோ ஒரு ஆச்சரியத்தை என்னிடம் பேசிக்கொண்டிருப்பது போல இருந்தன. அம்மா, "அதை பயமுறுத்த வேண்டாம்" என்று மெல்லிய குரலில் சொன்னார். நான் அப்படியே தரையில் அமர்ந்து கொண்டேன். அந்தச் சிறிய கன்றுக்குட்டி, என் காலை மெதுவாக வந்து உரசியது. ஒரு நொடி, அதன் உடலில் இருந்த அந்தப் பூனை முடி போன்ற ரோமங்கள், என் கைகளில் ஒரு சிலிர்ப்பை ஏற்படுத்தின. அந்தப் பசுவின் தொழுவத்தில், அந்தச் சிறிய கன்றுக்குட்டியின் "அம்மா" என்ற அழைப்பும், தாய்ப்பசுவின் "மம்ம்" என்ற மெல்லிய சத்தமும், என் மனதில் ஆழமாகப் பதிந்துவிட்டன. அது ஒரு தனி உலகம். அமைதியான, அன்பான, இயற்கையான ஒரு உலகம்.

அன்றைய நாட்களில், எங்கள் தமிழ் கிராமங்களில் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் பசு வளர்க்கப்பட்டது. அது வெறும் ஒரு விலங்கு மட்டுமல்ல, அது எங்கள் குடும்பத்தின் ஒரு அங்கம். பிள்ளைகள், அந்தப் பசுவின் அருகில் விளையாடுவார்கள். அதன் பாலைக் குடித்து வளர்வார்கள். அதன் சாணத்தை எடுத்து வந்து வீட்டுத் தோட்டத்திற்குப் போடுவார்கள். வீட்டிற்கு அருகில் ஒரு சிறிய வாழைத்தோட்டமும், சில தென்னை மரங்களும், ஒரு பலா மரமும் இருந்தன. வைக்கோல் பட்டறை வீடு முழுவதற்கும் ஒரு அழகைக் கொடுத்தது. அதிகாலையில் சேவல் கூவி எழும்பும்போதே, வீட்டுப் பசுவும் கத்தத் தொடங்கும். அதன்பிறகு பால் கறக்கும் சத்தம், அதன் பிறகு அம்மா அடுப்பில் தேநீருக்குப் பால் காய்க்கும் சத்தம்… இது ஒரு தொடர் நிகழ்வு. இதெல்லாம் வெறும் சத்தங்கள் மட்டுமல்ல, அவை வாழ்வின் இசை.

அன்றைய காலகட்டத்தில், நாங்கள் தொலைபேசிகளைக் கண்டு பிடிப்பதற்கு முன்னர், தொலைக்காட்சி பெட்டிகளுக்குள் தொலைந்து போவதற்கு முன்னர், நாங்கள் இயற்கையின் பிள்ளைகளாக இருந்தோம். பொழுதுபோக்கென்பது, மாலையில் வீட்டுத் தோட்டத்தில் விளையாடுவது, மரத்தின் கிளையில் ஏறி குதிப்பது, இரவு வேளையில் நிலா வெளிச்சத்தில் கதைகள் கேட்பது. இந்த எளிமையான வாழ்க்கையில் ஒரு நிறைவு இருந்தது. எங்களது உணவில் கலப்படம் இல்லை. காற்றிலும், தண்ணீரிலும் மாசுபடவில்லை. எங்கள் மனங்களிலும் அழுக்குகள் இல்லை.

இன்று, இந்த வாழ்க்கை எங்களை விட்டு வெகுதூரம் சென்றுவிட்டது. இப்போது நாங்கள் பசுமைகளைத் தேடி ஓடுவதில்லை. பசுக்களுக்கு பதிலாக, பெட்டிகளில் அடைக்கப்பட்ட பாலைத் தேடி கடைக்குச் செல்கின்றோம். அந்த இயற்கையான ரம்யமான சத்தத்தை மறந்து, தொலைபேசிகளுக்குள்ளும், கணினித் திரைகளுக்குள்ளும் தொலைந்து விட்டோம். நம் பிள்ளைகளுக்கு பசுவின் 'அம்மா' என்ற சத்தம் கூட இப்போது தெரியாமல் போய்விட்டது என்பதுதான் நிதர்சனம்.

இயற்கை அன்னைக்கு நாங்கள் புதிதல்ல. இயற்கையை நேசிப்பதும், பராமரிப்பதும் எங்களுக்குப் புதிதல்ல. ஆனால், அதை மறந்துவிட்டோம். நவீன உலகின் வேகத்திற்குள், நாம் பல அத்தியாவசியமான விஷயங்களை இழந்து நிற்கிறோம். இயற்கையை விட்டு விலகி நாம் வாழ முடியாது. இந்த உலகின் வளர்ச்சிக்கு நாம் கொடுக்கும் விலை, இயற்கையோடு நாம் கொண்ட உறவு. பணம் வாழ்க்கையை வளமாக்கலாம், ஆனால் பசுமைதான் வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் கொடுக்கிறது.

மீண்டும் ஒருமுறை அந்தக் கன்றுக்குட்டியின் சத்தம் என் காதுகளுக்குள் கேட்கிறது. அது வெறும் சத்தமல்ல, அது என் ஆத்மாவின் ஒரு பகுதி. அது என் மனதிற்குள் தொலைந்து போன இயற்கையின் குரல். அந்த பசுமை, அந்தக் கன்றின் ஓட்டம், அந்த வைக்கோல் மணம்… இவை அனைத்தும் நாம் எவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டோம் என்பதற்கான சான்றுகள்.

இழந்துபோன வாழ்க்கையை மீண்டும் உருவாக்க முடியாது. ஆனால், நாம் இழந்ததை அறிந்து கொண்டால், நம் பிள்ளைகளுக்காவது நாம் எதையாவது விட்டுச் செல்லலாம். அவர்கள் இயற்கையோடு வாழ்ந்து, அதன் மதிப்பைப் புரிந்துகொண்டால், நாம் ஒரு நல்ல எதிர்காலத்தை உருவாக்க உதவலாம். இழந்தவற்றுக்காகக் கவலைப்படுவதைவிட, இருப்பவற்றைப் பாதுகாப்பதே புத்திசாலித்தனம். மீண்டும் ஒருமுறை அந்தப் பசுவின் "அம்மா" என்ற அழைப்பைக் கேட்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தால், நான் அதைப் பொக்கிஷமாகப் பாதுகாப்பேன்.